Ik heb er al een tijdje de stekker uitgetrokken, zodat ik mijn batterijen eens kan opladen. Ik heb dit in eerste instantie voor mezelf gedaan, zodat ik in alle rust kan nadenken over een aantal zaken. Maar ik ben ook blij dat ik tijd heb gevonden om het contact met vrienden (die ik een beetje uit het oog verloren was) en goede buren te herstellen. Mensen die mij helpen en er zijn voor mij, ook wanneer het moeilijk gaat.
Afgelopen zomer heb ik vooral genoten van gezellige etentjes met vrienden, buurtfeesten en uitstapjes naar zee. Gewoon gezellig keuvelen over dagdagelijks dingen, mooie wandelingen maken en genieten van de zon (ook wat extra vitamine D doet wonderen). Er werd wel eens gevraagd hoe het met mij gaat en of ik al nieuwe plannen heb. Sommigen vonden mij stil en dat zijn ze echt niet gewoon van mij. Ik stelde hen gerust en liet weten dat 'alles prima gaat !' (en meestal was dat ook zo). En ik zeg er ook meteen bij dat ik het liever niet heb over nieuwe plannen/projecten. Het zorgt namelijk voor een onrustig gevoel en dat wou ik kost wat kost vermijden. Vaak krijg ik dan verbaasde blikken, omdat iedereen mij kent als een gedreven iemand, boordevol energie. Maar zolang ik er voor mezelf nog niet uit ben en nog geen beslissingen heb genomen, vind ik het beter één en ander nog voor mezelf te houden.
Intussen neem ik al 79 dagen tijd voor mezelf, mijn gezin en al diegene die mij dierbaar zijn en ik ben nog steeds blij dat ik deze beslissing genomen heb. Ik wil hierbij mijn waardering uitspreken voor al die mensen met wie ik samen projecten ben opgestart en die ik heel eventjes in de steek heb gelaten. Omdat het moest, omdat ik voelde dat ik mezelf voorbij liep en het fout zou afgelopen zijn indien ik zou zijn doorgegaan. Eind mei voelde ik me echt niet goed.
Het was nodig om er de stekker eens uit te trekken. Mijn probleem is, dat ik theoretisch weet wanneer het beter is dat ik even niks zeg. Maar dan hoor ik mezelf al praten en vaak ook in de verdediging gaan. Intussen weet ik dat, wanneer alles wat troebel is in mijn hoofd, ik er goed aan doe om niet al die dingen uit te spreken die me dwars zitten en bepaalde frustraties eventjes voor mezelf te houden. Ik besef dat ik in die periode mensen gekwetst heb, misschien zelfs dingen gezegd heb waarvan ik later ontzettend veel spijt had.
Ik kan alleen maar hopen dat die mensen mij vergeven en we uiteindelijk toch nog een nieuwe start kunnen maken. Wanneer je lange tijd pijn hebt, is het vaak moeilijk om het hoofd helder te houden en 'altijd happy' te zijn. Ik heb me even afgesloten om opnieuw te leren met die pijn om te gaan en het begint me stilaan te lukken...
Na 79 dagen rust en nadenken, begint het terug te 'kriebelen'. En heel voorzichtig ben ik dingen aan het plannen, altijd in overleg met mijn man en de kinderen. Want ik vind het belangrijk dat zij ook achter mijn beslissingen staan en mij hierin kunnen steunen.
Ik had zelfs mijn afspraken bij de kinesist even 'on hold' gezet, omdat ik gewoon de kracht niet meer vond om er iedere week naartoe te fietsen. Deze week heb ik die kracht terug gevonden en ben ik voor het eerst terug naar de kine gegaan. Ik werd enthousiast binnen geroepen en ik ben terug gestart met oefeningen. Het voelde goed....
Ook al zit ik in een stressloze periode, toch heb ik nog steeds af te rekenen met vervelende pijnen. Vreemd genoeg valt het overdag allemaal wel mee. De pijn steekt in alle hevigheid de kop op 's avonds rond 23u en is niet altijd met pijnstillers onder controle te krijgen. Vaak lig ik nog een paar uren te draaien in bed, alvorens echt goed in slaap te vallen. Lastig om mee om te gaan en voor buitenstaanders moeilijk te begrijpen dat ik 's ochtends opsta en de pijn zo goed als verdwenen is, terwijl ik 's avonds nauwelijks uit de zetel geraak. In overleg met de huisarts werd de medicatie intussen wat verhoogd, in de hoop dat dit wat verlichting brengt. Ik doe af en toe wat relaxatieoefeningen en meditatie. De ene dag helpt het, de andere dag niet....MS blijft een spelbreker en is heel onvoorspelbaar. Maar ondanks de minder goede nachten, de pijn, de onvoorspelbaarheid en de onzekerheid, blijf ik toch doorgaan. Omdat ik het wil, omdat ik het kan, omdat het moet !
Voor sommigen lotgenoten, is de zoektocht om te leren omgaan met een ziekte als MS lang en hartverscheurend. Voor anderen is het een simpel 'Ach, het leven gaat verder...'. Maar welke reactie iemand ook heeft, toch zal iedereen moeten toegeven dat men iets verloren is wat niet zo gemakkelijk kan worden vervangen. Ik ben mijn gezondheid kwijt en ik word door de pijn en de inspuitingen die ik mezelf toedien, hier dagelijks mee geconfronteerd. Ik heb intussen wel geleerd om andere prioriteiten te stellen en ik heb mijn levensloop al meerdere keren moeten aanpassen. Het moeilijke van leven met MS is ook dat men voortdurend moet leren omgaan met veranderingen in je leven. En voor velen onder ons verlopen deze veranderingen zo snel en onverwachts, waardoor het lijkt alsof er geen toekomst is, het is alsof de grond onder je voeten verdwijnt. Geloof me, het is niet altijd eenvoudig om hiermee om te gaan. MS is een ziekte, waarbij je dingen verliest. Je verliest Myeline, maar gedurende dit proces verlies je ook de mogelijkheid om die dingen te doen die je graag doet en gewoon was om te doen, zonder dat je daar over moest nadenken. Deze verliezen kunnen je kwaad maken of frustraties opwekken, maar hoe vaak je ook zou willen schreeuwen, vloeken en haten...Het brengt je gezondheid niet terug. Al moet ik toegeven dat af en toe eens roepen, vloeken of eens lekker uithuilen best wel eens kan opluchten.
Ik kies ik ervoor om met een andere blik naar mijn ziekte te kijken. Ik weet dat ik een ziekte heb die onvoorspelbaar is, ik besef dat ik beperkter ben in mijn doen en laten en dat ik hierdoor mijn leven telkens weer moet aanpassen. Maar ik besef ook dat ik nog zoveel wél kan in mijn leven. Ik kan nog steeds nieuwe dingen aanleren. Misschien moet ik die dingen dan wel op een andere manier doen, maar ik ben er zeker van dat ik alsnog mijn doel kan bereiken. Mogelijks vraagt het iets meer tijd dan mijn 'gezonde medemens' om iets gedaan te krijgen, maar ik geef mezelf niet zo snel gewonnen en blijf doorgaan.
Je mag nooit stoppen met leren en zeker nooit stoppen om dingen te proberen !
Als dat ene waar je goed in was, omwille van je ziekte niet meer mogelijk is. Ga dan op zoek naar iets nieuws waar je goed in bent. Je kan écht nieuwe vaardigheden aanleren. Je bent niet goed geworden in iets, omdat je het slechts een keer geprobeerd hebt. Neen, je hebt tijd besteed en deed er misschien jaren over om bepaalde vaardigheden aan te leren. Stop met denken wat geweest is. Zoek een nieuwe passie, verleg je focus en doe alles wat in jouw mogelijkheden ligt om er het beste uit te halen.
En als je die passie gevonden hebt ? Dan zal je merken dat je rugzak terug gevuld is...
Misschien niet met een perfecte gezondheid, maar met tevredenheid en een gevoel van voldoening.
Ik ben er alvast klaar voor om nieuwe dingen uit te proberen. Intussen ben ik gestart aan het uitwerken van een nieuwe powerpoint presentatie. Want ik heb intussen al 2 jaar lezingen gegeven en zat een beetje met het gevoel dat er wat 'sleur' begon in te komen. Dus wil ik het nu eens vanuit een ander perspectief bekijken en een nieuwe aanpak uitproberen. En de eerste keer dat ik deze lezing ook daadwerkelijk zal geven is gepland op 21 september in de bib in mijn buurt. Wie zin heeft om te komen kan de nodige info terugvinden door te klikken op de link onderaan dit blogberichtje.
Duimen jullie voor mij ? Zodat het mij lukt om via mijn lezing 'met een nieuwe look' de mensen nog meer te sensibiliseren en duidelijk te maken dat leven met MS echt niet eenvoudig is. Ik hoop dat ik, door mijn verhaal te brengen de vooroordelen misschien een beetje uit de wereld kan helpen ?
Stilaan terug op de rails en klaar voor nieuwe uitdagingen ☺
Liefs xxx
bib.melle.be/webopac/blog/evenementen/els-ockers-en-dokter-luc-algoed-over-leven-met-ms/
Afgelopen zomer heb ik vooral genoten van gezellige etentjes met vrienden, buurtfeesten en uitstapjes naar zee. Gewoon gezellig keuvelen over dagdagelijks dingen, mooie wandelingen maken en genieten van de zon (ook wat extra vitamine D doet wonderen). Er werd wel eens gevraagd hoe het met mij gaat en of ik al nieuwe plannen heb. Sommigen vonden mij stil en dat zijn ze echt niet gewoon van mij. Ik stelde hen gerust en liet weten dat 'alles prima gaat !' (en meestal was dat ook zo). En ik zeg er ook meteen bij dat ik het liever niet heb over nieuwe plannen/projecten. Het zorgt namelijk voor een onrustig gevoel en dat wou ik kost wat kost vermijden. Vaak krijg ik dan verbaasde blikken, omdat iedereen mij kent als een gedreven iemand, boordevol energie. Maar zolang ik er voor mezelf nog niet uit ben en nog geen beslissingen heb genomen, vind ik het beter één en ander nog voor mezelf te houden.
Intussen neem ik al 79 dagen tijd voor mezelf, mijn gezin en al diegene die mij dierbaar zijn en ik ben nog steeds blij dat ik deze beslissing genomen heb. Ik wil hierbij mijn waardering uitspreken voor al die mensen met wie ik samen projecten ben opgestart en die ik heel eventjes in de steek heb gelaten. Omdat het moest, omdat ik voelde dat ik mezelf voorbij liep en het fout zou afgelopen zijn indien ik zou zijn doorgegaan. Eind mei voelde ik me echt niet goed.
Het was nodig om er de stekker eens uit te trekken. Mijn probleem is, dat ik theoretisch weet wanneer het beter is dat ik even niks zeg. Maar dan hoor ik mezelf al praten en vaak ook in de verdediging gaan. Intussen weet ik dat, wanneer alles wat troebel is in mijn hoofd, ik er goed aan doe om niet al die dingen uit te spreken die me dwars zitten en bepaalde frustraties eventjes voor mezelf te houden. Ik besef dat ik in die periode mensen gekwetst heb, misschien zelfs dingen gezegd heb waarvan ik later ontzettend veel spijt had.
Ik kan alleen maar hopen dat die mensen mij vergeven en we uiteindelijk toch nog een nieuwe start kunnen maken. Wanneer je lange tijd pijn hebt, is het vaak moeilijk om het hoofd helder te houden en 'altijd happy' te zijn. Ik heb me even afgesloten om opnieuw te leren met die pijn om te gaan en het begint me stilaan te lukken...
Na 79 dagen rust en nadenken, begint het terug te 'kriebelen'. En heel voorzichtig ben ik dingen aan het plannen, altijd in overleg met mijn man en de kinderen. Want ik vind het belangrijk dat zij ook achter mijn beslissingen staan en mij hierin kunnen steunen.
Ik had zelfs mijn afspraken bij de kinesist even 'on hold' gezet, omdat ik gewoon de kracht niet meer vond om er iedere week naartoe te fietsen. Deze week heb ik die kracht terug gevonden en ben ik voor het eerst terug naar de kine gegaan. Ik werd enthousiast binnen geroepen en ik ben terug gestart met oefeningen. Het voelde goed....
Ook al zit ik in een stressloze periode, toch heb ik nog steeds af te rekenen met vervelende pijnen. Vreemd genoeg valt het overdag allemaal wel mee. De pijn steekt in alle hevigheid de kop op 's avonds rond 23u en is niet altijd met pijnstillers onder controle te krijgen. Vaak lig ik nog een paar uren te draaien in bed, alvorens echt goed in slaap te vallen. Lastig om mee om te gaan en voor buitenstaanders moeilijk te begrijpen dat ik 's ochtends opsta en de pijn zo goed als verdwenen is, terwijl ik 's avonds nauwelijks uit de zetel geraak. In overleg met de huisarts werd de medicatie intussen wat verhoogd, in de hoop dat dit wat verlichting brengt. Ik doe af en toe wat relaxatieoefeningen en meditatie. De ene dag helpt het, de andere dag niet....MS blijft een spelbreker en is heel onvoorspelbaar. Maar ondanks de minder goede nachten, de pijn, de onvoorspelbaarheid en de onzekerheid, blijf ik toch doorgaan. Omdat ik het wil, omdat ik het kan, omdat het moet !
Voor sommigen lotgenoten, is de zoektocht om te leren omgaan met een ziekte als MS lang en hartverscheurend. Voor anderen is het een simpel 'Ach, het leven gaat verder...'. Maar welke reactie iemand ook heeft, toch zal iedereen moeten toegeven dat men iets verloren is wat niet zo gemakkelijk kan worden vervangen. Ik ben mijn gezondheid kwijt en ik word door de pijn en de inspuitingen die ik mezelf toedien, hier dagelijks mee geconfronteerd. Ik heb intussen wel geleerd om andere prioriteiten te stellen en ik heb mijn levensloop al meerdere keren moeten aanpassen. Het moeilijke van leven met MS is ook dat men voortdurend moet leren omgaan met veranderingen in je leven. En voor velen onder ons verlopen deze veranderingen zo snel en onverwachts, waardoor het lijkt alsof er geen toekomst is, het is alsof de grond onder je voeten verdwijnt. Geloof me, het is niet altijd eenvoudig om hiermee om te gaan. MS is een ziekte, waarbij je dingen verliest. Je verliest Myeline, maar gedurende dit proces verlies je ook de mogelijkheid om die dingen te doen die je graag doet en gewoon was om te doen, zonder dat je daar over moest nadenken. Deze verliezen kunnen je kwaad maken of frustraties opwekken, maar hoe vaak je ook zou willen schreeuwen, vloeken en haten...Het brengt je gezondheid niet terug. Al moet ik toegeven dat af en toe eens roepen, vloeken of eens lekker uithuilen best wel eens kan opluchten.
Ik kies ik ervoor om met een andere blik naar mijn ziekte te kijken. Ik weet dat ik een ziekte heb die onvoorspelbaar is, ik besef dat ik beperkter ben in mijn doen en laten en dat ik hierdoor mijn leven telkens weer moet aanpassen. Maar ik besef ook dat ik nog zoveel wél kan in mijn leven. Ik kan nog steeds nieuwe dingen aanleren. Misschien moet ik die dingen dan wel op een andere manier doen, maar ik ben er zeker van dat ik alsnog mijn doel kan bereiken. Mogelijks vraagt het iets meer tijd dan mijn 'gezonde medemens' om iets gedaan te krijgen, maar ik geef mezelf niet zo snel gewonnen en blijf doorgaan.
Je mag nooit stoppen met leren en zeker nooit stoppen om dingen te proberen !
Als dat ene waar je goed in was, omwille van je ziekte niet meer mogelijk is. Ga dan op zoek naar iets nieuws waar je goed in bent. Je kan écht nieuwe vaardigheden aanleren. Je bent niet goed geworden in iets, omdat je het slechts een keer geprobeerd hebt. Neen, je hebt tijd besteed en deed er misschien jaren over om bepaalde vaardigheden aan te leren. Stop met denken wat geweest is. Zoek een nieuwe passie, verleg je focus en doe alles wat in jouw mogelijkheden ligt om er het beste uit te halen.
En als je die passie gevonden hebt ? Dan zal je merken dat je rugzak terug gevuld is...
Misschien niet met een perfecte gezondheid, maar met tevredenheid en een gevoel van voldoening.
Ik ben er alvast klaar voor om nieuwe dingen uit te proberen. Intussen ben ik gestart aan het uitwerken van een nieuwe powerpoint presentatie. Want ik heb intussen al 2 jaar lezingen gegeven en zat een beetje met het gevoel dat er wat 'sleur' begon in te komen. Dus wil ik het nu eens vanuit een ander perspectief bekijken en een nieuwe aanpak uitproberen. En de eerste keer dat ik deze lezing ook daadwerkelijk zal geven is gepland op 21 september in de bib in mijn buurt. Wie zin heeft om te komen kan de nodige info terugvinden door te klikken op de link onderaan dit blogberichtje.
Duimen jullie voor mij ? Zodat het mij lukt om via mijn lezing 'met een nieuwe look' de mensen nog meer te sensibiliseren en duidelijk te maken dat leven met MS echt niet eenvoudig is. Ik hoop dat ik, door mijn verhaal te brengen de vooroordelen misschien een beetje uit de wereld kan helpen ?
Stilaan terug op de rails en klaar voor nieuwe uitdagingen ☺
Liefs xxx
bib.melle.be/webopac/blog/evenementen/els-ockers-en-dokter-luc-algoed-over-leven-met-ms/
RSS-feed
