De ene dag staan dansen met de stofzuiger in de hand en eens helemaal uit de bol gaan op muziek van radio Nostalgie, de andere dag 'knock-out' in de zetel liggen en er amper uit geraken....
Ja, ook dat is MS ! En ik zweer het, het was behoorlijk balen toen ik 's ochtends uit bed wou stappen en meteen voelde dat er iets niet oké was. Het hoofd wist wel wat het moest doen, alleen hadden de benen er niet echt zin in. Er ontstond een tijdelijke kortsluiting in mijn lichaam, waardoor ik er toch 15 minuten over deed om uit mijn bed te geraken en dit alles ging ook nog eens gepaard met behoorlijk wat pijn. Even zat ik nog met de hoop dat het echt maar 'tijdelijk' zou zijn en ik na mijn eerste kopje koffie terug op de been zou geraken.
Intussen weet ik wel beter....Het heeft 3 weken geduurd alvorens ik mij terug wat 'mens' begon te voelen. En al die tijd heb ik grotendeels doorgebracht in mijn zetel, met mijn smartphone en mijn laptop binnen handbereik. Een poging om een goed boek te lezen en zo de tijd wat te verdrijven, bleek ook al niet te lukken. Teveel hoofdpijn en de lettertjes begonnen behoorlijk te dansen. Dan maar wat TV kijken en hopen dat er 's middags al iets interessants op TV is. Helaas bleek dit niet zo te zijn, ik heb écht naar de meest onnozele programma's gekeken, blik op oneindig en verstand op nul.
Advies van de huisarts : rusten en luisteren naar het lichaam. Nooit gedacht dat een stom virusje voor zoveel ellende in mijn lichaam zou zorgen.
Het immuunsysteem liet het duidelijk afweten en had er even geen zin...
Rusten bleek ook al een hele opdracht te zijn. De nieuwe buren zijn een huis aan het bouwen en dat zorgt voor de nodige hinder. Van 's ochtends 7u tot 's avonds 17u hoor ik lawaai van slijpschijven, geklop en geboor. Irritante geluiden, zeker wanneer je al met behoorlijk wat hoofdpijn zit en weinig kan verdragen. Dan maar ergens anders gaan rusten ? Ook niet echt een optie, want ik heb geen idee hoe ik er moet geraken (kan nl. niet met de auto rijden omdat ik te duizelig ben en behoorlijk 'groggy' loop). Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik liever thuis uitziek, in de buurt van manlief en de dochters.
Ik zag de bezorgde blik in de ogen van mijn superman en mijn dochters en ook de onmacht. Moest het kunnen, dan zouden ze eventjes de pijn van mij willen overnemen of met een toverstokje alles terug goed willen maken. Helaas bestaat dit wondermiddel nog niet. Er is medicatie om de symptomen wat te onderdrukken, maar jammer genoeg nog geen medicatie om mij helemaal te genezen. Het stemde me heel gelukkig om te zien hoe ze zichzelf organiseren, wanneer mama verplicht is om te rusten. De oudste dochter heeft de was en strijk opgevolgd, de jongste nam de stofzuiger, emmer en dweil en begon te poetsen en manlief zorgde voor de boodschappen en het avondeten. Vroeger gebeurden dergelijke zaken met het nodige gemor en gezaag. Nu verloopt alles al heel vlot en is het een vanzelfsprekendheid geworden dat ze een handje toesteken, wanneer het mij niet meer lukt. Ik besef dat ik mij heel gelukkig mag prijzen met zo'n lieve man en dochters die zo behulpzaam zijn. Wat zou ik zonder hen beginnen ?
Als het echt te moeilijk was, trok ik me terug in mijn slaapkamer....Gordijnen dicht, mijn earpods met wat meditatieoefeningen in de oren. Even helemaal weg van de wereld en stilaan toch wat tot rust komen ! Om te vermijden dat ik mezelf teveel zou afsluiten en in dat zwarte gat terecht zou komen, ben ik na verloop van tijd toch in de tuin in het zonnetje gaan liggen. Koptelefoon op het hoofd met een leuk muziekje (zodat ik het irritante geluid van slijpschijven, boren enz. niet zou horen) en toch nog eens een poging gedaan om wat te lezen. Er waren vaak momenten dat ik toeschouwers had, nl. de werkmannen op het dak. Ik zag ze denken : 'tssss....Dat madammeke heeft toch ook een schoon leven. Lekker in de zon liggen in de tuin met een boekje, terwijl haar ventje moet gaan werken.' Ook dat is MS : mensen zien niet echt dat ik écht ziek ben en voelen niet wat ik voel. En ik heb geen zin om het uit te leggen. Tenslotte moeten die mensen ook hun werk doen. Zij kunnen het niet helpen dat ik de pech heb om naast een bouwwerf te wonen en ziek te worden.
Ik heb het uiteindelijk overleefd. Mijn superman is gaan praten met werkmannen, met de vraag of de radio toch iets stiller kon omdat ik ziek ben. Gelukkig had men er begrip voor en werd de radio verplaatst op de werf, waardoor ik er minder last van had. Moet toegeven, de mannen hebben ook wel de nodige humor en deden vanop hun dak zelfs moeite om mij aan het lachen te krijgen. Eentje stond op een bepaald moment met zijn werkmateriaal een dansje te doen en te zingen. Man, man, man.....Er zijn er dus nog, die even gek zijn als mij ☺ Ik begin meer en meer waardering te krijgen voor hen ;-)
Omdat het lange tijd niet goed ging, was ik ook genoodzaakt om een aantal afspraken af te bellen. Er was een etentje gepland met Portugese vrienden en een drink met buren. Helaas kon dit niet doorgaan, vanwege....Te ziek. Yep ! Ook dat hoort bij MS ! Je kan van alles plannen, maar soms loopt het wel eens mis en moet je mensen teleurstellen. Gelukkig heb ik vrienden en buren die hier heel veel begrip voor hebben en die weten dat ik enkel afbel, wanneer het mij écht niet lukt. Zij kennen mij al jaren en weten welke moeilijke periodes ik al heb moeten doorstaan. Uitstel is geen afstel en intussen hebben we al een nieuwe datum afgesproken. Het geeft ook een fijn gevoel, wanneer diezelfde vrienden een grappige e-mail sturen, met een hilarisch filmpje erbij. Ze kennen me door en door en weten precies hoe ze mij uit mijn dipje kunnen halen en mij aan het lachen kunnen krijgen.
Ik kreeg ook heel veel mailtjes van lotgenoten. Zij weten als geen ander hoe het voelt om plots 'stil te vallen' en begrijpen dat ik hierdoor soms in een emotionele rollercoaster terecht kom. Zij weten hoe het voelt om telkens weer wakker te worden, met de hoop dat het beter zal gaan. Maar na 10 minuten reeds beseffen dat het lichaam er nog steeds de brui aangeeft. Ondanks alles toch opstaan, douchen en nadien door heel je lijf het gevoel hebben alsof mensen met naaldjes in mij staan te prikken. Overal jeuk en tintelingen....
Vol goede moed te voet naar de apotheek om medicatie, omdat je toch wat in beweging moet blijven. Maar na 500 m al voelen dat het een moeilijke tocht zal worden. Het gevoel alsof je op wolkjes loopt, alles om me heen zweeft een beetje. Hopen dat je toch een beetje in balans blijft en recht loopt. Stel je voor dat mensen zouden denken dat ik gedronken heb ? Vreemde gedachten die telkens in mijn hoofd opduiken, maar het is de realiteit. Wanneer mensen niet zien dat je ziek bent, geven ze nogal gauw zelf een verklaring voor het gedrag dat je stelt. Moeilijk om mee om te gaan...
Opnieuw naar de huisarts gaan en eigenlijk niet goed weten wat ik precies moet vertellen. Ik voel van alles mis gaan, maar hoe vertel je dit aan je huisarts ? Straks denkt hij dat ik hypogonder ben ? Gelukkig neemt hij al mijn klachten serieus en ziet hij ook dat het niet goed gaat met mij. Ik kan mijn emoties moeilijk onder controle houden, ben zo kwaad op dat verdomde lijf dat het opnieuw opgeeft, ik voel me soms zo zwak en zo'n 'loser'. De huisarts neemt tijd om te luisteren en begrijpt mijn frustraties. Heel voorzichtig geeft hij tijdens het gesprek ook aan dat ik het werk en alle beslommeringen rondom mij eventjes moet loslaten en echt tijd moet nemen voor mezelf. Hij laat ook weten dat ik hem altijd mag bellen, wanneer ik mij zorgen maak en nood heb aan een babbel. Wanneer ik buiten stap, prijs ik mezelf gelukkig dat ik zo'n huisarts heb. Het is voor een patiënt zo belangrijk om serieus te worden genomen en ook mijn eigen inbreng te kunnen geven. Samen overleggen en zoeken naar manieren om met dit 'moeilijk momentje' om te gaan, je gesteund voelen en door een goed gesprek de juiste beslissingen nemen en iets langer thuis blijven. Het helpt om het allemaal nog de baas te kunnen...
Het voelt ook goed om af en toe een berichtje te krijgen van Marijke, een ergotherapeute van het MS center in Melsbroek. Ondanks dat ik al een tijdje niet meer bij hen over de vloer ben geweest (omdat ik hier in Gent goed word opgevolgd en Melsbroek voor mij moeilijk bereikbaar is), blijft zij mij wat volgen via mijn blog. Fijn om een berichtje te krijgen met wat 'peptalk' en af en toe een digitale knuffel te ontvangen. Het zijn slechts hele kleine dingen, maar ze maken mij gelukkig en geven mij het gevoel dat ze mij niet vergeten zijn en mij ook vanop afstand blijven steunen. Ik heb zoveel te danken aan de goede begeleiding van het vroegbegeleidingsteam in Melsbroek. Zonder hun advies en steun, stond ik niet waar ik nu sta. Dankzij hen heb ik geleerd om met mijn ziek zijn om te gaan en ik leer er steeds beter mee leven. Ik pas hun de tips die ik destijds kreeg nog dagelijks toe. Ook ik zal hen nooit vergeten ☺
Natuurlijk heb ik nog mijn moeilijke momenten en moodswings. Maar weten dat er mensen zijn die mij dan opvangen, steunen en ervoor zorgen dat ik niet opgeef en blijf vechten ! Dat stelt mij gerust....
Ik heb het advies van mijn huisarts opgevolgd en ben erin geslaagd om het werk en alle zorgen rondom mij los te laten. Ik heb de nodige tijd genomen voor mezelf :
- Ik heb ontdekt dat het inkleuren van mandala's leuk is en mij tot rust brengt (bedankt schoonzusje voor het mandala kleurboek)
- Ik heb met veel plezier geluisterd naar de nieuwe CD van Ed Sheeran en vond het fijn om te zien hoe mijn dochters de afwas deden terwijl ze luidkeels 'Im in love with te shape of you' zongen (ze hadden nl. de pech dat de vaatwas solidair was met mij en er ook de brui aan had gegeven. :-()
- Ik heb via You-tube nieuwe teken- en schildertechnieken ontdekt en wil deze technieken gebruiken voor een nieuw project dat aan het broeden is mijn hoofd.
- Ik had contact met lotgenoten die de Mont Ventoux (te voet) willen beklimmen en heb met hen afgesproken om samen eens te gaan wandelen. Altijd leuk om samen wat te bewegen en te trainen. Wie in de buurt woont van Gent en graag wil deelnemen. Stuur me gerust een mailtje ☺
- Ik las vanuit mijn zetel 2 artikels na, corrigeerde ze en stuurde wat foto's door naar mensen die onder de indruk zijn van mijn verhaal en de vraag stelden of ze iets mogen schrijven over mij. Binnenkort staat mijn verhaal in een tijdschrift voor huisartsen/neurologen en in een brochure over blaasproblemen. Een probleem waar ik af en toe mee af te rekenen heb en waarover nog een groot taboe bestaat. Ik hoop dat ik hiermee lotgenoten kan overtuigen om ook dergelijke problemen bespreekbaar te stellen met hun neuroloog/huisarts.
- Ik doe iedere dag wat yoga-oefeningen en ben Shweta (mijn yogalerares) zo dankbaar voor het advies en de rust die ze mij geeft. @Shweta : Thanks for the support and tips. Thanks to you, I have learned that it's important to integrate yoga into my daily life. Since I met you, I have found peace in my busy life. Your calm personality, wisdom and knowledge of the body, makes you the best yoga teacher I have ever had . Thanks to yoga, I stopped taking painkillers. (my doctor was also very pleased ☺) ♥
- Ik heb ook ontdekt dat ik verslaafd ben aan Flow-magazine en ik na het lezen van dit tijdschrift, weer energie krijg en zin heb om te schrijven.
Loslaten, de rust en de stilte opzoeken, reflecteren, mediteren : simpele trucs om zo dicht mogelijk bij mezelf te komen.
Nu het terug beter gaat, besef ik pas écht dat ik de juiste keuze heb gemaakt door er eventjes uit te stappen en tijd te nemen voor mezelf.
De belangrijkste functie van ziek zijn, is het creëren van de beste omstandigheden om beter te worden....
Ik blijf eraan werken ;-)
Namaste ♥
Els
Meer info MS center Melsbroek : www.mscenter.be/
Meer info over Flow : www.flowmagazine.nl/
Meer info over Yoga met Shweta : www.yogametshweta.be/
Ja, ook dat is MS ! En ik zweer het, het was behoorlijk balen toen ik 's ochtends uit bed wou stappen en meteen voelde dat er iets niet oké was. Het hoofd wist wel wat het moest doen, alleen hadden de benen er niet echt zin in. Er ontstond een tijdelijke kortsluiting in mijn lichaam, waardoor ik er toch 15 minuten over deed om uit mijn bed te geraken en dit alles ging ook nog eens gepaard met behoorlijk wat pijn. Even zat ik nog met de hoop dat het echt maar 'tijdelijk' zou zijn en ik na mijn eerste kopje koffie terug op de been zou geraken.
Intussen weet ik wel beter....Het heeft 3 weken geduurd alvorens ik mij terug wat 'mens' begon te voelen. En al die tijd heb ik grotendeels doorgebracht in mijn zetel, met mijn smartphone en mijn laptop binnen handbereik. Een poging om een goed boek te lezen en zo de tijd wat te verdrijven, bleek ook al niet te lukken. Teveel hoofdpijn en de lettertjes begonnen behoorlijk te dansen. Dan maar wat TV kijken en hopen dat er 's middags al iets interessants op TV is. Helaas bleek dit niet zo te zijn, ik heb écht naar de meest onnozele programma's gekeken, blik op oneindig en verstand op nul.
Advies van de huisarts : rusten en luisteren naar het lichaam. Nooit gedacht dat een stom virusje voor zoveel ellende in mijn lichaam zou zorgen.
Het immuunsysteem liet het duidelijk afweten en had er even geen zin...
Rusten bleek ook al een hele opdracht te zijn. De nieuwe buren zijn een huis aan het bouwen en dat zorgt voor de nodige hinder. Van 's ochtends 7u tot 's avonds 17u hoor ik lawaai van slijpschijven, geklop en geboor. Irritante geluiden, zeker wanneer je al met behoorlijk wat hoofdpijn zit en weinig kan verdragen. Dan maar ergens anders gaan rusten ? Ook niet echt een optie, want ik heb geen idee hoe ik er moet geraken (kan nl. niet met de auto rijden omdat ik te duizelig ben en behoorlijk 'groggy' loop). Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik liever thuis uitziek, in de buurt van manlief en de dochters.
Ik zag de bezorgde blik in de ogen van mijn superman en mijn dochters en ook de onmacht. Moest het kunnen, dan zouden ze eventjes de pijn van mij willen overnemen of met een toverstokje alles terug goed willen maken. Helaas bestaat dit wondermiddel nog niet. Er is medicatie om de symptomen wat te onderdrukken, maar jammer genoeg nog geen medicatie om mij helemaal te genezen. Het stemde me heel gelukkig om te zien hoe ze zichzelf organiseren, wanneer mama verplicht is om te rusten. De oudste dochter heeft de was en strijk opgevolgd, de jongste nam de stofzuiger, emmer en dweil en begon te poetsen en manlief zorgde voor de boodschappen en het avondeten. Vroeger gebeurden dergelijke zaken met het nodige gemor en gezaag. Nu verloopt alles al heel vlot en is het een vanzelfsprekendheid geworden dat ze een handje toesteken, wanneer het mij niet meer lukt. Ik besef dat ik mij heel gelukkig mag prijzen met zo'n lieve man en dochters die zo behulpzaam zijn. Wat zou ik zonder hen beginnen ?
Als het echt te moeilijk was, trok ik me terug in mijn slaapkamer....Gordijnen dicht, mijn earpods met wat meditatieoefeningen in de oren. Even helemaal weg van de wereld en stilaan toch wat tot rust komen ! Om te vermijden dat ik mezelf teveel zou afsluiten en in dat zwarte gat terecht zou komen, ben ik na verloop van tijd toch in de tuin in het zonnetje gaan liggen. Koptelefoon op het hoofd met een leuk muziekje (zodat ik het irritante geluid van slijpschijven, boren enz. niet zou horen) en toch nog eens een poging gedaan om wat te lezen. Er waren vaak momenten dat ik toeschouwers had, nl. de werkmannen op het dak. Ik zag ze denken : 'tssss....Dat madammeke heeft toch ook een schoon leven. Lekker in de zon liggen in de tuin met een boekje, terwijl haar ventje moet gaan werken.' Ook dat is MS : mensen zien niet echt dat ik écht ziek ben en voelen niet wat ik voel. En ik heb geen zin om het uit te leggen. Tenslotte moeten die mensen ook hun werk doen. Zij kunnen het niet helpen dat ik de pech heb om naast een bouwwerf te wonen en ziek te worden.
Ik heb het uiteindelijk overleefd. Mijn superman is gaan praten met werkmannen, met de vraag of de radio toch iets stiller kon omdat ik ziek ben. Gelukkig had men er begrip voor en werd de radio verplaatst op de werf, waardoor ik er minder last van had. Moet toegeven, de mannen hebben ook wel de nodige humor en deden vanop hun dak zelfs moeite om mij aan het lachen te krijgen. Eentje stond op een bepaald moment met zijn werkmateriaal een dansje te doen en te zingen. Man, man, man.....Er zijn er dus nog, die even gek zijn als mij ☺ Ik begin meer en meer waardering te krijgen voor hen ;-)
Omdat het lange tijd niet goed ging, was ik ook genoodzaakt om een aantal afspraken af te bellen. Er was een etentje gepland met Portugese vrienden en een drink met buren. Helaas kon dit niet doorgaan, vanwege....Te ziek. Yep ! Ook dat hoort bij MS ! Je kan van alles plannen, maar soms loopt het wel eens mis en moet je mensen teleurstellen. Gelukkig heb ik vrienden en buren die hier heel veel begrip voor hebben en die weten dat ik enkel afbel, wanneer het mij écht niet lukt. Zij kennen mij al jaren en weten welke moeilijke periodes ik al heb moeten doorstaan. Uitstel is geen afstel en intussen hebben we al een nieuwe datum afgesproken. Het geeft ook een fijn gevoel, wanneer diezelfde vrienden een grappige e-mail sturen, met een hilarisch filmpje erbij. Ze kennen me door en door en weten precies hoe ze mij uit mijn dipje kunnen halen en mij aan het lachen kunnen krijgen.
Ik kreeg ook heel veel mailtjes van lotgenoten. Zij weten als geen ander hoe het voelt om plots 'stil te vallen' en begrijpen dat ik hierdoor soms in een emotionele rollercoaster terecht kom. Zij weten hoe het voelt om telkens weer wakker te worden, met de hoop dat het beter zal gaan. Maar na 10 minuten reeds beseffen dat het lichaam er nog steeds de brui aangeeft. Ondanks alles toch opstaan, douchen en nadien door heel je lijf het gevoel hebben alsof mensen met naaldjes in mij staan te prikken. Overal jeuk en tintelingen....
Vol goede moed te voet naar de apotheek om medicatie, omdat je toch wat in beweging moet blijven. Maar na 500 m al voelen dat het een moeilijke tocht zal worden. Het gevoel alsof je op wolkjes loopt, alles om me heen zweeft een beetje. Hopen dat je toch een beetje in balans blijft en recht loopt. Stel je voor dat mensen zouden denken dat ik gedronken heb ? Vreemde gedachten die telkens in mijn hoofd opduiken, maar het is de realiteit. Wanneer mensen niet zien dat je ziek bent, geven ze nogal gauw zelf een verklaring voor het gedrag dat je stelt. Moeilijk om mee om te gaan...
Opnieuw naar de huisarts gaan en eigenlijk niet goed weten wat ik precies moet vertellen. Ik voel van alles mis gaan, maar hoe vertel je dit aan je huisarts ? Straks denkt hij dat ik hypogonder ben ? Gelukkig neemt hij al mijn klachten serieus en ziet hij ook dat het niet goed gaat met mij. Ik kan mijn emoties moeilijk onder controle houden, ben zo kwaad op dat verdomde lijf dat het opnieuw opgeeft, ik voel me soms zo zwak en zo'n 'loser'. De huisarts neemt tijd om te luisteren en begrijpt mijn frustraties. Heel voorzichtig geeft hij tijdens het gesprek ook aan dat ik het werk en alle beslommeringen rondom mij eventjes moet loslaten en echt tijd moet nemen voor mezelf. Hij laat ook weten dat ik hem altijd mag bellen, wanneer ik mij zorgen maak en nood heb aan een babbel. Wanneer ik buiten stap, prijs ik mezelf gelukkig dat ik zo'n huisarts heb. Het is voor een patiënt zo belangrijk om serieus te worden genomen en ook mijn eigen inbreng te kunnen geven. Samen overleggen en zoeken naar manieren om met dit 'moeilijk momentje' om te gaan, je gesteund voelen en door een goed gesprek de juiste beslissingen nemen en iets langer thuis blijven. Het helpt om het allemaal nog de baas te kunnen...
Het voelt ook goed om af en toe een berichtje te krijgen van Marijke, een ergotherapeute van het MS center in Melsbroek. Ondanks dat ik al een tijdje niet meer bij hen over de vloer ben geweest (omdat ik hier in Gent goed word opgevolgd en Melsbroek voor mij moeilijk bereikbaar is), blijft zij mij wat volgen via mijn blog. Fijn om een berichtje te krijgen met wat 'peptalk' en af en toe een digitale knuffel te ontvangen. Het zijn slechts hele kleine dingen, maar ze maken mij gelukkig en geven mij het gevoel dat ze mij niet vergeten zijn en mij ook vanop afstand blijven steunen. Ik heb zoveel te danken aan de goede begeleiding van het vroegbegeleidingsteam in Melsbroek. Zonder hun advies en steun, stond ik niet waar ik nu sta. Dankzij hen heb ik geleerd om met mijn ziek zijn om te gaan en ik leer er steeds beter mee leven. Ik pas hun de tips die ik destijds kreeg nog dagelijks toe. Ook ik zal hen nooit vergeten ☺
Natuurlijk heb ik nog mijn moeilijke momenten en moodswings. Maar weten dat er mensen zijn die mij dan opvangen, steunen en ervoor zorgen dat ik niet opgeef en blijf vechten ! Dat stelt mij gerust....
Ik heb het advies van mijn huisarts opgevolgd en ben erin geslaagd om het werk en alle zorgen rondom mij los te laten. Ik heb de nodige tijd genomen voor mezelf :
- Ik heb ontdekt dat het inkleuren van mandala's leuk is en mij tot rust brengt (bedankt schoonzusje voor het mandala kleurboek)
- Ik heb met veel plezier geluisterd naar de nieuwe CD van Ed Sheeran en vond het fijn om te zien hoe mijn dochters de afwas deden terwijl ze luidkeels 'Im in love with te shape of you' zongen (ze hadden nl. de pech dat de vaatwas solidair was met mij en er ook de brui aan had gegeven. :-()
- Ik heb via You-tube nieuwe teken- en schildertechnieken ontdekt en wil deze technieken gebruiken voor een nieuw project dat aan het broeden is mijn hoofd.
- Ik had contact met lotgenoten die de Mont Ventoux (te voet) willen beklimmen en heb met hen afgesproken om samen eens te gaan wandelen. Altijd leuk om samen wat te bewegen en te trainen. Wie in de buurt woont van Gent en graag wil deelnemen. Stuur me gerust een mailtje ☺
- Ik las vanuit mijn zetel 2 artikels na, corrigeerde ze en stuurde wat foto's door naar mensen die onder de indruk zijn van mijn verhaal en de vraag stelden of ze iets mogen schrijven over mij. Binnenkort staat mijn verhaal in een tijdschrift voor huisartsen/neurologen en in een brochure over blaasproblemen. Een probleem waar ik af en toe mee af te rekenen heb en waarover nog een groot taboe bestaat. Ik hoop dat ik hiermee lotgenoten kan overtuigen om ook dergelijke problemen bespreekbaar te stellen met hun neuroloog/huisarts.
- Ik doe iedere dag wat yoga-oefeningen en ben Shweta (mijn yogalerares) zo dankbaar voor het advies en de rust die ze mij geeft. @Shweta : Thanks for the support and tips. Thanks to you, I have learned that it's important to integrate yoga into my daily life. Since I met you, I have found peace in my busy life. Your calm personality, wisdom and knowledge of the body, makes you the best yoga teacher I have ever had . Thanks to yoga, I stopped taking painkillers. (my doctor was also very pleased ☺) ♥
- Ik heb ook ontdekt dat ik verslaafd ben aan Flow-magazine en ik na het lezen van dit tijdschrift, weer energie krijg en zin heb om te schrijven.
Loslaten, de rust en de stilte opzoeken, reflecteren, mediteren : simpele trucs om zo dicht mogelijk bij mezelf te komen.
Nu het terug beter gaat, besef ik pas écht dat ik de juiste keuze heb gemaakt door er eventjes uit te stappen en tijd te nemen voor mezelf.
De belangrijkste functie van ziek zijn, is het creëren van de beste omstandigheden om beter te worden....
Ik blijf eraan werken ;-)
Namaste ♥
Els
Meer info MS center Melsbroek : www.mscenter.be/
Meer info over Flow : www.flowmagazine.nl/
Meer info over Yoga met Shweta : www.yogametshweta.be/
RSS-feed
