Begin november is voor velen het moment om even terug te denken aan dierbaren die we verloren zijn en van wie we (vaak veel te vroeg) afscheid hebben moeten nemen. Zelf heb ik niet de gewoonte om naar het kerkhof te gaan. Al moet ik toegeven dat ik de traditie om de graven op te fleuren met kleurrijke Chrysanten wel kan waarderen en zelfs mooi vind. Ik denk dat het voor mij alleen wat te overweldigend is, om zoveel mensen samen te zien op het kerkhof. Elk met hun eigen verdriet....
Ik heb mijn eigen manier om even stil te staan en terug te denken aan mensen met wie ik leuke momenten heb beleefd en die er nu helaas niet meer zijn.
Ik doe dit tijdens wandelingen, op een rustig plekje in alle stilte. Ik roep dan herinneringen op en denk terug aan die mensen met wie ik reeds na één ontmoeting een 'klik' had. Mensen met hetzelfde soort humor, dezelfde positieve ingesteldheid, hetzelfde doorzettingsvermogen, maar die ondanks alles toch de strijd hebben verloren na een slepende ziekte. Even borrelt er boosheid op en stel ik mij de vraag : 'waarom moet net die mensen zoiets overkomen' ? Wanneer ik terug denk aan de mooie ontmoetingen die ik met hen had of naar foto's kijk van de momenten waarop alles nog oké was, vloeit er nog wel eens een traantje. Ik onthou vooral de mooie levenslessen die ik van deze mensen kreeg. Geef nooit op, blijf geloven in jezelf, pluk de dag en doe vooral die dingen die je echt leuk vindt ! Want het kan snel mis gaan en dan is er misschien geen tijd meer om leuke dingen te doen...
Ik heb meteen de daad bij het woord gevoegd en kan alweer iets af mijn 'bucketlist' schrappen. Begin oktober, stond ik samen met mijn superman in de luchthaven van Charleroi richting Edinburgh (Schotland). Wij hadden aan onze jongste dochter de belofte gedaan om haar eens te bezoeken, wanneer ze daar woont en studeert. En belofte maakt schuld, niet ?
We hebben echt voor de volle 100% genoten van onze reis naar Schotland !
Het mocht van mij best wat langer duren, ik kwam daar helemaal tot rust. Misschien kwam dit ook deels doordat we op heel veel plekken geen internet/telefoonverbinding hadden en dus niet telkens gestoord werden door 'piepjes' en 'geluidjes' die ons er willen op attent maken dat iemand iets te vertellen heeft aan ons. Tijdens deze reis hebben wij vooral tijd genomen voor elkaar, ging al onze aandacht naar onze dochter en hebben we volop genoten van de prachtige natuur.
Uiteraard was het een blij weerzien met de dochter en na een hele dikke knuffel, gaf Amber ons een rondleiding in Edinburgh. We zagen heel veel mannen in Schotse rokken (zouden ze nu wel of niet ...?), hoorden af een toe een deuntje spelen op een doedelzak en we hebben ook geproefd van lekkere Whisky's.
We bezochten het kot van de dochter (dat er overigens piekfijn uitzag) en gingen een kijkje nemen op de campus waar ze studeert. We waren onder de indruk van de faciliteiten die deze campus heeft en begrijpen nu nog beter waarom de dochter hier graag studeert. Indien ik kon terugkeren in de tijd, dan zou ik hier ook wel willen studeren ;-)
Daarna trokken we samen met Amber naar de Highlands. Voor mijn superman was het wel eventjes wennen om met een auto te rijden waarbij het stuur aan de verkeerde kant zat. Ook een rondpunt nemen aan de linkerzijde, voelde in het begin wat vreemd aan. Maar ik moet toegeven, dat ik het zeker niet beter had gedaan. Links rijden is vooral in het begin altijd een beetje wennen. (Heel even dacht ik ook terug aan onze rondreis in Australië - intussen al 23 jaar geleden. Wat gaat de tijd toch snel ☺)
We installeerden ons in een hotelletje in Fort William en genoten 's avonds van een heerlijk maaltijd in het Garrison West restaurant (een aanrader !).
We genoten van de Schotse gezelligheid en namen als afsluiter 'Cranachan raspberry' - een typisch Schots nagerechtje en heel lekker !!!
Ik heb ook eens geproefd van Haggis (een typisch Schots vleesgerecht gemaakt van schapen- hart, long en lever). Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat dit nu niet echt mijn favoriete gerecht was. Maar ik vond dat ik het op zijn minst één keer moest geproefd hebben.
Ik heb mijn eigen manier om even stil te staan en terug te denken aan mensen met wie ik leuke momenten heb beleefd en die er nu helaas niet meer zijn.
Ik doe dit tijdens wandelingen, op een rustig plekje in alle stilte. Ik roep dan herinneringen op en denk terug aan die mensen met wie ik reeds na één ontmoeting een 'klik' had. Mensen met hetzelfde soort humor, dezelfde positieve ingesteldheid, hetzelfde doorzettingsvermogen, maar die ondanks alles toch de strijd hebben verloren na een slepende ziekte. Even borrelt er boosheid op en stel ik mij de vraag : 'waarom moet net die mensen zoiets overkomen' ? Wanneer ik terug denk aan de mooie ontmoetingen die ik met hen had of naar foto's kijk van de momenten waarop alles nog oké was, vloeit er nog wel eens een traantje. Ik onthou vooral de mooie levenslessen die ik van deze mensen kreeg. Geef nooit op, blijf geloven in jezelf, pluk de dag en doe vooral die dingen die je echt leuk vindt ! Want het kan snel mis gaan en dan is er misschien geen tijd meer om leuke dingen te doen...
Ik heb meteen de daad bij het woord gevoegd en kan alweer iets af mijn 'bucketlist' schrappen. Begin oktober, stond ik samen met mijn superman in de luchthaven van Charleroi richting Edinburgh (Schotland). Wij hadden aan onze jongste dochter de belofte gedaan om haar eens te bezoeken, wanneer ze daar woont en studeert. En belofte maakt schuld, niet ?
We hebben echt voor de volle 100% genoten van onze reis naar Schotland !
Het mocht van mij best wat langer duren, ik kwam daar helemaal tot rust. Misschien kwam dit ook deels doordat we op heel veel plekken geen internet/telefoonverbinding hadden en dus niet telkens gestoord werden door 'piepjes' en 'geluidjes' die ons er willen op attent maken dat iemand iets te vertellen heeft aan ons. Tijdens deze reis hebben wij vooral tijd genomen voor elkaar, ging al onze aandacht naar onze dochter en hebben we volop genoten van de prachtige natuur.
Uiteraard was het een blij weerzien met de dochter en na een hele dikke knuffel, gaf Amber ons een rondleiding in Edinburgh. We zagen heel veel mannen in Schotse rokken (zouden ze nu wel of niet ...?), hoorden af een toe een deuntje spelen op een doedelzak en we hebben ook geproefd van lekkere Whisky's.
We bezochten het kot van de dochter (dat er overigens piekfijn uitzag) en gingen een kijkje nemen op de campus waar ze studeert. We waren onder de indruk van de faciliteiten die deze campus heeft en begrijpen nu nog beter waarom de dochter hier graag studeert. Indien ik kon terugkeren in de tijd, dan zou ik hier ook wel willen studeren ;-)
Daarna trokken we samen met Amber naar de Highlands. Voor mijn superman was het wel eventjes wennen om met een auto te rijden waarbij het stuur aan de verkeerde kant zat. Ook een rondpunt nemen aan de linkerzijde, voelde in het begin wat vreemd aan. Maar ik moet toegeven, dat ik het zeker niet beter had gedaan. Links rijden is vooral in het begin altijd een beetje wennen. (Heel even dacht ik ook terug aan onze rondreis in Australië - intussen al 23 jaar geleden. Wat gaat de tijd toch snel ☺)
We installeerden ons in een hotelletje in Fort William en genoten 's avonds van een heerlijk maaltijd in het Garrison West restaurant (een aanrader !).
We genoten van de Schotse gezelligheid en namen als afsluiter 'Cranachan raspberry' - een typisch Schots nagerechtje en heel lekker !!!
Ik heb ook eens geproefd van Haggis (een typisch Schots vleesgerecht gemaakt van schapen- hart, long en lever). Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat dit nu niet echt mijn favoriete gerecht was. Maar ik vond dat ik het op zijn minst één keer moest geproefd hebben.
 |  |
Na een stevig English breakfast, trokken we de wandelschoenen en een goede regenjas aan. Wie de Highlands écht wil ontdekken, moet dit te voet doen ! Misschien niet onbelangrijk om erbij te vermelden dat je best een paar goede (en waterdichte) wandelschoenen aantrekt, want wandelen in de Highlands is een uitdaging. Na een uurtje rijden kwamen we toe aan het vertrekpunt voor de wandeling naar de 'Steall falls'. Aan het begin van het wandelpad stond een bord, dat ons al meteen duidelijk wou maken dat wandelen in de Highlands niet zonder gevaren is en je dus best op het wandelpad blijft.
Het weer zat mee ! Het was een grijze en bewolkte dag, maar het regende niet en ook de temperaturen vielen best mee. Vol goede moed vertrokken we naar de watervallen. Het was vaak klimmen, elkaar helpen om over een kleinere waterval te geraken en goed uitkijken waar je de voeten zet (halfweg begon ik stilaan te begrijpen waarom het bord er stond). Maar het eindpunt is zo adembenemend mooi, waardoor ik de inspanning die ik voordien heb moeten doen meteen vergat. Doordat we buiten het toeristisch wandelseizoen zijn gekomen, waren we ook heel vaak helemaal alleen op bepaalde plekken. Hier kan je echt alles eens loslaten, de dagdagelijkse beslommeringen even vergeten en gewoon genieten. Wat zijn de Highlands mooi !
Na een stevige wandeling, een warme douche en een lekkere Schotse steak, trokken we naar een typische Schotse bar. Wat ons meteen opviel is dat de controle op alcoholgebruik bij jongeren, hier veel strenger is. De dochter bestelde een Strongbow (soort appelcider) en moest eerst haar identiteitskaart tonen. Men wou zeker zijn dat ze ouder is dan 18 jaar. Zelfs wanneer de ouders toestemming geven, kan men hier geen alcohol geven aan jongeren onder de 18 jaar. Alle jongeren die binnen kwamen in de bar, moesten hun identiteitskaart tonen. Heb je die niet bij, dan heb je pech en moet je de bar verlaten. Ik kan dit alleen maar toejuichen ! Misschien gaan wij er hier in België toch iets te laks mee om. Ik zie vaak jongeren onder de 18 jaar alcohol bestellen of kopen (vaak ook sterke dranken) en stel me dan de vraag of dit allemaal wel zo normaal is ? Gelukkig heb ik 2 dochters die hier op een goede manier mee omgaan. Ik heb hen eigenlijk nog nooit dronken zien thuis komen. Zij kennen hun grenzen, drinken ook nooit wanneer ze met de auto op pad zijn en willen vooral genieten van een drankje (en niet persé dronken worden).
In heel veel bars wordt er ook nog live muziek gespeeld. Amber waarschuwt ons dat de muziek vaak heel luid is en je nauwelijks iets kan vertellen aan elkaar. Wij willen toch één keer zo'n bar bezoeken en proeven van de ambiance. Oké, een goed gesprek kan je niet echt voeren, tijdens zo'n optreden. Daarin moeten we onze dochter gelijk geven. Maar wat een sfeer en gezelligheid ! Mensen zingen, dansen en lachen....We zijn zelfs getuige van een huwelijksaanzoek en geraken uiteindelijk aan de praat met dit koppel. De vrouw begint te vertellen hoe ze haar man heeft ontmoet en hoe graag ze hem ziet. Wanneer we besluiten om toch ergens anders nog iets te gaan drinken krijg ik een warme handdruk van de vrouw en roept ze 'Take carrie...' naar ons. Intussen is mij ook al duidelijk geworden dat Schots, niet hetzelfde is als het Brits Engels. Ik moet echt wel moeite doen om de mensen te verstaan en moet vaak vragen om iets te herhalen. Soms begrijp ik het zelfs dan nog niet en besluit ik maar te antwoorden met een bevestigend knikje. Amber vindt het vooral grappig dat ik met handen en voeten toch iets probeer duidelijk te maken en vindt het nog steeds verbazingwekkend dat ik zo gemakkelijk met mensen aan de praat geraak, terwijl ik ze van haar nog pluimen ken. Tja....Ik ben nu eenmaal een babbelkous en ook al zijn er soms taalbarrières, dan nog slaag ik erin om een gesprek te voeren met de locals. Op die manier leer je ook echt de mensen kennen die hier wonen, toch ?
De volgende dag besluiten we een nog grotere uitdaging aan te gaan : de beklimming van de Ben Nevis. De Ben Nevis is met zijn 1344 meter, de hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk en daardoor ook heel populair bij wandelaars. Wanneer we toekomen aan het informatiecentrum, vernemen we echter dat de weersomstandigheden niet gunstig zijn en krijgen wij het advies om niet tot de top te wandelen omdat dit te gevaarlijk is. De zichtbaarheid op de top is nul, je moet al een kompas bij hebben om de weg te vinden en dan is er nog het risico dat je af het wandelpad geraakt en een dodelijke val maakt. We vernemen dat er al dodelijke ongevallen zijn gebeurd en besluiten geen risico's te nemen. Het infocentrum toont ons op een kaart tot waar we mogen wandelen (ongeveer halfweg de berg) en drukt ons nog eens op het hart om dan terug af te dalen . Wij besluiten onze kans te wagen en vertrekken vol goede moed. Tijdens deze wandeling moet ik echt wel grenzen verleggen. Het pad ligt bezaaid met grote stenen, vaak moet er zelfs een stuk geklommen worden. Al na 30 minuten stappen ben ik buiten adem en helemaal bezweet...Ik moet regelmatig eens stoppen om terug op adem te komen. Mijn superman daagt mij uit en met de nodige peptalk slaagt hij er uiteindelijk in om mij halfweg die berg te krijgen. Maar het was een behoorlijke inspanning, mijn energiepeil is sterk gedaald. Het lichaam geeft aan dat het genoeg is geweest, de benen beginnen te trillen, ik verlies kracht in de spieren. Het signaal dat ik mijn grens bereikt heb en nu wat gas terug moet nemen. Luisteren naar het lichaam blijft nog steeds belangrijk. Er hangt veel mist, waardoor we niet ten volle kunnen genieten van het uitzicht en we besluiten terug af te dalen. Neen, ik heb de top niet gehaald. Toch ben ik trots op mezelf, dat ik een deel van de Ben Nevis heb beklommen. En ik heb alvast een nieuwe uitdaging op mijn bucketlist gezet : ooit zal ik de top van de Ben Nevis halen ! Een mens moet blijven dromen, hé. Het zal wat training vragen, maar ik denk dat mij dit toch nog moet lukken (weliswaar in betere weersomstandigheden). Mijn superman en ik zijn al plannen aan het maken om die uitdaging aan te gaan en willen alvast trainen, door iets vaker te gaan wandelen in hoger gelegen gebieden.
In heel veel bars wordt er ook nog live muziek gespeeld. Amber waarschuwt ons dat de muziek vaak heel luid is en je nauwelijks iets kan vertellen aan elkaar. Wij willen toch één keer zo'n bar bezoeken en proeven van de ambiance. Oké, een goed gesprek kan je niet echt voeren, tijdens zo'n optreden. Daarin moeten we onze dochter gelijk geven. Maar wat een sfeer en gezelligheid ! Mensen zingen, dansen en lachen....We zijn zelfs getuige van een huwelijksaanzoek en geraken uiteindelijk aan de praat met dit koppel. De vrouw begint te vertellen hoe ze haar man heeft ontmoet en hoe graag ze hem ziet. Wanneer we besluiten om toch ergens anders nog iets te gaan drinken krijg ik een warme handdruk van de vrouw en roept ze 'Take carrie...' naar ons. Intussen is mij ook al duidelijk geworden dat Schots, niet hetzelfde is als het Brits Engels. Ik moet echt wel moeite doen om de mensen te verstaan en moet vaak vragen om iets te herhalen. Soms begrijp ik het zelfs dan nog niet en besluit ik maar te antwoorden met een bevestigend knikje. Amber vindt het vooral grappig dat ik met handen en voeten toch iets probeer duidelijk te maken en vindt het nog steeds verbazingwekkend dat ik zo gemakkelijk met mensen aan de praat geraak, terwijl ik ze van haar nog pluimen ken. Tja....Ik ben nu eenmaal een babbelkous en ook al zijn er soms taalbarrières, dan nog slaag ik erin om een gesprek te voeren met de locals. Op die manier leer je ook echt de mensen kennen die hier wonen, toch ?
De volgende dag besluiten we een nog grotere uitdaging aan te gaan : de beklimming van de Ben Nevis. De Ben Nevis is met zijn 1344 meter, de hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk en daardoor ook heel populair bij wandelaars. Wanneer we toekomen aan het informatiecentrum, vernemen we echter dat de weersomstandigheden niet gunstig zijn en krijgen wij het advies om niet tot de top te wandelen omdat dit te gevaarlijk is. De zichtbaarheid op de top is nul, je moet al een kompas bij hebben om de weg te vinden en dan is er nog het risico dat je af het wandelpad geraakt en een dodelijke val maakt. We vernemen dat er al dodelijke ongevallen zijn gebeurd en besluiten geen risico's te nemen. Het infocentrum toont ons op een kaart tot waar we mogen wandelen (ongeveer halfweg de berg) en drukt ons nog eens op het hart om dan terug af te dalen . Wij besluiten onze kans te wagen en vertrekken vol goede moed. Tijdens deze wandeling moet ik echt wel grenzen verleggen. Het pad ligt bezaaid met grote stenen, vaak moet er zelfs een stuk geklommen worden. Al na 30 minuten stappen ben ik buiten adem en helemaal bezweet...Ik moet regelmatig eens stoppen om terug op adem te komen. Mijn superman daagt mij uit en met de nodige peptalk slaagt hij er uiteindelijk in om mij halfweg die berg te krijgen. Maar het was een behoorlijke inspanning, mijn energiepeil is sterk gedaald. Het lichaam geeft aan dat het genoeg is geweest, de benen beginnen te trillen, ik verlies kracht in de spieren. Het signaal dat ik mijn grens bereikt heb en nu wat gas terug moet nemen. Luisteren naar het lichaam blijft nog steeds belangrijk. Er hangt veel mist, waardoor we niet ten volle kunnen genieten van het uitzicht en we besluiten terug af te dalen. Neen, ik heb de top niet gehaald. Toch ben ik trots op mezelf, dat ik een deel van de Ben Nevis heb beklommen. En ik heb alvast een nieuwe uitdaging op mijn bucketlist gezet : ooit zal ik de top van de Ben Nevis halen ! Een mens moet blijven dromen, hé. Het zal wat training vragen, maar ik denk dat mij dit toch nog moet lukken (weliswaar in betere weersomstandigheden). Mijn superman en ik zijn al plannen aan het maken om die uitdaging aan te gaan en willen alvast trainen, door iets vaker te gaan wandelen in hoger gelegen gebieden.
De laatste dag doen we het iets rustiger aan en besluiten we een wandeling te maken met minder beklimmingen. We trekken naar Glencoe en doen een wandeling in de vallei tussen de bergen. Er hangt nog steeds mist, het geeft iets mysterieus aan het landschap. Ik kan blijven kijken naar de mist en de wolken, die zich als een sluier over de bergen bewegen. Ook hier zijn goede wandelschoenen aangewezen, want de ondergrond is erg nat, af en toe moeten we het wandelpad eventjes verlaten omdat er teveel modder ligt. Het is soms wat zoeken welke weg het meeste is aangewezen en en we moeten elkaar helpen om veilig terug op het juiste pad te geraken. Maar we zijn allemaal padvinders geweest en geraken uiteindelijk probleemloos terug aan de auto.
Ik ga nog heel eventjes zitten en geniet van de bergen, de wolken, het uitgestrekte landschap en de stilte. Ik heb mijn hart verloren aan deze prachtige streek en weet nu al dat ik zeker terug kom !
Ik ga nog heel eventjes zitten en geniet van de bergen, de wolken, het uitgestrekte landschap en de stilte. Ik heb mijn hart verloren aan deze prachtige streek en weet nu al dat ik zeker terug kom !
Eens we terug in België zijn, valt alles vrij snel terug in zijn oude gewoontes.
De plicht roept ! Nu de batterijen zijn opgeladen, moet ik snel terug aan het werk. Ook op het werk staan mij nieuwe uitdagingen te wachten. Samen met de collega's van de boekhouding zijn we volop bezig met de opbouw van een nieuw facturatieprogramma. Het valt nog af te wachten hoe de collega's die ermee zullen moeten werken, hierop zullen reageren. Veranderingen zijn niet altijd gemakkelijk, maar soms wel noodzakelijk om alles in goede banen te leiden.
Ook al krijgen we soms kritische reacties, toch blijf ik erin geloven dat dergelijke veranderingen alleen maar voor verbetering zullen zorgen en we hierdoor op een veel efficiëntere manier zullen werken. De grootste uitdaging bestaat erin ook mijn collega's hiervan te overtuigen. Ik onthou alvast onderstaande quote :
Focus niet op de redenen waarom het zou mislukken
Focus je op waarom het zo belangrijk is dat het wél lukt !
(quote van 365 dagen succesvol)
Het wandelen in Schotland heeft me ook doen beseffen, dat de boog niet altijd gespannen mag staan. Het is belangrijk om af en toe ook eens tijd te nemen voor mezelf, zodat ik de stress en alles wat rondom mij gebeurd nog de baas kan. En net op het moment dat ik denk, nu moet ik écht eens tijd maken voor mezelf, zie ik een mailtje binnen komen van de bibliotheek. Ze starten opnieuw met een namiddagleesclub en Rita (de bibliothecaresse) dacht dat ik daar misschien wel zin in had ? Naast wandelen, is ook schrijven en lezen een grote passie van mij. Ik heb ontelbaar veel boeken die nog moeten gelezen worden en toch blijf ik er telkens weer nieuwe kopen. Het is gewoon sterker dan mezelf.
Ik twijfel geen moment en schrijf me meteen in om deel te nemen aan het leesclubje. Intussen is onze eerste bijeenkomst achter de rug en voor het eerst sinds lange tijd voel ik me volledig ontspannen...
Over het leesclubje vertel ik jullie later meer.
Nu is het tijd om de wandelschoenen aan te trekken en te genieten van een mooie herfstwandeling.
Tot later....Els xx
De plicht roept ! Nu de batterijen zijn opgeladen, moet ik snel terug aan het werk. Ook op het werk staan mij nieuwe uitdagingen te wachten. Samen met de collega's van de boekhouding zijn we volop bezig met de opbouw van een nieuw facturatieprogramma. Het valt nog af te wachten hoe de collega's die ermee zullen moeten werken, hierop zullen reageren. Veranderingen zijn niet altijd gemakkelijk, maar soms wel noodzakelijk om alles in goede banen te leiden.
Ook al krijgen we soms kritische reacties, toch blijf ik erin geloven dat dergelijke veranderingen alleen maar voor verbetering zullen zorgen en we hierdoor op een veel efficiëntere manier zullen werken. De grootste uitdaging bestaat erin ook mijn collega's hiervan te overtuigen. Ik onthou alvast onderstaande quote :
Focus niet op de redenen waarom het zou mislukken
Focus je op waarom het zo belangrijk is dat het wél lukt !
(quote van 365 dagen succesvol)
Het wandelen in Schotland heeft me ook doen beseffen, dat de boog niet altijd gespannen mag staan. Het is belangrijk om af en toe ook eens tijd te nemen voor mezelf, zodat ik de stress en alles wat rondom mij gebeurd nog de baas kan. En net op het moment dat ik denk, nu moet ik écht eens tijd maken voor mezelf, zie ik een mailtje binnen komen van de bibliotheek. Ze starten opnieuw met een namiddagleesclub en Rita (de bibliothecaresse) dacht dat ik daar misschien wel zin in had ? Naast wandelen, is ook schrijven en lezen een grote passie van mij. Ik heb ontelbaar veel boeken die nog moeten gelezen worden en toch blijf ik er telkens weer nieuwe kopen. Het is gewoon sterker dan mezelf.
Ik twijfel geen moment en schrijf me meteen in om deel te nemen aan het leesclubje. Intussen is onze eerste bijeenkomst achter de rug en voor het eerst sinds lange tijd voel ik me volledig ontspannen...
Over het leesclubje vertel ik jullie later meer.
Nu is het tijd om de wandelschoenen aan te trekken en te genieten van een mooie herfstwandeling.
Tot later....Els xx
RSS-feed
