​ 
Begin december schreef ik mij in voor een cursus 'MS en cognitie' die werd gegeven door Wouter Lambrecht (klinisch neuropsycholoog bij Hersenletselpraktijk Gent) en ongeveer op hetzelfde moment heb ik beslist om deel te nemen aan een studie waarbij een wandelapp voor personen met MS wordt uitgetest. De sessies bij de neuropsycholoog gingen telkens op een maandagnamiddag door, voor de studie van de wandelapp moet ik 2 x per week de deur uit en de wandelschoenen aantrekken.
Meteen nadat ik mij had ingeschreven, kwam ook het besef dat dit voor mij een behoorlijke uitdaging zou worden, aangezien ik het niet gewoon ben om zoveel tijd voor mezelf in mijn agenda te plannen. 
En ook al weet ik dat het mij écht wel goed zal doen en ik er zoveel voldoening uit kan halen...
Toch doemt heel af en toe de gedachte op 'of ik hierdoor anderen niet tekort zal doen'. Mijn werk en mijn leven hebben jarenlang in functie van anderen gestaan. Mensen helpen en hen terug op weg helpen was mijn missie, het maakte gewoon deel uit van mijn leven...

En plots breekt de veer ook bij mij en voel ik de nood om zelf hulp toe zoeken. Het lukt eventjes niet om positief te zijn en er te zijn voor anderen. Ik heb ademruimte nodig, tijd om alles eens op een rijtje te zetten. Ik werd de afgelopen maanden misschien ook iets te vaak geconfronteerd met de dood. Een vriend, een lieve collega, een toffe buurman, zijn er plots niet meer. Het drukt me met mijn neus op de werkelijkheid. Het heeft tijd nodig om het allemaal een plekje te geven. Ik hoor mezelf zeggen :
'Carpe Diem' ! Pluk de dag ! En geniet, nu het nog kan. Want het kan plots heel erg mis gaan...

Sinds kort ben ik aan het 'scrummen'. Ik bedenk welke zaken er sowieso moeten gedaan worden (meestal huishoudelijke taken) en ik heb een lijstje met dingen die ik meer wil doen (mediteren, yoga, schilderen, schrijven) en waar ik minder tijd aan wil besteden (smartphone, Facebook...). Elk nieuw patroon geef ik twee weken de tijd (soms ietsjes meer), zodat het een gewoonte wordt. En wanneer ik voel dat iets nieuws een gewoonte is geworden, voeg ik er iets nieuws aan toe. Ik vind het een hele leuke en praktische manier om mijn leven op te frissen en het werkt echt. Ik heb het idee niet zelf bedacht, maar kreeg deze tip aangereikt door journalist Otje van der Lelij (Flow 12/2018).
Ik verdeel ook de huishoudelijke taken over meerdere dagen en begin niet meer als een gek op één dag het hele huis te poetsten en op te ruimen. Eén klusje per dag is meer dan voldoende en op die manier heb ik ruim de tijd om nog leuke en nieuwe dingen uit te proberen.  Het voelt een beetje alsof ik in een nieuw leven ben gestapt. Het voelt goed om mezelf uit te dagen, door vooral dingen te doen die er voor mij toe doen en die ik belangrijk vind. De focus ligt nu veel minder op wat anderen van mij denken en veel meer op wat ik wil en of ik daar écht zin in heb. Ik denk ook dat ik soms teveel denk en hierdoor in een draaikolk van emoties terecht kom, waardoor ik steeds meer de diepte werd ingezogen. Ik hoef niet meer zo nodig te snappen wat ik denk. I'm emotionally stable as an Ikea table :) Soms wankel ik nog een beetje, maar meestal slaag ik er wel in om terug rechtop te krabbelen en te genieten. 

Ik let nu ook veel meer op signalen die me vertellen dat het niet zo goed met mij gaat. Vroeger kon ik maar door- en doorgaan, tot mijn lichaam me terugfloot. Nu weet ik dat, als ik veel mopper en tegen dingen opzie, ik teveel stress heb en het dus wat rustiger aan moet doen. Dan zeg ik afspraken af en probeer ik wat liever te zijn voor mezelf. Ik probeer ook elke dag een moment van stilte te nemen.
Ik sta bijvoorbeeld een halfuurtje vroeger op, zodat ik in alle rust in mijn leeshoekje kan genieten van een kopje thee. De geur van ochtenddauw, de eerste vogeltjes die beginnen te fluiten, een merel die iedere ochtend de tuin in huppelt op zoek naar een regenworm... Genieten van de eenvoud en daar ook intens gelukkig van worden. 

Ik heb een paar moeilijke weken achter de rug en ik besef (alweer) dat ik iets te weinig tijd heb genomen om de emoties toe te laten. Er moesten nog zoveel zaken geregeld worden, er waren deadlines die moesten gehaald worden...Door alle gevoelens op te kroppen, ging het ook fysiek minder goed en was ik zelfs genoodzaakt om het wandelen 'on hold' te zetten. Ik belandde terug bij de huisarts, moest meerdere onderzoeken ondergaan, kreeg te horen dat ook het lichaam het wat aan het opgeven is en ik dus écht wel eens op de rem moet gaan staan. Alle energie was weg uit mijn lichaam, ik heb gehuild, mezelf zitten beklagen en zelfs zitten vervloeken (waarom lukt het mij niet om de knop om te draaien en in de eerste plaats eens aan mezelf te denken?). Ik had zowel emotionele, als fysieke pijn en leefde eventjes in een 'cocon'. En terwijl ik mezelf lag te beklagen in mijn zetel, bleef de wereld doordraaien, bleven mensen in openbare Facebookgroepen elkaar verwijten sturen en was iedereen volop bezig met het zoeken naar het perfecte kerstcadeau...

Onder mijn kerstboom lag een heel leuk boekje dat ik cadeau kreeg van mijn dochter. Zij gaf me het boek 'Kleingelukske' van Lynn Van Royen cadeau. 'Geluk zit in een klein hoekje'. We zeggen het vaak, maar passen het te weinig toe. Iedereen is op zoek naar het grote geluk. Vaak willen mensen steeds meer, zonder te beseffen dat ze al zoveel geluk hebben. Een goede gezondheid, een warme thuis, voldoende eten en drinken...Iedereen wil gelukkig zijn, er is altijd een verlangen en een 'onderweg zijn naar'. Maar we vergeten al te vaak stil te staan en rond te kijken. Want door altijd onderweg te zijn, kom je nergens aan. Geluk is geen eindmeet die bereikt kan worden, het is een optelsom van al de kleintjes onderweg. Kleingelukske is een boekje dat je doet gniffelen, lachen en zoveel herkenbare gevoelens naar boven haalt. 

Ik heb alvast één goed voornemen voor het nieuwe jaar : ook ik begin vanaf nu met het noteren van 'kleine gelukskes' in een notitieboekje. We moeten het geluk niet te ver gaan zoeken...

• wakker worden nog voor de wekker afgaat en dan tot het besef komen dat het zondag is en je dus lekker lang mag uitslapen.
• De zetel verschuiven en alles terugvinden wat je het afgelopen jaar kwijt was
• De geur van versgebakken koekjes 
• Struikelen en je nog net kunnen recht houden (om daarna zo onopvallend mogelijk verder te wandelen) 
• Luidkeels meezingen met je favoriete song (in de auto)
• Een warme knuffel van de dochter 

Heb jij ook kleine gelukskes ? Deel ze dan met anderen. Want vele kleintjes maken één groot ! 

Ik wens jullie alvast een heel fijn en gelukkig 2019 toe ! 

Liefs ♥ Els 

​​Info boek kleingelukske : www.vanhalewyck.be/kleingelukske.html

Info hersenletselpraktijk Gent : www.hersenletselpraktijk.be/

PS : over mijn ervaringen ivm sessies MS en cognitie schrijf ik in een volgend blogje 

Als je denkt dat je verslagen bent, dan ben je dat 
Als je denkt dat je niet durft, dan durf je niet
Als je graag wint, maar je denkt dat je dat niet kunt
zal je vrijwel zeker niet winnen

Als je denkt dat je verliest, ben je verloren
Want in de buitenwereld ontdekken we 
dat succes begint met wilskracht.
Alles is mindset !

Als je denkt dat een ander beter is, is dat ook zo
Je moet groot denken om jezelf te overstijgen
Je moet zeker van jezelf zijn voordat je ooit een prijs kunt winnen.

De overwinning in het leven gaat niet altijd 
naar de sterkste of de snelste,
maar vroeg of laat is de winnaar
degene die denkt dat hij het kan 

(uit het boek  Think and Grow van Napoleon Hill)

Ik ben begonnen aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Een hoofdstuk waarbij ik veel meer  dingen doe, die er voor mij echt toe doen ! Samen met vrienden op stap gaan, tijd nemen voor mezelf en languit in de zetel liggen met een goed boek, gezellig de stad intrekken met de dochters en een terrasje doen, schilderen, wandelen, lopen...Gewoon genieten !

Dergelijke activiteiten lijken voor de meeste mensen vanzelfsprekend. Alleen voelde ik al een hele tijd, dat dit bij mij niet het geval was. Mijn leven bestond tot voor kort te veel uit 'to do-lijstje', ik werd te vaak opgeëist en ik voelde mij hier absoluut niet goed bij. Er waren momenten waarop ik zo veel zin had om te schrijven of te schilderen. Alleen kwam ik er niet toe het ook effectief te doen, doordat ik zo moe was van alle zaken die ik verwacht werd te doen.  Ik besef dat ik sommige mensen heb teleurgesteld omdat ik uiteindelijk niet ben langskomen op hun feestje. Het lichaam liet het afweten, ik vond de energie niet meer om uit mijn zetel te komen en was niet meer in staat om 'te faken' dat alles goed gaat. Via, via, vernam ik dat deze mensen teleurgesteld waren omdat ik er niet bij was. Ze vonden het ook niet leuk dat ik zelfs geen gegronde reden heb gegeven waarom ik niet kon komen.
Het gaf mij toch een beetje een onhebbelijk gevoel. Moet ik écht altijd een reden geven, waarom ik er niet bij kan zijn ? Zou er meer begrip zijn voor mijn afwezigheid, wanneer ik als reden zou doorgeven dat ik 'gewoon te moe ben' om nog te feesten en mijn energie-emmertje helemaal leeg is ? Moet ik mij überhaupt verantwoorden, wanneer ik iets niet kan (of wil) doen ? Zucht...Het leven als chronisch patiënt....Het blijft een beetje wikken en wegen, om iedereen tevreden te stellen.
Ik krijg nog al te vaak te horen : 'kom op ! Je kan het wel....Niet opgeven en doorgaan !'. Ik ben ook een doorzetter, een vechtertje en ik heb enorm veel veerkracht....Maar ook voor mij kan het soms allemaal wat teveel worden en net op zulke momenten is het heel belangrijk om te luisteren naar mijn lichaam en wat aan zelfzorg te doen, om te vermijden dat de veer uiteindelijk breekt. Ik heb er ook steeds minder moeite mee, om in de eerste plaats aan mezelf te denken.

Vroeger vertrok ik eerder met tegenzin toch naar een feestje. Soms lukte het mij om  nog wat te genieten. Maar er waren ook vaak momenten waarbij het lichaam het liet afweten en ik mij dus niet voor de volle 100% kon laten gaan op de dansvloer, of door de pijn niet écht kon genieten. Op zulke momenten voelde ik me vaak alleen in een grote groep mensen en dan dacht ik soms....Waarom ben ik eigenlijk naar dit feestje gekomen ? Zoveel mensen die ik ken en met wie ik contact heb en toch heb ik niet echt het gevoel erbij te horen. Ik was er meestal gewoon aanwezig, omdat het deels van mij verwacht werd dat ik erbij was.  En je zal maar iets gemist hebben en er nadien niet over kunnen meepraten hé ? Ik ben tot het besef gekomen, dat ik eigenlijk niet zo heel erg veel mis, wanneer ik eens een feestje moet overslaan. En ik geniet evenveel van een gezellige avond op de bank, met een goed glaasje wijn in de armen van mijn superman.

Mensen geven me soms (goedbedoeld) advies en ze doen dit ook vol overtuiging.  Soms stel ik mij tijdens dergelijke gesprekken de vraag of ze eigenlijk zelf weten hoe ze bepaalde zaken moeten aanpakken ? Ik moet regelmatig een glimlach bedwingen, omdat ik eigenlijk perfect weet hoe ik wil leven.  Het is alsof men denkt dat iemand die chronisch ziek is ten einde raad is en niet weet wat hij/zij met het leven moet aanvangen. Toegegeven, er zijn momenten dat ik mezelf en dat verdomde lichaam eens goed vervloek en mogelijks zie ik er op dergelijke momenten soms zielig en wanhopig uit. Misschien komt het daardoor dat ik soms ongevraagd advies krijg ? Er zijn uiteraard momenten waarop het iets minder goed gaat. Maar op dergelijke momenten kan ik altijd contact opnemen met mijn psychologe, met wie ik al jaren een goed contact heb. Zij slaagt er telkens weer in om met weinig woorden mij toch terug op de rails te krijgen. Dankzij de gesprekstherapie leerde ik herkennen welke gedachten bij mij leiden tot rust en harmonie met mezelf en welke gedachten en gedragingen leiden naar meer klachten, naar overbelastingen. Ze bracht me tot het inzicht dat ik eigenlijk wel weet wat ik wil, maar dat ik soms even verdwaal en dan gewoon de nodige tijd moet nemen om de weg terug te vinden.  Tussen weten wat je moet doen en het ook echt DOEN, zit er natuurlijk nog een verschil. 
Ik luisterde iets te weinig naar mijn innerlijke stem, die duidelijk aangaf dat ik me absoluut niet schuldig moet voelen omdat ik in de eerste plaats aan mezelf denk.

De afgelopen weken is het mij gelukt om dit schuldgevoel dat ik vaak door anderen kreeg aangereikt en de kwetsende opmerkingen die ik kreeg,  naast me neer te leggen. Ik  kan intens genieten van die momenten dat ik eventjes alleen ben. Het zijn ook die momenten waarbij het mij lukt om vaak mooie teksten op papier te zetten en waarbij ik mijn gevoel kan uiten tijdens het schilderen en tekenen. Voor mij werkt tekenen en schilderen ook heel therapeutisch. Ik word er echt gelukkig van !

Ik heb écht genoten van de zomervakantie samen met mijn gezin, ook al waren de temperaturen soms iets te hoog en liet het lichaam het mede daardoor ook wel eens afweten. Gelukkig zaten er voldoende 'coldpacks' in mijn diepvriesvak, waarmee ik mijn lichaam toch een beetje kon afkoelen. Ik heb liters warme thee gedronken (tip van de bedoeïen uit Jordanië) en ik zat tijdens de middaguren met gesloten gordijnen in mijn leeshoekje....Het was voor personen met MS niet altijd evident om met deze hoge temperaturen te blijven functioneren. En toch bleef ik positief ! Ik heb afgelopen zomer heel veel mooie boeken gelezen en kreeg ontzettend veel zin om ook zelf terug te schrijven. 

Sinds kort zit ik terug aan mijn schrijftafel. Soms zit ik ook buiten in de natuur en dan laat ik mijn gedachten de vrije loop met pen en papier.  Of er uiteindelijk een nieuw boek zal komen, zal de tijd uitwijzen. Ik wil niets overhaasten en vooral iets origineels uitwerken. Ik heb voldoende ideeën en één en ander ben ik  ook al aan het uitwerken. Maar ik wil ook tijd nemen om er iets moois van te maken en heb nu zelfs beslist om eens iets totaal anders te doen. Het zal dus geen vervolgverhaal zijn op mijn vorige boek (zoals ik in eerste instantie van plan was). Ik heb voldoende tijd genomen om alles een beetje te laten 'rijpen' en weet nu welke richting ik wil uitgaan. Met de winter voor de deur en de donkere dagen die er terug aankomen, zal ik ongetwijfeld iets vaker de tijd nemen om te schrijven. Wordt vervolgd...

Ik ben ook gestart met het maken van een nieuwe website. Hij is nog in opbouw en ik heb er nog behoorlijk wat werk aan. Eén ding is zeker : mijn nieuwe website zal er helemaal anders gaan uitzien. Mijn dochter gaf mij (zonder dat ze het volgens mij zelf goed besefte) een fantastisch idee ! Ik wil nog niets verklappen en eerst nagaan of het mij ook écht lukt om dit idee verder uit te werken.  Ik denk dat ik wel  wat hulp van de dochter zal kunnen gebruiken, om één en ander uit te werken (zij start binnenkort met een opleiding grafische vormgeving). Maar hé ! Je bent nooit te oud om te leren toch ? En met een beetje hulp van vrienden, zal het me ongetwijfeld lukken om er iets heel moois van te maken. Wait and see ;-)

 
Het leven is een opeenvolging van lessen die moeten worden geleefd om ze te begrijpen.
De overwinning in het leven gaat niet altijd naar de sterkste of de snelste,
maar vroeg of laat is de winnaar degene die denkt dat hij het kan...

In deze wereld is misschien niets zeker, maar we kunnen op zijn minst in iets geloven.(*)!

Ik blijf erin geloven !

(*) quote van Haruki Murakami in De moord op Commendatore deel 2)

​Met de brede dialoog ZORG2030 gaven het UZ Brussel en de Vrije Universiteit Brussel ook patiënten de gelegenheid om mee te denken en hun ideeën te delen over hoe gezondheidszorg er volgens hen in de toekomst moet gaan uitzien en welke zaken er nog beter kunnen. Van zodra ik de oproep zag, werd ik geprikkeld en heel nieuwsgierig. Ook ik vind dat er nog heel veel zaken anders kunnen aangepakt worden in de gezondheidszorg. Ik hield de website van ZORG2030 in de gaten en las de ideeën en opmerkingen van artsen, patiënten en alle andere mensen die op één of andere manier iets met gezondheidszorg te maken hebben. Het stemde mij gelukkig dat er nog zoveel mensen begaan zijn met gezondheidszorg en ook inzien dat er iets moet veranderen. Ik heb meerdere keren op het duimpje geklikt, om aan te geven dat ik het eens was met een stelling. Jammer genoeg kon ik, door omstandigheden, niet deelnemen aan de dialoogtafels die ook nog werden georganiseerd (het ging op dat moment net niet zo goed met de gezondheid...) Stiekem hoopte ik dat ik op een ander moment nog in de gelegenheid zou komen om de mensen die dit hele project hebben opgestart eens te ontmoeten 'in real life'. En kijk....

In mei ontving ik een uitnodiging met de vraag of ik zin had om aanwezig te zijn op de voorstelling van het Zorgrapport 2030 in Brussel. Ik was aangenaam verrast dat ik ook als patiënt de kans kreeg om naar deze voorstelling te komen en ik heb me dan ook meteen in geschreven. Tijdens de presentatie viel ik van de ene verbazing in de andere...Ik dacht dat ik al heel wat wist over de gezondheidszorg van de toekomst, maar die avond heb ik nog zoveel nieuwe dingen gehoord. Geloof het of niet, ik voelde me op een bepaald moment echt 'happy'. Vooral omdat ik zag met hoeveel gedrevenheid artsen, CEO's en zelfs projectontwikkelaars (voor de bouw van nieuwe ziekenhuizen) vertelden over hun ideeën en projecten die ze reeds verwezenlijkt hadden. 

Toegegeven, het voelde eerst een beetje onwennig om als patiënt tussen een groep mensen te staan die al een zekere bekendheid hebben verworven in de gezondheidszorg. Gelukkig was mijn superman zo lief om mij te vergezellen en uiteindelijk trok ik mijn stoute schoenen aan en knoopte ik een gesprek aan met Koen Kas (Professor oncologie UGent, gezondheidsfuturoloog en oprichter van Healthskouts), die de nodige tijd nam om een woordje uitleg te geven over zijn visie wat betreft de toekomst van de gezondheidszorg : 
 en de Vrije Universiteit Brussel u de gelegenheid om mee te denken en uw visie te delen
"Alle gezondheidstrackers ten spijt weten we nog maar bitter weinig over ons lichaam. Het is zelfs zo erg dat we meer weten over een pakketje dat we versturen dan over ons eigen lichaam. Dankzij technologie kunnen we ons lichaam leren lezen. Het blijft niet langer bij een vermoeden dat je niet goed bezig bent, maar je krijgt ook data en inzichten, die nodig zijn om gezonder te leven. Een belangrijke stap is niet enkel data over het lichaam te verzamelen, maar om met die data persoonlijke richtlijnen te vormen. Er is een pleister in ontwikkeling die mensen er via een berichtje op hun smartphone of televisie aan herinnert dat ze water moeten drinken. Een dun techlaagje aan de binnenkant van een bh kan een beginnende tumor signaleren.’Het lichaam wordt zijn eigen onderzoekslab, dat op basis van verzamelde data via de sensoren weergeeft wat schaadt en wat baat. We moeten ons dan niet langer baseren op wat men zegt dat goed voor ons is, want ons lichaam vertelt het wel. Sensoren kunnen ziektes ook opsporen voor het te laat is, waardoor we niet langer aan ziekenzorg maar aan gezondheidszorg kunnen doen' (*)

Ik stond versteld om te vernemen welke technologische snufjes er nu reeds gebruikt worden om mensen gezond(er) te houden. Ik kwam ook meer te weten over Dermables - gezondheidstrackers die op het lichaam kleven. Anders dan wearables (vb. een stappenteller) kunnen ze veel meer meten, zoals de pH-waarde, de temperatuur en het vochtgehalte van de huid. Ik vernam dat er zelfs al kledij in ontwikkeling is die ervoor zorgt dat het lichaam automatisch wordt afgekoeld, wanneer de lichaamstemperatuur te hoog wordt. Voor MS-patiënten zorgen tropische temperaturen soms wel eens voor problemen (sommige klachten nemen bij hoge temperaturen vaak toe). Ik kan dergelijke ontwikkelingen dus alleen maar toejuichen en hoop dat deze nieuwe technologieën heel veel patiënten een kwaliteitsvoller leven zullen geven. 

Even later had ik ook een gesprek met Prof. Dr. Marc Noppen (CEO van UZ Brussel). Hij vindt dat we ons veel meer moeten bezig houden met gezondheidszorg in plaats van ziekenzorg. Indien we meer focussen op preventieve acties, is de kans groot dat er minder mensen ernstig ziek worden. We moeten in de eerste plaats trachten om te vermijden dat mensen ziek worden, door meer in te zetten op preventie. En wanneer bepaalde ziektes vroegtijdig worden opgespoord kan er ook meteen een behandeling gestart worden, waarvoor het  misschien niet eens nodig is dat mensen naar het ziekenhuis komen.  Zou het ook geen goed idee zijn om van een ziekenhuis een gezondheidscentrum te maken, waar mensen terecht kunnen voor een volledige medische check-up? Terwijl ze in het gezondheidscentrum verblijven kunnen ze ook workshops volgen waarbij ze tips krijgen hoe ze gezonder kunnen leven ?  
Het spreekt voor zich dat patiënten met ernstige aandoeningen uiteraard nog de nodige zorg moeten krijgen in een gespecialiseerd ziekenhuis. Maar misschien kunnen deze specialisaties verdeeld worden over verschillende campussen. Is het eigenlijk noodzakelijk om hele grote ziekenhuizen te bouwen, waarbij alles op één plek gevestigd is ? Zou het voor een patiënt niet aangenamer zijn om naar kleinere centra te gaan, die gespecialiseerd zijn in een bepaalde aandoening ? Op die manier kan je patiënten misschien ook helpen en stimuleren om contact te hebben met lotgenoten waarbij ervaringen en tips kunnen uitgewisseld worden.
​
We moeten ook een structuur bedenken die patiënten zo snel mogelijk terug kan begeleiden naar hun eigen vertrouwde omgeving. Vandaag de dag zitten we in een systeem dat wacht tot we ziek zijn en daar geld mee verdient. Dat model is achterhaald. Heel wat ziekenhuizen zoeken naar systemen om patiënten thuis te helpen. In plaats van te betalen voor een bed, betaal je voor de technologie om van op afstand gemonitord en thuis verzorgd te worden. We zullen dan enkel nog voor gespecialiseerde en dure verzorging naar het ziekenhuis gaan. Ook deze visie volg ik voor de volle 100%. Als chronisch patiënt wil ik een ziekenhuisopname zoveel mogelijk vermijden. Ik word er gewoon niet gelukkiger van om in een ziekenhuisbed te liggen, waar ik 's ochtends om 7 uur gewekt word omdat de bloeddruk moet gemeten worden, de medicatie moet gegeven worden en het ontbijt moet opgediend worden. Ik krijg stress van al het heen en weer geloop met karretjes en het gepiep van toestellen in de gangen, waardoor ik vaak niet eens tot rust kom. Ook al is het contact met verpleegkundigen (voor wie ik overigens heel veel waardering heb) altijd goed, toch mis ik ook vaak een stukje mijn privacy. Op ieder moment kan iemand je kamer binnen komen en vaak net op die momenten waarop je dan eindelijk toch eventjes ben ingedommeld in bed en de nodig rust gevonden hebt. 

Ik heb gelukkig een goed contact met mijn huisarts en mijn neurologe.  Ik kan online afspraken maken met hen. Ik kan hen mailen wanneer ik mij toch wat zorgen maak en krijg ook telkens een duidelijk antwoord. Alles wordt vanop afstand goed opgevolgd en in de gaten houden. Indien nodig komen ze langs of ik ga zelf op consult. Ik heb ook het geluk dat ik een hele lieve man en 2 dochters heb, die telkens wanneer het iets minder goed met mij gaat, de zorg voor mij opnemen en het thuis zo comfortabel mogelijk maken voor mij. Thuis verzorgd worden en herstellen heeft zoveel voordelen.
Ik zou bijna durven zeggen dat ik zelfs iets sneller terug op de been geraak, doordat ik op mijn eigen tempo, in een vertrouwde omgeving, omringd door mensen met wie ik een nauwe band heb, de tijd krijg om te genezen.  

Het enige wat ik wel nog mis is het multidisciplinair werken binnen de gezondheidszorg. Dit betekent dat de huisarts samen met de specialisten een team vormt, dat samen het medisch probleem van de patiënt holistisch benadert en ook rekening houdt met het psychisch welzijn van de patiënt. Er wordt naar mijn gevoel ook nog teveel gewerkt rond symptomatische behandelingen en te weinig rekening gehouden met de mentale draagkracht van een patiënt en de veerkracht van andere gezinsleden. Het zou leuker zijn indien alle hulpverleners die worden ingeschakeld voor de zorg, regelmatig contact hebben met elkaar, zodat er samen kan nagedacht worden over de best mogelijke zorg voor een patiënt en zijn/haar familie. 

Het is ook belangrijk dat de patiënt de mogelijkheid krijgt om mee te beslissen welke behandeling er zal gevolgd worden. Een open en eerlijke communicatie is hierbij noodzakelijk. De patiënt moet een centrale rol innemen en via apps kunnen zorgverleners hem/haar motiveren om een behandeling zo goed mogelijk op te volgen. Ook het idee om gezond gedrag van een patiënt te belonen, vond ik een hele leuke benadering. Patiënten worden bij het zelf-management digitaal ondersteund: zo kan hij/zij zelf een afspraak inboeken bij de huisarts en worden zelfmanagementapps terugbetaald, bijv. apps die hem herinneren aan het innemen van medicatie. Door een patiënt te belonen, verhoog je de motivatie om trouw te blijven aan de therapie. Het is als het ware het extra schouderklopje dat een patiënt soms nodig heeft om zijn therapie vol te houden en door te zetten. 

Ziekenhuizen zonder wachtzalen, maar met één grote gemeenschappelijke ruimte die zo is ingericht dat het voor de 'wachtende patiënt' aangenaam is om te vertoeven. In een groene omgeving, met knusse hoekjes waar je een boek kan lezen, een kopje thee kan drinken of gewoon een gezellige babbel kan hebben met andere patiënten die op consultatie komen. En artsen die jou via WhatsApp laten weten dat het jouw beurt is om op consult te komen, zodat je niet onnodig lang hoeft wachten in een kale wachtzaal. Intussen genieten van een streepje live muziek, opgevoerd door studenten van het conservatorium, die hun muziekstukken inoefenen en meteen ook hun talent kunnen tonen aan een ruimer publiek (volgens mij is dit een win/win situatie)
Sensoren die ziektes opsporen voor het te laat is. Of sensoren inslikken (insidables) die van binnen in ons lichaam informatie geven over onze gezondheid. Er zijn al testen met een sensor in medicatie. Zodra iemand zijn pil inneemt, zendt die sensor een signaal uit om dat aan de dokters te laten weten.’

Het lijkt soms science fiction...Het doet mij denken aan Star trek, waarbij Dr. Spock alles logisch analyseert en vervolgens de meest gunstige oplossing zoekt. Wie had ooit gedacht dat technologieën die reeds toegepast werden in een tv-serie die voor het eerst in 1966 op tv kwam, vandaag de dag ook echt zouden toegepast worden. Toen leek het allemaal magisch en onmogelijk.
Het was iets waar we alleen meer konden van dromen. Dat België beslist om op digitale gezondheidszorg in te zetten is alvast een beloftevol teken. Vandaag de dag worden er reeds medische apps voorgeschreven. De volgende stap is alle apps op elkaar afstemmen. Bedrijven werken te vaak geïsoleerd en moeten meer focussen op het vormen van een technologisch ecosysteem rond de patiënt. Door toestellen te laten samenwerken wordt één plus één niet twee, maar drie.

Ik ben alvast voorstander en ben benieuwd om deze nieuwe technologieën uit te testen. 

Conclusie : de voorstelling van het rapport ZORG2030 was voor mij vernieuwend, verrassend en heel erg leerrijk. Ik vond ook de manier waarop Edgard Eeckman (communicatieverantwoordelijke UZ Brussel) en Dirk Denoyelle (corporate comedian) alle  gastsprekers onthaalden heel origineel. Alle gastsprekers kwamen op ziekenbezoek op de kamer van Dirk en werden met de nodige humor en soms ook kritische vragen ontvangen. Geef toe : humor is nog steeds het beste medicijn, toch ? 

Het doel van ZORG2030 was elkaar te inspireren en mensen aansporen om buiten de de klassieke kaders te denken. Want als zorg fundamenteel moet veranderen, dan moeten we ook durven.
Durven, denken en doen. Zelfs mijn superman was onder de indruk en zit met wilde ideeën om misschien ooit zelf iets te ontwerpen, waarmee hij patiënten kan helpen of hun verblijf in het ziekenhuis aangenamer kan maken. Ook mijn superman is enthousiast, heeft de nodige inspiratie gekregen en begint buiten de klassieke kaders te denken. Kortom...Missie geslaagd ! :)


Benieuwd naar het rapport Zorg 2030 ? Klik op onderstaande link
zorg2030.be/
​
Wil je meer te weten komen over prof. Koen Kas ?
​koenkas.com/

(*) deel van de blogtekst werd overgenomen uit een artikel van De Tijd : 'Elk lichaam krijgt zijn eigen thermometer)(www.tijd.be/tech-media/technologie/koen-kas-elk-lichaam-krijgt-zijn-eigen-thermometer/9890336.html)

Website Edgard Eeckman (over patiënt empowerment en de relatie tussen patiënt en huisarts) :
www.edgardeeckman.be/

Deze morgen, tijdens het ontbijt, vroeg mijn superman me of het eens geen tijd werd om mijn hoofd te formatteren ? Zelf vond ik het wel een leuke woordspeling en ik begreep ook meteen wat hij bedoelde. De afgelopen weken waren niet gemakkelijk voor mij. Niet alleen had ik opnieuw wat af te rekenen met pijn, er kwamen ook heel wat 'onvoorziene omstandigheden' op me af - die op hun beurt voor de nodige stress zorgden. We weten allemaal dat stress een te vermijden factor is, wanneer we de fysieke klachten wat op de achtergrond willen houden. Maar zonder dat ik het zelf in de gaten had, liep ik mezelf alweer voorbij en was ik vooral bezig met anderen gelukkig maken. Alles verliep een beetje op automatische piloot, niet denken maar doen en hopen dat het vooral zou lukken om het allemaal rond te krijgen in de 24 uren die in een dag zitten. En wonderbaarlijk genoeg lukte mij dit ook nog vrij goed...

Tot ik het gevoel kreeg dat er heel veel zaken 'moeten' gedaan worden en ik me steeds meer de vraag begon te stellen of ik dat überhaupt wel wil doen ? Moet ik altijd voor iedereen en op elk moment bereikbaar zijn en kunnen ze dan echt eens niet zonder mij ? Ik kreeg zelfs het gevoel dat bepaalde mensen niet meer nadachten over mogelijke oplossingen, maar gewoon geduldig zaten te wachten tot ik met een oplossing zou komen aandraven, waardoor zij terug verder kunnen met hun leven. Door al dat denken, zoeken en 'pleasen' van anderen, had ik mijn eigen gevoelens en verlangens heel diep weggestoken. Mijn energielevel ging pijlsnel naar beneden, ik was (het) moe, ik werd heel emotioneel (kunnen ook de hormonen zijn, want ik word 50 dit jaar hé ;-) ) en ik begon alles en iedereen (en vooral ook mezelf) in vraag te stellen en zat vol frustraties. Jammer genoeg heb ik die frustraties eruit gegooid tegenover mensen die het eigenlijk goed bedoelen met mij en die er alles aan doen om mij te helpen. Het enige positieve aan deze uitbarsting was dat het wel opgelucht heeft om het eens aan iemand te kunnen vertellen. Alleen had ik nadien wel heel veel spijt van deze actie en kon ik mezelf vervloeken dat ik er niet in geslaagd was om de frustraties op een andere manier kwijt te geraken. (lopen, wandelen, luidop meezingen in de auto....) Tja, ik ben ook maar een mens en gelukkig had ik de dag nadien een goed gesprek met diegene die alles heeft mogen opvangen. Ik kan hier alleen maar uit leren en hoop dat ik erin slaag om het de volgende keer anders aan te pakken. 
Mijn hoofd zat echter zo vol met zaken die ik nog 'moest' doen en ik had geen idee wanneer ik het allemaal gedaan zou krijgen. Ik deed echt wel moeite om hulp te vragen, maar kreeg meermaals het deksel tegen mijn neus. Want iedereen heeft het druk, druk, druk met zijn eigen leven en/of het past niet altijd in hun agenda. Dus bleef ik verwoede pogingen doen om het hoofd boven water te houden, terwijl ik stilaan aan het verzuipen was in het werk en de 'to do's'.
 
Tot mijn lieve superman, met wie ik intussen 29 jaar getrouwd ben, met dé oplossing kwam, namelijk....
Mijn hoofd eens formatteren ! De dochter vroeg wat hij hiermee bedoelde en manlief gaf de deskundige uitleg : "Formatteren is je harddisk of cd indelen in verschillende sectoren. Het wordt tijd dat mijn 'wonder woman' ook alles eens op een rijtje zet en voor zichzelf eens nagaat wat belangrijk is. En wat zeker niet onbelangrijk is, is dat je bij het formatteren ook wat ruimte vrij maakt op je harddisk", vult manlief nog aan. Waarop ik een beetje verbaasd de opmerking geef..."Oei ! Ik dacht dat formatteren betekende dat alles gewist wordt en dat je gewoon met een propere lei kan beginnen. Gewoon de spons erover en opnieuw beginnen dus." Manlief kijkt met gefronste wenkbrauwen naar mij en geeft toe dat je door te formatteren ook alles kan wissen en de inhoudsopgave kan leegmaken. Maar dat vinden we allemaal misschien toch iets te drastisch. Dus kies ik voor de eerste optie en begin ik alles eens op een rijtje te zetten en stel ik mezelf meermaals de vraag : wat wil ik nu eigenlijk ? Wat is belangrijk voor mij ? En misschien nog het meest belangrijke....Hoe begin ik hier aan ?  

Je kan misschien beginnen met te stoppen om iedereen te 'pleasen' geeft manlief me nog als tip.
Wat brengt het uiteindelijk allemaal op voor jou ? Van sommigen verneem je nadien niets meer, ook niet op die momenten wanneer jij hen misschien wel eens nodig hebt... Waarop ik aangeef dat ik mezelf eigenlijk wel goed voel, wanneer ik andere kan helpen. Alleen heeft hij misschien wel gelijk en is alles een beetje uit balans geraakt, waardoor ik nauwelijks tijd neem voor mezelf en altijd bezig ben met de zorgen van anderen. 

Ik heb de daad bij het woord gevoegd en eens alles op een rijtje gezet. Ik heb tijdens het lange weekend tijd gemaakt om na te denken, heb voor mezelf een lijstje gemaakt en ik heb zelfs al een paar acties ondernomen. Niet iedereen was daar even gelukkig mee en ik kreeg al een aantal kwetsende opmerkingen, maar hé....Ik denk nu eindelijk aan mezelf en diegene die kwetsende opmerkingen sturen, bewijzen hierdoor alleen maar dat ik de juiste keuzes heb gemaakt. Ik kan niet alle wereldproblemen oplossen en telkens klaar staan voor iedereen. Ook ik heb het wel eens moeilijk en ik steek mijn energie nu vooral in die mensen die er begrip voor hebben dat ik eventjes 'offline' ben en misschien een tijdje niets van mij laat horen, gewoon omdat mijn batterij leeg is en dringend moet opgeladen worden. Ik heb soms nood aan die momenten waarop ik helemaal in mijn eentje mezelf kan zitten beklagen,  zelfs eens goed kan uithuilen en mijn emoties de vrije loop kan laten gaan. 
Tip voor iedereen die het ook wel eens moeilijk heeft : het is oké, om je af en toe eens niet oké te voelen ! 

Ik ging ook op zoek naar tips om te weten te komen op welke manier ik dat pleasen kan stoppen en dankzij 'Google-man' ben ik al een stukje op weg geholpen.

"Tijd is het meest kostbare dat je hebt, denk daarom goed na over hoe je hem invult”
​
Dat is één van de beste mantra’s die je in het leven kunt hebben. En we springen nogal eens ondoordacht met onze tijd om. Door bijvoorbeeld te vaak ‘ja’ te zeggen op verzoeken waar we eigenlijk vanuit ons diepste wezen ‘nee’ op willen schreeuwen. Uit beleefdheid, om anderen te pleasen. Maar wordt het niet eens tijd om jezelf te pleasen? Constant aan jezelf voorbij lopen kan namelijk (gezondheids)problemen opleveren op de lange termijn.
Om je te helpen met beter nadenken over hoe je je tijd besteed, voordat je op elke uitnodiging en elke verzoek van anderen ‘ja’ zegt, zou je jezelf eens een paar vragen moeten stellen. Essentiële vragen die gaan over hoe jij je tijd eigenlijk zou willen besteden. En waarom je dat niet gewoon zou doen zoals jij het wil, in plaats van anderen pleasen en je tijd aan hun verzoeken en evenementen uitbesteden.
Om precies te zijn bestaan er 3 essentiële vragen die je jezelf zou moeten stellen, de eerstvolgende keer dat je weer de neiging hebt om meteen ‘ja’ uit te spuwen – terwijl je ‘nee’ bedoelt. Om vervolgens je tijd aan de wensen van anderen te besteden, in plaats van hem waardevol op je eigen manier te besteden.
Bijvoorbeeld – je vriendin belt op een zaterdagmiddag aan, vraagt of je haar nog eens kan laten zien hoe ze dat taartrecept van jou moet maken. Je zou denken dat ze het na de eerste keer demonstreren wel weet. En bovendien was je van plan om vandaag in de tuin te werken en daarna lekker met een boek op de bank te kruipen. Je wil niet onbeleefd zijn en je buurvrouw zeker te vriend houden. Wat zeg je?
Of: een oud-studiegenoot wil een reünie opzetten en vraagt jou om haar te helpen met de organisatie. Eigenlijk heb je weinig behoefte om de mensen uit die tijd nog eens te zien, omdat je er nooit zo’n speciale band mee had en de herinneringen uit die tijd niet bepaald de mooiste zijn uit je leven. Bovendien heb je het te druk om er ook nog eens zo’n evenement bij te organiseren. Toch ben je wel nieuwsgierig naar zo’n reünie en is het misschien stom om te zeggen dat je niet meedoet. Wat doe je?

Stel jezelf deze 3 vragen, voordat je reageert :

1. Waar moet ik ‘nee’ op zeggen wanneer ik hier ‘ja’ op zeg?

Je tijd kun je maar één keer spenderen. En als je het invult met het een, sluit je iets anders automatisch uit. Altijd ! Bedenk bij de vriendin bijvoorbeeld hoe je je zaterdagmiddag eigenlijk wilde spenderen: lekker in de grond wroetend en lezend. Is het het waard om deze tijdsbesteding in te leveren voor een middag in haar keuken, taarten bakkend?
Of de tijd die je kwijt bent aan het organiseren van een reünie, waar kan je die nog meer aan besteden? Aan de remake van je woonkamer, die je al een tijd aan het uitstellen bent bijvoorbeeld. Of gewoon aan tijd met je gezin, waar je al zo weinig van hebt.
Bedenk je goed of het verzoek of het evenement de tijd waard is, ten opzichte van het alternatief. Of je achteraf geen spijt krijgt, omdat je tuin in een oerwoud is veranderd doordat je het gras niet hebt gemaaid. Of je niet liever samen met de dochters erop uit trekt, samen de stad in, in plaats van je bezighouden met een reünie die je in eerste instantie al niet zoveel interesseerde.

Ga je iets missen? Ga je spijt krijgen als je het niet doet? Oftewel: Wat is de beste manier om op dat moment je tijd te besteden?

2. Kan en wil ik me hier 100% voor geven?

Vraag jezelf af hoeveel je kunt betekenen voor de ander, en hoeveel het betekent voor jezelf wanneer je ‘ja’ zegt. Wat heb je er aan? Wat heeft die ander aan jou? Kun je er 100% voor gaan? Is het minder? Dan verdoe je niet alleen je eigen tijd, maar ook die van de ander. Je voldoet niet aan verwachtingen, stelt teleur en iedereen was dus beter af geweest wanneer je ‘nee’ had gezegd in plaats van ‘ja’.

3. Staat het in lijn met mijn doelen en waarden in het algemeen?

Bij elke optie voor tijdsbesteding die van je gevraagd wordt, vraag je je af of het past in de doelen en waarden die je in het algemeen voor jezelf hebt? Pas jij in de omgeving waar je een uitnodiging voor hebt gekregen? Zijn dat de mensen met wie je je wil omringen? Kun jij er iets van leren wanneer je je vriendin helpt met taarten bakken? Kun jij er waarde uithalen wanneer je een avond met oud-studiegenoten doorbrengt? Past het bij jou? Kom jij er verder mee?
Natuurlijk, soms maak je een sociaal compromis. Je wil je vriendin te vriend houden, dus help je haar een handje. Maar ze moet niet elk weekend voor je deur staan. Deze laatste vraag geldt dan ook voornamelijk voor grotere dilemma’s tussen ‘ja’ en ‘nee’. Dilemma’s als:  “Is dit de juiste vriendengroep voor mij?” of “Wil ik me mengen in het verenigingsleven?”.

Denk bij elk dilemma, groot of klein, even aan deze 3 vragen. En vraag jezelf vooral af welke waarde ‘ja’ zeggen voor jou met zich meebrengt. Maak de keuzes over de invulling van je tijd op basis van wat jij wil en wat jij belangrijk vindt, in plaats van alleen maar hier een handje helpen, daar leuk en sociaal doen om anderen tevreden te houden. Help je vriendin alleen als het gazon en dat boek jou een worst kunnen wezen. En neem deel aan die studiereünie als jij denkt daar een waardevolle tijd te beleven, waardevoller dan alle andere dingen die je in die tijd kunt doen.

(bron : assertief.nl/stoppen-met-pleasen/)

Voortaan zal ik iets minder 'pleasen' en vooral eerst eens goed nadenken hoe ik mijn eigen tijd wil invullen. Dit weekend heb ik voor het eerst sinds lange tijd mijn smartphone weggelegd, ik zat urenlang in mijn leeshoekje te kijken naar de merels die vrolijk rondhuppelen in de tuin. Het voelde zo goed om gewoon niets te doen en ook onbereikbaar te zijn voor anderen. Even de on-knop op "off" zetten en helemaal niks doen, heel af en toe mijn gedachten de vrije loop laten gaan en heerlijk wegdromen. 

Binnenkort heb ik een weekje verlof....Zou ik dan toch eens met zo'n volkswagenbusje naar de Waddeneilanden rijden, of begin ik nu eindelijk met het uitwerken van mijn tweede boek ?(waar velen al een tijdje zitten op te wachten).  Misschien blijf ik wel gewoon thuis, neem ik eindelijk terug tijd om wat yoga oefeningen te doen en haal ik mijn schetsboek boven en trek ik de natuur in om wat te tekenen. 

Velen vragen mij of ik al iets gepland heb in mijn weekje verlof ? Wanneer ik aangeef dat ik eigenlijk nog geen plannen gemaakt heb en ik gewoon op het moment zelf zal beslissen, wordt het eventjes stil. Doorgaans steken mensen hun weekje verlof boordevol activiteiten, die dan ook uitgebreid op Facebook worden gedeeld. Ik kies er deze keer voor dit niet te doen en wil op het moment zelf beslissen wat ik zal gaan doen. 

Eén ding is zeker.....Tijdens mijn weekje verlof, zal ik in de eerste plaats aan mezelf denken en alleen die dingen doen, die ik ook écht wil doen !

Ik word er de laatste tijd heel vaak aan herinnerd dat ik dit jaar de magische '50' zal halen.
Eerlijk gezegd lig ik er niet echt wakker van : 'Age is just a state of mind' toch ? Ik zou liegen moest ik zeggen dat ik mij altijd 'toppie' voel. Er zijn momenten dat ik moeilijk het bed uit geraak en de gewrichten en spieren wat tijd nodig hebben om op hun plooien te komen. Op dagen dat het wat minder gaat, voel ik me soms zelfs 80 jaar. Maar gelukkig zijn deze dagen voor mij nog steeds in de minderheid. Over het algemeen voel ik me (los van wat kleine ongemakken) prima en zolang het goed gaat met mij, wil ik ook voor de volle 100% genieten.

Ik heb de indruk dat vrienden en familie er meer mee bezig zijn dan ikzelf. Oké....Er komt een '5' voor te staan en misschien willen mensen me duidelijk maken dat het nu wel écht tijd wordt om het allemaal iets serieuzer aan te pakken en mij te gedragen naar mijn leeftijd. Ik vrees echter dat dit met momenten nog wel eens zou kunnen tegenvallen. Ik wil gewoon mezelf blijven, ook wanneer ik ouder word. En voorlopig heb ik er geen enkel probleem mee dat ik op tram 5 terecht kom.
Dus vrienden en familie....Wees gewaarschuwd ! Ook op mijn vijftigste zal ik ongetwijfeld nog rare kuren hebben en af en toe eens helemaal uit te de bol gaan.

Het is niet zo dat ik mijn superman nu plots ga inruilen voor een jonger exemplaar met een 'sixpack' en een rode sportwagen. Manlief hoeft zich dus geen zorgen te maken. Binnenkort vieren we onze 29ste huwelijksverjaardag (Yep ! Ik ben jong getrouwd en ik heb daar nog geen minuut spijt van) en er staan nog heel veel zaken op onze bucketlist. En als het even kan, dan zou ik dit heel graag met mijn allerliefste schat doen.

Ik besef dat de tijd van korte rokjes voorbij is en T-shirts met schreeuwerigere quotes 'not done' is. Maar ik zit wel nog steeds met het idee om mijzelf een T-shirt met een volkswagenbusje aan te schaffen (moet nog net kunnen hé als 50-jarige). Eén van mijn dromen is nl. om ooit nog eens rond te trekken met zo'n  busje. Gewoon instappen en wegwezen (naar een onbekende bestemming), terug naar het  'back to basic-gevoel'. Niets moet en alles kan ! Het moet toch een zalig gevoel zijn dat je jezelf voor niets of niemand hoeft te verantwoorden en gewoon je eigen ding kan doen.  Vroeger hebben manlief en ikzelf dit vaak gedaan (nog voor er kindjes waren). Nu de dochters wat ouder zijn en hun plan trekken (ook een voordeel als 50-jarige !), willen we de draad terug oppakken en opnieuw gaan reizen en op avontuur gaan.  Helaas beschik ik momenteel niet over de middelen om mij zelf zo'n busje aan te schaffen. Maar hé ! Een mens moet blijven dromen en heel af en toe komen die dromen ook écht uit !

Hier en daar verschijnt al wat cellulitis op de benen (dus toch beter een halflange broek of een kleedje tot aan de knie wanneer ik het huis uit moet). De eerste grijze haren zijn ook al een feit (komt volgens mij deels door de troubles met het nieuwe facturatieprogramma op mijn werk). Als ik ga joggen gebruik ik een goede sportbeha. Het begint toch allemaal iets meer te hangen en de potloodtest heb ik intussen al lang achterwege gelaten :). Dit weekend had ik zelfs de indruk dat de armspieren er ook maar wat slapjes bij hingen (dit viel me op toen ik een bloembak op de vensterbak zette en mezelf aanschouwde in het venster). Als test was ik wat met de armen op en neer aan het bewegen voor datzelfde venster (beetje zoals bij de vogeltjesdans)....Ik denk dat de buren waarschijnlijk dachten : 'daar is een hoekje af'.
Eens je de vijftig haalt wordt het ook steeds moeilijker om dat buikje kwijt te geraken. Ik denk dat ik dit jaar al 10 keer gezegd heb dat ik ga afvallen, iets vaker wil sporten en vooral veel water ga drinken. Helaas word ik regelmatig uitgenodigd op feestjes, recepties en barbecues....Tegen mezelf zeg ik dan vaak dat ik mij vooral niet in de verleiding zal laten brengen en alleen maar de gezonde dingen op mijn bord zal leggen. Maar reeds na 10 minuten kom ik in de verleiding en neem ik toch een lekker glaasje wijn of een Gin/tonic (ipv dat glas water) en ligt er op mijn bord slechts een heel klein beetje salade en voor de rest heel veel vlees en sausjes. En wanneer ik zelf niet met de auto moet rijden, heb ik het ook heel moeilijk om dat digestiefje na het eten te weigeren. Gewoon, omdat het zo gezellig is om samen met vrienden eens heerlijk door te zakken en bij te kletsen (de hoofdpijn de dag nadien - daar denken we op dat moment niet aan). 

Ik heb zelfs al wat rimpeltjes....Maar dat zijn dan vooral 'lachrimpeltjes'. Ik heb me laten wijs maken dat, wanneer je lacht tot je er buikpijn van krijgt, je heel veel spieren aan het werk zet. Er zou tijdens het lachen ook een bepaald stofje vrij komen in je hoofd, waardoor je een gelukkig gevoel krijgt (een soort natuurlijke drug ;-)). Dus trek ik vooral op met mensen met een goed gevoel voor humor, waarmee ik  kan lachen tot de tranen van mijn kaken rollen. Daarna voel ik me geheel ontspannen en 'happy'. Op deze momenten besef ik dat hele eenvoudige dingen mij super gelukkig kunnen maken. Ik besef dan dat ik het geluk niet te ver moet gaan zoeken....Het bevindt zich vaak vlakbij. Je vrienden, familie, goede buren. Mensen die begaan zijn met jou en om jou geven en bij wie je gewoon jezelf kan zijn. 

Ik kom wel eens in conflict met mensen die het moeilijk hebben met mijn positieve ingesteldheid en mijn enthousiasme. Er zijn mensen die met 'kwetsende opmerkingen' mij onderuit proberen te halen en de vraag stellen of ik ook nog zo 'happy' zal zijn, wanneer ik bv. meer fysieke (zichtbare) klachten zal krijgen. Eerlijk ? Ik heb er geen idee van hoe ik ermee zal omgaan. Ik weet niet hoe ik mij zal voelen wanneer het stappen moeilijker zal gaan (en ik mogelijks toch die rolstoel nodig zal hebben). Ik weet ook niet hoe ik ermee zal omgaan, wanneer mijn brein mij in de steek laat en ik heel veel zaken begin te vergeten. Ik weet niet wat het met mij zal doen, wanneer ik afhankelijk word van anderen om doodgewone dingen gedaan te krijgen. Maar ik wil daar nu ook niet al te vaak over nadenken en blijven bij stilstaan. Ik wil vooral in het NU leven ! Mezelf telkens de vraag stellen hoe het binnen 5 of 10 jaar zal zijn, lost ook niets op. Integendeel...Het zorgt er alleen maar voor dat ik begin te piekeren en  begin te twijfelen aan mezelf en dat zal er net voor zorgen dat mijn gezondheid achteruit gaat. Dus blijf ik (ondanks alle pijnlijke en kwetsende opmerkingen die ik soms mag ontvangen) de positieve en opgewekte Els ! Als ik één tip mag geven :  Blijf weg van negatieve mensen, want zij hebben een probleem voor iedere oplossing (doordenkertje ☺)

Ook de dochters houden me jong en geven zelfs aan dat ik moet blijven zoals ik ben. Ook zij vinden dat er af en toe wel eens een vijsje bij me los zit en ik soms wel eens buiten de lijntjes kleur. Maar het zijn net die dingen die mij zo uniek maken en waarvan ze houden. Telkens wanneer ik begin te twijfelen (ben ik nu echt zo anders dan andere mama's ?), zetten zij mij terug met beide voeten op de grond.  Wanneer de dochters zeggen dat mijn doorzettingsvermogen en mijn positieve ingesteldheid, er net voor zorgt dat ook zij blijven geloven in zichzelf, ze hierdoor ook een doel voor ogen houden en hierin meestal ook in slagen....Dan weet ik dat ik goed bezig ben en me vooral niet onderuit mag laten halen door een 'rotopmerking' van iemand die zich zelf niet goed in zijn vel voelt en zich dan maar afreageert op mij.

Deze zomer word ik dus vijftig....Ik ben halfweg en er staan nog zoveel dingen op mijn bucketlist !

Let the summer begin !

Els ♥

Speciaal voor mijn vrienden die mij helpen herinneren dat ik vijftig word, heb ik onderstaand lijstje gemaakt...

14 tekenen dat je (ja echt !) ouder aan het worden bent :

1. Zaterdagavond rustig aan doen, zodat je zondag 'iets aan je dag hebt'
2. Je gevleid voelen als ze bij het afrekenen van alcoholische drank nog je legitimatie vragen
3. Je gaat zo langzamerhand op zoek naar een goede matras, omdat je best vaak last hebt van je rug
4. Wat vroeger je lelijke schoenen waren zijn nu...Gewoon...je schoenen
5. Je bent niet langer bestand tegen goedkope wijn
6. Je moet erkennen dat je echt 3 dagen moet herstellen van een avondje doorzakken
7. Je hebt de TANKINI ontdekt
8. Je hebt de neiging om mensen op Facebook te corrigeren als ze geen normaal Nederlands gebruiken (en soms doe je dat ook)
9. Een paar jaar geleden ging je nog rond 22 uur de deur uit om uit te gaan, nu is een feestje dat rond die tijd begint kansloos
10.Je opent best vaak een keukenkastje en weet dan niet meer wat je ook alweer wilde pakken
11.Als je ’s ochtends tot acht uur in je bed hebt gelegen noem je dat uitslapen
12. Een haar op je kin !!!
13. Beseffen dat je lievelingsmuziek in de lift wordt afgespeeld
14.Zo langzamerhand kom je in die levensfase waarin ‘wat denken ze van mij?’ verandert in ‘Het kan me geen fuck schelen wat mensen over me zeggen’