Blog Archives

Het mooiste wat je kunt worden is jezelf...

27/1/2016

Ik heb beslist om deze week alleen maar dingen te doen die mij gelukkig maken en omdat ik hier voor de volle 100% wil van genieten, heb ik zelfs een weekje verlof genomen. Heb je iets speciaals gepland ? vraagt mijn kinesist ? Neen, dat heb ik niet. Heel veel mensen vinden het blijkbaar vreemd om te horen dat je verlof neemt, zonder dat daar een reden voor is ? Gaat het niet goed met de gezondheid of heb je teveel stress op het werk ? vragen mijn vrienden. Opnieuw antwoord ik dat alles 'prima' gaat en deze keer moet ik zelfs niet liegen. Ik voel me echt goed ! En net omdat ik mij nu goed voel en weinig pijn heb, wil ik vooral genieten. Maar ook dat vinden sommige mensen vreemd...

Het is ongetwijfeld een eigenaardige kronkel in mijn brein, die aangeeft dat het de hoogste tijd is om nu in de eerste plaats eens aan mezelf te denken en werk te maken van de goede voornemens die ik begin dit jaar heb gemaakt. Misschien haal ik mijn loopschoenen eindelijk van onder het stof en start ik de dag met een verkwikkende run!
Of ik neem uitgebreid de tijd om een bad te nemen, met heel veel badschuim en maak ik een baard met badschuim (zo kan ik meteen iets afvinken uit mijn Bucket list boek). Ik kan ook gewoon in bed blijven en de hele dag niks doen of vanuit mijn bed naar een romantische film kijken en nadien de tranen over mijn wangen laten lopen van ontroering. 's Ochtends wakker worden met de zonnestralen die op mijn gezicht stralen en naar buiten gaan voor een stevige wandeling. Een warme kop chocolademelk met heel veel slagroom drinken...Of kijken naar de strepen in de lucht van vliegtuigen die over me heen vliegen, op weg naar onbekende bestemmingen. Wegdromen over verre bestemmingen en mezelf zien liggen in een hangmat onder een palmboon met een cocktail. Mijn fantasie de vrije loop laten gaan en van de keuken een kunstatelier maken. Me vervolgens volledig uitleven met verf, penseel, schaar en kleefletters en een paar nieuwe pagina's maken in mijn one line a day diary.

De stad intrekken en doen alsof ik een toerist ben. Foto's nemen van Gent en vervolgens een kaartje sturen naar iemand die mijn leven positief heeft beïnvloed. Ik heb alle tijd om een theetje te zetten, een eitje te bakken, een broodje te smeren en te genieten van een uitgebreid ontbijtje. Ik wil naar de bib gaan en briefjes met een korte boodschap achterlaten in bibliotheekboeken voor de lezer na mij. Ik kan me niets (of in ieder geval minder) aantrekken van wat anderen van mij denken. Ik wil ook een week lang nergens over klagen en al mijn negatieve gedachten omzetten in positief denken. Lachen tot ik ervan moet huilen en mijn buikspieren pijn doen. Een liefdesbrief schrijven voor mijn superman (nu valentijn steeds dichterbij kom), twee verschillende sokken dragen en heel luid meezingen met mijn favoriete muziek (misschien verwittig ik dan best de buren dat alles oké is met mij en ik gewoon wat energie kwijt moet).

Ik heb zin om een hele dag in pyjama rond te lopen en wil gewoon genieten van de stilte (sssst....Niets zeggen, gewoon stil zijn en rustig luisteren naar mijn ademhaling). Ik wil niet racen van de ene afspraak naar de andere, maar heel even op de 'pauzeknop' duwen en genieten van de mooie momenten, die anders gewoon aan mij voorbij gaan.

En nu ik eindelijk eens écht de tijd neem voor mezelf, bruist het van ideeën in mijn hoofd. Maak ik plannen die ik verder wil uitwerken en waar ik steeds meer in begin te geloven. Vreemd eigenlijk, dat je pas beseft hoeveel positieve gedachten er tevoorschijn komen van zodra je even de tijd neemt voor jezelf en alles eens op een rustige manier kan overschouwen. Ik besef ook dat ik zo vaak een komma heb gezet, waar het een punt had moeten zijn. Ik blijf mensen kansen geven en vergeet daarbij vaak mezelf, wie ik ben en wat belangrijk is voor mij. En zelfs als ik dan uiteindelijk beslis om er een punt achter te zetten, dan nog voel ik me soms schuldig.
Om deze gevoelens een plaats te geven ben ik tot het besluit gekomen dat ik iedere dag eens heel diep zal ademhalen en de piekergedachten geen controle meer laat nemen over mij. Ik laat de stress geen meester worden over mijn lichaam en blijf vooral geloven in mezelf.

Misschien blijf ik wel de hele dag in bed en doe ik gewoon niks ?
Niks moet, niksen mag :)

0 Comments

Is het eigenlijk wel oké om niet oké te zijn ?

17/1/2016

0 Comments

Je ziet er goed uit ! zegt de MS verpleegkundige, wanneer ik eventjes bij haar binnenwip. Maar voel je jou ook zoals je eruit ziet ? vraagt ze meteen daarna. En hiermee toont ze aan dat ze mij steeds beter begint te kennen...
Want ook al zie ik er goed uit, ik voel me niet altijd goed. Heel af en toe is er nog wel eens een oorlog aan de gang in mijn hoofd. Een oorlog die ik meestal wel win, maar waarvoor ik wel keihard moet knokken en vooral de hoop niet mag verliezen...

Ik moet mezelf regelmatig moed inspreken. Wanneer ik 's ochtends wakker word, heb ik vaak het gevoel alsof ik een behoorlijke kater heb, terwijl ik de dag voordien geen druppel alcohol heb gedronken. Doordat het overal wat pijn doet, rol ik vaak mijn bed uit en na wat stretchoefeningen, een verkwikkende douche, een gezond ontbijt en een Dafalgan ben ik terug klaar voor de dag. Maar ook met de pijn en de vermoeidheid, blijf ik telkens weer te vechten tegen dit 'MonStertje' dat in mij zit.

Wanneer ik mensen ontmoet, komt onvermijdelijk de vraag 'alles oké met jou ?'
Omdat ik niet wil beginnen zeuren over de kwaaltjes en de pijntjes waarmee ik zit, probeer ik zo overtuigend mogelijk te zeggen : 'ja hoor ! Alles is prima !'. Het gebeurd wel eens dat ik dan eigenlijk denk : Neen ! Het gaat niet goed met mij ! Ik ben moe, heb overal pijn en ik zou eens heel luid willen roepen dat ik het zo verdomd moeilijk vind wanneer mijn lichaam niet doet wat het zou moeten doen. Maar ik besef dat de meeste mensen zich ongemakkelijk zullen voelen wanneer ik zou zeggen dat het niet oké gaat en heel veel mensen veranderen dan meteen van onderwerp, gewoon omdat ze niet weten hoe ze hierop moeten reageren. Ik neem het hen zelfs niet kwalijk. Ook ik weet soms niet goed hoe ik moet reageren, wanneer mensen mij vertellen dat het niet goed gaat met hen. Ik weet wel dat cliché antwoorden zoals 'het komt allemaal wel terug goed' en 'na regen komt zonneschijn' niet werken bij mensen die hebben af te rekenen met een chronische ziekte. Want ergens weten we allemaal dat wanneer je een diagnose al MS krijgt, er goede momenten zijn, maar ook heel veel minder goede momenten. En het vraagt veel veerkracht en doorzettingsvermogen om op een positieve manier om te gaan met die minder goede momenten.
Een lotgenote vroeg me eens : is het eigenlijk wel oké om niet oké te zijn ? Ik zeg dan vaak : het is oké om heel even je hoofd te laten hangen en jezelf te beklagen. Ook een sterk iemand mag al eens zijn zwaktes hebben niet ? Het is oké om het even allemaal niet meer te zien zitten of eens luidop te vloeken en je lichaam te verwensen. Maar weet dat er morgen een andere dag komt, met nieuwe mogelijkheden en blijf vooral geloven in jezelf !
Het verwerken van een diagnose zoals MS is niet eenvoudig. Het verlies van je gezondheid kan dezelfde gevoelens oproepen als iemand die in rouw is. Men moet afscheid nemen van een gezond lichaam en leren omgaan met de foute signalen die je lichaam soms geeft. Deze verlieservaring kan ook een gemis teweegbrengen op andere levensdomeinen. Een ernstige opstoot kan een (al dan niet tijdelijk) verlies van het werk teweegbrengen, sociale relaties geraken verstoord, het kan ook je gevoel van eigenwaarde beïnvloeden. Verlieservaringen kunnen een gevoel van onmacht teweegbrengen en leiden meestal tot een confrontatie met je eigen kwetsbaarheid. Een ingrijpende gebeurtenis kan als gevolg hebben dat je ook negatiever over jezelf begint te denken. De ervaring leert mij echter dat je weerbaarheid groter wordt, wanneer je tracht positiever over jezelf te denken. Wat ik geleerd heb is, dat het belangrijk is om je kwetsbaarheid te verzorgen. Je moet in eerste instantie een plaats geven aan de verlieservaring. Er is geen weg om de emotionele pijn en verdriet heen. De enige weg naar verwerken is recht door de pijn heen te gaan. Het is belangrijk dat je dit op je eigen tempo en volgens de draagkracht van het moment doet. Je moet niet vechten tegen de gevoelens die bij je opkomen, maar open staan voor de innerlijke gewaarwordingen en gevoelens, ook al is dit niet gemakkelijk en doet het pijn. Je kan het een beetje vergelijken met een lichamelijke wonde. Je kan ze toedekken en er een pleister over leggen, zodat je ze niet meer ziet. Maar het gevaar bestaat dat er een infectie ontstaat. Om de wonde goed te genezen, moet je ze bekijken, verzorgen en eventueel vuil verwijderen. Zo is het ook met emotionele verwondingen. Contact houden met de pijn die je ervaart, ze durven toelaten en verwoorden, is de enige gezonde manier om emoties naar de oppervlakte te laten komen en ze te leren kennen.
Weerbaarheid opbouwen vraagt tijd en geduld en verloopt heel vaak met vallen en opstaan. Maar stap voor stap, is het mij toch gelukt om hier aan te werken en ik begin steeds meer te merken dat ik mij hierdoor beter in mijn vel begin te voelen.

Het lukt me ook steeds beter om op een andere manier te vertellen aan mensen dat het niet altijd oké gaat met mij, zonder zeuren en klagen. Zo vertelde ik de MS verpleegkundige dat ik momenteel een 'minder goed momentje' heb en ik opnieuw allerlei zaken in vraag stel, dat ik moeilijk kan omgaan met de pijn en het zo verdomd moeilijk is om uit te leggen aan mensen dat het niet goed gaat met mij, terwijl iedereen zegt dat ik er zo goed uitzie. Gelukkig nam ze de tijd om te luisteren, ze slaagde er zelfs in om een glimlach op mijn gezicht te toveren (toen ze zei dat ze een apart mapje had voor mij, waarin ze alle mails en teksten bewaard die ik haar ooit verzonden heb. Die ze dan allemaal leest wanneer ze daarvoor de tijd heeft). En ook nadien, toen ik op consult ging bij mijn neurologe, kreeg ik de tijd om eens op verhaal te komen en die dingen te vertellen die rondspoken in mijn hoofd. Toen ik buiten kwam kreeg ik zelfs een schouderklopje van een andere neuroloog, die mij feliciteerde met alles wat ik tot nu toe reeds verwezenlijkt had. Hij liet ook weten dat hij beseft dat dit zeker niet evident moet zijn voor mij. Enigszins bezorgd vroeg hij nadien : wordt het soms niet allemaal een beetje veel voor jou ? En zorg je wel genoeg voor jezelf ?

Doordat ik voel dat ik nog iets beteken voor mensen rondom mij en haalbare doelen stel, die ik op termijn ook écht kan verwezenlijken, kan ik ook telkens weer de 'klik' maken in mijn hoofd. Het is misschien soms wel een beetje teveel voor mij, maar het feit dat ik weet dat er zoveel mensen nog bezorgd zijn om mij, zich betrokken voelen en mij willen helpen, zorgt ervoor dat ik blijf doorgaan : 'no matter what !'

Gisteren heb ik samen met mijn superman de bergruimte geschilderd, waarna ik als een tornado met stofzuiger en dweil het huis hebt opgeruimd, vervolgens zijn we samen nog wat boodschappen gaan doen. Gelukkig deed de dochter het voorstel om het avondeten klaar te maken, want heel veel energie had ik niet meer over. Deze morgen ben ik opgestaan met een gevoel alsof ik een marathon heb gelopen, daarna nog een berg beklom en nadien nog heb deelgenomen aan de Iron Man. Kan je jou er iets bij voorstellen hoe ik mij vandaag voel ?

Ik denk dat ik er vandaag maar een 'lazy day' van maak ☺

0 Comments

'With a little help from my friends'

10/1/2016

0 Comments

Mijn superman wordt dit jaar '50 jaar' en geloof me, dat zal ik niet snel vergeten. Om het jaar goed in te zetten, kwam hij op het briljante idee om vrienden, collega's en buren uit te dagen om samen met hem eens iets geks te doen. Hij heeft voor zichzelf een soort 'bucketlist' gemaakt, die hij wil afwerken nog voor hij 50 wordt. Aangezien hij pas eind juli deze magische leeftijd bereikt, heeft hij nog wel eventjes de tijd om een aantal stunts uit te halen. Soms stel ik mij wel eens de vraag of dit niet het begin is van een midlife crisis ?

Maar zolang hij niet thuis komt met een knalrode Porsche, een compleet nieuwe 'look' aanneemt, of mij inruilt voor een rondborstige blondine van 29 jaar, maak ik mij nog niet al te veel zorgen.
Manlief is iemand die er geen gras laat over groeien en onder het motto 'geen woorden, maar daden', nodigde hij 8 vrienden uit om samen met hem op 2 januari 2016 deel te nemen aan de nieuwjaarsduik in Oostende. Eerlijk gezegd had ik nooit gedacht dat hij iemand anders zo gek zou vinden om de zee in te duiken op een zondagnamiddag in januari. Maar geloof het of niet, hij vond 4 vrienden bereid om samen met hem deze eerste uitdaging aan te gaan. Zou het te maken hebben met het 'machogevoel' dat soms wel eens de kop opsteekt bij mannen ? En wou de één niet onderdoen voor de ander ? Geen idee....Eén ding is zeker, hierdoor kon mijn superman zijn eerste droom waar maken ! Het was een beetje overrompelend om 5000 mannen en vrouwen, in de meest kleurrijke outfits in de zee te zien duiken. Maar ik vond het vooral heel erg leuk om te zien hoe mijn superman (mét superman T-shirt) de zee indook en daar ook écht van genoot. Hij kon er niet genoeg van krijgen en bleef maar de zee inlopen. Zalig om te zien ! Het maakte mij gelukkig, het voelde zo goed...En ondanks dat het heel vermoeiend was voor mezelf, vond ik het toch een hele fijne namiddag, samen met vrienden.

Het ontroerde me ook toen ik mijn superman zijn goede vriend, die slechtziende is, hoorde vragen of ook hij wou meedoen aan de nieuwjaarsduik. De vriend zei meteen 'ja' en zag deze uitdaging helemaal zitten. Arm in arm en vol enthousiasme, zijn ze samen in zee gelopen. Toegegeven, ik weet niet of ik dit zou aandurven om tussen zo'n massa volk te lopen, terwijl ik bijna niets zie. Maar het toont ook aan dat een beperking je niet in de weg hoeft te staan om ook nog gekke dingen te doen. 'With a little help from a friend', kan er nog veel ! Het bewijst tevens dat er een groot vertrouwen is tussen beide vrienden. Dikke pluim, voor de mannen die deze uitdaging hebben aangegaan.Op naar de volgende uitdaging....Ik hou mijn hart al vast ☺

Ik ben trots op mijn superman, omdat hij er toch maar in slaagt om met een positieve bril naar die magische 50 te kijken en vooral heel erg wil genieten dit jaar. En als het even kan, vooral met die mensen met wij hij een hele goede band heeft, die hem dierbaar zijn en op wie hij ook kan rekenen wanneer het iets moeilijker gaat.

Het idee om samen leuke dingen te doen, mensen uitdagen om 'out of the box' te denken en hen op die manier duidelijk maken dat je vooral moet genieten van het leven, vind ik een mooie gedachte. Het zijn vaak de kleine dingen die het doen.
Je moet het geluk niet gaan zoeken in grote dingen, want dan kijk je er zo overheen.
En toch is het vaak precies dat wat we doen. We focussen op grote projecten in de toekomst, een groter huis, een luxueuze verre reis, promotie op het werk...Terwijl het echte geluk gewoon om ons heen is te vinden. Iets nieuws of spannends proberen, samen met vrienden, kan je een andere kijk op je leven geven. Je ziet kanten van jezelf, die je anders misschien nooit had ontdekt en soms ontmoet je zelfs andere mensen die je inspireren om vooral te blijven geloven in jezelf. Door grenzen te verleggen, heb ook ik mezelf opnieuw leren ontdekken. Ik ben dichter bij mezelf gekomen en ben tot het besef gekomen wat me blij maakt en wat mij meer energie geeft. Ik ben nog steeds bezig met het herontdekken en begin ook meer en meer dingen weg te gooien uit het verleden. Dat opruimen, zorgt niet alleen voor meer plaats in mijn huis, maar het geeft me ook een opgeruimd gevoel in mijn hoofd. Oké...Het lukt me nog niet om alles weg te gooien, sommige dingen bezitten een verhaal, daar ben ik aan gehecht en die dingen koester ik nog. Maar ik besef dat ik meer moet genieten van het échte leven en ik niet mag blijven hangen in het verleden en wat geweest is.
Leef nu en geniet !

Mijn superman heeft me ook geholpen om tot het inzicht te komen dat ik dichter bij mezelf moet staan. Ik hoef me niet meer te bewijzen, ik moet alleen maar mezelf zijn.

'Uit angst voor afwijzing passen veel mensen zich aan hun omgeving aan. Ze camoufleren hun onzekerheden en durven niet het achterste van hun tong te laten zien, in de hoop erbij te horen. Het ironische is dat aanpassing werkelijke verbondenheid juist in de weg staat. Aanpassing betekent namelijk dat je je anders voordoet dan je werkelijk bent. Terwijl je juist jezelf moet zijn - en dus ook je mindere kanten moet laten zien - om het gevoel te hebben dat je er echt bij hoort. Bovendien reageren anderen vaak opgelucht wanneer je jouw kwetsbare kant laat zien.
Authenticiteit is loslaten wie je denkt te moeten zijn en accepteren wie je werkelijk bent. Kiezen voor authenticiteit, betekent je masker afzetten en laten zien we je bent, wat je denkt en wat je voelt.' (bron : Flow Daily inzichtenpocket)

Blij dat ik vrienden heb, bij wie ik kan laten zien dat ik ook maar een mens ben, met al mijn kwaliteiten, onzekerheden, angsten en twijfels en dat ik gewoon mezelf kan zijn..

0 Comments

Het mooiste wat je kunt worden is jezelf...

Is het eigenlijk wel oké om niet oké te zijn ?

'With a little help from my friends'

Welkom !

Archief

Categorieën