Mijn pop up brein !
  • Blog
  • Over mij
    • Waar een wil is, is een weg (filmpje)
    • Wat na een MS-diagnose ? (filmpje)
    • Mont Ventoux 2013
    • MS petra 2014
    • Dwars door Hasselt
  • Mijn boek
    • Andere leuke boeken
    • Kijken-lezen- doe magazines
  • Nuttige links
    • Apps
  • Wandelingen
  • Zen momenten
    • Tips voor een gelukkiger leven :)
    • 5 adem weetjes
    • Happy quotes >
      • Goed gevoel quotes
      • Stop met piekeren !
      • Een leven in balans
      • Loslaten
      • Funny :)
  • Contact
  • Nieuwe pagina

Over pukkels, terreur, bloggen en piekeren...

26/3/2016

0 Comments

 
Foto
Foto
O My God ! Er staat een pukkel op mijn gezicht ! roept de dochter. Waarop haar vriend zegt : 'Waar maak jij je nu toch druk over ? Er zijn wel ergere dingen op de wereld'. Verbaasd kijken we elkaar aan. Ergens moeten we toegeven dat we hem alleen maar gelijk kunnen geven...

Het valt moeilijk te bevatten wat er zich de afgelopen dagen allemaal heeft afgespeeld in ons kleine Belgenlandje. Het overdonderde mij zelfs een beetje.
Ik werd overspoeld door nieuwsberichten en updates via internet, televisie en de radio. Meer en meer begon ik mij ook de vraag te stellen wat het nut is van de urenlange nieuwsuitzendingen, waarbij we telkens weer dezelfde beelden te zien krijgen van mensen die er heel erg aan toe zijn. Ik kan mij überhaupt niet voorstellen dat ik foto's of filmpjes zou kunnen maken van mensen in nood, alsof het de normaalste zaak van de wereld is en 'part of the job' (zoals die ene journaliste later vertelt, wanneer er toch met wat gemengde gevoelens wordt gereageerd op dé foto's die de hele wereld zijn rond gegaan en stilaan het symbool zijn geworden van de aanslag op 22/03). Ik hoop dat ik zoiets nooit moet meemaken. Maar als ik dan toch op de verkeerde plaats op het verkeerde moment ben, dan zou ik in de eerste plaats de reflex hebben om mensen te helpen en hen naar een veilige plek brengen.

En wat hebben we aan informatie waar men nog niet 100 % zeker van is, gewoon om de extra zendtijd gevuld te krijgen ? Ik werd er zowaar weemoedig van, dus besloot ik de TV en de Wifi uit te zetten en even naar buiten te gaan. Een frisse neus halen en vooral niet denken aan alle ellende die ons kan overkomen. Hiermee wil ik niet zeggen dat het mij niet onberoerd laat. Maar teveel informatie kan ook een gevoel van angst teweegbrengen. Ik moet al zo vaak in onzekerheid leven omwille van mijn ziekte. En vermits het met de gezondheid nog steeds niet echt goed gaat, wil ik  nu toch zoveel mogelijk stress en angstgevoelens vermijden.  Ik wil vooral blijven geloven in een wereld waar er vriendschap, samenhorigheid en liefde is, hoe naïef anderen dat ook mogen vinden. En terwijl ik in gedachten verzonken zit, ontvang ik een berichtje van vrienden uit Jordanië : 'my deep condolences and prayers for all the Belgium people in this terrorist attack which against all principles and values of humanity. Hope everything is ok with you ?'. Ik zit op een bankje en kijk uit over een prachtig natuurlandschap, terwijl ik denk aan de bedoeïenen die vertellen over de vluchtelingen die vanuit Syrië naar Jordanië komen, omdat het daar voorlopig nog veilig is. 'Ze zijn hier welkom', hoor ik de bedoeïen nog zeggen. 'Wij willen ze zo goed mogelijk opvangen, ook al beschikken wij niet altijd over voldoende middelen'. Wij kunnen nog zoveel van de bedoeïenen leren...


Foto
Foto

Het heeft me goed gedaan om even 'offline' te zijn. Eindelijk heb ik ook eens de tijd gevonden om mijn bureau (waarvan je het werkblad bijna niet meer zag door alle paperassen die overal en nergens lagen) op te ruimen. Ik ben er zelfs in geslaagd om alles netjes te klasseren in de daartoe bestemde mappen. Het gaf al meteen een 'opgeruimd' gevoel. Onder het motto 'een gezonde geest, in een gezond lichaam', ben ik daarna met de fiets naar de bib gereden.
De enthousiaste bibliothecaresse gaf me wat boekentips en geladen met nieuw leesvoer, reed ik terug huiswaarts. Intussen is het eerste boek uit. Het verhaal heeft me inderdaad ontroerd. (voor de nieuwsgierigen onder ons : ik las het boek 'Wat de golven brengen' van Fabio Genovesi.). En nu ik de smaak van het lezen terug te pakken heb en ook wel een beetje om het brein actief te houden, ben ik begonnen in het blogboek van Kelly Deriemaeker. Wie ooit (net als mij) met het gekke idee zit om een eigen blog te starten, moet dit boek zeker lezen ! Een erg inspirerend boek dat het ideale medicijn is tegen een blogdip en je zoveel leuke tips 'n' tricks geeft waardoor je van jouw blog je eigen ding kan maken. (blijf dus zeker mijn blog volgen ! Want na het lezen van dit boek, kan hij alleen maar beter worden ☺). Ik ben nog maar aan blz. 85, maar voelde de inspiratie al meteen opborrelen. Dus ben ik in mijn zetel gedoken met de laptop op de schoot om een nieuw blogberichtje te schrijven (dat je overigens nu aan het lezen bent ;-)) en geloof het of niet, maar het geeft mij zo'n heerlijk voldaan en ontspannen gevoel wanneer ik luister naar het getokkel op mijn klavier en de lettertjes zie verschijnen op mijn scherm. Ik krijg er gewoonweg niet genoeg van en begin nu pas écht fun te beleven aan het bloggen !


Foto
Intussen is het al zaterdag. Toen de week halfweg was, ging het met de gezondheid de goede kant op. Vandaag heb ik helaas opnieuw een minder goede dag met veel pijn en iets minder energie. Ook al weet ik dat piekeren niet gezond is en de pijn zelfs nog kan versterken, toch begin ik mij al wat zorgen te maken. Ik zit nu reeds de afweging te maken of het mij zal lukken om volgende week terug aan het werk te gaan. Zal ik volgende week over voldoende energie beschikken om er opnieuw tegenaan te gaan ? Ik besef dat ik zeker niet enige ben die telkens weer deze afweging moet maken. Mijn huisarts liet weten dat ik hem altijd mag contacteren indien het nog steeds niet beter gaat met mij. Maar ik begin stilaan het gevoel te krijgen dat ik hem aan het stalken ben, dus wacht ik nog even af hoe het weekend verder verloopt. Morgen is een nieuwe dag en hopelijk gaat het dan terug wat beter...

Manlief en de dochters doen er intussen alles aan om het voor mij zo comfortabel mogelijk te maken. De dochter heeft een heerlijke tajine gemaakt (balletjes in de tomatensaus), deze morgen is manlief naar een tuincentrum gereden en bracht hij wat kleur in mijn leven (en de tuin ☺). Ondertussen zorgt de oudste dochter voor de was en de plas en een heerlijk kopje koffie (inclusief paaseitjes). Ik besluit om een heerlijk warm bad te nemen om de pijn wat te verzachten en ik hoop om op die manier het piekeren wat stop te zetten. Ik geniet van de geur van Eucalyptus en slaag er uiteindelijk in om terug wat tot rust te komen. Ik stap uit bad, trek een coole pyjamabroek en een losse slobbertrui aan en kijk nog even in de spiegel. Sh...!?!?? Zie ik daar nu een mega grote pukkel op mijn neus ??

 Ach....Er zijn ergere dingen in de wereld niet ?



0 Comments

Het gaat beter met mij, sinds het oké is als het soms even wat minder gaat....

14/3/2016

2 Comments

 
Foto
Ik voelde het al een beetje aankomen, maar wou er niet meteen aan toegeven. Telkens weer hoop ik dat de duizeligheid in mijn hoofd, het tintelend gevoel in de handen en benen en de vervelende hoofdpijn snel weer zullen verdwijnen door eens vroeg ik bed te kruipen of 's middags een 'power nap' te nemen. Helaas heeft het niet geholpen en moet ik (alweer) luisteren naar mijn lichaam. Vorige week heb ik er nog alles aan gedaan om het werk gedaan te krijgen, maar op vrijdagavond was de batterij behoorlijk leeg. Omdat de klachten blijven aanslepen (en ik ook voorschriftjes nodig heb voor medicatie die ik neem), besloot ik contact op te nemen met mijn huisarts. Toen ik in de wachtzaal zat, kwam ik tot de vaststelling dat een vrijdagavond een ideaal moment is om ziek te worden.  Bijna geen volk in de wachtzaal, dus in 'no time' was ik binnen bij de huisarts en kon ik uitleggen hoe ik me voelde. Na de gebruikelijk check-up (bloeddruk meten, even diep in- en uit ademen, temperatuur meten om zeker te zijn dat ik geen koorts heb), kreeg ik te horen dat ik vermoedelijk een lichte opstoot heb en rust het enige medicijn zal zijn om er terug bovenop te geraken.
Ik deed de belofte om het dit weekend rustig aan te doen en bleef hopen dat mijn huisarts ongelijk had en ik op maandag fris en monter naar het werk zou kunnen gaan.

Mijn superman nam dit weekend zoveel mogelijk huishoudelijke taken over. Ik moet toegeven dat hij er steeds beter in wordt (hij heeft zelfs lekkere preisoep gemaakt voor mij ☺). Gisteren vroeg hij of ik eventjes met hem mee naar buiten wou om een frisse neus te halen. Sinds kort heeft hij zijn passie voor fotografie terug gevonden. Hij kocht een nieuwe lens en wil wel eens testen of hij nu nog mooiere foto's kan maken. En omdat de dochters dit weekend allebei bij hun vriendje zitten en ik anders toch maar mezelf zit te beklagen in de zetel, besluit ik om al mijn moed samen te rapen en met mijn superman een kleine wandeling te maken. Terwijl hij geduldig wacht tot hij de juiste foto heeft van een reiger of een fuut, zit ik op een bankje te genieten van de buitenlucht. Ik krijg intussen ook wat extra vitamine D door de eerste zonnestralen die op mijn gezicht schijnen. Het einde van de wandeling verloopt iets moeizamer. Ik heb het gevoel alsof ik op wolkjes loop en af en toe zelfs wat zweef. Maar manlief zorgt voor de nodige steun, waardoor we veilig en wel terug aan de auto geraken. Eens thuis plof ik terug in de zetel en val in slaap...
Ondanks dat ik me minder goed voel, vind ik het wel tof dat mijn superman mij ertoe aanzet om niet helemaal stil te vallen. Bewegen blijft belangrijk en de wandeling heeft me echt wel goed gedaan. Fysiek voel ik me nu wel moe en het doet overal wat pijn, maar even naar buiten gaan heeft mij vooral een mentale 'boost' gegeven. Hoe moeilijk het soms ook gaat, ik blijf zoveel mogelijk genieten en in beweging en dankzij de steun van mijn superman lukt dit ook !

Intussen zijn de dochters terug thuis. Ik probeer me sterk te houden en wil vooral niet klagen. Maar ze zien meteen dat het niet helemaal gaat zoals het zou moeten gaan met mij. 's Avonds maken ze lekkere wraps, ze doen ook de afwas en brengen me een heerlijk kopje thee. Ik probeer nog wat te lezen, maar de lettertjes beginnen te dansen, mijn ogen beginnen te tranen en de hoofdpijn neemt nog toe. Ik voel dat mij lichaam toe is aan rust, neem een pijnstiller en besluit naar bed te gaan. Ergens weet ik dat het morgen niet zal lukken om naar het werk te gaan en toch blijf ik hopen dat ik zal opstaan en dat alle (onzichtbare) klachten verdwenen zijn als sneeuw voor de zon.

Maandagochtend 7 uur....Ik sta op en voel me nog steeds zweven wanneer ik de trap naar beneden neem. Ik heb minder hoofdpijn, maar ik heb het gevoel alsof iemand constant met naaldjes in mijn armen en benen zit te prikken. Ik probeer het gevoel te negeren, maar het lukt niet echt. Ik smeer de boterhammen voor manlief en drink samen met hem een kopje koffie. Hij stelt de ultieme vraag : 'Ga je naar het werk vandaag ?'. Ik moet nu echt wel beslissen wat ik ga doen en moet uiteindelijk toegeven dat ik mijn grens bereikt heb en beter thuis blijf. Mijn lichaam geeft duidelijk het signaal dat het genoeg is geweest. Ik zit vol frustraties omdat mijn verdomde lichaam niet mee wil. Ik zit zelfs met wat schrik om collega' te laten weten dat ik ziek ben. Een schuldgevoel steekt de kop op, want ze zullen een deel van mijn werk moeten overnemen en een aantal zaken anders moeten organiseren. Ik besef dat dit niet leuk is voor hen. 
Tot nu toe hebben mijn collega's veel begrip voor mijn situatie. Voor mij blijft het moeilijk om te moeten zeggen dat het eventjes niet meer gaat. Het is ook heel moeilijk om die onzichtbare symptomen uit te leggen. Want hoe zullen mensen hierop reageren ? Kunnen ze het eigenlijk wel begrijpen, wanneer ze het zelf niet voelen ? Hoe zou ik er zelf mee omgaan wanneer ik niet ziek was ? Vaak zien mensen niet wat ik voel. Ik heb er dus alle begrip voor, wanneer ze vol verwondering zeggen 'Jij ziek ? Neen, dat kan niet ! Je ziet er zo goed uit'.
Het is iets waarmee ik moet leren leven en wat ik wel vaker hoor...

En net nu ik met zoveel vragen zit, lees ik een artikel op Facebook over een fiets die MS heeft. Ik deel het graag met jullie, omdat ik het zo indrukwekkend mooi vind !

De lettertjes beginnen alweer wat te dansen....De hoogste tijd om de laptop dicht te klappen en nog wat te rusten

Waar een wil is, is een weg ! Alleen zijn er op die van mij momenteel wegwerkzaamheden ;-)



(PS : lees zeker ook het artikel over de fiets ☺)
Foto
foto : Joël De Groote

Deze fiets heeft MS !


Mensen die aan Multiple Sclerose (MS) lijden, hebben soms nog een extra probleem: hoewel een patiënt er ontzettend veel last van heeft, kan het van de buitenkant soms bijna een onzichtbare ziekte zijn. Mensen begrijpen soms niet dat je ziek bent, want je ziet er niet ziek uit.

Om dat onbegrip tegen te gaan, zocht Paralympisch goudwinnares Carol Cooke een team bij elkaar van neurologen, fysiotherapeuten, fietsenmakers en MS-patiënten om een fiets te maken die aan buitenstaanders duidelijk kan maken hoe het is om te leven met de ziekte.

Zo maakten ze opzettelijk een slag in het wiel om de instabiliteit die patiënten ervaren na te bootsen en waardoor je constant moet vechten om de fiets recht te houden. Daarnaast verwijderden ze tandwieltjes uit de aandrijving van het achterwiel, monteerden ze een extra oncomfortabel BMX-zadel en plakten ze kleine bolletjes onder de handvatten zodat een berijder kramp in zijn handen krijgt

Bewustzijn kweken

De bedoeling is niet om mensen te pesten met een wreed en ingenieus martelwerktuig, maar om meer begrip te kweken voor de symptomen van de ziekte. “Totdat je het zelf ervaren hebt, is het ontzettend moeilijk uit te leggen wat die symptomen precies zijn,” zegt Sam Sims, die al sinds 1993 met de ziekte rondloopt.

Bovendien kan bewustzijn over de ziekte een preventieve werking hebben: “door meer bekendheid aan deze symptomen te geven, zullen patiënten ze hopelijk sneller herkennen en eerder medische hulp zoeken,” zegt neuroloog Marion Simpson.

(bron :http://www.brekend.nl/2016/01/15/deze-fiets-heeft-ms/)

2 Comments

Als het leven je laat struikelen, maak er dan een salto van...

7/3/2016

0 Comments

 
Foto
Heb je ook soms dat gevoel...? Een gevoel dat het niet echt slecht gaat met je, maar ook niet echt goed. Je wordt wakker en denkt : 'Carpe diem !' Waarna je zoveel mogelijk van je 'to-do lijstje' tracht af te vinken. Maar op het einde van de dag kom je tot de vaststelling dat het 'to-do lijstje' eigenlijk alleen maar langer is geworden en je maar half hebt afgewerkt van wat je die dag wou afwerken ? 

En niet veel later kom je tot het besef dat, hoe langer het lijstje wordt, hoe meer het piekeren ook de kop opsteekt. Want hoe krijg ik het in godsnaam allemaal gedaan, zonder iemand te moeten teleurstellen ? Daar wringt het schoentje nogal vaak bij mij. Wanneer ik dingen wil schrappen om ervoor te zorgen dat ik eindelijk terug wat tijd krijg voor mezelf,  moet ik misschien wel iemand teleurstellen. Dus blijf ik koppig verder zoeken naar oplossingen en manieren om alles gedaan te krijgen. En ik blijf hopen dat er ooit eens een moment komt waarop ik kan zeggen dat alles is afgewerkt, zodat ik kan rusten zonder mij daarover schuldig te voelen. Alleen zegt een heel klein stemmetje diep binnen in mijn hoofd, dat ik nooit alles gedaan krijg zonder daar achteraf de gevolgen van te dragen. Bovendien weet ik ook verdomd goed dat ik ooit eens zal moeten leren om 'neen' te zeggen, om op die manier opnieuw rust te vinden in mijn hoofd. Ik kreeg ook al meermaals te horen dat ik moet leren om meer hulp te vragen. Maar ik denk te vaak dat ik mensen tot last zal zijn wanneer ik die hulp vraag. Dus blijf ik gewoon in mijn eentje verder doen...

Ik voel vaak onrust in mijn hoofd, omdat ik constant allerlei lijstjes aan het overlopen ben en met de schrik zit iets over het hoofd te zien dat belangrijk zou kunnen zijn en dus zeker moet gedaan worden. Ik heb een 'werklijstje' met administratieve taken die moeten opgevolgd worden op mijn werkplek : "mails beantwoorden, informatie lezen over het 'vernieuwend werken', nieuwe opnames regelen en als ik nog even tijd heb nog wat financiële zaken opvolgen". Wanneer ik in bed lig, begin ik al te denken welk werk er morgen allemaal op mij ligt te wachten. Ik heb de stille hoop dat ik er dan wel zal in slagen om alles afgewerkt te krijgen. Maar mijn werk is even onvoorspelbaar als mijn ziekte, dus meestal slaag ik niet in mijn opzet en komt er alleen maar werk bij. 

Ik heb ook een 'huishoudlijstje'. Terwijl ik op het werk zit overloop ik reeds wat ik nog moet doen eens ik de deur van mijn bureau dicht trek en in mijn auto stap. Boodschappen doen (wat zullen we eens eten vandaag ?), was insteken, strijken, zus bellen die ziek thuis zit en 's avonds nog wat privémails beantwoorden, vrienden bellen om eens af te spreken (want het is alweer veel te lang geleden dat ze iets van mij gehoord hebben), de afwas doen en tenslotte een poging ondernemen om een boek te lezen, maar uitgeteld in slaap vallen in de zetel. Soms droom ik dat 'kaboutertjes' het werk allemaal voor mij hebben opgeknapt. Wanneer ik 's ochtends wakker word, besef ik echter dat het alleen een droom was en start ik vol goede moed aan een nieuwe dag, waarbij er allerlei taken moeten gedaan worden.

Doordat ik mezelf zoveel zaken opleg, lukt het niet altijd om te ontspannen. Ik wil zoveel doen en ik wil ook alles goed doen. Ik stel me soms wel eens de vraag of ik niet teveel een 'controlefreak' ben ? Wordt het eens geen tijd om het allemaal wat los te laten en gewoon te kijken wat er op mij afkomt en hoe ik hiermee kan omgaan ? Het is hard werken om jezelf te vinden, jezelf te accepteren en te geloven dat je er mag zijn...
Gewoon zijn zoals je bent !

Mijn lichaam geeft aan dat het dringend tijd wordt om te 'destressen' ! Ik voel  spanningen in mijn hoofd, loop heel erg prikkelbaar, word heel emotioneel bij de meest onnozele liedjes die ik hoor of ik zit zonder enige aanleiding te snotteren terwijl ik een mail lees of naar de televisie kijk. Ook de vermoeidheid steekt opnieuw de kop op ! Maar ondanks die extreme vermoeidheid lukt het toch niet om de slaap te vatten, want het hoofd zit vol met allerlei gedachten en zelfs schaapjes tellen brengt geen soelaas. En stilaan duikt ook de pijn weer op, pijn die vaak gepaard gaat met stress....

Op zulke momenten weet ik dat ik misschien wel iets te veel hooi op mijn vork neem en teveel eisen stel aan mezelf. Ik besef dat ik alweer in diezelfde valkuilen ben gevallen en mezelf en anderen teveel in vraag stel, waardoor ik uiteindelijk vast kom te zitten. Mijn teambegeleider zei me onlangs dat ik vaak op een schans zit en over alles heen spring, zonder even stil te staan bij de vraag of er mensen zijn die mij willen helpen, die er willen zijn voor mij en samen met mij op stap willen gaan, zodat ik terug de rust kan vinden die ik zo nodig heb. 'Het wordt tijd dat je leert skiën in plaats van schansspringen', kreeg ik als tip mee. En misschien heeft hij wel gelijk....

Als het leven je eventjes laat struikelen, maak er dan een salto van ! Het is nooit te laat om opnieuw te beginnen. Het is ook voor mij  de hoogste tijd om minder te denken en meer te leven. En omdat ik gek ben op lijstjes, maar nu voor één keer geen 'to-do lijstje' wil maken, maak ik voor mezelf een 'destress-lijstje' :
  • in bad dobberen met heel veel theelichtjes rondom mij, op de achtergrond een rustig muziekje
  • eindelijk eens beginnen aan dat boek uit de bib, dat al zo lang op mijn nachtkastje ligt en ik al heel lang wil lezen
  • genieten van de eerste zonnestralen en een ontspannende boswandeling maken. De natuur brengt me tot rust en na een fikse wandeling zit ik vaak boordevol inspiratie.
  • misschien moet ik eens een dagje sauna plannen met mijn superman ?
  • even de boel de boel laten en een korte vakantie boeken. Het werk en het huishouden letterlijk achterlaten, gewoon genieten van elkaar, de rust en de omgeving.
  • Op verkenning gaan in een nieuwe stad en een museum bezoeken ? (Berlijn staat al heel lang op mijn verlanglijstje)
  • een dagje verlof nemen om gewoon te 'lummelen' (je weet wel : de hele dag in pyjama rondlopen, gewoon niets (nuttig) doen en voor alles een zee van tijd nemen)
  • terug wat tijd maken om te mediteren en vooral aan niets, maar dan ook aan niets denken (niet gemakkelijk, maar ik blijf oefenen...)
  • mijn mantra Laat los ! Laat los ! heel luid roepen. Het helpt me om de dingen te relativeren en tot rust te komen (Dit doe ik alleen als er niemand thuis is. Ik wil niet dat manlief en de kids denken dat er écht iets mis is met mijn bovenkamer ☺)
  • de kleurpotloden en mijn kleurboek onder het stof vandaan halen en kleuren tot ik helemaal 'zen' ben
  • luidkeels meezingen op de muziek van Adele of dansen op de beats van Phil Collins

                        Wat zijn jouw destress trucjes ? Ik lees ze graag !

                                                     Liefs ♥ Els






0 Comments

    Welkom !

    Een kleine positieve gedachte in de ochtend, kan de richting van je hele dag veranderen. Dus geef niet op en blijf in jezelf geloven. Het komt goed ! Met geluk, vertrouwen en een klein beetje moed...

    Archief

    Juni 2018
    Mei 2018
    April 2018
    Februari 2018
    Januari 2018
    November 2017
    September 2017
    Juli 2017
    Juni 2017
    Mei 2017
    April 2017
    Maart 2017
    Februari 2017
    December 2016
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Augustus 2016
    Juli 2016
    Juni 2016
    Mei 2016
    April 2016
    Maart 2016
    Februari 2016
    Januari 2016
    December 2015
    November 2015
    Oktober 2015
    September 2015
    Augustus 2015

    Categorieën

    Alles

    RSS-feed

    Instagram
Powered by Create your own unique website with customizable templates.