'Ik heb het gevoel alsof elke dag hetzelfde is' zegt de dochter tegen mij. Ik kan dit gevoel alleen maar bevestigen. Sinds kort zitten we allebei in quarantaine...
In normale omstandigheden zouden wij ons eigenlijk niet al te veel zorgen maken. Het begon met een beetje keelpijn, behoorlijk wat hoofdpijn en een hoestje.
In normale omstandigheden lachen we deze klachten weg en denken we gewoon dat we een verkoudheid of een griepje te pakken hebben.
In normale omstandigheden zou ik voor dergelijke klachten ook niet meteen mailen of bellen naar de huisarts....
Helaas zijn de omstandigheden momenteel niet normaal. Integendeel, er komt heel wat op ons af.
We kunnen de radio en tv niet aanzetten, of allerlei informatie over Covid-19 komt ons tegemoet.
Ook op Facebook worden wij verder op de hoogte gehouden en krijgen wij vaak af te rekenen met 'fake news'. Ik ben een beetje gestopt met het allemaal te volgen en alles te lezen. Ik kijk vooral naar de grappige berichtjes en filmpjes én ik heb ook een beer aan mijn venster gezet. Een mooi initiatief dat overgewaaid is vanuit Australië. Wanneer kinderen thuis wat te druk worden, dan kunnen ouders met hun kroost eventjes naar buiten en tijdens het wandelen op berenjacht gaan. Ik zag al heel wat ouders voorbij komen, het zorgt voor hele leuke reacties bij de kinderen en het doet goed om al die lachende gezichtjes te zien wanneer ze mijn beer ontdekken.
Omdat ik al wat moeilijkheden heb overwonnen, besluit ik er ook nu rustig bij te blijven. Het heeft geen zin om in paniek te slaan, ik moet het gewoon wat ondergaan en afwachten hoe alles verder verloopt. De onzekerheid kreeg echter een beetje de bovenhand, dus besloot ik toch eens een mailtje te sturen naar de huisarts en mijn neurologe met een korte opsomming van mijn klachten. Beiden reageerden snel en gaven mij het advies om thuis te blijven en het contact met anderen tot een minimum te beperken. Niets is nog zeker vandaag de dag....Mensen met slechts milde klachten worden helaas niet meer getest (waarvoor ik uiteraard alle begrip heb), maar hierdoor blijf ik toch deels in de onzekerheid zitten en ben ik niet 100% zeker of ik nu wel of niet dat gevaarlijk beestje ergens heb opgelopen.
Enige tijd later wordt ook de jongste dochter ziek....Koorts, pijnlijke keel, barstende koppijn en een vervelende hoest. Ik neem deze keer telefonisch contact op met de huisarts en krijg hem meteen aan de lijn. Ongelooflijk dat hij, ook in deze uitzonderlijke situatie, meteen bereikbaar is. Ik vreesde eerlijk gezegd dat ik op een wachtlijn zou terechtkomen, omdat hij nu ongetwijfeld ontelbaar veel telefoontjes moet krijgen van bezorgde patiënten. Opnieuw som ik de klachten van Amber en mezelf op....Wat ik al vreesde, blijkt nu ook waarheid te worden. We moeten beiden binnen blijven en mogen geen contact hebben met anderen voor tenminste 7 dagen en krijgen het advies om Dafalgan te nemen om de koorts te laten zakken. We vernemen ook dat indien de koorts niet naar beneden gaat en indien we ademhalingsproblemen krijgen, we meteen contact moeten opnemen. Gelukkig gaat het met de ademhaling nog goed. Of voel ik mij nu toch wat kortademig ? Niet beginnen doemdenken Els....
Het komt allemaal goed. Gewoon rustig blijven. Adem in, adem uit....
Ik kom tot de vaststelling dat ik eigenlijk heel weinig Dafalgan in huis heb en vermits we nu met 2 zieken thuis zitten, zullen we snel zonder zitten. Dus besluit ik om eens te bellen naar de apotheek en te vragen of ze mij een doosje Dafalgan kunnen bezorgen. Geloof het of niet, maar er wordt blijkbaar ook gehamsterd in Dafalgan. Ze heeft nog wel wat op voorraad, maar kreeg richtlijnen en mag slechts een beperkte hoeveelheid meegeven per patiënt. Ongelooflijk, dat ook dit zelfs wordt aangekocht door mensen die het mogelijks misschien nog niet nodig hebben, maar het toch al in huis willen halen voor het geval dat...Gelukkig kan ze voor ons wel een dosis opzij houden. Manlief haalt die 's avonds na het werk op.
De oudste dochter belt me en vraagt of ze even gebruik mag maken van mijn droogkast. Ik moet haar helaas teleurstellen....Ons huis is voorlopig verboden terrein, ook voor haar. Ik wil kost wat kost vermijden dat ook zij ziek wordt. Dochter Ilka is nog steeds aan het werk als leerkracht in het lager onderwijs en samen met haar collega's volop op zoek naar manieren om het contact te behouden met de kinderen van haar klas. Intussen rijdt ze Melle en omstreken rond om taken en allerlei opdrachtjes binnen te brengen bij de ouders en de kinderen thuis (aan de voordeur en op veilige afstand van elkaar). Ze neemt lessen op met haar camera en stuurt deze door naar de kinderen, ze probeert zoveel mogelijk ook het contact te bewaren met de ouders via mail. Ook voor leerkrachten is dit geen evidente situatie. En ik vrees dat de scholen ook na de paasvakantie nog wel een tijdje zo zullen werken.
Manlief werkt intussen van thuis uit en heeft gelukkig nog geen klachten. Hij moet de boel hier nu een beetje recht houden en doet boodschappen, zet af en toe een kopje thee en kookt lekker voor ons.
Ik hoop dat deze quarantaine niet te lang zal duren, anders zullen de kilo's er sowieso terug bijkomen. Zeker nu onze bewegingsvrijheid beperkt is en we ons enkel mogen verplaatsen tussen de keuken, de slaapkamer, badkamer en de leefruimte. Gelukkig hebben wij nog een tuintje en mogen wij wel buiten in het zonnetje op ons terras zitten. Extra vitamine D is goed voor het immuunsysteem en de gezonde buitenlucht is goed voor de luchtwegen. Dus ik tracht toch om iedere dag wat zonnestralen op te vangen en intussen doe ik ook wat mindfulness oefeningen. We doen er alles aan om er terug bovenop te komen en ook de rust in het hoofd te bewaren.
Langsgaan bij de kinesist kan helaas ook niet meer....De praktijk is gesloten en ook huisbezoeken zijn niet toegelaten. Maar gelukkig krijgen we regelmatig een filmpje doorgestuurd met oefeningen die we tijdens de Corona-lockdown thuis kunnen doen, zodat al dat trainen van de afgelopen weken toch niet voor niets is geweest. Toegegeven....Het oefenen ligt momenteel op een laag pitje, nu de gezondheid het toch wat laat afweten en de (zenuw)pijn de bovenhand neemt. Maar van zodra ik me beter voel, start ik terug consequent met mijn oefenprogramma.
Omdat mijn superman niet in de lange rij aan de supermarkt zou moeten staan, doe ik ook een bestelling bij Collect & Go vanuit mijn zetel. Geen bestelling voor een gans leger, maar de gewone boodschappen. Voorlopig heb ik nog geen wc-papier nodig, ik maak mijn pasta meestal zelf en de tomatensaus maken we vaak met verse tomaten. Wij behoren m.a.w niet tot die groep die massaal is beginnen hamsteren en geen rekening hield met die mensen die wél nog moeten werken en ook graag nog iets willen aankopen in de winkel, nadat ze uitgeput van het werk komen.
Bovendien koop ik nu iets vaker mijn vlees, fruit en groeten bij de lokale handelaar. Ik deed dit vroeger eigenlijk ook al, maar door het hele Corona verhaal besef ik nog meer dan anders, hoe belangrijk het is om ondernemers van bij ons te steunen en hen een hart onder de riem te steken. Er is zelfs een bloemenzaak in de buurt, die tulpen komt leveren aan huis. Er mag wel wat lente in huis komen, nu ik zelf niet naar buiten kan, dus ik bestel een pak van 50 tulpen (geen idee of ik vazen genoeg heb, maar ook daar vind ik wel een oplossing voor).
Mijn ouders verblijven in een serviceflat naast een woonzorgcentrum. Het lijkt mij, gezien ik ziek ben, niet verstandig hen nu te gaan opzoeken en ook de huisarts raadt dit ten stelligste af. Er zijn ook strikte maatregelen in het zorgcentrum, om te vermijden dat het virus zich daar verspreid. De meeste bewoners zijn 70 plusser en behoren dus tot een kwetsbare groep. Voorlopig wordt bezoek er niet meer toegestaan en da's maar goed ook. Ik hoop alleen dat ze het daar een beetje redden met z'n tweeën en bel hen regelmatig om te horen hoe het met hen gaat. Voorlopig trekken ze goed hun plan en zijn ze hoopvol. Ook zij zoeken naar manieren om zich bezig te houden. Ze kijken wat tv, doen een extra lang middagdutje, spelen wat Sudoku, lezen of puzzelen wat...
Ook Amber en ik hebben de puzzelmicrobe te pakken. Toen de verveling toch een beetje begon toe te slaan, hebben we naar de oudste dochter gebeld en gevraagd of we een puzzel mochten lenen. Het leek ons wel een leuke bezigheid te zijn om samen te doen. Ilka bracht na het werk een puzzel naar ons en overhandigde deze via de achtertuin op de tafel van ons terras. We volgen de richtlijnen van de artsen (en Marc Van Ranst ;-)) goed op, vermijden fysiek contact en behouden afstand. Het voelt raar om van achter het schuifraam te zwaaien naar de dochter en onze duim omhoog te steken, om haar te laten weten dat alles (gezien de omstandigheden) oké is met ons. Ik zou haar zo graag een knuffel en een zoen geven, voor de steun en de hulp die we van haar krijgen. Maar dat mag nu eventjes niet. Het is ook altijd leuk om te skypen met Ilka. Ze blijft enthousiast, vertelt grapjes en leuke anekdotes, toont welke trucjes ze Fonzie (haar dwergkonijn) heeft aangeleerd en we spelen ook spelletjes met elkaar via Skype. Hilarische toestanden, ze slaagt er toch telkens weer in om ons aan het lachen te krijgen, waardoor we alles even vergeten. Humor is het beste medicijn en ik voel me ook altijd 'instant beter' wanneer we samen eens goed hebben gelachen.
Omdat de puzzels inmiddels allemaal gemaakt zijn, besloot ik eens te kijken of ik er online nog wat kon bestellen. Groot was mijn verbazing, toen bleek dat puzzels voor volwassenen (waarvoor ik interesse had) ook tijdelijk uitverkocht waren en pas in mei kunnen geleverd worden. Say What ? Dat kan toch niet ! Gelukkig heb ik bij Dreamland wel nog 2 leuke puzzels gevonden, die op 1 april kunnen geleverd worden (en neen dit is geen aprilgrap :)). Intussen heb ik ook het boek van Marie Kondo (Opgeruimd!) van onder het stof gehaald en heb ik het goede voornemen om mijn kledingkast eens onder handen te nemen en alle kledij die ik al lange tijd niet meer gedragen heb, eruit te halen en weg te gooien of aan een goed doel te schenken. En ik kreeg ook de vraag of ik een tekstje wil schrijven over mijn ervaringen als chronisch (MS) patiënt en hoe ik met mijn ziekte omga. Nu ik hiervoor de tijd heb, moet dit zeker lukken. Ik heb hier ook nog een stapel boeken liggen die ik nog moet lezen en er is natuurlijk ook nog Netflix ! Lang geleden dat ik nog eens gebingewatched heb, maar nu is het een welgekomen afwisseling en een goede manier om de gedachten eens te verzetten.
Ik krijg soms wel eens de vraag of ik ook iedere avond om 20u aan de voordeur sta te klappen als eerbetoon voor al die mensen die momenteel in de welzijn- en zorgsector werken. Ik vind het een mooi gebaar van de mensen, maar sorry...Ik kan het niet, het roept gemengde gevoelens op bij mij.
Begrijp me niet verkeerd hé. Ik heb heel veel bewondering en een eindeloos respect voor al die mensen die zich nu voor 200% inzetten in de welzijn- en zorgsector. Die mensen zijn nu onmisbaar en zetten hun eigen privéleven volledig opzij, om anderen te helpen. Ze draaien vaak dubbele shiften en trachten in deze moeilijke tijden mensen die ziek, dak- en thuisloos zijn toch nog dat sprankeltje hoop te geven, telkens met de glimlach (ook al zijn ze doodmoe). Maar diezelfde mensen kregen een paar maanden geleden ook te horen dat er geen geld meer was voor extra personeel, dat ze zelfs met minder personeel het werk moeten gedaan krijgen en het met veel minder middelen ook zullen moeten redden. Toen was er helemaal geen waardering voor deze sector en vond men dat het met een BEKE minder kon. Toen stonden deze mensen letterlijk in de kou en in de regen te betogen, om duidelijk te maken hoe belangrijk hun werk is. Toen was er voor deze mensen heel weinig aandacht en vond men het maar normaal dat er ook binnen deze sector moest bespaard worden.
Ik kan alleen maar hopen dat er na deze crisis ook nog aan hen gedacht wordt, wanneer zij het mentaal moeilijk krijgen ? Want ook zij hebben een gezin en familie, een leven buiten het werk en zij zullen ongetwijfeld nog de weerslag krijgen, eens alles terug een beetje normaler wordt. Laten we hopen dat er nadien ook structurele oplossingen komen voor de werkomstandigheden waarin deze mensen moeten werken en er op een constructieve manier in dialoog kan gegaan worden om die werkomstandigheden ook te verbeteren.
Ik heb ook enorm veel respect voor mijn collega's van alle CAW's die in deze moeilijke tijden alles op alles zetten om het contact met de meest kwetsbare mensen te behouden. Zij doen er alles aan om bereikbaar te blijven, op die momenten waarop iedereen het advies krijgt om in zijn kot te blijven.
Zij willen de mensen die dat kot niet hebben niet uit het oog verliezen. Dikke pluim voor al de collega's die de handen in elkaar steken om nieuwe initiatieven uit de grond te stampen, zodat ook de dak- en thuislozen het nodige comfort krijgen (douches, wasmachines, eten...) om ervoor te zorgen dat zij niet ziek worden en indien dit wel het geval is, hen de nodige hulp te geven. Want ook in deze moeilijke COVID-19 periode worden de mensen die geen kot hebben wel eens vergeten.
Ik zou zelf heel graag de handen uit de mouwen steken en samen met mijn collega's voor de nodige opvang willen zorgen, maar helaas laat mijn gezondheid dit niet meer toe. Ik moet het momenteel allemaal een beetje vanop afstand volgen en voel me een beetje nutteloos. Onlangs zag ik op Facebook een berichtje van een collega die diabeet is en dus ook wat voorzichtig moet zijn met menselijk contact. Hij verwoordde het gevoel waarmee ik nu zit heel goed : "ik moet extra voorzichtig zijn omdat ik diabeet ben, maar verdorie in hart en nieren ben ik een hulpverlener - al 30 jaar lang - en nu het nodig is, kan ik niet de handen uit de mouwen steken zoals ik zou willen, samen met mijn collega's in een inloopcentra, nachtopvangcentra of opvangcentrum voor thuislozen. Collega's die ik bewonder, collega's die ik mis." Deze collega zet zich in ons CAW in voor de fondsenwerving en wil nu alles op alles zetten om zoveel mogelijk middelen bijeen te krijgen, zodat we ook de meest kwetsbare mensen een hart onder de riem kunnen steken en een handje kunnen helpen.
Om me ook niet helemaal nutteloos te voelen, wil ik heel graag mijn collega Noël Callebaut (verantwoordelijk voor de fondsenwerving) helpen en doe ik een warme oproep om ons CAW te steunen, want ook in deze moeilijke tijden hebben we de centen broodnodig.
Burgers die initiatieven willen nemen of materiële giften willen geven ter ondersteuning van de CAW werking naar mensen in kwetsbare situaties, kunnen contact opnemen met onze stafmedewerker fondsenwerving en communicatie :
Noël Callebaut (noelcallebaut@cawoostvlaanderen.be – 0473/92 66 95).
Geloof me....Hij zal jullie met heel veel enthousiasme te woord staan en ervoor zorgen dat alle middelen goed gebruikt worden voor de meest kwetsbare mensen.
Alvast bedankt, hou het veilig en zorg goed voor elkaar !
Liefs ♥
Els
Blijven bewegen is heel belangrijk. Move to Sport en MS-Liga Vlaanderen vzw hebben de handen in elkaar geslagen en ontwikkelden oefenprogramma’s op maat van personen met MS. Deze oefeningen kan je veilig, online, in je thuisomgeving doen. Probeer het zeker, en hou de updates in de gaten voor nog meer oefenplezier! #staysafe #stayathome #BlijfBewegenMetMS.
Klik op onderstaande link voor oefenprogramma's :
www.movetosport.be/blijf-bewegen/blijf-bewegen-met-ms-introductie?fbclid=IwAR1dfIdK2SQlgINOllBg1u7sojB4gdwfBHNAuPdVdbXs9KyZ4kV4RZV0Qis
In normale omstandigheden zouden wij ons eigenlijk niet al te veel zorgen maken. Het begon met een beetje keelpijn, behoorlijk wat hoofdpijn en een hoestje.
In normale omstandigheden lachen we deze klachten weg en denken we gewoon dat we een verkoudheid of een griepje te pakken hebben.
In normale omstandigheden zou ik voor dergelijke klachten ook niet meteen mailen of bellen naar de huisarts....
Helaas zijn de omstandigheden momenteel niet normaal. Integendeel, er komt heel wat op ons af.
We kunnen de radio en tv niet aanzetten, of allerlei informatie over Covid-19 komt ons tegemoet.
Ook op Facebook worden wij verder op de hoogte gehouden en krijgen wij vaak af te rekenen met 'fake news'. Ik ben een beetje gestopt met het allemaal te volgen en alles te lezen. Ik kijk vooral naar de grappige berichtjes en filmpjes én ik heb ook een beer aan mijn venster gezet. Een mooi initiatief dat overgewaaid is vanuit Australië. Wanneer kinderen thuis wat te druk worden, dan kunnen ouders met hun kroost eventjes naar buiten en tijdens het wandelen op berenjacht gaan. Ik zag al heel wat ouders voorbij komen, het zorgt voor hele leuke reacties bij de kinderen en het doet goed om al die lachende gezichtjes te zien wanneer ze mijn beer ontdekken.
Omdat ik al wat moeilijkheden heb overwonnen, besluit ik er ook nu rustig bij te blijven. Het heeft geen zin om in paniek te slaan, ik moet het gewoon wat ondergaan en afwachten hoe alles verder verloopt. De onzekerheid kreeg echter een beetje de bovenhand, dus besloot ik toch eens een mailtje te sturen naar de huisarts en mijn neurologe met een korte opsomming van mijn klachten. Beiden reageerden snel en gaven mij het advies om thuis te blijven en het contact met anderen tot een minimum te beperken. Niets is nog zeker vandaag de dag....Mensen met slechts milde klachten worden helaas niet meer getest (waarvoor ik uiteraard alle begrip heb), maar hierdoor blijf ik toch deels in de onzekerheid zitten en ben ik niet 100% zeker of ik nu wel of niet dat gevaarlijk beestje ergens heb opgelopen.
Enige tijd later wordt ook de jongste dochter ziek....Koorts, pijnlijke keel, barstende koppijn en een vervelende hoest. Ik neem deze keer telefonisch contact op met de huisarts en krijg hem meteen aan de lijn. Ongelooflijk dat hij, ook in deze uitzonderlijke situatie, meteen bereikbaar is. Ik vreesde eerlijk gezegd dat ik op een wachtlijn zou terechtkomen, omdat hij nu ongetwijfeld ontelbaar veel telefoontjes moet krijgen van bezorgde patiënten. Opnieuw som ik de klachten van Amber en mezelf op....Wat ik al vreesde, blijkt nu ook waarheid te worden. We moeten beiden binnen blijven en mogen geen contact hebben met anderen voor tenminste 7 dagen en krijgen het advies om Dafalgan te nemen om de koorts te laten zakken. We vernemen ook dat indien de koorts niet naar beneden gaat en indien we ademhalingsproblemen krijgen, we meteen contact moeten opnemen. Gelukkig gaat het met de ademhaling nog goed. Of voel ik mij nu toch wat kortademig ? Niet beginnen doemdenken Els....
Het komt allemaal goed. Gewoon rustig blijven. Adem in, adem uit....
Ik kom tot de vaststelling dat ik eigenlijk heel weinig Dafalgan in huis heb en vermits we nu met 2 zieken thuis zitten, zullen we snel zonder zitten. Dus besluit ik om eens te bellen naar de apotheek en te vragen of ze mij een doosje Dafalgan kunnen bezorgen. Geloof het of niet, maar er wordt blijkbaar ook gehamsterd in Dafalgan. Ze heeft nog wel wat op voorraad, maar kreeg richtlijnen en mag slechts een beperkte hoeveelheid meegeven per patiënt. Ongelooflijk, dat ook dit zelfs wordt aangekocht door mensen die het mogelijks misschien nog niet nodig hebben, maar het toch al in huis willen halen voor het geval dat...Gelukkig kan ze voor ons wel een dosis opzij houden. Manlief haalt die 's avonds na het werk op.
De oudste dochter belt me en vraagt of ze even gebruik mag maken van mijn droogkast. Ik moet haar helaas teleurstellen....Ons huis is voorlopig verboden terrein, ook voor haar. Ik wil kost wat kost vermijden dat ook zij ziek wordt. Dochter Ilka is nog steeds aan het werk als leerkracht in het lager onderwijs en samen met haar collega's volop op zoek naar manieren om het contact te behouden met de kinderen van haar klas. Intussen rijdt ze Melle en omstreken rond om taken en allerlei opdrachtjes binnen te brengen bij de ouders en de kinderen thuis (aan de voordeur en op veilige afstand van elkaar). Ze neemt lessen op met haar camera en stuurt deze door naar de kinderen, ze probeert zoveel mogelijk ook het contact te bewaren met de ouders via mail. Ook voor leerkrachten is dit geen evidente situatie. En ik vrees dat de scholen ook na de paasvakantie nog wel een tijdje zo zullen werken.
Manlief werkt intussen van thuis uit en heeft gelukkig nog geen klachten. Hij moet de boel hier nu een beetje recht houden en doet boodschappen, zet af en toe een kopje thee en kookt lekker voor ons.
Ik hoop dat deze quarantaine niet te lang zal duren, anders zullen de kilo's er sowieso terug bijkomen. Zeker nu onze bewegingsvrijheid beperkt is en we ons enkel mogen verplaatsen tussen de keuken, de slaapkamer, badkamer en de leefruimte. Gelukkig hebben wij nog een tuintje en mogen wij wel buiten in het zonnetje op ons terras zitten. Extra vitamine D is goed voor het immuunsysteem en de gezonde buitenlucht is goed voor de luchtwegen. Dus ik tracht toch om iedere dag wat zonnestralen op te vangen en intussen doe ik ook wat mindfulness oefeningen. We doen er alles aan om er terug bovenop te komen en ook de rust in het hoofd te bewaren.
Langsgaan bij de kinesist kan helaas ook niet meer....De praktijk is gesloten en ook huisbezoeken zijn niet toegelaten. Maar gelukkig krijgen we regelmatig een filmpje doorgestuurd met oefeningen die we tijdens de Corona-lockdown thuis kunnen doen, zodat al dat trainen van de afgelopen weken toch niet voor niets is geweest. Toegegeven....Het oefenen ligt momenteel op een laag pitje, nu de gezondheid het toch wat laat afweten en de (zenuw)pijn de bovenhand neemt. Maar van zodra ik me beter voel, start ik terug consequent met mijn oefenprogramma.
Omdat mijn superman niet in de lange rij aan de supermarkt zou moeten staan, doe ik ook een bestelling bij Collect & Go vanuit mijn zetel. Geen bestelling voor een gans leger, maar de gewone boodschappen. Voorlopig heb ik nog geen wc-papier nodig, ik maak mijn pasta meestal zelf en de tomatensaus maken we vaak met verse tomaten. Wij behoren m.a.w niet tot die groep die massaal is beginnen hamsteren en geen rekening hield met die mensen die wél nog moeten werken en ook graag nog iets willen aankopen in de winkel, nadat ze uitgeput van het werk komen.
Bovendien koop ik nu iets vaker mijn vlees, fruit en groeten bij de lokale handelaar. Ik deed dit vroeger eigenlijk ook al, maar door het hele Corona verhaal besef ik nog meer dan anders, hoe belangrijk het is om ondernemers van bij ons te steunen en hen een hart onder de riem te steken. Er is zelfs een bloemenzaak in de buurt, die tulpen komt leveren aan huis. Er mag wel wat lente in huis komen, nu ik zelf niet naar buiten kan, dus ik bestel een pak van 50 tulpen (geen idee of ik vazen genoeg heb, maar ook daar vind ik wel een oplossing voor).
Mijn ouders verblijven in een serviceflat naast een woonzorgcentrum. Het lijkt mij, gezien ik ziek ben, niet verstandig hen nu te gaan opzoeken en ook de huisarts raadt dit ten stelligste af. Er zijn ook strikte maatregelen in het zorgcentrum, om te vermijden dat het virus zich daar verspreid. De meeste bewoners zijn 70 plusser en behoren dus tot een kwetsbare groep. Voorlopig wordt bezoek er niet meer toegestaan en da's maar goed ook. Ik hoop alleen dat ze het daar een beetje redden met z'n tweeën en bel hen regelmatig om te horen hoe het met hen gaat. Voorlopig trekken ze goed hun plan en zijn ze hoopvol. Ook zij zoeken naar manieren om zich bezig te houden. Ze kijken wat tv, doen een extra lang middagdutje, spelen wat Sudoku, lezen of puzzelen wat...
Ook Amber en ik hebben de puzzelmicrobe te pakken. Toen de verveling toch een beetje begon toe te slaan, hebben we naar de oudste dochter gebeld en gevraagd of we een puzzel mochten lenen. Het leek ons wel een leuke bezigheid te zijn om samen te doen. Ilka bracht na het werk een puzzel naar ons en overhandigde deze via de achtertuin op de tafel van ons terras. We volgen de richtlijnen van de artsen (en Marc Van Ranst ;-)) goed op, vermijden fysiek contact en behouden afstand. Het voelt raar om van achter het schuifraam te zwaaien naar de dochter en onze duim omhoog te steken, om haar te laten weten dat alles (gezien de omstandigheden) oké is met ons. Ik zou haar zo graag een knuffel en een zoen geven, voor de steun en de hulp die we van haar krijgen. Maar dat mag nu eventjes niet. Het is ook altijd leuk om te skypen met Ilka. Ze blijft enthousiast, vertelt grapjes en leuke anekdotes, toont welke trucjes ze Fonzie (haar dwergkonijn) heeft aangeleerd en we spelen ook spelletjes met elkaar via Skype. Hilarische toestanden, ze slaagt er toch telkens weer in om ons aan het lachen te krijgen, waardoor we alles even vergeten. Humor is het beste medicijn en ik voel me ook altijd 'instant beter' wanneer we samen eens goed hebben gelachen.
Omdat de puzzels inmiddels allemaal gemaakt zijn, besloot ik eens te kijken of ik er online nog wat kon bestellen. Groot was mijn verbazing, toen bleek dat puzzels voor volwassenen (waarvoor ik interesse had) ook tijdelijk uitverkocht waren en pas in mei kunnen geleverd worden. Say What ? Dat kan toch niet ! Gelukkig heb ik bij Dreamland wel nog 2 leuke puzzels gevonden, die op 1 april kunnen geleverd worden (en neen dit is geen aprilgrap :)). Intussen heb ik ook het boek van Marie Kondo (Opgeruimd!) van onder het stof gehaald en heb ik het goede voornemen om mijn kledingkast eens onder handen te nemen en alle kledij die ik al lange tijd niet meer gedragen heb, eruit te halen en weg te gooien of aan een goed doel te schenken. En ik kreeg ook de vraag of ik een tekstje wil schrijven over mijn ervaringen als chronisch (MS) patiënt en hoe ik met mijn ziekte omga. Nu ik hiervoor de tijd heb, moet dit zeker lukken. Ik heb hier ook nog een stapel boeken liggen die ik nog moet lezen en er is natuurlijk ook nog Netflix ! Lang geleden dat ik nog eens gebingewatched heb, maar nu is het een welgekomen afwisseling en een goede manier om de gedachten eens te verzetten.
Ik krijg soms wel eens de vraag of ik ook iedere avond om 20u aan de voordeur sta te klappen als eerbetoon voor al die mensen die momenteel in de welzijn- en zorgsector werken. Ik vind het een mooi gebaar van de mensen, maar sorry...Ik kan het niet, het roept gemengde gevoelens op bij mij.
Begrijp me niet verkeerd hé. Ik heb heel veel bewondering en een eindeloos respect voor al die mensen die zich nu voor 200% inzetten in de welzijn- en zorgsector. Die mensen zijn nu onmisbaar en zetten hun eigen privéleven volledig opzij, om anderen te helpen. Ze draaien vaak dubbele shiften en trachten in deze moeilijke tijden mensen die ziek, dak- en thuisloos zijn toch nog dat sprankeltje hoop te geven, telkens met de glimlach (ook al zijn ze doodmoe). Maar diezelfde mensen kregen een paar maanden geleden ook te horen dat er geen geld meer was voor extra personeel, dat ze zelfs met minder personeel het werk moeten gedaan krijgen en het met veel minder middelen ook zullen moeten redden. Toen was er helemaal geen waardering voor deze sector en vond men dat het met een BEKE minder kon. Toen stonden deze mensen letterlijk in de kou en in de regen te betogen, om duidelijk te maken hoe belangrijk hun werk is. Toen was er voor deze mensen heel weinig aandacht en vond men het maar normaal dat er ook binnen deze sector moest bespaard worden.
Ik kan alleen maar hopen dat er na deze crisis ook nog aan hen gedacht wordt, wanneer zij het mentaal moeilijk krijgen ? Want ook zij hebben een gezin en familie, een leven buiten het werk en zij zullen ongetwijfeld nog de weerslag krijgen, eens alles terug een beetje normaler wordt. Laten we hopen dat er nadien ook structurele oplossingen komen voor de werkomstandigheden waarin deze mensen moeten werken en er op een constructieve manier in dialoog kan gegaan worden om die werkomstandigheden ook te verbeteren.
Ik heb ook enorm veel respect voor mijn collega's van alle CAW's die in deze moeilijke tijden alles op alles zetten om het contact met de meest kwetsbare mensen te behouden. Zij doen er alles aan om bereikbaar te blijven, op die momenten waarop iedereen het advies krijgt om in zijn kot te blijven.
Zij willen de mensen die dat kot niet hebben niet uit het oog verliezen. Dikke pluim voor al de collega's die de handen in elkaar steken om nieuwe initiatieven uit de grond te stampen, zodat ook de dak- en thuislozen het nodige comfort krijgen (douches, wasmachines, eten...) om ervoor te zorgen dat zij niet ziek worden en indien dit wel het geval is, hen de nodige hulp te geven. Want ook in deze moeilijke COVID-19 periode worden de mensen die geen kot hebben wel eens vergeten.
Ik zou zelf heel graag de handen uit de mouwen steken en samen met mijn collega's voor de nodige opvang willen zorgen, maar helaas laat mijn gezondheid dit niet meer toe. Ik moet het momenteel allemaal een beetje vanop afstand volgen en voel me een beetje nutteloos. Onlangs zag ik op Facebook een berichtje van een collega die diabeet is en dus ook wat voorzichtig moet zijn met menselijk contact. Hij verwoordde het gevoel waarmee ik nu zit heel goed : "ik moet extra voorzichtig zijn omdat ik diabeet ben, maar verdorie in hart en nieren ben ik een hulpverlener - al 30 jaar lang - en nu het nodig is, kan ik niet de handen uit de mouwen steken zoals ik zou willen, samen met mijn collega's in een inloopcentra, nachtopvangcentra of opvangcentrum voor thuislozen. Collega's die ik bewonder, collega's die ik mis." Deze collega zet zich in ons CAW in voor de fondsenwerving en wil nu alles op alles zetten om zoveel mogelijk middelen bijeen te krijgen, zodat we ook de meest kwetsbare mensen een hart onder de riem kunnen steken en een handje kunnen helpen.
Om me ook niet helemaal nutteloos te voelen, wil ik heel graag mijn collega Noël Callebaut (verantwoordelijk voor de fondsenwerving) helpen en doe ik een warme oproep om ons CAW te steunen, want ook in deze moeilijke tijden hebben we de centen broodnodig.
Burgers die initiatieven willen nemen of materiële giften willen geven ter ondersteuning van de CAW werking naar mensen in kwetsbare situaties, kunnen contact opnemen met onze stafmedewerker fondsenwerving en communicatie :
Noël Callebaut (noelcallebaut@cawoostvlaanderen.be – 0473/92 66 95).
Geloof me....Hij zal jullie met heel veel enthousiasme te woord staan en ervoor zorgen dat alle middelen goed gebruikt worden voor de meest kwetsbare mensen.
Alvast bedankt, hou het veilig en zorg goed voor elkaar !
Liefs ♥
Els
Blijven bewegen is heel belangrijk. Move to Sport en MS-Liga Vlaanderen vzw hebben de handen in elkaar geslagen en ontwikkelden oefenprogramma’s op maat van personen met MS. Deze oefeningen kan je veilig, online, in je thuisomgeving doen. Probeer het zeker, en hou de updates in de gaten voor nog meer oefenplezier! #staysafe #stayathome #BlijfBewegenMetMS.
Klik op onderstaande link voor oefenprogramma's :
www.movetosport.be/blijf-bewegen/blijf-bewegen-met-ms-introductie?fbclid=IwAR1dfIdK2SQlgINOllBg1u7sojB4gdwfBHNAuPdVdbXs9KyZ4kV4RZV0Qis
RSS-feed
