Eigen grenzen verleggen kan deugd doen !
Toen ik de vraag kreeg of ik op 25 september 2013 samen met een aantal militairen de Mont Ventoux wou gaan beklimmen, moest ik toch eens slikken. Even dacht ik om niet in dit avontuur te stappen. Want het fietsen beperkt zich bij mij tot een ritje naar de bakker of de slager en zo'n berg beklimmen leek mij toch nét een brug te ver voor iemand met MS. Maar toen ik te horen kreeg dat je ook kon deelnemen als wandelaar, was ik meteen verkocht ! Doel van het project was om samen met 40 lotgenoten en 75 militairen van Comopsair (Belgische luchteenheid) de beklimming van de Mont Ventoux te doen. Sommigen met de fiets, de grootste groep (104) te voet. Patrick Patris, de militair die het hele project heeft uitgewerkt wil op die manier de bevolking sensibiliseren over MS en zijn militairen en mensen met MS aanzetten tot sporten en bewegen. Daarnaast is het project natuurlijk ook de uitgelezen kans om aan fondsenwerving te doen ten voordele van het wetenschappelijk onderzoek naar MS en wil men op die manier de teambuilding versterken in het kader van het peterschap tussen de Luchtmacht en de MS liga.
Via Facebook kwam ik in contact met andere lotgenoten die ook in het grote avontuur gestapt waren en al gauw ontstond er een ‘wandelclubje’ onder begeleiding van Christel Beerens een ervaren kinesiste van het UZ Gent. Tijdens de eerste trainingen liepen we de ‘voormalige skiberg’ van de Blaarmeersen meerdere keren op en af, nadien trokken we nog naar het Kluisbos, de Zwalmstreek en de deden we de beklimming van de Muur van Geraardsbergen. Samen wandelen en oefenen om ons doel te bereiken, het gaf een ongelooflijk goed gevoel. Er stond altijd wel iemand klaar om diegene die het wat moeilijk had of met twijfels zat te steunen, een schouderklopje te geven en wat ‘peptalk’ te geven. We waren samen in dit avontuur gestapt en gingen ook samen die top bereiken. No mather what !
En dan was het zover….
Woensdag 25/09 vroeg in de ochtend, trokken we gepakt en gezakt naar de luchtmachtbasis in Peutie om met een bus van the Belgian Airforce naar de Provence te trekken. Na een rit van ongeveer 14 uren en 1000 km zijn we aangekomen in ons verblijf ‘Hameau De La Garrigue’, een fantastische locatie aan de voet van de Mont Ventoux. Dit wordt voor 4 dagen ons hoofdkwartier, hier zullen we overnachten, ontbijten, ontspannen, zwemmen. We kregen een eerste briefing en een welkomstdrankje en maakten voor het eerst kennis met alle militairen die mee in het avontuur gestapt waren. Kennismaken met 75 militairen, die net als ons enorm gemotiveerd waren en al meteen hun hulp aanboden om mijn zware rugzak naar mijn verblijf te dragen, het overdonderde me wat ! Maar achteraf was ik best tevreden dat ik die rugzak niet zelf naar mijn vakantiehuisje moest dragen, want het was een behoorlijk eindje lopen en jawel : het was al meteen bergop ;-)
Donderdag 26/09 : Het is een stralende ochtend, de zon schijnt over het dal en het topje van de Mont Ventoux bevindt zich nog in de wolken ! De eerste nacht is achter de rug en iedereen heeft een goede nachtrust gehad. Na een lekker ontbijt, maakten we ons klaar voor een bezoek aan Vaison La Romaine. Nog even wat souvenirtjes kopen voor de thuisblijvers en een terrasje doen, want we hebben het getroffen met het weer….27° en geen zuchtje wind, ik voel me al meteen in vakantiestemming en besef maar half dat ik morgen nog een behoorlijke inspanning zal moeten leveren. Na de ontspanning, komt de inspanning.
We moeten terug op de bus, want deze namiddag hebben we een ‘warming up’ wandeling van 2 uren.
Vanaf dan krijgt iedere MS-patiënt een vaste begeleider/militair en per 5 patiënten wordt er ook een kinesist, neuroloog of iemand van de MS liga aangeduid. Veiligheid boven alles ! Want ondanks dat we getraind hebben, zijn we nog steeds geen ‘topatleten’ en moet er ook nog rekening gehouden worden met het feit dat we ziek zijn en er altijd iets kan misgaan.
We krijgen een laatste briefing, iedereen moet in groep blijven lopen en mag enkel de groep verlaten nadat de begeleider hiervan op de hoogte is gebracht, bij problemen moeten we meteen een seintje geven. De wandeling verloopt echter niet zoals verwacht. Al gauw loopt iedereen fotootjes te trekken van de wijngaarden, er worden druiven getrokken, de begeleiders slagen er niet echt in om iedereen ‘in het gareel’ te houden. Sommige personen met MS hebben nu reeds moeite om te stappen en het tempo ligt nochtans heel traag.
Na de wandeling zie ik Patrick bedenkelijk kijken en hoor ik een diepe zucht. Ik zie hem denken : Moet ik met die bende en aan dat tempo de top van de Mont Ventoux bereiken ???
Op de avondbriefing krijgen we te horen dat er meer discipline zal moeten zijn tijdens de beklimming, dat er grote twijfels zijn over de slaagkans van het project en dat de artsen, mensen van de MS liga en militairen zullen samen zitten om te bespreken wie er kan starten vanaf 400 meter en welke mensen beter starten op 1400 meter. Ik maak me niet al te veel zorgen. Erline, mijn begeleidster gaf al door dat het met mijn conditie ok zit en ik dus zeker mag starten vanaf 400 meter. We besluiten samen nog een frisse duik te nemen in het zwembad, afkoelen van de spieren na een inspanning is altijd goed. ’s Avonds eten we lekkere lasagne en drinken we gezellig een glaasje wijn. We verbroederen nog even met de militairen en vervolgens duik ik in mijn slaapzak. Morgen is het zover ! Het moment waar we zo hebben naar toegeleefd ! De beklimming van de mythische berg.
27/09 : Vandaag is de grote dag ! Ik word om 6 uur verwacht bij de Medic (uitslapen is er bij de militairen niet bij), want ik had gisteren wat last aan de voeten en mijn begeleidster denkt dat het beter is om mijn tenen wat te laten intapen. Stefaan, een vriendelijke verpleger voorziet mijn voetjes van Compeed plakkers en tape, nog wat Daktarin spray om de voetjes droog te houden en vervolgens trek ik mijn wandelschoenen aan. Op dit vroege uur ligt ‘het grote beest’ nog verscholen achter de wolken, terwijl de uitdaging bij iedereen adrenaline in het bloed laat botvieren. Als één grote groep wordt er genoten van een vitaminerijk ontbijt en heerst er een grote stilte. Iedereen beseft dat de uitdaging, het grote moment in aantocht is. Binnen enkele ogenblikken zal zowel voor de wandelaars, als de fietsers het startsein gegeven worden en zullen de krachten gebundeld worden om als 1 groep SAMEN aan te komen op de top van de Mont Ventoux. De groep is er klaar voor, het medisch en ondersteunend personeel staat klaar om in te grijpen waar nodig en alles samen zijn we benieuwd naar het resultaat van vandaag. Om het groepsgevoel te versterken krijgen we bij de start nog een lichtblauw vestje met logo’s van de sponsors, de MS liga en de Luchtcomponent. Niet echt ‘flatterend’ vind ik, maar om een berg te beklimmen moet je niet mooi zijn hé. Het voornaamste is, dat we die top halen. Ik start op 400 meter en moet een beklimming maken tot 1911 meter. 4 lotgenoten kregen van de neurologe geen toestemming om te starten vanuit het dal en zullen aansluiten op 1400 meter.
De dag voordien verliep alles chaotisch, tijdens de beklimming zelf is iedereen gedisciplineerd en wordt er rekening gehouden met wat we op de avondbriefing te horen kregen. Iedereen blijft bij zijn begeleiders, er worden enkel foto’s genomen wanneer Patrick (onze kopman) aangeeft dat het kan, 104 mensen starten met de beklimming. Ik krijg er kippenvel van wanneer ik zo’n grote groep de berg zie opklimmen. De eerste beklimming is al meteen ‘pittig, met een stijgingspercentage van 20 %. Even denk ik….Waar ben ik in godsnaam aan begonnen, dit haal ik nooit. Na een uur stappen ben ik al behoorlijk aan het zweten, gelukkig gaat het met de voeten goed. Geen pijn, geen last van pijnlijke benen of rug. Erline, mijn begeleidster loopt achter mij aan en zegt regelmatig : ‘komaan Els ! Niet opgeven!’ of ‘Je ben goed bezig, je zal je doel bereiken’. Lachend zeg ik haar dat ze mij doet denken aan Evy Gruyaert die de lopers aanmoedigt tijdens het ‘start to run’ programma. Maar ze helpt mij op die manier echt vooruit, zegt wanneer ik moet drinken en komt zelfs met zonnecrème aangelopen, wanneer ze ziet dat mijn huid wat rood begint te worden. Ik kon geen betere begeleiding hebben. En ook mijn kinesiste staat verstelt hoe vlot het bij mij gaat. Want eens ik ‘mijn tweede adem’ had gevonden, verliep het stappen probleemloos en liep ik zelfs te fluiten.
En uiteindelijk was het zover ! Het einde was in zicht. Nog een laatste beklimming langs een steile helling en op losliggende stenen. Een stuk waar we niet echt op gerekend hadden. De normale weg was onderbroken en niet meer veilig voor wandelaars, dus zat er niets anders op dan wat te klimmen en dit was zeker niet voor iedereen even evident. Velen hadden hoogtevrees en voor mensen die minder mobiel waren was rotsen beklimmen nu niet echt de favoriete activiteit. Maar de militairen hebben iedereen over de hindernis heen geholpen en na 7 u en 45 minuten stappen halen alle 104 deelnemers SAMEN de top van de Mont Ventoux en worden we met het nodige gejuich opgewacht door de fietsers, die intussen ook zijn toegekomen. Geloof het of niet, maar er is zelfs iemand met de handbike die berg opgereden en een 60-jarige man is vanuit zijn rolstoel op zijn elektrische fiets gestapt en heeft de beklimming gedaan. Faut le faire !
Niets is onmogelijk en het is een hart onder de riem voor al diegenen die minder mobiel zijn! Die man gaf op de laatste avond nog een heel emotionele speech. Velen konden hun tranen niet bedwingen, ongelooflijk wat we met z’n allen bereikt hebben.
Samen op die top staan, elkaar een dikke knuffel geven, lachen, zingen, kriebels in de buik, een gevoel van Yes we did it !!! Ik zag zelfs een paar militairen een traantje wegpinken….Het gaf een ongelooflijk magisch gevoel, het is een moment in mijn leven dat ik nooit zal vergeten. Fantastisch ook hoe men op 4 dagen tijd zo’n verbondenheid kan voelen, hoe snel we elkaar al hadden leren kennen en er zelfs een gevoel was alsof we al jaren vrienden waren. Wat ben ik blij dat ik kon deel uitmaken van zo’n mooi project. Het heeft er bij mij voor gezorgd dat ik nog meer ben gaan geloven in mijn eigen kunnen.Het zorgt er ook voor dat ik terug durf te dromen, over nieuwe uitdagingen en nieuwe avonturen.
Toen ik terug thuis kwam kreeg ik van mijn collega Pieter een mooi smsje : ‘Eigen grenzen verleggen kan deugd doen’. Ik kan hem alleen maar gelijk geven. Ik geniet nog steeds van het gloriemoment op die top, samen met 100 anderen.
Nooit gedacht dat ik nog bevriend zou worden met militairen op Facebook. Maar intussen heb ik met velen van hen contact. Ook voor hen was het een onvergetelijke ervaring, ook zij kijken nu met een andere bril naar mensen met MS. En onze kinesiste mailde : ‘Ik put veel energie uit jullie prestatie en uit jullie doorzettingsvermogen. Jullie doen mij enorm relativeren….’
Intussen ontstonder er al kleinere initiatieven. De Generaal organiseerde een winter BBQ, waarbij alle deelnemers opnieuw werden uitgenodigd op de luchtmachtbasis van Melsbroek. We kregen een rondleiding en genoten nadien nog eens van een mooie fotoreportage en lekker eten.
En samen met de kinesiste van het UZ Gent, de coördinator van de MS liga, Patrick Patris van Comopsair en een aantal lotgenoten hebben wij een wandelclubje voor personen me MS opgericht. Sinds 16 januari 2014 is de wandelclub Moving Spirit een feit !
(meer info : [email protected] of op de Facebookpagina Moving Spirit wandelclub)
Via Facebook kwam ik in contact met andere lotgenoten die ook in het grote avontuur gestapt waren en al gauw ontstond er een ‘wandelclubje’ onder begeleiding van Christel Beerens een ervaren kinesiste van het UZ Gent. Tijdens de eerste trainingen liepen we de ‘voormalige skiberg’ van de Blaarmeersen meerdere keren op en af, nadien trokken we nog naar het Kluisbos, de Zwalmstreek en de deden we de beklimming van de Muur van Geraardsbergen. Samen wandelen en oefenen om ons doel te bereiken, het gaf een ongelooflijk goed gevoel. Er stond altijd wel iemand klaar om diegene die het wat moeilijk had of met twijfels zat te steunen, een schouderklopje te geven en wat ‘peptalk’ te geven. We waren samen in dit avontuur gestapt en gingen ook samen die top bereiken. No mather what !
En dan was het zover….
Woensdag 25/09 vroeg in de ochtend, trokken we gepakt en gezakt naar de luchtmachtbasis in Peutie om met een bus van the Belgian Airforce naar de Provence te trekken. Na een rit van ongeveer 14 uren en 1000 km zijn we aangekomen in ons verblijf ‘Hameau De La Garrigue’, een fantastische locatie aan de voet van de Mont Ventoux. Dit wordt voor 4 dagen ons hoofdkwartier, hier zullen we overnachten, ontbijten, ontspannen, zwemmen. We kregen een eerste briefing en een welkomstdrankje en maakten voor het eerst kennis met alle militairen die mee in het avontuur gestapt waren. Kennismaken met 75 militairen, die net als ons enorm gemotiveerd waren en al meteen hun hulp aanboden om mijn zware rugzak naar mijn verblijf te dragen, het overdonderde me wat ! Maar achteraf was ik best tevreden dat ik die rugzak niet zelf naar mijn vakantiehuisje moest dragen, want het was een behoorlijk eindje lopen en jawel : het was al meteen bergop ;-)
Donderdag 26/09 : Het is een stralende ochtend, de zon schijnt over het dal en het topje van de Mont Ventoux bevindt zich nog in de wolken ! De eerste nacht is achter de rug en iedereen heeft een goede nachtrust gehad. Na een lekker ontbijt, maakten we ons klaar voor een bezoek aan Vaison La Romaine. Nog even wat souvenirtjes kopen voor de thuisblijvers en een terrasje doen, want we hebben het getroffen met het weer….27° en geen zuchtje wind, ik voel me al meteen in vakantiestemming en besef maar half dat ik morgen nog een behoorlijke inspanning zal moeten leveren. Na de ontspanning, komt de inspanning.
We moeten terug op de bus, want deze namiddag hebben we een ‘warming up’ wandeling van 2 uren.
Vanaf dan krijgt iedere MS-patiënt een vaste begeleider/militair en per 5 patiënten wordt er ook een kinesist, neuroloog of iemand van de MS liga aangeduid. Veiligheid boven alles ! Want ondanks dat we getraind hebben, zijn we nog steeds geen ‘topatleten’ en moet er ook nog rekening gehouden worden met het feit dat we ziek zijn en er altijd iets kan misgaan.
We krijgen een laatste briefing, iedereen moet in groep blijven lopen en mag enkel de groep verlaten nadat de begeleider hiervan op de hoogte is gebracht, bij problemen moeten we meteen een seintje geven. De wandeling verloopt echter niet zoals verwacht. Al gauw loopt iedereen fotootjes te trekken van de wijngaarden, er worden druiven getrokken, de begeleiders slagen er niet echt in om iedereen ‘in het gareel’ te houden. Sommige personen met MS hebben nu reeds moeite om te stappen en het tempo ligt nochtans heel traag.
Na de wandeling zie ik Patrick bedenkelijk kijken en hoor ik een diepe zucht. Ik zie hem denken : Moet ik met die bende en aan dat tempo de top van de Mont Ventoux bereiken ???
Op de avondbriefing krijgen we te horen dat er meer discipline zal moeten zijn tijdens de beklimming, dat er grote twijfels zijn over de slaagkans van het project en dat de artsen, mensen van de MS liga en militairen zullen samen zitten om te bespreken wie er kan starten vanaf 400 meter en welke mensen beter starten op 1400 meter. Ik maak me niet al te veel zorgen. Erline, mijn begeleidster gaf al door dat het met mijn conditie ok zit en ik dus zeker mag starten vanaf 400 meter. We besluiten samen nog een frisse duik te nemen in het zwembad, afkoelen van de spieren na een inspanning is altijd goed. ’s Avonds eten we lekkere lasagne en drinken we gezellig een glaasje wijn. We verbroederen nog even met de militairen en vervolgens duik ik in mijn slaapzak. Morgen is het zover ! Het moment waar we zo hebben naar toegeleefd ! De beklimming van de mythische berg.
27/09 : Vandaag is de grote dag ! Ik word om 6 uur verwacht bij de Medic (uitslapen is er bij de militairen niet bij), want ik had gisteren wat last aan de voeten en mijn begeleidster denkt dat het beter is om mijn tenen wat te laten intapen. Stefaan, een vriendelijke verpleger voorziet mijn voetjes van Compeed plakkers en tape, nog wat Daktarin spray om de voetjes droog te houden en vervolgens trek ik mijn wandelschoenen aan. Op dit vroege uur ligt ‘het grote beest’ nog verscholen achter de wolken, terwijl de uitdaging bij iedereen adrenaline in het bloed laat botvieren. Als één grote groep wordt er genoten van een vitaminerijk ontbijt en heerst er een grote stilte. Iedereen beseft dat de uitdaging, het grote moment in aantocht is. Binnen enkele ogenblikken zal zowel voor de wandelaars, als de fietsers het startsein gegeven worden en zullen de krachten gebundeld worden om als 1 groep SAMEN aan te komen op de top van de Mont Ventoux. De groep is er klaar voor, het medisch en ondersteunend personeel staat klaar om in te grijpen waar nodig en alles samen zijn we benieuwd naar het resultaat van vandaag. Om het groepsgevoel te versterken krijgen we bij de start nog een lichtblauw vestje met logo’s van de sponsors, de MS liga en de Luchtcomponent. Niet echt ‘flatterend’ vind ik, maar om een berg te beklimmen moet je niet mooi zijn hé. Het voornaamste is, dat we die top halen. Ik start op 400 meter en moet een beklimming maken tot 1911 meter. 4 lotgenoten kregen van de neurologe geen toestemming om te starten vanuit het dal en zullen aansluiten op 1400 meter.
De dag voordien verliep alles chaotisch, tijdens de beklimming zelf is iedereen gedisciplineerd en wordt er rekening gehouden met wat we op de avondbriefing te horen kregen. Iedereen blijft bij zijn begeleiders, er worden enkel foto’s genomen wanneer Patrick (onze kopman) aangeeft dat het kan, 104 mensen starten met de beklimming. Ik krijg er kippenvel van wanneer ik zo’n grote groep de berg zie opklimmen. De eerste beklimming is al meteen ‘pittig, met een stijgingspercentage van 20 %. Even denk ik….Waar ben ik in godsnaam aan begonnen, dit haal ik nooit. Na een uur stappen ben ik al behoorlijk aan het zweten, gelukkig gaat het met de voeten goed. Geen pijn, geen last van pijnlijke benen of rug. Erline, mijn begeleidster loopt achter mij aan en zegt regelmatig : ‘komaan Els ! Niet opgeven!’ of ‘Je ben goed bezig, je zal je doel bereiken’. Lachend zeg ik haar dat ze mij doet denken aan Evy Gruyaert die de lopers aanmoedigt tijdens het ‘start to run’ programma. Maar ze helpt mij op die manier echt vooruit, zegt wanneer ik moet drinken en komt zelfs met zonnecrème aangelopen, wanneer ze ziet dat mijn huid wat rood begint te worden. Ik kon geen betere begeleiding hebben. En ook mijn kinesiste staat verstelt hoe vlot het bij mij gaat. Want eens ik ‘mijn tweede adem’ had gevonden, verliep het stappen probleemloos en liep ik zelfs te fluiten.
En uiteindelijk was het zover ! Het einde was in zicht. Nog een laatste beklimming langs een steile helling en op losliggende stenen. Een stuk waar we niet echt op gerekend hadden. De normale weg was onderbroken en niet meer veilig voor wandelaars, dus zat er niets anders op dan wat te klimmen en dit was zeker niet voor iedereen even evident. Velen hadden hoogtevrees en voor mensen die minder mobiel waren was rotsen beklimmen nu niet echt de favoriete activiteit. Maar de militairen hebben iedereen over de hindernis heen geholpen en na 7 u en 45 minuten stappen halen alle 104 deelnemers SAMEN de top van de Mont Ventoux en worden we met het nodige gejuich opgewacht door de fietsers, die intussen ook zijn toegekomen. Geloof het of niet, maar er is zelfs iemand met de handbike die berg opgereden en een 60-jarige man is vanuit zijn rolstoel op zijn elektrische fiets gestapt en heeft de beklimming gedaan. Faut le faire !
Niets is onmogelijk en het is een hart onder de riem voor al diegenen die minder mobiel zijn! Die man gaf op de laatste avond nog een heel emotionele speech. Velen konden hun tranen niet bedwingen, ongelooflijk wat we met z’n allen bereikt hebben.
Samen op die top staan, elkaar een dikke knuffel geven, lachen, zingen, kriebels in de buik, een gevoel van Yes we did it !!! Ik zag zelfs een paar militairen een traantje wegpinken….Het gaf een ongelooflijk magisch gevoel, het is een moment in mijn leven dat ik nooit zal vergeten. Fantastisch ook hoe men op 4 dagen tijd zo’n verbondenheid kan voelen, hoe snel we elkaar al hadden leren kennen en er zelfs een gevoel was alsof we al jaren vrienden waren. Wat ben ik blij dat ik kon deel uitmaken van zo’n mooi project. Het heeft er bij mij voor gezorgd dat ik nog meer ben gaan geloven in mijn eigen kunnen.Het zorgt er ook voor dat ik terug durf te dromen, over nieuwe uitdagingen en nieuwe avonturen.
Toen ik terug thuis kwam kreeg ik van mijn collega Pieter een mooi smsje : ‘Eigen grenzen verleggen kan deugd doen’. Ik kan hem alleen maar gelijk geven. Ik geniet nog steeds van het gloriemoment op die top, samen met 100 anderen.
Nooit gedacht dat ik nog bevriend zou worden met militairen op Facebook. Maar intussen heb ik met velen van hen contact. Ook voor hen was het een onvergetelijke ervaring, ook zij kijken nu met een andere bril naar mensen met MS. En onze kinesiste mailde : ‘Ik put veel energie uit jullie prestatie en uit jullie doorzettingsvermogen. Jullie doen mij enorm relativeren….’
Intussen ontstonder er al kleinere initiatieven. De Generaal organiseerde een winter BBQ, waarbij alle deelnemers opnieuw werden uitgenodigd op de luchtmachtbasis van Melsbroek. We kregen een rondleiding en genoten nadien nog eens van een mooie fotoreportage en lekker eten.
En samen met de kinesiste van het UZ Gent, de coördinator van de MS liga, Patrick Patris van Comopsair en een aantal lotgenoten hebben wij een wandelclubje voor personen me MS opgericht. Sinds 16 januari 2014 is de wandelclub Moving Spirit een feit !
(meer info : [email protected] of op de Facebookpagina Moving Spirit wandelclub)
