Heb je ook soms dat gevoel...? Een gevoel dat het niet echt slecht gaat met je, maar ook niet echt goed. Je wordt wakker en denkt : 'Carpe diem !' Waarna je zoveel mogelijk van je 'to-do lijstje' tracht af te vinken. Maar op het einde van de dag kom je tot de vaststelling dat het 'to-do lijstje' eigenlijk alleen maar langer is geworden en je maar half hebt afgewerkt van wat je die dag wou afwerken ?
En niet veel later kom je tot het besef dat, hoe langer het lijstje wordt, hoe meer het piekeren ook de kop opsteekt. Want hoe krijg ik het in godsnaam allemaal gedaan, zonder iemand te moeten teleurstellen ? Daar wringt het schoentje nogal vaak bij mij. Wanneer ik dingen wil schrappen om ervoor te zorgen dat ik eindelijk terug wat tijd krijg voor mezelf, moet ik misschien wel iemand teleurstellen. Dus blijf ik koppig verder zoeken naar oplossingen en manieren om alles gedaan te krijgen. En ik blijf hopen dat er ooit eens een moment komt waarop ik kan zeggen dat alles is afgewerkt, zodat ik kan rusten zonder mij daarover schuldig te voelen. Alleen zegt een heel klein stemmetje diep binnen in mijn hoofd, dat ik nooit alles gedaan krijg zonder daar achteraf de gevolgen van te dragen. Bovendien weet ik ook verdomd goed dat ik ooit eens zal moeten leren om 'neen' te zeggen, om op die manier opnieuw rust te vinden in mijn hoofd. Ik kreeg ook al meermaals te horen dat ik moet leren om meer hulp te vragen. Maar ik denk te vaak dat ik mensen tot last zal zijn wanneer ik die hulp vraag. Dus blijf ik gewoon in mijn eentje verder doen...
Ik voel vaak onrust in mijn hoofd, omdat ik constant allerlei lijstjes aan het overlopen ben en met de schrik zit iets over het hoofd te zien dat belangrijk zou kunnen zijn en dus zeker moet gedaan worden. Ik heb een 'werklijstje' met administratieve taken die moeten opgevolgd worden op mijn werkplek : "mails beantwoorden, informatie lezen over het 'vernieuwend werken', nieuwe opnames regelen en als ik nog even tijd heb nog wat financiële zaken opvolgen". Wanneer ik in bed lig, begin ik al te denken welk werk er morgen allemaal op mij ligt te wachten. Ik heb de stille hoop dat ik er dan wel zal in slagen om alles afgewerkt te krijgen. Maar mijn werk is even onvoorspelbaar als mijn ziekte, dus meestal slaag ik niet in mijn opzet en komt er alleen maar werk bij.
Ik heb ook een 'huishoudlijstje'. Terwijl ik op het werk zit overloop ik reeds wat ik nog moet doen eens ik de deur van mijn bureau dicht trek en in mijn auto stap. Boodschappen doen (wat zullen we eens eten vandaag ?), was insteken, strijken, zus bellen die ziek thuis zit en 's avonds nog wat privémails beantwoorden, vrienden bellen om eens af te spreken (want het is alweer veel te lang geleden dat ze iets van mij gehoord hebben), de afwas doen en tenslotte een poging ondernemen om een boek te lezen, maar uitgeteld in slaap vallen in de zetel. Soms droom ik dat 'kaboutertjes' het werk allemaal voor mij hebben opgeknapt. Wanneer ik 's ochtends wakker word, besef ik echter dat het alleen een droom was en start ik vol goede moed aan een nieuwe dag, waarbij er allerlei taken moeten gedaan worden.
Doordat ik mezelf zoveel zaken opleg, lukt het niet altijd om te ontspannen. Ik wil zoveel doen en ik wil ook alles goed doen. Ik stel me soms wel eens de vraag of ik niet teveel een 'controlefreak' ben ? Wordt het eens geen tijd om het allemaal wat los te laten en gewoon te kijken wat er op mij afkomt en hoe ik hiermee kan omgaan ? Het is hard werken om jezelf te vinden, jezelf te accepteren en te geloven dat je er mag zijn...
Gewoon zijn zoals je bent !
Mijn lichaam geeft aan dat het dringend tijd wordt om te 'destressen' ! Ik voel spanningen in mijn hoofd, loop heel erg prikkelbaar, word heel emotioneel bij de meest onnozele liedjes die ik hoor of ik zit zonder enige aanleiding te snotteren terwijl ik een mail lees of naar de televisie kijk. Ook de vermoeidheid steekt opnieuw de kop op ! Maar ondanks die extreme vermoeidheid lukt het toch niet om de slaap te vatten, want het hoofd zit vol met allerlei gedachten en zelfs schaapjes tellen brengt geen soelaas. En stilaan duikt ook de pijn weer op, pijn die vaak gepaard gaat met stress....
Op zulke momenten weet ik dat ik misschien wel iets te veel hooi op mijn vork neem en teveel eisen stel aan mezelf. Ik besef dat ik alweer in diezelfde valkuilen ben gevallen en mezelf en anderen teveel in vraag stel, waardoor ik uiteindelijk vast kom te zitten. Mijn teambegeleider zei me onlangs dat ik vaak op een schans zit en over alles heen spring, zonder even stil te staan bij de vraag of er mensen zijn die mij willen helpen, die er willen zijn voor mij en samen met mij op stap willen gaan, zodat ik terug de rust kan vinden die ik zo nodig heb. 'Het wordt tijd dat je leert skiën in plaats van schansspringen', kreeg ik als tip mee. En misschien heeft hij wel gelijk....
Als het leven je eventjes laat struikelen, maak er dan een salto van ! Het is nooit te laat om opnieuw te beginnen. Het is ook voor mij de hoogste tijd om minder te denken en meer te leven. En omdat ik gek ben op lijstjes, maar nu voor één keer geen 'to-do lijstje' wil maken, maak ik voor mezelf een 'destress-lijstje' :
Wat zijn jouw destress trucjes ? Ik lees ze graag !
Liefs ♥ Els
En niet veel later kom je tot het besef dat, hoe langer het lijstje wordt, hoe meer het piekeren ook de kop opsteekt. Want hoe krijg ik het in godsnaam allemaal gedaan, zonder iemand te moeten teleurstellen ? Daar wringt het schoentje nogal vaak bij mij. Wanneer ik dingen wil schrappen om ervoor te zorgen dat ik eindelijk terug wat tijd krijg voor mezelf, moet ik misschien wel iemand teleurstellen. Dus blijf ik koppig verder zoeken naar oplossingen en manieren om alles gedaan te krijgen. En ik blijf hopen dat er ooit eens een moment komt waarop ik kan zeggen dat alles is afgewerkt, zodat ik kan rusten zonder mij daarover schuldig te voelen. Alleen zegt een heel klein stemmetje diep binnen in mijn hoofd, dat ik nooit alles gedaan krijg zonder daar achteraf de gevolgen van te dragen. Bovendien weet ik ook verdomd goed dat ik ooit eens zal moeten leren om 'neen' te zeggen, om op die manier opnieuw rust te vinden in mijn hoofd. Ik kreeg ook al meermaals te horen dat ik moet leren om meer hulp te vragen. Maar ik denk te vaak dat ik mensen tot last zal zijn wanneer ik die hulp vraag. Dus blijf ik gewoon in mijn eentje verder doen...
Ik voel vaak onrust in mijn hoofd, omdat ik constant allerlei lijstjes aan het overlopen ben en met de schrik zit iets over het hoofd te zien dat belangrijk zou kunnen zijn en dus zeker moet gedaan worden. Ik heb een 'werklijstje' met administratieve taken die moeten opgevolgd worden op mijn werkplek : "mails beantwoorden, informatie lezen over het 'vernieuwend werken', nieuwe opnames regelen en als ik nog even tijd heb nog wat financiële zaken opvolgen". Wanneer ik in bed lig, begin ik al te denken welk werk er morgen allemaal op mij ligt te wachten. Ik heb de stille hoop dat ik er dan wel zal in slagen om alles afgewerkt te krijgen. Maar mijn werk is even onvoorspelbaar als mijn ziekte, dus meestal slaag ik niet in mijn opzet en komt er alleen maar werk bij.
Ik heb ook een 'huishoudlijstje'. Terwijl ik op het werk zit overloop ik reeds wat ik nog moet doen eens ik de deur van mijn bureau dicht trek en in mijn auto stap. Boodschappen doen (wat zullen we eens eten vandaag ?), was insteken, strijken, zus bellen die ziek thuis zit en 's avonds nog wat privémails beantwoorden, vrienden bellen om eens af te spreken (want het is alweer veel te lang geleden dat ze iets van mij gehoord hebben), de afwas doen en tenslotte een poging ondernemen om een boek te lezen, maar uitgeteld in slaap vallen in de zetel. Soms droom ik dat 'kaboutertjes' het werk allemaal voor mij hebben opgeknapt. Wanneer ik 's ochtends wakker word, besef ik echter dat het alleen een droom was en start ik vol goede moed aan een nieuwe dag, waarbij er allerlei taken moeten gedaan worden.
Doordat ik mezelf zoveel zaken opleg, lukt het niet altijd om te ontspannen. Ik wil zoveel doen en ik wil ook alles goed doen. Ik stel me soms wel eens de vraag of ik niet teveel een 'controlefreak' ben ? Wordt het eens geen tijd om het allemaal wat los te laten en gewoon te kijken wat er op mij afkomt en hoe ik hiermee kan omgaan ? Het is hard werken om jezelf te vinden, jezelf te accepteren en te geloven dat je er mag zijn...
Gewoon zijn zoals je bent !
Mijn lichaam geeft aan dat het dringend tijd wordt om te 'destressen' ! Ik voel spanningen in mijn hoofd, loop heel erg prikkelbaar, word heel emotioneel bij de meest onnozele liedjes die ik hoor of ik zit zonder enige aanleiding te snotteren terwijl ik een mail lees of naar de televisie kijk. Ook de vermoeidheid steekt opnieuw de kop op ! Maar ondanks die extreme vermoeidheid lukt het toch niet om de slaap te vatten, want het hoofd zit vol met allerlei gedachten en zelfs schaapjes tellen brengt geen soelaas. En stilaan duikt ook de pijn weer op, pijn die vaak gepaard gaat met stress....
Op zulke momenten weet ik dat ik misschien wel iets te veel hooi op mijn vork neem en teveel eisen stel aan mezelf. Ik besef dat ik alweer in diezelfde valkuilen ben gevallen en mezelf en anderen teveel in vraag stel, waardoor ik uiteindelijk vast kom te zitten. Mijn teambegeleider zei me onlangs dat ik vaak op een schans zit en over alles heen spring, zonder even stil te staan bij de vraag of er mensen zijn die mij willen helpen, die er willen zijn voor mij en samen met mij op stap willen gaan, zodat ik terug de rust kan vinden die ik zo nodig heb. 'Het wordt tijd dat je leert skiën in plaats van schansspringen', kreeg ik als tip mee. En misschien heeft hij wel gelijk....
Als het leven je eventjes laat struikelen, maak er dan een salto van ! Het is nooit te laat om opnieuw te beginnen. Het is ook voor mij de hoogste tijd om minder te denken en meer te leven. En omdat ik gek ben op lijstjes, maar nu voor één keer geen 'to-do lijstje' wil maken, maak ik voor mezelf een 'destress-lijstje' :
- in bad dobberen met heel veel theelichtjes rondom mij, op de achtergrond een rustig muziekje
- eindelijk eens beginnen aan dat boek uit de bib, dat al zo lang op mijn nachtkastje ligt en ik al heel lang wil lezen
- genieten van de eerste zonnestralen en een ontspannende boswandeling maken. De natuur brengt me tot rust en na een fikse wandeling zit ik vaak boordevol inspiratie.
- misschien moet ik eens een dagje sauna plannen met mijn superman ?
- even de boel de boel laten en een korte vakantie boeken. Het werk en het huishouden letterlijk achterlaten, gewoon genieten van elkaar, de rust en de omgeving.
- Op verkenning gaan in een nieuwe stad en een museum bezoeken ? (Berlijn staat al heel lang op mijn verlanglijstje)
- een dagje verlof nemen om gewoon te 'lummelen' (je weet wel : de hele dag in pyjama rondlopen, gewoon niets (nuttig) doen en voor alles een zee van tijd nemen)
- terug wat tijd maken om te mediteren en vooral aan niets, maar dan ook aan niets denken (niet gemakkelijk, maar ik blijf oefenen...)
- mijn mantra Laat los ! Laat los ! heel luid roepen. Het helpt me om de dingen te relativeren en tot rust te komen (Dit doe ik alleen als er niemand thuis is. Ik wil niet dat manlief en de kids denken dat er écht iets mis is met mijn bovenkamer ☺)
- de kleurpotloden en mijn kleurboek onder het stof vandaan halen en kleuren tot ik helemaal 'zen' ben
- luidkeels meezingen op de muziek van Adele of dansen op de beats van Phil Collins
Wat zijn jouw destress trucjes ? Ik lees ze graag !
Liefs ♥ Els
RSS-feed
