 | Je denkt misschien dat je wat moet zeggen Je denkt misschien dat je mij moet opvrolijken Je wilt me misschien weer zien lachen en genieten Je denkt misschien dat je mij moet troosten en adviseren Maar wat ik vraag is dit : Wil je nog eens en nog eens luisteren naar mijn verhaal naar wat ik voel en denk Je hoeft alleen maar stil te zijn mij aan te kijken mij tijd te geven Je hoeft mijn verdriet zelfs niet te begrijpen maar als het kan slechts te aanvaarden zoals het voor mij voelt Je luisterend aanwezig zijn Zal mijn dag anders maken (gedicht gevonden op Pinterest - auteur onbekend) |
Ken je het gevoel van even tijd nemen voor jezelf ? Het gevoel van thuis komen, de deur sluiten, neerploffen in de zetel en alle opgekropte gevoelens die zich gedurende de dag hebben opgestapeld in je lichaam er eens helemaal laten uitkomen ? En nadien dat gevoel van opluchting en tegelijk ook een gevoel van wanhoop. Eigenlijk gaat er niets echt fout, maar er gaat ook niets echt goed. Je bent gewoon moe, moe van alles en niets. Je wil gewoon bij iemand zijn die je zegt dat alles terug goed komt. Maar net op dat moment is er niemand. En je weet dat je sterk moet zijn voor jezelf, want niemand kan je gezond maken. En heel even ben je ook moe om sterk te zijn en verlies je het geloof in jezelf. Je begint te twijfelen aan alles en iedereen...Je zou voor één keer willen dat alles gewoon gemakkelijk gaat. Je bent op zoek naar eenvoud, naar rust en een helpende hand. Iemand die je begrijpt. Maar net op dergelijke momenten heb je het gevoel dat die helpende hand er niet altijd is. En je blijft hopen, dromen en je blijft vooral sterk en gaat door met vechten. Met tranen in je ogen, blijf je vechten ! Iets heel kleins kan mij dan in de war brengen en het gevoel geven dat ik er niet écht bij hoor. Wat doe je als er niets anders dan pijn in je zit ? Hoe leg je iets uit dat je zelf niet goed begrijpt ?
Toen ik vorige week terug thuis kwam van een consult in het ziekenhuis, bleef ik met een leeg gevoel achter. Er ging van alles door mijn hoofd, ik zat nog met zoveel vragen die ik uiteindelijk niet gesteld heb. Ik had de indruk dat alle onderzoeken snel, snel moesten gebeuren en er eigenlijk geen tijd was om te luisteren naar mij, de 'patiënt'.
De arts had een kort gesprek met mij en terwijl hij aan het praten was kreeg ik meer en meer het gevoel dat mijn klachten niet serieus werden genomen. Ook de non verbale communicatie gaf mij een slecht gevoel : een zucht, een schuine blik naar mij en vervolgens werd de doorverwijsbrief die ik had mee gekregen van mijn huisarts gewoon in de vuilnismand gegooid. Het voelde alsof ik zelf bij het vuilnis werd gezet.
Gedurende de dagen die daarop volgden voelde ik eerst teleurstelling, vervolgens frustratie en nog een paar dagen later was ik echt boos...
Boos op mezelf, omdat ik niet assertief genoeg was geweest om de arts duidelijk te maken dat het allemaal wat snel ging en ik maar half kon volgen wat hij aan het vertellen was. Ook boos op de arts, omdat hij zijn praktijk runt als een fabriek en zoveel mogelijk patiënten wil behandelen in één uur tijd. Boos omdat ik zo graag in dialoog was gegaan met die arts, om hem mijn gevoel uit te leggen, hopend op een beetje begrip.
Na deze teleurstelling had ik geen zin meer in contacten met artsen, onderzoeken, bloeduitslagen enz. Ik wou gewoon met rust gelaten worden, de gordijnen dicht, verstand op nul...Ik had echter beloofd aan mijn huisarts om hem op de hoogte te houden en iets van mij te laten horen wanneer de onderzoeken afgerond waren. En omdat mijn huisarts iemand is met wie ik een goed contact heb, in wie ik vertrouwen stel en iemand is die wél nog tijd wil nemen voor zijn patiënten, besloot ik hem alsnog een mailtje te sturen. Ik liet hem weten dat de onderzoeken geen duidelijkheid hadden gegeven over de klachten waarmee ik zit en ik meer en meer het gevoel kreeg 'dat ik er maar zal moeten leren mee leven'. Ik gaf ook aan dat ik een nieuwe afspraak bij hem niet echt zinvol vond, omdat ik geen flauw idee had wat ik nog moest komen vertellen aan hem. Ik had de indruk dat ik maar wat zat te klagen en zagen tegen hem...
Even later kreeg ik een mailtje terug van mijn huisarts. Hij hij liet weten dat hij gerust wou bekijken of hij nog een gaatje kon vrijmaken in zijn agenda, zodat ik samen met hem alles nog eens kon bespreken. Hij had begrip voor het feit dat ik pijn had en ik hierdoor ook een beetje moedeloos was...
De dag nadien kon ik al langs bij hem en daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor. Hij nam de tijd om te luisteren naar mij en liet me ook uitpraten. Hij gaf zijn visie over bepaalde zaken en had heel veel begrip voor het gevoel waarmee ik zat. Hij had niet alleen aandacht voor het medische aspect, maar liet me ook duidelijk aanvoelen dat hij begreep dat ik als chronisch patiënt ook vaak moet inboeten op levenskwaliteit en dat dit een behoorlijke impact heeft op mijn leven. Hij ging op zoek naar de mens achter de patiënt en had ook aandacht voor de vragen waarmee ik zat. Ik had het gevoel dat ik betrokken werd bij mijn 'ziek zijn' en dat er rekening werd gehouden met mijn visie en mijn individuele doelstellingen. Doordat hij ook aandacht had voor het contextuele, ontstond er bij mij een gevoel van begrepen worden.
Ik besef best dat het ook voor een huisarts niet altijd evident is om een patiënt mee te laten bepalen welke behandeling er zal gevolgd worden. Iedere patiënt is anders en voor een arts blijft het altijd een beetje aanvoelen hoeveel een patiënt zelf aankan en hoeveel ondersteuning iemand nodig heeft om een beslissing te nemen. Uitvoerig communiceren met een arts vraagt tijd. Tijd die veel artsen niet of te weinig hebben. Een beslissing nemen over een manier van aanpakken of een behandeling, is niet iets dat je op een kwartiertje besproken hebt. Daarnaast is het ook belangrijk dat er voldoende vertrouwen is om dingen bespreekbaar te stellen en nadien te reflecteren met de patiënt. Doordat mijn huisarts hier heel veel aandacht aan schenkt, lukt het mij steeds beter om mijn ziekte te 'managen'.
Als patiënt is het belangrijk voor jezelf uit te maken wat je belangrijk vindt op vlak van gezondheid. Stel jezelf regelmatig de vraag 'Leef ik met de ziekte?' of 'beheerst de ziekte mijn leven' ? Ik had heel even het gevoel dat mijn ziekte mijn leven aan het beheersen was. Doordat mijn huisarts de tijd nam om te luisteren en ik de kans kreeg om uit te leggen hoe ik mij voel, kan ik het nu opnieuw een beetje loslaten.
Hij gaf mij niet meteen pasklare oplossingen, dit is denk ik ook niet mogelijk....
Maar doordat ik er met hem kon over praten, weet hij wel dat het momenteel niet helemaal loopt zoals het hoort. En ook dat is belangrijk !
Het klinkt misschien vreemd...Maar toen ik terug naar huis reed, voelde ik minder pijn. Ik voelde me zelfs opgelucht en ontspannen. Zou het kunnen dat één goed gesprek met een arts ervoor zorgt dat de pijn afneemt ? Zou dit nu het placebo effect zijn waarover ik iets las in een boek ?
Eén ding is zeker....Mijn huisarts is een arts die niet alleen de patiënt ziet, maar ook 'de mens' achter de patiënt. Toegegeven, het zorgt er soms wel eens voor dat ik iets langer moet wachten in de wachtzaal ☺. Maar ook dat vind ik geen probleem. Omdat ik weet dat hij ook voor mij de nodige tijd zal nemen....
Misschien moet de specialist bij wie ik op consult ging in het ziekenhuis eens voor één dagje samenwerken met mijn huisarts ? Al was het maar omdat hij zou inzien hoe belangrijk het is om tijd te maken voor een patiënt en hij misschien tot het inzicht zou komen dat elke klacht serieus moet genomen worden !
Toen ik vorige week terug thuis kwam van een consult in het ziekenhuis, bleef ik met een leeg gevoel achter. Er ging van alles door mijn hoofd, ik zat nog met zoveel vragen die ik uiteindelijk niet gesteld heb. Ik had de indruk dat alle onderzoeken snel, snel moesten gebeuren en er eigenlijk geen tijd was om te luisteren naar mij, de 'patiënt'.
De arts had een kort gesprek met mij en terwijl hij aan het praten was kreeg ik meer en meer het gevoel dat mijn klachten niet serieus werden genomen. Ook de non verbale communicatie gaf mij een slecht gevoel : een zucht, een schuine blik naar mij en vervolgens werd de doorverwijsbrief die ik had mee gekregen van mijn huisarts gewoon in de vuilnismand gegooid. Het voelde alsof ik zelf bij het vuilnis werd gezet.
Gedurende de dagen die daarop volgden voelde ik eerst teleurstelling, vervolgens frustratie en nog een paar dagen later was ik echt boos...
Boos op mezelf, omdat ik niet assertief genoeg was geweest om de arts duidelijk te maken dat het allemaal wat snel ging en ik maar half kon volgen wat hij aan het vertellen was. Ook boos op de arts, omdat hij zijn praktijk runt als een fabriek en zoveel mogelijk patiënten wil behandelen in één uur tijd. Boos omdat ik zo graag in dialoog was gegaan met die arts, om hem mijn gevoel uit te leggen, hopend op een beetje begrip.
Na deze teleurstelling had ik geen zin meer in contacten met artsen, onderzoeken, bloeduitslagen enz. Ik wou gewoon met rust gelaten worden, de gordijnen dicht, verstand op nul...Ik had echter beloofd aan mijn huisarts om hem op de hoogte te houden en iets van mij te laten horen wanneer de onderzoeken afgerond waren. En omdat mijn huisarts iemand is met wie ik een goed contact heb, in wie ik vertrouwen stel en iemand is die wél nog tijd wil nemen voor zijn patiënten, besloot ik hem alsnog een mailtje te sturen. Ik liet hem weten dat de onderzoeken geen duidelijkheid hadden gegeven over de klachten waarmee ik zit en ik meer en meer het gevoel kreeg 'dat ik er maar zal moeten leren mee leven'. Ik gaf ook aan dat ik een nieuwe afspraak bij hem niet echt zinvol vond, omdat ik geen flauw idee had wat ik nog moest komen vertellen aan hem. Ik had de indruk dat ik maar wat zat te klagen en zagen tegen hem...
Even later kreeg ik een mailtje terug van mijn huisarts. Hij hij liet weten dat hij gerust wou bekijken of hij nog een gaatje kon vrijmaken in zijn agenda, zodat ik samen met hem alles nog eens kon bespreken. Hij had begrip voor het feit dat ik pijn had en ik hierdoor ook een beetje moedeloos was...
De dag nadien kon ik al langs bij hem en daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor. Hij nam de tijd om te luisteren naar mij en liet me ook uitpraten. Hij gaf zijn visie over bepaalde zaken en had heel veel begrip voor het gevoel waarmee ik zat. Hij had niet alleen aandacht voor het medische aspect, maar liet me ook duidelijk aanvoelen dat hij begreep dat ik als chronisch patiënt ook vaak moet inboeten op levenskwaliteit en dat dit een behoorlijke impact heeft op mijn leven. Hij ging op zoek naar de mens achter de patiënt en had ook aandacht voor de vragen waarmee ik zat. Ik had het gevoel dat ik betrokken werd bij mijn 'ziek zijn' en dat er rekening werd gehouden met mijn visie en mijn individuele doelstellingen. Doordat hij ook aandacht had voor het contextuele, ontstond er bij mij een gevoel van begrepen worden.
Ik besef best dat het ook voor een huisarts niet altijd evident is om een patiënt mee te laten bepalen welke behandeling er zal gevolgd worden. Iedere patiënt is anders en voor een arts blijft het altijd een beetje aanvoelen hoeveel een patiënt zelf aankan en hoeveel ondersteuning iemand nodig heeft om een beslissing te nemen. Uitvoerig communiceren met een arts vraagt tijd. Tijd die veel artsen niet of te weinig hebben. Een beslissing nemen over een manier van aanpakken of een behandeling, is niet iets dat je op een kwartiertje besproken hebt. Daarnaast is het ook belangrijk dat er voldoende vertrouwen is om dingen bespreekbaar te stellen en nadien te reflecteren met de patiënt. Doordat mijn huisarts hier heel veel aandacht aan schenkt, lukt het mij steeds beter om mijn ziekte te 'managen'.
Als patiënt is het belangrijk voor jezelf uit te maken wat je belangrijk vindt op vlak van gezondheid. Stel jezelf regelmatig de vraag 'Leef ik met de ziekte?' of 'beheerst de ziekte mijn leven' ? Ik had heel even het gevoel dat mijn ziekte mijn leven aan het beheersen was. Doordat mijn huisarts de tijd nam om te luisteren en ik de kans kreeg om uit te leggen hoe ik mij voel, kan ik het nu opnieuw een beetje loslaten.
Hij gaf mij niet meteen pasklare oplossingen, dit is denk ik ook niet mogelijk....
Maar doordat ik er met hem kon over praten, weet hij wel dat het momenteel niet helemaal loopt zoals het hoort. En ook dat is belangrijk !
Het klinkt misschien vreemd...Maar toen ik terug naar huis reed, voelde ik minder pijn. Ik voelde me zelfs opgelucht en ontspannen. Zou het kunnen dat één goed gesprek met een arts ervoor zorgt dat de pijn afneemt ? Zou dit nu het placebo effect zijn waarover ik iets las in een boek ?
Eén ding is zeker....Mijn huisarts is een arts die niet alleen de patiënt ziet, maar ook 'de mens' achter de patiënt. Toegegeven, het zorgt er soms wel eens voor dat ik iets langer moet wachten in de wachtzaal ☺. Maar ook dat vind ik geen probleem. Omdat ik weet dat hij ook voor mij de nodige tijd zal nemen....
Misschien moet de specialist bij wie ik op consult ging in het ziekenhuis eens voor één dagje samenwerken met mijn huisarts ? Al was het maar omdat hij zou inzien hoe belangrijk het is om tijd te maken voor een patiënt en hij misschien tot het inzicht zou komen dat elke klacht serieus moet genomen worden !
 |  |
RSS-feed
