MS PETRA 2014
Op de eerste mooie lentedag van 2014 vertrok ik op avontuur samen met 8 andere personen met MS - richting Jordanië - nog niet goed beseffend wat er mij eigenlijk te wachten stond. Na een training van enkele maanden (die best pittig was en die ik meerdere keren vervloekt heb), was het moment aangebroken om te tonen aan de buitenwereld waartoe ik ondanks mijn ziekte in staat was en duidelijk te maken dat bewegen niet alleen belangrijk is voor gezonde mensen, maar ook voor personen met een chronische ziekte zoals MS.
Het voelde nog wat vreemd aan om op reis te vertrekken met een groep mensen die ik pas enkele maanden geleden had leren kennen en met wie ik nu lief en leed ging delen in de woestijn. Vanaf de eerste voet die ik op Jordaans grondgebied zette kwam ook het besef dat het een ‘back to basic’ reis zou worden, waarbij het groepsgevoel en het elkaar helpen heel belangrijk zou zijn. De sfeer zat goed en iedereen was er klaar voor ! We vertrokken samen met bedoeïenen en Gunnar, onze reisleider, door de Wadi Rum woestijn en waren vastberaden. We gingen met z’n allen Petra halen en indien mogelijk zoveel mogelijk stappend en dus niet op een kameel, ezel of in een jeep.
Fragment uit het boek :
We kregen het voorrecht om één nacht onze slaapzakken uit te rollen in Petra zelf. Iets wat doorgaans niet wordt toegestaan. Maar we logeerden bij familie van onze bedoeïenengidsen en daardoor konden wij vanuit onze slaapzak nog een laatste keer genieten van de pracht van Petra en alles eromheen. Onze laatste overnachting onder de blote hemel was er eentje om nooit meer te vergeten. De hele nacht werden wij wakker gehouden door bronstige ezels die maar bleven balken en alsof dit nog niet genoeg was begonnen ook de wilde honden mee te janken. Het was alsof ze hiermee nog een laatste groet wilden brengen naar ons toe. ’s Ochtends stond iedereen met kleine oogjes aan de ontbijttafel. We wisten allemaal dat we nog een ‘pittige’ wandeling voor de boeg hadden en dat het door de beperkte nachtrust extra zwaar zou worden. Gelukkig hadden de gidsen ezels voorzien, voor zij die het te zwaar kregen of even wat rust nodig hadden.
De laatste tocht was zwaar, we hebben elkaar moed moeten inspreken om met z’n allen de top te bereiken. Ons laatste doel : ‘als één groep op de top staan en nog een mooie groepsfoto maken’ moesten we gewoon halen. Ik heb gevloekt, gepuft en gezweet en kreeg af en toe een duwtje in de rug van een lotgenoot om me verder op weg te helpen. Ik vroeg me met momenten af wanneer we die top eindelijk zouden halen en of ik het überhaupt wel zou halen. Maar eens we boven waren beleefden we allemaal een ‘magisch moment’. De begeleider vormden een erehaag en telkens iemand van ons daar doorheen stapte werd er gejuicht en gezongen. Niet te beschrijven welk gevoel dit gaf !
Ik had mijn ‘topmoment’ op de top van de Aaronberg. Het voelde zo goed, het was voor 100% genieten van elkaar, van wat we bereikt hadden. We voelden ons zo verbonden met elkaar en lieten allemaal onze emoties de vrije loop. Ontroerend, fantastisch, onbeschrijflijk en zo ongelooflijk mooi was dit moment voor iedereen. Ook het feit dat wij als enigen zo gek waren om die top te beklimmen en er dus echt alleen stonden, versterkte nog eens het groepsgevoel.
Daar op die top heb ik gehuild. Omdat ik trots was ! Niet alleen op mezelf, maar op de hele groep. Het waren tranen van geluk en tevens ook tranen omdat we met z’n allen beseften dat het einde in zicht was. Wij hadden ons doel bereikt en in totaal 155 km gestapt, door de Wadi Rum, de zandwoestijn en het hooggebergte. Bijna niet te geloven dat wij hierin geslaagd zijn.
En wat alles nog mooier maakte, is dat we zelfs aan het thuisfront mensen hadden geïnspireerd om terug de moed te vinden om hun grenzen te verleggen en te blijven geloven in hun mogelijkheden. Na de reis vernam ik van lotgenoten dat zij terug genieten van een wandeling of een fietstocht en dat zij ondanks hun beperkingen op zoek gaan naar manieren om in beweging te blijven. En dat was uiteindelijk de bedoeling. We beseffen dat niet iedereen bergen kan beklimmen of woestijnen kan doorkruisen. Maar wanneer je haalbare en realistische doelen opstelt, in overleg met je therapeut, dan is er vaak meer mogelijk dan je denkt. Uiteraard moet je hierbij altijd rekening houden met je eigen fysieke mogelijkheden.
Meer info :
http://www.mspetra2014.be/
Nieuwsbericht op AVS
Het voelde nog wat vreemd aan om op reis te vertrekken met een groep mensen die ik pas enkele maanden geleden had leren kennen en met wie ik nu lief en leed ging delen in de woestijn. Vanaf de eerste voet die ik op Jordaans grondgebied zette kwam ook het besef dat het een ‘back to basic’ reis zou worden, waarbij het groepsgevoel en het elkaar helpen heel belangrijk zou zijn. De sfeer zat goed en iedereen was er klaar voor ! We vertrokken samen met bedoeïenen en Gunnar, onze reisleider, door de Wadi Rum woestijn en waren vastberaden. We gingen met z’n allen Petra halen en indien mogelijk zoveel mogelijk stappend en dus niet op een kameel, ezel of in een jeep.
Fragment uit het boek :
We kregen het voorrecht om één nacht onze slaapzakken uit te rollen in Petra zelf. Iets wat doorgaans niet wordt toegestaan. Maar we logeerden bij familie van onze bedoeïenengidsen en daardoor konden wij vanuit onze slaapzak nog een laatste keer genieten van de pracht van Petra en alles eromheen. Onze laatste overnachting onder de blote hemel was er eentje om nooit meer te vergeten. De hele nacht werden wij wakker gehouden door bronstige ezels die maar bleven balken en alsof dit nog niet genoeg was begonnen ook de wilde honden mee te janken. Het was alsof ze hiermee nog een laatste groet wilden brengen naar ons toe. ’s Ochtends stond iedereen met kleine oogjes aan de ontbijttafel. We wisten allemaal dat we nog een ‘pittige’ wandeling voor de boeg hadden en dat het door de beperkte nachtrust extra zwaar zou worden. Gelukkig hadden de gidsen ezels voorzien, voor zij die het te zwaar kregen of even wat rust nodig hadden.
De laatste tocht was zwaar, we hebben elkaar moed moeten inspreken om met z’n allen de top te bereiken. Ons laatste doel : ‘als één groep op de top staan en nog een mooie groepsfoto maken’ moesten we gewoon halen. Ik heb gevloekt, gepuft en gezweet en kreeg af en toe een duwtje in de rug van een lotgenoot om me verder op weg te helpen. Ik vroeg me met momenten af wanneer we die top eindelijk zouden halen en of ik het überhaupt wel zou halen. Maar eens we boven waren beleefden we allemaal een ‘magisch moment’. De begeleider vormden een erehaag en telkens iemand van ons daar doorheen stapte werd er gejuicht en gezongen. Niet te beschrijven welk gevoel dit gaf !
Ik had mijn ‘topmoment’ op de top van de Aaronberg. Het voelde zo goed, het was voor 100% genieten van elkaar, van wat we bereikt hadden. We voelden ons zo verbonden met elkaar en lieten allemaal onze emoties de vrije loop. Ontroerend, fantastisch, onbeschrijflijk en zo ongelooflijk mooi was dit moment voor iedereen. Ook het feit dat wij als enigen zo gek waren om die top te beklimmen en er dus echt alleen stonden, versterkte nog eens het groepsgevoel.
Daar op die top heb ik gehuild. Omdat ik trots was ! Niet alleen op mezelf, maar op de hele groep. Het waren tranen van geluk en tevens ook tranen omdat we met z’n allen beseften dat het einde in zicht was. Wij hadden ons doel bereikt en in totaal 155 km gestapt, door de Wadi Rum, de zandwoestijn en het hooggebergte. Bijna niet te geloven dat wij hierin geslaagd zijn.
En wat alles nog mooier maakte, is dat we zelfs aan het thuisfront mensen hadden geïnspireerd om terug de moed te vinden om hun grenzen te verleggen en te blijven geloven in hun mogelijkheden. Na de reis vernam ik van lotgenoten dat zij terug genieten van een wandeling of een fietstocht en dat zij ondanks hun beperkingen op zoek gaan naar manieren om in beweging te blijven. En dat was uiteindelijk de bedoeling. We beseffen dat niet iedereen bergen kan beklimmen of woestijnen kan doorkruisen. Maar wanneer je haalbare en realistische doelen opstelt, in overleg met je therapeut, dan is er vaak meer mogelijk dan je denkt. Uiteraard moet je hierbij altijd rekening houden met je eigen fysieke mogelijkheden.
Meer info :
http://www.mspetra2014.be/
Nieuwsbericht op AVS
