 |  |
Hey lieve vrienden, familie en volgers van mijn blog !
Het jaar is niet te best gestart en ik had eventjes tijd nodig om terug op adem te komen. Ik was opnieuw een beetje een strijd aan het voeren met mezelf en al die gemengde gevoelens brachten me eventjes uit evenwicht. Er was zelfs een moment waarop ik tegen alles en iedereen 'foert' wou zeggen en mij wou afsluiten van de buitenwereld. Ik dacht dat iedereen stilaan genoeg had van de vreemde kronkels in mijn hoofd en mij uiteindelijk ook links zou laten liggen. Sorry aan diegene, die meermaals een poging hebben ondernomen om contact te krijgen met mij....Ik voelde me wat down, moe en mijn energiepeil stond op een behoorlijk laag pitje. Ergens besef ik dat ik op zulke momenten beter wél de telefoon opneem, zodat ik wat 'peptalk' kan krijgen van vrienden en mensen die er ook op 'stille' momenten zijn voor mij en mij niet vergeten. Ik kan mij voorstellen dat sommigen behoorlijk gefrustreerd waren, omdat ik die verdomde telefoon niet opnam en ook niet reageerde op WhatsApp- en Messengerberichtjes of mails. Het ontbrak mij aan de moed om te vertellen dat het eventjes niet zo goed gaat met mij, ik wat tijd nodig heb voor mezelf en vooral rust en stilte wil om terug op kracht te komen. Het blijft moeilijk om hulp te vragen, ook op die momenten waarop ik die hulp wel zou kunnen gebruiken. Ik denk dat dit vooral komt doordat ik schrik heb om mensen te kwetsen (want ik weet dat ik op mijn mindere momentjes nogal kritisch uit de hoek kan komen). Soms denk ik ook dat ik mensen alleen maar zal vervelen met mijn gezeur, want geef nu toe....Iemand horen klagen over pijn, verdriet en tegenslagen, maakt een mens niet bepaald gelukkiger. Maar ondanks dat ik van mezelf vond dat ik met momenten echt niet te pruimen was, bleven mijn vrienden, familie en collega's mij steunen en contact zoeken. En onder het motto : 'de aanhouder wint' hadden sommigen uiteindelijk wel contact met mij. Super bedankt hiervoor !
Het heeft ervoor gezorgd dat ik uit mijn dipje ben geraakt en ik kom nog maar eens tot het besef, hoe belangrijk het is om een netwerk van mensen rond mij te hebben die mij tot het inzicht brengen dat ik al zoveel mooie dingen bereikt heb en dat er ongetwijfeld nog heel veel nieuwe uitdagingen komen.
Tijdens mijn minder goed momentje nam ik ook contact op met mijn neurologe. Ik liet haar weten dat het fysiek allemaal nog wel meeviel (muv die vervelende griep die ik uiteindelijk heb overwonnen), maar dat het mentaal toch niet altijd oké gaat. Ik kreeg een afspraak en kon vrij snel bij haar langs voor een goede babbel. Het blijft me steeds weer verbazen hoe ze erin slaagt om écht tijd te nemen om te luisteren naar mij (ondanks haar super drukke agenda) en het doet goed om te voelen hoe ze ook oprecht meeleeft met die zaken die ik vertel aan haar. We kennen elkaar nu ruim 7 jaar. Als chronisch patiënt is het ergens wel normaal dat je een band opbouwt met je behandelende arts.
Maar toch....Ik besef dat ik 'met mijn gat in de boter ben gevallen' met zo'n neurologe. Er is een bepaalde 'klik' tussen ons, waardoor ik mij ook comfortabel genoeg voel om over alles wat er in mij omgaat te vertellen. Ik vind het ook goed dat mijn neurologe niet met pasklare oplossingen komt aandraven. Ook neurologen hebben geen toverstokje en kunnen bepaalde zaken niet meteen oplossen. Ik heb er dan ook alle begrip voor, wanneer ze aangeeft dat ze iets niet weet, maar samen met mij wel op zoek wil gaan naar de antwoorden. Liever een eerlijke neuroloog, die ook toegeeft dat ze bepaalde zaken zelf moet opzoeken of navragen, dan een neuroloog die iets uit zijn mouw probeert te schudden om de patiënt tevreden te stellen (want bij zulke neurologen ben ik ook nog op consult geweest).
En uiteindelijk zijn we samen op zoek gegaan naar mogelijkse antwoorden op mijn vragen en heb ik na overleg met mijn neurologe, zelf beslissingen genomen en knopen doorgehakt. Het feit dat ik zelf heb kunnen beslissen en mijn neurologe voor de nodige ondersteuning heeft gezorgd en ook heeft aangegeven dat ze mijn beslissing respecteert, zorgt ervoor dat ik terug op de rails ben geraakt. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het voor een patiënt is om een eigen inbreng te krijgen en mee te kunnen beslissen over bepaalde therapieën die kunnen gevolgd worden. Daarnaast heb ik ook het geluk dat er in het ziekenhuis waar ik word opgevolgd een goed geïnformeerde MS verpleegkundige werkt, die altijd klaar staat om mij de nodige informatie te bezorgen en ook open staat voor een gezellige babbel. Eigenlijk verdient het hele team neurologie van Maria Middelares een dikke pluim ! Reeds wanneer ik binnen kom, word ik met een brede glimlach onthaalt door de medewerkers die de afspraken bijhouden en wanneer ik in de wachtzaal zit, krijg ik van iedere neuroloog die langskomt een hartelijke goeiedag. Het feit dat ze mij allemaal kennen, komt voornamelijk doordat ik vorig jaar een lezing gaf over mijn boek op een studievoormiddag van Maria Middelares. Soms zijn er zelfs mensen in de wachtzaal die mij begroeten met een vriendelijk knikje of mij aanspreken. Vaak zijn het lotgenoten die mijn boek hebben gelezen of mijn avonturen volgen via mijn blog. En wanneer ik van hen hoor hoe goed het hen doet om mijn blog te lezen of hoe de tips in mijn boek hen geholpen hebben, voel ik mij terug super gelukkig. Hiervoor doe ik het ! Ik wil blijven schrijven en op die manier nog heel veel lotgenoten helpen en een hart onder de riem steken.
Eindelijk is ook de zon door het grijze wolkendek gebroken en ook de dagen worden al iets langer.
Het zorgt er vermoedelijk ook voor dat het mentaal intussen wat beter gaat. Ik heb ook een beetje extra vitamine D genomen, om de moodswings wat te onderdrukken. Alle kleine beetjes helpen hé.
Alleen de vrieskou is nu een beetje een spelbreker....Ik stel mij soms de vraag of ook andere lotgenoten hier last van hebben. Wanneer het begint te vriezen dat het kraakt, dan begint ook bij mij alles wat te kraken en te piepen. Ik krijg dan terug iets meer pijn in armen en benen, heb vaak een slapend en tintelend gevoel in de handen en voeten en ook de nachtrust verloopt iets minder goed. Tijdens vriesdagen heb ik vooral 's nachts het gevoel alsof er miertjes over mijn benen lopen en kan ik heel moeilijk stil blijven liggen. Gelukkig heeft mijn superman hier weinig last van en blijft hij rustig verder snurken naast mij. Een minder goede nachtrust, zorgt er vaak ook voor dat de vermoeidheid overdag wat toeneemt. De grenzen bewaken en ook overdag voldoende rusten, is dan het enige wat helpt om ook 's avonds nog wat aangenaam te zijn voor mijn gezin.
Op het werk was het de afgelopen weken superdruk, waardoor ik eerlijk moet toegeven dat ik die grenzen misschien niet altijd even goed bewaakt heb. Ik kreeg vaak op mijn donder van mijn dochters en manlief omdat ik thuis soms ook nog snel eventjes op mijn pc zat om werkmails te beantwoorden of bepaalde zaken in het nieuwe facturatieprogramma aan te passen. Het is goed dat er thuis en zelfs op het werk 'waakhonden' zitten die mij er regelmatig op wijzen dat het tijd is om naar huis te gaan, zodat ik wat tijd kan nemen voor mezelf. Ook zelfzorg blijft belangrijk en is nodig om het allemaal vol te houden. Ik mag gelukkig prijzen met collega's die mijn bureau binnen komen omdat ze begaan zijn met mij en mij erop te wijzen dat het tijd is om naar huis te gaan en wat te rusten of iets leuks te doen. Collega's weten dat ik een 'bezige bij' ben en dat ik gedreven ben. Maar ze weten ook dat ze af en toe die gedrevenheid moeten temperen, om te vermijden dat ik te vaak over mijn grenzen zou gaan en hierdoor mogelijks een opstoot zou krijgen. Afgelopen week kwam mijn baas zelfs in het deurgat van mijn bureau staan, wachtend op het moment dat ik de laptop zou dicht klappen om naar huis te gaan. Hij wou echt zeker zijn dat ik niet meer bleef verder werken en liet weten dat ik ook thuis de pc niet mocht aanzetten. En de boekhoudster liet weten dat ze echt bewondering had voor mij, omdat ik zonder klagen blijf verder werken wetende dat ik toch ziek ben en mij misschien niet altijd even oké voel. Het is mede dankzij de 'positieve vibes' en de waardering van mijn collegaatjes, dat ik het blijf volhouden en met plezier kom werken ;-)
Ik ben ook trots op mezelf dat ik ondanks alle moeilijke momenten erin geslaagd ben om de 'deadlines' te halen en ik was blij toen de eerste facturen via ons nieuw facturatieprogramma uit de printer kwamen. Maanden hebben we met het facturatieteam en programmeurs (bedankt Filip en co van Hodework.be !) aan iets nieuws gewerkt, zodat we op een efficiëntere manier facturen kunnen maken voor een organisatie waar momenteel honderden cliënten in opvang verblijven. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost om iedereen te overtuigen dat dit facturatieprogramma echt wel een verbetering zal zijn voor ons CAW en zelfs nu moeten wij sommige mensen nog overtuigen. Ik ben blijven geloven in het nut van dit programma, heb een nieuwe uitdaging gevonden en geef nu ook vorming aan collega's. Soms fungeer is zelfs als 'helpdesk' voor collega's die reeds werken met dit programma en tot nu toe lukt het mij om hen terug op weg te helpen. Zinvol werk en waardering krijgen op de werkvloer, zorgen er zelfs voor dat ik soms vergeet dat ik chronisch ziek ben. Op de werkvloer, ben ik gewoon Els van de facturatiedienst, die ervoor zorgt dat iedereen leert werken met In Motion en tracht om problemen met het factureren op te lossen. Op het werk vergeet ik eventjes de pijn en ongemakken. Op het werk kan ik ook gewoon mijzelf zijn en dingen doen die ik graag doe.
Ik ben tevreden dat ik de kans kreeg om aan te geven welk 'aangepast werk' ik graag zou willen doen en het stemt mij gelukkig dat hier ook rekening mee gehouden werd.
Ik heb een tijdje moeten wachten op deze nieuwe jobinhoud, maar mijn geduld is uiteindelijk beloond geworden. En ik heb ook veel respect voor mijn werkgever, die mij de kans heeft gegeven om toch nog een job uit te voeren met een zekere verantwoordelijkheid. Voor een werkgever is het niet altijd evident om deze keuze te maken, wetende dat ik ook op elk moment kan uitvallen en ziek thuis zitten. Het feit dat er beslist werd om mij toch de kans te geven om in het facturatieteam te werken, toont aan dat er voldoende vertrouwen is en men ervan overtuigd is dat ik dat werk ook aankan.
Af en toe ga ik zelfs op bezoek naar andere deelwerking en op die manier leer ik steeds meer nieuwe collega's kennen. Deze nieuwe jobinhoud is een heel nieuwe ervaring voor mij en het feit dat ik niet vastgeroest zit in een bureautje, maar ook echt in contact kom met begeleiders over gans CAW Oost-Vlaanderen is zo verrijkend !
Ik leer nog elke dag bij, heb ook veel respect voor de woonbegeleiders en opvangmedewerkers (die ook geen evidente job uitvoeren) en ik hoop dat mijn gezondheid het toelaat om nog een paar jaartjes mee te kunnen draaien op het werk. Het geeft mij energie en het maakt mij gelukkig !
Op naar de volgende uitdaging !
Het jaar is niet te best gestart en ik had eventjes tijd nodig om terug op adem te komen. Ik was opnieuw een beetje een strijd aan het voeren met mezelf en al die gemengde gevoelens brachten me eventjes uit evenwicht. Er was zelfs een moment waarop ik tegen alles en iedereen 'foert' wou zeggen en mij wou afsluiten van de buitenwereld. Ik dacht dat iedereen stilaan genoeg had van de vreemde kronkels in mijn hoofd en mij uiteindelijk ook links zou laten liggen. Sorry aan diegene, die meermaals een poging hebben ondernomen om contact te krijgen met mij....Ik voelde me wat down, moe en mijn energiepeil stond op een behoorlijk laag pitje. Ergens besef ik dat ik op zulke momenten beter wél de telefoon opneem, zodat ik wat 'peptalk' kan krijgen van vrienden en mensen die er ook op 'stille' momenten zijn voor mij en mij niet vergeten. Ik kan mij voorstellen dat sommigen behoorlijk gefrustreerd waren, omdat ik die verdomde telefoon niet opnam en ook niet reageerde op WhatsApp- en Messengerberichtjes of mails. Het ontbrak mij aan de moed om te vertellen dat het eventjes niet zo goed gaat met mij, ik wat tijd nodig heb voor mezelf en vooral rust en stilte wil om terug op kracht te komen. Het blijft moeilijk om hulp te vragen, ook op die momenten waarop ik die hulp wel zou kunnen gebruiken. Ik denk dat dit vooral komt doordat ik schrik heb om mensen te kwetsen (want ik weet dat ik op mijn mindere momentjes nogal kritisch uit de hoek kan komen). Soms denk ik ook dat ik mensen alleen maar zal vervelen met mijn gezeur, want geef nu toe....Iemand horen klagen over pijn, verdriet en tegenslagen, maakt een mens niet bepaald gelukkiger. Maar ondanks dat ik van mezelf vond dat ik met momenten echt niet te pruimen was, bleven mijn vrienden, familie en collega's mij steunen en contact zoeken. En onder het motto : 'de aanhouder wint' hadden sommigen uiteindelijk wel contact met mij. Super bedankt hiervoor !
Het heeft ervoor gezorgd dat ik uit mijn dipje ben geraakt en ik kom nog maar eens tot het besef, hoe belangrijk het is om een netwerk van mensen rond mij te hebben die mij tot het inzicht brengen dat ik al zoveel mooie dingen bereikt heb en dat er ongetwijfeld nog heel veel nieuwe uitdagingen komen.
Tijdens mijn minder goed momentje nam ik ook contact op met mijn neurologe. Ik liet haar weten dat het fysiek allemaal nog wel meeviel (muv die vervelende griep die ik uiteindelijk heb overwonnen), maar dat het mentaal toch niet altijd oké gaat. Ik kreeg een afspraak en kon vrij snel bij haar langs voor een goede babbel. Het blijft me steeds weer verbazen hoe ze erin slaagt om écht tijd te nemen om te luisteren naar mij (ondanks haar super drukke agenda) en het doet goed om te voelen hoe ze ook oprecht meeleeft met die zaken die ik vertel aan haar. We kennen elkaar nu ruim 7 jaar. Als chronisch patiënt is het ergens wel normaal dat je een band opbouwt met je behandelende arts.
Maar toch....Ik besef dat ik 'met mijn gat in de boter ben gevallen' met zo'n neurologe. Er is een bepaalde 'klik' tussen ons, waardoor ik mij ook comfortabel genoeg voel om over alles wat er in mij omgaat te vertellen. Ik vind het ook goed dat mijn neurologe niet met pasklare oplossingen komt aandraven. Ook neurologen hebben geen toverstokje en kunnen bepaalde zaken niet meteen oplossen. Ik heb er dan ook alle begrip voor, wanneer ze aangeeft dat ze iets niet weet, maar samen met mij wel op zoek wil gaan naar de antwoorden. Liever een eerlijke neuroloog, die ook toegeeft dat ze bepaalde zaken zelf moet opzoeken of navragen, dan een neuroloog die iets uit zijn mouw probeert te schudden om de patiënt tevreden te stellen (want bij zulke neurologen ben ik ook nog op consult geweest).
En uiteindelijk zijn we samen op zoek gegaan naar mogelijkse antwoorden op mijn vragen en heb ik na overleg met mijn neurologe, zelf beslissingen genomen en knopen doorgehakt. Het feit dat ik zelf heb kunnen beslissen en mijn neurologe voor de nodige ondersteuning heeft gezorgd en ook heeft aangegeven dat ze mijn beslissing respecteert, zorgt ervoor dat ik terug op de rails ben geraakt. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het voor een patiënt is om een eigen inbreng te krijgen en mee te kunnen beslissen over bepaalde therapieën die kunnen gevolgd worden. Daarnaast heb ik ook het geluk dat er in het ziekenhuis waar ik word opgevolgd een goed geïnformeerde MS verpleegkundige werkt, die altijd klaar staat om mij de nodige informatie te bezorgen en ook open staat voor een gezellige babbel. Eigenlijk verdient het hele team neurologie van Maria Middelares een dikke pluim ! Reeds wanneer ik binnen kom, word ik met een brede glimlach onthaalt door de medewerkers die de afspraken bijhouden en wanneer ik in de wachtzaal zit, krijg ik van iedere neuroloog die langskomt een hartelijke goeiedag. Het feit dat ze mij allemaal kennen, komt voornamelijk doordat ik vorig jaar een lezing gaf over mijn boek op een studievoormiddag van Maria Middelares. Soms zijn er zelfs mensen in de wachtzaal die mij begroeten met een vriendelijk knikje of mij aanspreken. Vaak zijn het lotgenoten die mijn boek hebben gelezen of mijn avonturen volgen via mijn blog. En wanneer ik van hen hoor hoe goed het hen doet om mijn blog te lezen of hoe de tips in mijn boek hen geholpen hebben, voel ik mij terug super gelukkig. Hiervoor doe ik het ! Ik wil blijven schrijven en op die manier nog heel veel lotgenoten helpen en een hart onder de riem steken.
Eindelijk is ook de zon door het grijze wolkendek gebroken en ook de dagen worden al iets langer.
Het zorgt er vermoedelijk ook voor dat het mentaal intussen wat beter gaat. Ik heb ook een beetje extra vitamine D genomen, om de moodswings wat te onderdrukken. Alle kleine beetjes helpen hé.
Alleen de vrieskou is nu een beetje een spelbreker....Ik stel mij soms de vraag of ook andere lotgenoten hier last van hebben. Wanneer het begint te vriezen dat het kraakt, dan begint ook bij mij alles wat te kraken en te piepen. Ik krijg dan terug iets meer pijn in armen en benen, heb vaak een slapend en tintelend gevoel in de handen en voeten en ook de nachtrust verloopt iets minder goed. Tijdens vriesdagen heb ik vooral 's nachts het gevoel alsof er miertjes over mijn benen lopen en kan ik heel moeilijk stil blijven liggen. Gelukkig heeft mijn superman hier weinig last van en blijft hij rustig verder snurken naast mij. Een minder goede nachtrust, zorgt er vaak ook voor dat de vermoeidheid overdag wat toeneemt. De grenzen bewaken en ook overdag voldoende rusten, is dan het enige wat helpt om ook 's avonds nog wat aangenaam te zijn voor mijn gezin.
Op het werk was het de afgelopen weken superdruk, waardoor ik eerlijk moet toegeven dat ik die grenzen misschien niet altijd even goed bewaakt heb. Ik kreeg vaak op mijn donder van mijn dochters en manlief omdat ik thuis soms ook nog snel eventjes op mijn pc zat om werkmails te beantwoorden of bepaalde zaken in het nieuwe facturatieprogramma aan te passen. Het is goed dat er thuis en zelfs op het werk 'waakhonden' zitten die mij er regelmatig op wijzen dat het tijd is om naar huis te gaan, zodat ik wat tijd kan nemen voor mezelf. Ook zelfzorg blijft belangrijk en is nodig om het allemaal vol te houden. Ik mag gelukkig prijzen met collega's die mijn bureau binnen komen omdat ze begaan zijn met mij en mij erop te wijzen dat het tijd is om naar huis te gaan en wat te rusten of iets leuks te doen. Collega's weten dat ik een 'bezige bij' ben en dat ik gedreven ben. Maar ze weten ook dat ze af en toe die gedrevenheid moeten temperen, om te vermijden dat ik te vaak over mijn grenzen zou gaan en hierdoor mogelijks een opstoot zou krijgen. Afgelopen week kwam mijn baas zelfs in het deurgat van mijn bureau staan, wachtend op het moment dat ik de laptop zou dicht klappen om naar huis te gaan. Hij wou echt zeker zijn dat ik niet meer bleef verder werken en liet weten dat ik ook thuis de pc niet mocht aanzetten. En de boekhoudster liet weten dat ze echt bewondering had voor mij, omdat ik zonder klagen blijf verder werken wetende dat ik toch ziek ben en mij misschien niet altijd even oké voel. Het is mede dankzij de 'positieve vibes' en de waardering van mijn collegaatjes, dat ik het blijf volhouden en met plezier kom werken ;-)
Ik ben ook trots op mezelf dat ik ondanks alle moeilijke momenten erin geslaagd ben om de 'deadlines' te halen en ik was blij toen de eerste facturen via ons nieuw facturatieprogramma uit de printer kwamen. Maanden hebben we met het facturatieteam en programmeurs (bedankt Filip en co van Hodework.be !) aan iets nieuws gewerkt, zodat we op een efficiëntere manier facturen kunnen maken voor een organisatie waar momenteel honderden cliënten in opvang verblijven. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost om iedereen te overtuigen dat dit facturatieprogramma echt wel een verbetering zal zijn voor ons CAW en zelfs nu moeten wij sommige mensen nog overtuigen. Ik ben blijven geloven in het nut van dit programma, heb een nieuwe uitdaging gevonden en geef nu ook vorming aan collega's. Soms fungeer is zelfs als 'helpdesk' voor collega's die reeds werken met dit programma en tot nu toe lukt het mij om hen terug op weg te helpen. Zinvol werk en waardering krijgen op de werkvloer, zorgen er zelfs voor dat ik soms vergeet dat ik chronisch ziek ben. Op de werkvloer, ben ik gewoon Els van de facturatiedienst, die ervoor zorgt dat iedereen leert werken met In Motion en tracht om problemen met het factureren op te lossen. Op het werk vergeet ik eventjes de pijn en ongemakken. Op het werk kan ik ook gewoon mijzelf zijn en dingen doen die ik graag doe.
Ik ben tevreden dat ik de kans kreeg om aan te geven welk 'aangepast werk' ik graag zou willen doen en het stemt mij gelukkig dat hier ook rekening mee gehouden werd.
Ik heb een tijdje moeten wachten op deze nieuwe jobinhoud, maar mijn geduld is uiteindelijk beloond geworden. En ik heb ook veel respect voor mijn werkgever, die mij de kans heeft gegeven om toch nog een job uit te voeren met een zekere verantwoordelijkheid. Voor een werkgever is het niet altijd evident om deze keuze te maken, wetende dat ik ook op elk moment kan uitvallen en ziek thuis zitten. Het feit dat er beslist werd om mij toch de kans te geven om in het facturatieteam te werken, toont aan dat er voldoende vertrouwen is en men ervan overtuigd is dat ik dat werk ook aankan.
Af en toe ga ik zelfs op bezoek naar andere deelwerking en op die manier leer ik steeds meer nieuwe collega's kennen. Deze nieuwe jobinhoud is een heel nieuwe ervaring voor mij en het feit dat ik niet vastgeroest zit in een bureautje, maar ook echt in contact kom met begeleiders over gans CAW Oost-Vlaanderen is zo verrijkend !
Ik leer nog elke dag bij, heb ook veel respect voor de woonbegeleiders en opvangmedewerkers (die ook geen evidente job uitvoeren) en ik hoop dat mijn gezondheid het toelaat om nog een paar jaartjes mee te kunnen draaien op het werk. Het geeft mij energie en het maakt mij gelukkig !
Op naar de volgende uitdaging !
RSS-feed
