 | Zeven uur 's ochtends, de wekker gaat af. Ik hoor Siska van Studio Brussel zeggen dat het de hoogste tijd is om uit bed te komen, want het beloofd een hele mooie dag te worden. Om dat 'goed gevoel' nog wat te versterken klinkt 'It's a beautiful day' van U2 uit de radioboxen. Na een verkwikkende douche en een gezond muesli ontbijt (☺) vertrek ik toch wat onzeker en met de nodige zenuwen naar het werk. Eind juni kreeg ik af te rekenen met een opstoot, waardoor ik genoodzaakt was om voor een langere tijd thuis te blijven en wat uit te zieken. |
Ik had uiteindelijk 3 maanden nodig om te revalideren en terug op de rails te geraken. Best wel een lange periode om afwezig te blijven op het werk. Maar ik ben er nog steeds van overtuigd dat dit ik de juiste keuze heb gemaakt. Ik voel mij helemaal klaar om terug aan de slag te gaan ! Vreemd eigenlijk, dat ik zelfs na bijna 25 jaar werken op dezelfde werkplek, toch nog het gevoel heb alsof het mijn eerste werkdag is.
Na heel wat gesprekken met mijn neurologe, MS verpleegkundige, huisarts en psychologe, heb ik de moed gevonden om mijn werkgever te vragen of er een mogelijkheid bestaat om aangepast werk te krijgen. Ik werk al jaren als individuele begeleider in een opvangcentrum voor dak- en thuislozen. Maar ik merk dat deze job heel wat flexibiliteit vraagt en dat net dat er bij mij voor zorgt dat ik te vaak over mijn grenzen ga en het mij niet meer lukt om het werk allemaal gedaan te krijgen.
Negen uur 's ochtends....Ik begroet mijn collega's en teambegeleider. Het voelt nog steeds een beetje vreemd aan. Ik neem de tip van een bevriende lotgenote in gedachten en focus mij op mijn ademhaling om de zenuwen onder controle te krijgen. Adem in, adem uit...Alles komt goed, positief denken !
Tijdens het gesprek met mijn teambegeleider krijg ik te horen dat mijn werkgever bereid is om rekening te houden met mijn beperkingen en men zelfs al heeft nagedacht op welke manier ze mij toch nog zinvol werk kunnen geven. Voorlopig blijf ik werken binnen mijn eigen team, maar ik krijg een andere functie. Vanaf morgen zal ik het onthaal verzekeren en alle nieuwe cliënten die naar ons opvangcentrum komen wegwijs maken. Ik neem ook een aantal administratieve taken voor mijn rekening en ik zal voortaan ook instaan voor de verslaggeving tijdens de teamvergadering. Omdat ik niet meer zal werken als individuele begeleider, krijg ik ook een aangepast uurrooster. Voortaan werk in telkens in de voormiddag. Een prima regeling voor mij, vooral omdat ik tegen de namiddag vaak heel erg moe loop en het enige inspanning vraagt om het werk dan nog gedaan te krijgen. Ik ben mijn werkgever, collega's en teambegeleider heel erg dankbaar voor het feit dat ze mij de kans geven om toch nog deel uit te maken van het CAW Oost-Vlaanderen. Ik vind het ook heel fijn dat men rekening heeft gehouden met mijn capaciteiten en dat ik binnen deze functie ook nog uitdagingen kan aangaan. Ook het feit dat ik nog contact blijf behouden met cliënten, vind ik heel leuk.
Werk is cruciaal voor personen met MS. Dit jaar heeft de MS liga 'MS en werk' als thema gekozen voor hun sensibiliseringscampagne. Werken speelt een belangrijke rol in ons leven en dat is zeker ook het geval voor personen met een beperking. Het is voor hen niet alleen een bron van inkomsten, maar zorgt ook voor sociale contacten.
Kunnen zeggen dat je (ondanks je ziekte) nog steeds aan het werk bent, geeft je gevoel van eigenwaarde een enorme 'boost' en het zorgt ook voor een gevoel van onafhankelijkheid. Doordat ik aan het werk kan blijven voel ik mij een gelukkiger mens en voel ik me ook nog nuttig.
Uit schrik om het werk te verliezen verzwijgen PmMS vaak hun diagnose. Dit brengt heel wat spanningen met zich mee. Ik ken lotgenoten die minder geluk hadden en nadat ze het nieuws brachten dat ze MS hadden, meteen ontslagen werden omdat de werkgever ervan uitging dat ze niet meer betrouwbaar waren en men vreesde voor een hoog absenteïsme. Heel vaak waren dat mensen die jarenlang in dienst waren, mensen die mooie prestaties geleverd hadden op de werkvloer.
Ik besef dat het ook voor een werkgever niet evident is om aangepast werk te vinden voor een medewerker die af te rekenen krijgt met een chronische ziekte. Ik heb het geluk dat ik open over mijn gezondheidsproblemen kan praten met mijn werkgever en dat er samen gezocht wordt naar mogelijke oplossingen, waarbij niet alleen rekening wordt gehouden met mij, maar ook met de collega's, het team waar ik werk. Het was niet gemakkelijk om mijn werkgever te overtuigen, ook hij zat met behoorlijk wat vragen. Maar ik kreeg de kans om het uit te leggen hoe ik me voel, welke momenten vermoeiend zijn voor mij en wat ik wel en niet aankan. En ik ben hem daar nog steeds heel erg dankbaar voor...
Heel veel belemmeringen voor een job kunnen uit de weg worden geruimd, als je nadenkt over je tewerkstelling, als je creatief bent in het identificeren van je eigen mogelijkheden en als je open communiceert met je werkgever.
Het blijft natuurlijk ook belangrijk om werkgevers te sensibiliseren en hen het belang van tewerkstelling voor mensen met een beperking duidelijk te maken. Want het moet gezegd....Er zijn nog heel veel werkgevers die niet dezelfde inspanning en hetzelfde engagement hebben als mijn werkgever. Er is nog werk aan de winkel !
"Niet wat je bent is wat je beperkt, maar wat je denkt dat je niet bent"
(Denise Waitley)
Na heel wat gesprekken met mijn neurologe, MS verpleegkundige, huisarts en psychologe, heb ik de moed gevonden om mijn werkgever te vragen of er een mogelijkheid bestaat om aangepast werk te krijgen. Ik werk al jaren als individuele begeleider in een opvangcentrum voor dak- en thuislozen. Maar ik merk dat deze job heel wat flexibiliteit vraagt en dat net dat er bij mij voor zorgt dat ik te vaak over mijn grenzen ga en het mij niet meer lukt om het werk allemaal gedaan te krijgen.
Negen uur 's ochtends....Ik begroet mijn collega's en teambegeleider. Het voelt nog steeds een beetje vreemd aan. Ik neem de tip van een bevriende lotgenote in gedachten en focus mij op mijn ademhaling om de zenuwen onder controle te krijgen. Adem in, adem uit...Alles komt goed, positief denken !
Tijdens het gesprek met mijn teambegeleider krijg ik te horen dat mijn werkgever bereid is om rekening te houden met mijn beperkingen en men zelfs al heeft nagedacht op welke manier ze mij toch nog zinvol werk kunnen geven. Voorlopig blijf ik werken binnen mijn eigen team, maar ik krijg een andere functie. Vanaf morgen zal ik het onthaal verzekeren en alle nieuwe cliënten die naar ons opvangcentrum komen wegwijs maken. Ik neem ook een aantal administratieve taken voor mijn rekening en ik zal voortaan ook instaan voor de verslaggeving tijdens de teamvergadering. Omdat ik niet meer zal werken als individuele begeleider, krijg ik ook een aangepast uurrooster. Voortaan werk in telkens in de voormiddag. Een prima regeling voor mij, vooral omdat ik tegen de namiddag vaak heel erg moe loop en het enige inspanning vraagt om het werk dan nog gedaan te krijgen. Ik ben mijn werkgever, collega's en teambegeleider heel erg dankbaar voor het feit dat ze mij de kans geven om toch nog deel uit te maken van het CAW Oost-Vlaanderen. Ik vind het ook heel fijn dat men rekening heeft gehouden met mijn capaciteiten en dat ik binnen deze functie ook nog uitdagingen kan aangaan. Ook het feit dat ik nog contact blijf behouden met cliënten, vind ik heel leuk.
Werk is cruciaal voor personen met MS. Dit jaar heeft de MS liga 'MS en werk' als thema gekozen voor hun sensibiliseringscampagne. Werken speelt een belangrijke rol in ons leven en dat is zeker ook het geval voor personen met een beperking. Het is voor hen niet alleen een bron van inkomsten, maar zorgt ook voor sociale contacten.
Kunnen zeggen dat je (ondanks je ziekte) nog steeds aan het werk bent, geeft je gevoel van eigenwaarde een enorme 'boost' en het zorgt ook voor een gevoel van onafhankelijkheid. Doordat ik aan het werk kan blijven voel ik mij een gelukkiger mens en voel ik me ook nog nuttig.
Uit schrik om het werk te verliezen verzwijgen PmMS vaak hun diagnose. Dit brengt heel wat spanningen met zich mee. Ik ken lotgenoten die minder geluk hadden en nadat ze het nieuws brachten dat ze MS hadden, meteen ontslagen werden omdat de werkgever ervan uitging dat ze niet meer betrouwbaar waren en men vreesde voor een hoog absenteïsme. Heel vaak waren dat mensen die jarenlang in dienst waren, mensen die mooie prestaties geleverd hadden op de werkvloer.
Ik besef dat het ook voor een werkgever niet evident is om aangepast werk te vinden voor een medewerker die af te rekenen krijgt met een chronische ziekte. Ik heb het geluk dat ik open over mijn gezondheidsproblemen kan praten met mijn werkgever en dat er samen gezocht wordt naar mogelijke oplossingen, waarbij niet alleen rekening wordt gehouden met mij, maar ook met de collega's, het team waar ik werk. Het was niet gemakkelijk om mijn werkgever te overtuigen, ook hij zat met behoorlijk wat vragen. Maar ik kreeg de kans om het uit te leggen hoe ik me voel, welke momenten vermoeiend zijn voor mij en wat ik wel en niet aankan. En ik ben hem daar nog steeds heel erg dankbaar voor...
Heel veel belemmeringen voor een job kunnen uit de weg worden geruimd, als je nadenkt over je tewerkstelling, als je creatief bent in het identificeren van je eigen mogelijkheden en als je open communiceert met je werkgever.
Het blijft natuurlijk ook belangrijk om werkgevers te sensibiliseren en hen het belang van tewerkstelling voor mensen met een beperking duidelijk te maken. Want het moet gezegd....Er zijn nog heel veel werkgevers die niet dezelfde inspanning en hetzelfde engagement hebben als mijn werkgever. Er is nog werk aan de winkel !
"Niet wat je bent is wat je beperkt, maar wat je denkt dat je niet bent"
(Denise Waitley)
RSS-feed
