 |  |
O My God ! Er staat een pukkel op mijn gezicht ! roept de dochter. Waarop haar vriend zegt : 'Waar maak jij je nu toch druk over ? Er zijn wel ergere dingen op de wereld'. Verbaasd kijken we elkaar aan. Ergens moeten we toegeven dat we hem alleen maar gelijk kunnen geven...
Het valt moeilijk te bevatten wat er zich de afgelopen dagen allemaal heeft afgespeeld in ons kleine Belgenlandje. Het overdonderde mij zelfs een beetje.
Ik werd overspoeld door nieuwsberichten en updates via internet, televisie en de radio. Meer en meer begon ik mij ook de vraag te stellen wat het nut is van de urenlange nieuwsuitzendingen, waarbij we telkens weer dezelfde beelden te zien krijgen van mensen die er heel erg aan toe zijn. Ik kan mij überhaupt niet voorstellen dat ik foto's of filmpjes zou kunnen maken van mensen in nood, alsof het de normaalste zaak van de wereld is en 'part of the job' (zoals die ene journaliste later vertelt, wanneer er toch met wat gemengde gevoelens wordt gereageerd op dé foto's die de hele wereld zijn rond gegaan en stilaan het symbool zijn geworden van de aanslag op 22/03). Ik hoop dat ik zoiets nooit moet meemaken. Maar als ik dan toch op de verkeerde plaats op het verkeerde moment ben, dan zou ik in de eerste plaats de reflex hebben om mensen te helpen en hen naar een veilige plek brengen.
En wat hebben we aan informatie waar men nog niet 100 % zeker van is, gewoon om de extra zendtijd gevuld te krijgen ? Ik werd er zowaar weemoedig van, dus besloot ik de TV en de Wifi uit te zetten en even naar buiten te gaan. Een frisse neus halen en vooral niet denken aan alle ellende die ons kan overkomen. Hiermee wil ik niet zeggen dat het mij niet onberoerd laat. Maar teveel informatie kan ook een gevoel van angst teweegbrengen. Ik moet al zo vaak in onzekerheid leven omwille van mijn ziekte. En vermits het met de gezondheid nog steeds niet echt goed gaat, wil ik nu toch zoveel mogelijk stress en angstgevoelens vermijden. Ik wil vooral blijven geloven in een wereld waar er vriendschap, samenhorigheid en liefde is, hoe naïef anderen dat ook mogen vinden. En terwijl ik in gedachten verzonken zit, ontvang ik een berichtje van vrienden uit Jordanië : 'my deep condolences and prayers for all the Belgium people in this terrorist attack which against all principles and values of humanity. Hope everything is ok with you ?'. Ik zit op een bankje en kijk uit over een prachtig natuurlandschap, terwijl ik denk aan de bedoeïenen die vertellen over de vluchtelingen die vanuit Syrië naar Jordanië komen, omdat het daar voorlopig nog veilig is. 'Ze zijn hier welkom', hoor ik de bedoeïen nog zeggen. 'Wij willen ze zo goed mogelijk opvangen, ook al beschikken wij niet altijd over voldoende middelen'. Wij kunnen nog zoveel van de bedoeïenen leren...
Het valt moeilijk te bevatten wat er zich de afgelopen dagen allemaal heeft afgespeeld in ons kleine Belgenlandje. Het overdonderde mij zelfs een beetje.
Ik werd overspoeld door nieuwsberichten en updates via internet, televisie en de radio. Meer en meer begon ik mij ook de vraag te stellen wat het nut is van de urenlange nieuwsuitzendingen, waarbij we telkens weer dezelfde beelden te zien krijgen van mensen die er heel erg aan toe zijn. Ik kan mij überhaupt niet voorstellen dat ik foto's of filmpjes zou kunnen maken van mensen in nood, alsof het de normaalste zaak van de wereld is en 'part of the job' (zoals die ene journaliste later vertelt, wanneer er toch met wat gemengde gevoelens wordt gereageerd op dé foto's die de hele wereld zijn rond gegaan en stilaan het symbool zijn geworden van de aanslag op 22/03). Ik hoop dat ik zoiets nooit moet meemaken. Maar als ik dan toch op de verkeerde plaats op het verkeerde moment ben, dan zou ik in de eerste plaats de reflex hebben om mensen te helpen en hen naar een veilige plek brengen.
En wat hebben we aan informatie waar men nog niet 100 % zeker van is, gewoon om de extra zendtijd gevuld te krijgen ? Ik werd er zowaar weemoedig van, dus besloot ik de TV en de Wifi uit te zetten en even naar buiten te gaan. Een frisse neus halen en vooral niet denken aan alle ellende die ons kan overkomen. Hiermee wil ik niet zeggen dat het mij niet onberoerd laat. Maar teveel informatie kan ook een gevoel van angst teweegbrengen. Ik moet al zo vaak in onzekerheid leven omwille van mijn ziekte. En vermits het met de gezondheid nog steeds niet echt goed gaat, wil ik nu toch zoveel mogelijk stress en angstgevoelens vermijden. Ik wil vooral blijven geloven in een wereld waar er vriendschap, samenhorigheid en liefde is, hoe naïef anderen dat ook mogen vinden. En terwijl ik in gedachten verzonken zit, ontvang ik een berichtje van vrienden uit Jordanië : 'my deep condolences and prayers for all the Belgium people in this terrorist attack which against all principles and values of humanity. Hope everything is ok with you ?'. Ik zit op een bankje en kijk uit over een prachtig natuurlandschap, terwijl ik denk aan de bedoeïenen die vertellen over de vluchtelingen die vanuit Syrië naar Jordanië komen, omdat het daar voorlopig nog veilig is. 'Ze zijn hier welkom', hoor ik de bedoeïen nog zeggen. 'Wij willen ze zo goed mogelijk opvangen, ook al beschikken wij niet altijd over voldoende middelen'. Wij kunnen nog zoveel van de bedoeïenen leren...
 |  |
Het heeft me goed gedaan om even 'offline' te zijn. Eindelijk heb ik ook eens de tijd gevonden om mijn bureau (waarvan je het werkblad bijna niet meer zag door alle paperassen die overal en nergens lagen) op te ruimen. Ik ben er zelfs in geslaagd om alles netjes te klasseren in de daartoe bestemde mappen. Het gaf al meteen een 'opgeruimd' gevoel. Onder het motto 'een gezonde geest, in een gezond lichaam', ben ik daarna met de fiets naar de bib gereden.
De enthousiaste bibliothecaresse gaf me wat boekentips en geladen met nieuw leesvoer, reed ik terug huiswaarts. Intussen is het eerste boek uit. Het verhaal heeft me inderdaad ontroerd. (voor de nieuwsgierigen onder ons : ik las het boek 'Wat de golven brengen' van Fabio Genovesi.). En nu ik de smaak van het lezen terug te pakken heb en ook wel een beetje om het brein actief te houden, ben ik begonnen in het blogboek van Kelly Deriemaeker. Wie ooit (net als mij) met het gekke idee zit om een eigen blog te starten, moet dit boek zeker lezen ! Een erg inspirerend boek dat het ideale medicijn is tegen een blogdip en je zoveel leuke tips 'n' tricks geeft waardoor je van jouw blog je eigen ding kan maken. (blijf dus zeker mijn blog volgen ! Want na het lezen van dit boek, kan hij alleen maar beter worden ☺). Ik ben nog maar aan blz. 85, maar voelde de inspiratie al meteen opborrelen. Dus ben ik in mijn zetel gedoken met de laptop op de schoot om een nieuw blogberichtje te schrijven (dat je overigens nu aan het lezen bent ;-)) en geloof het of niet, maar het geeft mij zo'n heerlijk voldaan en ontspannen gevoel wanneer ik luister naar het getokkel op mijn klavier en de lettertjes zie verschijnen op mijn scherm. Ik krijg er gewoonweg niet genoeg van en begin nu pas écht fun te beleven aan het bloggen !
Intussen is het al zaterdag. Toen de week halfweg was, ging het met de gezondheid de goede kant op. Vandaag heb ik helaas opnieuw een minder goede dag met veel pijn en iets minder energie. Ook al weet ik dat piekeren niet gezond is en de pijn zelfs nog kan versterken, toch begin ik mij al wat zorgen te maken. Ik zit nu reeds de afweging te maken of het mij zal lukken om volgende week terug aan het werk te gaan. Zal ik volgende week over voldoende energie beschikken om er opnieuw tegenaan te gaan ? Ik besef dat ik zeker niet enige ben die telkens weer deze afweging moet maken. Mijn huisarts liet weten dat ik hem altijd mag contacteren indien het nog steeds niet beter gaat met mij. Maar ik begin stilaan het gevoel te krijgen dat ik hem aan het stalken ben, dus wacht ik nog even af hoe het weekend verder verloopt. Morgen is een nieuwe dag en hopelijk gaat het dan terug wat beter...
Manlief en de dochters doen er intussen alles aan om het voor mij zo comfortabel mogelijk te maken. De dochter heeft een heerlijke tajine gemaakt (balletjes in de tomatensaus), deze morgen is manlief naar een tuincentrum gereden en bracht hij wat kleur in mijn leven (en de tuin ☺). Ondertussen zorgt de oudste dochter voor de was en de plas en een heerlijk kopje koffie (inclusief paaseitjes). Ik besluit om een heerlijk warm bad te nemen om de pijn wat te verzachten en ik hoop om op die manier het piekeren wat stop te zetten. Ik geniet van de geur van Eucalyptus en slaag er uiteindelijk in om terug wat tot rust te komen. Ik stap uit bad, trek een coole pyjamabroek en een losse slobbertrui aan en kijk nog even in de spiegel. Sh...!?!?? Zie ik daar nu een mega grote pukkel op mijn neus ??
Ach....Er zijn ergere dingen in de wereld niet ?
Manlief en de dochters doen er intussen alles aan om het voor mij zo comfortabel mogelijk te maken. De dochter heeft een heerlijke tajine gemaakt (balletjes in de tomatensaus), deze morgen is manlief naar een tuincentrum gereden en bracht hij wat kleur in mijn leven (en de tuin ☺). Ondertussen zorgt de oudste dochter voor de was en de plas en een heerlijk kopje koffie (inclusief paaseitjes). Ik besluit om een heerlijk warm bad te nemen om de pijn wat te verzachten en ik hoop om op die manier het piekeren wat stop te zetten. Ik geniet van de geur van Eucalyptus en slaag er uiteindelijk in om terug wat tot rust te komen. Ik stap uit bad, trek een coole pyjamabroek en een losse slobbertrui aan en kijk nog even in de spiegel. Sh...!?!?? Zie ik daar nu een mega grote pukkel op mijn neus ??
Ach....Er zijn ergere dingen in de wereld niet ?
RSS-feed
