Sinds kort hebben wij een nieuwe weegschaal in huis ! Aangekocht door mijn superman, die ervan overtuigd is dat (dankzij deze nieuwe aanwinst) de kilo's er zullen af vliegen. Zelf ben ik echter iets minder enthousiast. Zeker nadat manlief uitgebreid had uitgelegd welke 'toeters en bellen' er allemaal op de weegschaal zitten en hij mij als proefpersoon nam. Het was al een tijdje geleden dat ik mezelf gewogen had. Van zodra ik op de weegschaal ging staan, zakte de moed me al in de schoenen en staken depressieve gevoelens de kop op. Maar volgens mijn superman komt het allemaal dik in orde. Hij installeerde zelfs een 'app' op mijn smartphone, die vanaf nu (via Bluetooth) zorgvuldig in de gaten zal houden wat mijn vetpercentage is, hoeveel spiermassa ik heb en last but not least...hoeveel ik weeg ☺ Ik probeer het enthousiasme van mijn superman te delen, maar stel me toch de vraag of mijn gewicht uitgebeeld in grafiekjes en een weegschaal die automatisch mijn BMI berekent mij nu gelukkiger zullen maken. Wanneer de weegschaal aangeeft hoeveel mijn BMI momenteel is, vertelt manlief er ook nog eens doodleuk bij dat ik in de 'gevarenzone' zit en er dus werk aan de winkel is....Ik zucht en troost me met de gedachte dat die extra kilo's erbij zijn gekomen doordat mijn spiermassa is toegenomen van het 'mobieler werken' en het vele wandelen.
Vanaf vandaag beginnen we er aan en zullen we niet alleen iets vaker bewegen, maar ook onze voeding opnieuw wat in de gaten houden. En naar oude gewoonte, is mijn superman opnieuw mijn coach. Het kookboek van 'Weight Watchers' wordt vanonder het stof gehaald, we maken een boodschappenlijstje met alleen maar gezonde voeding en stellen een weekmenu op. We spreken af om zeker 3x in de week samen te bewegen (lopen, wandelen, zwemmen...) en hebben ook afgesproken om iets minder vaak een glaasje wijn of een biertje te drinken. Benieuwd hoe lang we dit zullen volhouden en of de inspanningen beloond zullen worden. Manlief wil zeker 10 kilo kwijt. Nu ik weet hoe hoog mijn BMI is, denk ik dat ook ik die 10 kilo als streefdoel zal moeten stellen om uit die gevarenzone te geraken. Hoop doet leven...
Het was een behoorlijke opdoffer om te zien dat ik ondanks mijn actieve levensstijl en het vele wandelen, toch terug een paar kilootjes ben bijgekomen. Ik had eigenlijk net het gevoel dat ik iets minder gewicht moest meesleuren en voelde me ook fysiek wel oké. Maar ik moet toegeven dat de donkere dagen er ook voor zorgen dat ik sneller voor de televisie in mijn zetel plof, onder een warm fleece dekentje. Meestal kom ik dan ook nog in de verleiding om er een zak chips en een glaasje wijn bij te nemen, kwestie van het 'cosy gevoel' nog te versterken. Het zal opnieuw wat afkicken worden. Ik heb alvast wat rijstkoeken en voldoende fruit gekocht, zodat ik toch nog iets te knabbelen heb wanneer ik televisie kijk. Ik heb me ook voorgenomen om enkel tijdens het weekend nog een glaasje alcohol te drinken en tijdens de week water en/of thee te drinken. Dit in combinatie met voldoende bewegen, moet binnen een paar maandjes toch resultaat geven en de grafiek naar beneden halen. Alhoewel....Tegen dan komen de feestdagen er aan en zal de verleiding opnieuw groot zijn. Ik troost mij met de gedachte dat ik een sterke vrouw ben en ik intussen geleerd heb om 'neen' te zeggen. En als dat niet lukt ? Dan heb ik nog steeds mijn coach die mij op het recht pad kan houden ;-)
Vorige week werd ik opnieuw geconfronteerd met het feit dat ik chronisch ziek ben en hierdoor bepaalde zaken iets minder snel geregeld krijg. Ik had een gesprek op het werk en vroeg of mijn uurrooster wat kon aangepast worden. Niet alleen omdat ik denk dat ik hierdoor efficiënter kan werken, ook om de verplaatsingen tot een minimum te beperken. Ik werk slechts 19 uren en wil vermijden dat ik bijna even lang onderweg ben, dan dat ik moet werken. Ik had gedacht dat we hierin snel een overeenkomst zouden vinden, maar had geen rekening gehouden met het feit dat ik de vraag zou krijgen of ik dit reeds met met mijn neuroloog had besproken en wat behandelende artsen hiervan vinden. Ik kreeg geen neen, maar ook geen ja....Alles moet eerst besproken worden met de personeelsdienst, de medische dienst en/of arbeidsgeneesheer, ook de adviserend geneesheer van de mutualiteit moet dan nog zijn toestemming geven. Het drukt mij terug met mijn neus op het feit dat je als chronisch zieke telkens weer door de mallemolen van aanvragen moet en meerdere mensen op de hoogte moet houden, zodat je én kan blijven werken én ook in orde blijft met de mutualiteit én nog ziekte uitkering kan genieten. Ik verwijt mijn werkgever niets. Het is een terechte opmerking en ik heb er ook alle begrip voor dat ze niet over één nacht ijs gaan om dergelijke zaken te beslissen. Alles verloopt momenteel goed, we moeten vermijden dat het terug minder goed zou gaan. Toch is het pijnlijk om telkens te moeten vertellen dat ik intussen écht wel mijn grenzen ken, ik ook tijdig kan aangeven wanneer het teveel is en ik (ondanks mijn gedrevenheid) enkel en alleen dit werk doe, wat tot mijn takenpakket hoort. Ik ben het soms moe om me telkens te moeten verantwoorden, iedere keer te moeten horen dat ik geduld moet hebben en het uiteindelijk wel in orde zal komen. En ik kan ook echt boos worden, wanneer mensen zeggen dat ze begrijpen wat ik voel en moet doorstaan, omdat ook zij wel eens pijn hebben gehad en daardoor eventjes minder goed slapen. Wanneer ze vervolgens ook nog allerlei medicatie en/of andere wondermiddeltjes voorstellen, die (volgens hen) mij kunnen genezen, is het hek voor mij helemaal van de dam !
Iedere MS patiënt heeft andere symptomen, geen enkele MS patiënt is hetzelfde. Ik vertrouw op het advies van mijn neurologe, huisarts, MS verpleegkundige, kinesist...Mensen met kennis van zaken. Zelfs voor hen is het niet altijd evident om de juiste medicatie of therapie te vinden om bepaalde klachten te verhelpen. Ook voor hen is het telkens weer een zoektocht en heel vaak frustrerend om te zien hoe wij als MS patiënt blijven knokken, terwijl zij niet op alles een antwoord kunnen geven.
Maar al die mensen die mij begeleiden, coachen en ervoor zorgen dat ik ondanks alles, toch nog kan blijven functioneren...
Al die mensen die regelmatig voor wat 'peptalk' zorgen zodat ik de moed niet verlies....Al die mensen geven aan dat ze helemaal niet weten hoe het voelt om MS te hebben. Eén ding weten ze wel : dat ze er altijd voor mij zullen zijn !
6 jaar geleden kreeg ik de diagnose MS. Ik heb een lange weg afgelegd en ik besef dat ik vooral door mijn positieve ingesteldheid, mijn wilskracht en mijn gedrevenheid al heel veel dingen bereikt heb. Wie dit niet gelooft, moet zeker eens naar het filmpje kijken ;-)
Blijf geloven in jezelf, je dromen en je mogelijkheden. Je kan vaak zoveel meer dan je denkt !
Vanaf vandaag beginnen we er aan en zullen we niet alleen iets vaker bewegen, maar ook onze voeding opnieuw wat in de gaten houden. En naar oude gewoonte, is mijn superman opnieuw mijn coach. Het kookboek van 'Weight Watchers' wordt vanonder het stof gehaald, we maken een boodschappenlijstje met alleen maar gezonde voeding en stellen een weekmenu op. We spreken af om zeker 3x in de week samen te bewegen (lopen, wandelen, zwemmen...) en hebben ook afgesproken om iets minder vaak een glaasje wijn of een biertje te drinken. Benieuwd hoe lang we dit zullen volhouden en of de inspanningen beloond zullen worden. Manlief wil zeker 10 kilo kwijt. Nu ik weet hoe hoog mijn BMI is, denk ik dat ook ik die 10 kilo als streefdoel zal moeten stellen om uit die gevarenzone te geraken. Hoop doet leven...
Het was een behoorlijke opdoffer om te zien dat ik ondanks mijn actieve levensstijl en het vele wandelen, toch terug een paar kilootjes ben bijgekomen. Ik had eigenlijk net het gevoel dat ik iets minder gewicht moest meesleuren en voelde me ook fysiek wel oké. Maar ik moet toegeven dat de donkere dagen er ook voor zorgen dat ik sneller voor de televisie in mijn zetel plof, onder een warm fleece dekentje. Meestal kom ik dan ook nog in de verleiding om er een zak chips en een glaasje wijn bij te nemen, kwestie van het 'cosy gevoel' nog te versterken. Het zal opnieuw wat afkicken worden. Ik heb alvast wat rijstkoeken en voldoende fruit gekocht, zodat ik toch nog iets te knabbelen heb wanneer ik televisie kijk. Ik heb me ook voorgenomen om enkel tijdens het weekend nog een glaasje alcohol te drinken en tijdens de week water en/of thee te drinken. Dit in combinatie met voldoende bewegen, moet binnen een paar maandjes toch resultaat geven en de grafiek naar beneden halen. Alhoewel....Tegen dan komen de feestdagen er aan en zal de verleiding opnieuw groot zijn. Ik troost mij met de gedachte dat ik een sterke vrouw ben en ik intussen geleerd heb om 'neen' te zeggen. En als dat niet lukt ? Dan heb ik nog steeds mijn coach die mij op het recht pad kan houden ;-)
Vorige week werd ik opnieuw geconfronteerd met het feit dat ik chronisch ziek ben en hierdoor bepaalde zaken iets minder snel geregeld krijg. Ik had een gesprek op het werk en vroeg of mijn uurrooster wat kon aangepast worden. Niet alleen omdat ik denk dat ik hierdoor efficiënter kan werken, ook om de verplaatsingen tot een minimum te beperken. Ik werk slechts 19 uren en wil vermijden dat ik bijna even lang onderweg ben, dan dat ik moet werken. Ik had gedacht dat we hierin snel een overeenkomst zouden vinden, maar had geen rekening gehouden met het feit dat ik de vraag zou krijgen of ik dit reeds met met mijn neuroloog had besproken en wat behandelende artsen hiervan vinden. Ik kreeg geen neen, maar ook geen ja....Alles moet eerst besproken worden met de personeelsdienst, de medische dienst en/of arbeidsgeneesheer, ook de adviserend geneesheer van de mutualiteit moet dan nog zijn toestemming geven. Het drukt mij terug met mijn neus op het feit dat je als chronisch zieke telkens weer door de mallemolen van aanvragen moet en meerdere mensen op de hoogte moet houden, zodat je én kan blijven werken én ook in orde blijft met de mutualiteit én nog ziekte uitkering kan genieten. Ik verwijt mijn werkgever niets. Het is een terechte opmerking en ik heb er ook alle begrip voor dat ze niet over één nacht ijs gaan om dergelijke zaken te beslissen. Alles verloopt momenteel goed, we moeten vermijden dat het terug minder goed zou gaan. Toch is het pijnlijk om telkens te moeten vertellen dat ik intussen écht wel mijn grenzen ken, ik ook tijdig kan aangeven wanneer het teveel is en ik (ondanks mijn gedrevenheid) enkel en alleen dit werk doe, wat tot mijn takenpakket hoort. Ik ben het soms moe om me telkens te moeten verantwoorden, iedere keer te moeten horen dat ik geduld moet hebben en het uiteindelijk wel in orde zal komen. En ik kan ook echt boos worden, wanneer mensen zeggen dat ze begrijpen wat ik voel en moet doorstaan, omdat ook zij wel eens pijn hebben gehad en daardoor eventjes minder goed slapen. Wanneer ze vervolgens ook nog allerlei medicatie en/of andere wondermiddeltjes voorstellen, die (volgens hen) mij kunnen genezen, is het hek voor mij helemaal van de dam !
Iedere MS patiënt heeft andere symptomen, geen enkele MS patiënt is hetzelfde. Ik vertrouw op het advies van mijn neurologe, huisarts, MS verpleegkundige, kinesist...Mensen met kennis van zaken. Zelfs voor hen is het niet altijd evident om de juiste medicatie of therapie te vinden om bepaalde klachten te verhelpen. Ook voor hen is het telkens weer een zoektocht en heel vaak frustrerend om te zien hoe wij als MS patiënt blijven knokken, terwijl zij niet op alles een antwoord kunnen geven.
Maar al die mensen die mij begeleiden, coachen en ervoor zorgen dat ik ondanks alles, toch nog kan blijven functioneren...
Al die mensen die regelmatig voor wat 'peptalk' zorgen zodat ik de moed niet verlies....Al die mensen geven aan dat ze helemaal niet weten hoe het voelt om MS te hebben. Eén ding weten ze wel : dat ze er altijd voor mij zullen zijn !
6 jaar geleden kreeg ik de diagnose MS. Ik heb een lange weg afgelegd en ik besef dat ik vooral door mijn positieve ingesteldheid, mijn wilskracht en mijn gedrevenheid al heel veel dingen bereikt heb. Wie dit niet gelooft, moet zeker eens naar het filmpje kijken ;-)
Blijf geloven in jezelf, je dromen en je mogelijkheden. Je kan vaak zoveel meer dan je denkt !
RSS-feed
