Je kunt gevoelens telkens parkeren, maar op een bepaald moment is de parkeerplaats vol...

Het had even tijd nodig, om de moed en de goesting te vinden om een nieuw blogje te schrijven. Dit jaar heb ik het eindejaar en de feestdagen toch op een andere manier beleefd. Iets binnen in mij had het heel erg moeilijk...
Mensen verwachten dat je altijd happy bent tijdens de kerst- en nieuwjaarsperiode. Het is het moment om gezellig samen te zijn en je zorgen even aan de kant te zetten. Alleen lukte het bij mij deze keer niet om die 'gevoelsknop' zomaar ineens om te draaien en altijd blij te zijn.
Er was een gemis...

Toen het vuurwerk in de lucht knalde en ik iedereen 'oooh' en 'waaaaw' hoorde roepen, kon ik mijn tranen niet bedwingen. Iedereen was uitbundig, wenste me een gelukkig jaar en een goede gezondheid ! En ik dacht aan Wim en zijn familie, die nu een ongelooflijk moeilijke tijd doormaken.
Wim is op 20 december vertrokken op zijn ligfiets en niet meer terug naar huis gekomen. Fietsen was zijn passie, hij genoot van de lange tochten door de natuur. Hij heeft echt ontelbaar veel kilometers afgelegd met zijn ligfiets.
Maar wat er tijdens de fietstocht op woensdag 20 december is misgegaan, blijft een groot vraagteken....

Samen met familie en vrienden ben ik op de vrijdag net voor kerst op zoek gegaan naar Wim. Het is met geen woorden uit te drukken, wat er toen allemaal door mijn hoofd ging, hoe het voelt om een vriend die vermist is te zoeken. Waar ben je Wim ? Wat is er met je gebeurd ? Heeft echt niemand jou nog gezien ? Zoveel vragen...Helaas nog steeds geen antwoorden. Het blijft moeilijk om te bevatten, dat iemand met wie ik hele leuke momenten heb beleefd tijdens een trektocht door Jordanië, er niet meer is. Aan de muur in mijn schrijfhoekje hangt een foto, samen op de top van de Aaronberg. Boven op die berg kwamen we beiden tot het besef : ik kan een 'een' wereld aan !
Iedereen is blij op de foto, want samen is het ons gelukt om door de Wadi Rum woestijn te stappen en het hooggebergte te beklimmen met als eindbestemming Petra.
Wanneer ik het eventjes moeilijk heb, kijk ik naar de foto's van deze mooie reis en in gedachten ben ik bij Wim en zijn familie. Soms is er zoveel wat we voelen, maar zo weinig wat we kunnen zeggen. De dingen accepteren zoals ze zijn,
is nu één van de grootste en moeilijkste uitdagingen.
Ergens blijf ik hopen  dat er ooit antwoorden komen op de vele vragen waarmee we zitten. Ondertussen draait de wereld door en moeten we verder...
Hoe moeilijk dit soms ook is.

Intussen is de maand januari al halfweg. De start van het nieuwe jaar is niet echt een 'topmomentje' voor mij. Komt het door de emoties van de afgelopen weken ? Heb ik misschien toch iets teveel hooi op mijn vork genomen en te weinig tijd genomen voor mezelf ? Of komt het door de vele nieuwjaarskussen en knuffels en heb ik op die manier een virusje betrapt ? Wie zal het zeggen....

Eén ding is zeker : ik ben mijn jaar gestart in de zetel, helemaal knock-out !
Ik was bijna 2 weken buiten strijd met een behoorlijk griep. Ik heb het echt allemaal gehad : de spierpijn, koorts, hoesten en barstende koppijn. Het was lang geleden dat ik mij nog zo ellendig heb gevoeld. En omdat het een virale infectie is, heeft het innemen van antibiotica totaal geen zin. Dus heb ik het advies van de huisarts maar opgevolgd : veel rusten, veel water drinken en het gewoon uitzieken. Pffff....Ik heb echt moeilijke momentjes gehad en natuurlijk overkomt zoiets me ook net op een moment dat het heel slecht uitkomt voor het werk. Er zat echter niets anders op dan luisteren naar mijn lichaam, dat duidelijk aangaf dat het nu eventjes genoeg is geweest.
Ik heb me heel lang sterk gehouden en bleef maar doorgaan. Niet teveel denken, maar vooral 'doen'. Hopen dat ik voor de buitenwereld de emoties onder controle kan houden en telkens weer voor alles en iedereen een luisterend oor zijn. Lachen, terwijl ik vanbinnen wel kon huilen. Anderen helpen en ondertussen zelf een beetje verdrinken in je eigen ellende....Thuis komen en huilen, maar de dag nadien gewoon terug gaan werken en boodschappen doen. Het mat je lichaam af, het is niet goed om al die gevoelens te negeren. Je kunt gevoelens telkens parkeren, maar op een bepaald moment is de parkeerplaats vol...
En toen de parkeerplaats bij mij vol was, liet ook mijn lichaam het helemaal afweten. Ik geraakte niet meer uit de zetel, vond geen energie om te schrijven of te lezen en had gewoon zin om in mijn pyjama, in mijn eentje onder een dekentje te kruipen en er niet meer onderuit te komen. Ik zocht hulp en nam contact op met mijn huisarts, psychologe en neurologe en liet hen weten dat ik het eventjes niet meer alleen aan kon. Ik zag de bezorgde blik van mijn superman en de dochters. Indien ze op dat moment een toverstokje hadden gevonden, dan toverden ze de pijn die ik toen voelde, meteen weg. Helaas hadden ze geen toverstokje....Dit dieptepuntje moest ik voor een groot stuk zelf overwinnen. Zij omringden mij met warmte, kwamen thee en een koekje brengen, deden een gek dansje in de (open) keuken en hoopten op die manier toch een glimlach op mijn gezicht te toveren. Het voelt goed, te weten dat ze er ook op die moeilijke momenten zijn voor mij....
Heel veel mensen kunnen het nauwelijks geloven dat ik chronisch ziek ben en mijn lichaam vaak foute signalen geeft, waarmee ik iedere dag moet leren leven. Omdat ik onzichtbare symptomen heb, zie je het ook niet meteen dat ik ziek ben. Tenzij het helemaal mis gaat... Op zulke momenten sluit ik mij af van de buitenwereld en verdraag ik enkel manlief en de dochters in mijn buurt. Velen stellen mij de vraag waarom ik mij zo afsluit als het moeilijk gaat en waarom ik dan niet naar buiten kom ? Omdat een beeld vaak meer zegt dan woorden, voeg ik er onderstaande foto's bij. Zoek de verschillen ;-)
Voor alle duidelijkheid : op de foto rechts ben ik 'out of order'. Het hoeft waarschijnlijk ook geen uitleg dat, wanneer ik zo binnen stap bij de huisarts of mijn neurologe het ook voor hen duidelijk is dat er iets niet oké is.

Maar kijk....Ook dat moeilijk momentje heb ik alweer (min of meer) overwonnen. Ik heb geluisterd naar mijn psychologe en de emoties los gelaten. Ik heb dagen na elkaar gehuild, zakdoeken vol gesnotterd en mezelf enorm zitten beklagen. Ik heb gevloekt, ik heb in alle mogelijke posities in de zetel gelegen omdat die verdomde pijn maar niet wou weggaan...Ik keek uit verveling naar de televisie en moest hem terug uitzetten, omdat het mij gewoon niet lukte om de ondertitels te lezen (de lettertjes begonnen gewoon te dansen). Ik heb vooral heel lang naar het plafond liggen kijken en deed een poging om schaapjes te tellen, in de hoop dat ik dan toch in slaap zou vallen. Ik moest uiteindelijk toegeven dat de pijn alleen maar zou verdwijnen met de klassieke pijnstilling, slikte behoorlijk wat medicatie en voelde me op een bepaald moment een beetje 'groggy'. Mijn dagen verliepen tergend traag, ik verplaatste mij van het bed naar de zetel, van de zetel naar het toilet (van al dat water, moet je vaak gaan plassen) en terug naar de zetel. Soms vond ik niet eens de moed om terug in bed te kruipen en bleef ik gewoon in de zetel liggen. Zelfs douchen was niet echt aangenaam, het water dat over mij heen kwam deed pijn. Maar omdat ik samenleef met manlief en de dochters, vond ik het wel belangrijk om toch nog wat aandacht te hebben voor mijn persoonlijke hygiëne.
Nu ik het hier allemaal zo aan het opschrijven ben, zou je bijna gaan denken dat ik om medelijden vraag. Dit is nochtans helemaal niet de bedoeling.
Ik vind het alleen wel belangrijk om ook de andere kant eens toe te lichten en schrik er niet voor terug om ook die mindere momentjes eens te omschrijven.

Leven met een chronische ziekte, vraagt moed en veel doorzettingsvermogen.
Ik ben niet altijd happy, niet alles is 'leuk'. De afgelopen dagen heb ik serieus zitten klagen. En net op het moment dat ik het allemaal eventjes niet meer zie zitten, zie ik op mijn Facebook tijdlijn '30 dagen zonder klagen' verschijnen.  Eventjes heb ik de reflex van....Oei ! Mag ik vanaf nu alleen maar aan leuke dingen denken en moet ik 30 dagen positief zijn? Wat willen ze eigenlijk bereiken met deze actie ?  Betekent dit dan dat ik vanaf blue monday (wie heeft dit zelfs in godsnaam uitgevonden ?) helemaal niet meer mag klagen over de pijn die ik voel en ondertussen ook snel de geluksbarometer moet invullen ? Moet ik dan echt doen alsof alles oké is en iedereen complimentjes beginnen geven ? En is dat allemaal niet een beetje te 'geforceerd' ? Ik heb het op dag 1 al opgegeven, want die dag heb ik behoorlijk zitten klagen bij mijn huisarts, die vond dat ik nog een weekje langer moest thuis blijven. En ja, ik voelde me - na het telefoontje met mijn baas, waarbij ik moest vertellen dat ik helaas nog niet terug aan het werk kon - behoorlijk blue (ook al had mijn baas écht veel begrip voor het feit dat ik iets meer tijd nodig had om te recupereren. Het lag dus zeker niet aan hem dat ik mij blue voelde). Ik heb begrip voor de mensen die zich wel aangesproken voelen door zo'n actie en ik wens hen heel veel succes toe en hoop dat ze met de tips die hen worden aangereikt ook iets bereiken.

Maar ik kies ervoor om het advies van mijn psychologe op te volgen en laat al die gemengde gevoelens waarmee ik nu zit gewoon eens toe...
Een mens hoeft niet altijd happy te zijn. Het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn en ieder huisje heeft zijn kruisje. Een mens moet ook gewoon eens kunnen klagen en zagen, om er daarna terug voor 100 % tegenaan te gaan.

Ik duik terug in mijn zetel, met een grote zak chips, een cola (daar gaan mijn goede voornemens) en heel veel zelfbeklag....

Morgen een nieuwe dag ! Slechter dan het geweest is kan het niet meer worden. Vanaf nu kan het alleen maar beter gaan ☺

PS : dank aan alle lotgenoten, familie en vrienden  die mij in deze moeilijke periode via sociale media hebben gesteund. Jullie bemoedigende woorden hebben echt wel geholpen :)

Super veel dank aan mijn huisarts die telkens weer tijd neemt om te luisteren, mijn neurologe die aandacht heeft voor mijn bezorgdheden en samen met mij zoekt naar oplossingen en mijn psychologe die altijd de juiste woorden vindt om mij terug op de rails te krijgen. Ik blijf het onvoorstelbaar vinden dat jullie er telkens weer zijn voor mij.

Els ♥