Wanneer je 's ochtends opstaat, denk dan aan het voorrecht dat je hebt om te leven, te ademen, te genieten en lief te hebben....Elke dag krijg ik via mail een quote doorgestuurd van dagelijkse gedachten.net. Meestal voel ik me na het lezen van de quote helemaal klaar om aan de dag te beginnen. Alleen lukt het met dat opstaan vandaag iets minder goed. Ik moet heel veel moeite doen om te genieten van het voorrecht waarover ze het in deze quote hebben.
Mezelf moed insprekend, geraak ik uiteindelijk uit bed. Ik voel dat het niet echt een 'topdagje' zal worden. Ik verga nog steeds van de pijn, dus ik besluit uiteindelijk om toch een extra pijnstiller te slikken. Al was het maar om toch nog wat aangenaam te zijn voor de mensen rondom mij. Intussen heb ik wel geleerd om met de pijn om te gaan. Toch zijn er momenten waarop het allemaal wat teveel wordt en ik écht wel moeite moet doen om me sterk te houden.
De pijnstiller zorgt ervoor dat het allemaal iets beter vol te houden is en ik vertrek uiteindelijk toch naar het werk. De busrit valt wat tegen. Alle zitplaatsen zijn bezet door jongeren op weg naar school. Niemand ziet dat ik ziek ben en ik behoor nog niet tot de leeftijdsklasse van senioren. Er zit dus niets anders op dan recht blijven staan. Iedere bocht die de bus neemt, zorgt voor stekende pijn in mijn onderrug. Ik bijt op mijn tanden en slaag er uiteindelijk in om zonder al te veel kleerscheuren de eindhalte te halen. Daarna moet ik nog een kwartiertje naar het werk stappen. Ik bedwing de tranen, voel me eigenlijk ellendig en stel me de vraag of ik niet beter thuis was gebleven.
De wandeling doet me wel goed. Het valt me op dat, eens ik op de werkvloer ben, het met de pijn nog wel meevalt. Doordat ik bezig ben en ik mijn gedachten focus op andere dingen, vergeet ik heel even alle andere ongemakken. Mogelijks komt het ook door mijn collega's die zien dat het toch niet helemaal oké gaat en zo lief zijn om af en toe een kopje koffie te brengen en een babbeltje te slaan met mij. De bemoedigende woorden van collega's doen deugd en werken zelfs ook een beetje pijnstillend. Tof dat ze, ondanks mijn beperkingen, mijn werk weten te waarderen en soms zelfs zeggen dat ik tijdig mijn grenzen moet aangeven.
Eens ik terug op de bus zit op weg naar huis, duikt de pijn echter terug op.
Mijn gedachten dwalen af, ik zie duizend-en-één to-do-lijstje in mijn gedachten verschijnen en stel mij tijdens de busrit al de vraag of ik het (met de pijn) allemaal zal gedaan krijgen. Ik heb even het gevoel dat ik de pedalen aan het verliezen ben, maar besef dat het belangrijk is dat ik vooral blijf verder fietsen. De pijn zorgt soms voor chaos in mijn hoofd, wat op zijn beurt ook voor een gevoel van onrust zorgt. Ik geef mezelf de toestemming om mijn gevoelens te erkennen en na een flinke huilbui, besluit ik over te gaan tot actie. Ik maak een afspraak bij de huisarts en kan de dag nadien al bij hem langs voor een consult. Ik weet niet wat ik precies verwacht had van dit consult, maar weet wel dat ik nadien met een 'leeg' gevoel thuis kom. Ik krijg het advies om core-stability oefeningen te doen, indien nodig pijnstillers (en een maagbeschermer) te nemen en vooral de afspraken bij de kine strikt op te volgen. Wanneer ik op advies van mijn huisarts via Youtube op zoek ga naar dergelijke oefeningen, kom ik tot de vaststellingen dat ik eigenlijk al maanden deze oefeningen doe bij de kinesist. Even zit ik met het idee : moet dit mij nu verder helpen ?
"Soms lijkt het leven een rivier die ongestoord door haar bedding kabbelt. Plotseling kan het leven een andere wending nemen en in een kolkende maalstroom veranderen. Dan vraag het leven het uiterste van ons. We kunnen ziek worden, zorgen hebben over relaties, werk, geld, we kunnen overvraagd worden en uitgeput raken. Wat gisteren nog als vanzelfsprekend leek vast te staan, kan vandaag een grote bron van onzekerheid zijn geworden. Soms gaat het gewoon niet meer en kan niemand ons uitleggen wat eraan scheelt. Stress kan langzaam en ongemerkt ons leven binnensluipen of als een donderslag bij heldere hemel van het ene ogenblik op het andere ons leven omgooien. Meestal komt stress onverwacht en ongevraagd. Stress heeft twee kanten. Aan de ene kant zijn er de gebeurtenissen die op ons afkomen. Aan de andere kant is er de reactie van ons organisme. Het lichaam speelt hierbij een belangrijke rol. We hebben namelijk maar één stressdetector : ons eigen lichaam. We noemen 'voelen' niet voor niets 'voelen'. Gevoelens voelen we met ons lichaam.
De gebeurtenissen die op ons afkomen en de automatische reacties van ons lichaam hebben we niet zelf in de hand. Waar we wel invloed op kunnen uitoefenen, is de manier waarop we ermee omgaan. Daarin hebben we keuzemogelijkheden. " (uit het boek : Mindfulness - in de maalstroom van het leven van Edel Maex).
Ik zit even in een 'dipje' en besluit op zaterdagavond de pijn wat te verzachten met een goede Gin-tonic en het boek over Mindfulness van Edel Maex.
Manlief en de dochter willen het avondeten klaar maken, zodat ik wat kan rusten. Ik besef dat alcohol niet de meest efficiënte manier is om de pijn te verzachten (en mogelijks de dag nadien voor nog meer hoofdpijn kan zorgen), maar toch geniet ik er van. Zolang ik er geen slechte gewoonte van maak, moet zelfs dit (ondanks de medicatie die ik neem) toch kunnen. Een bevriende lotgenote laat weten dat een medicinale sigaret of 10 misschien ook soelaas kan bieden en zegt dat ze mij altijd wil komen vergezellen. Ook al lijkt het voorstel mij op dat moment heel aantrekkelijk, toch pas ik hiervoor. Voorlopig zoek ik af en toe mijn troost in een glaasje wijn en/of een aperitiefje. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik soms wel nieuwsgierig ben naar het effect van 'medicinale cannabis'. Ik kom echter nog niet in aanmerking voor dergelijke medicatie, aangezien ik niet af te rekenen heb met chronische en acute pijn of spierspasmen. Mijn pijn steekt slechts af en toe eens de kop op en kan voorlopig (min of meer) verzacht worden door de combinatie van Lyrica en Ibuprofen.
Opnieuw opgestaan met pijn, maar deze keer heb ik mezelf voorgenomen om toch iets te doen met het advies dat ik kreeg van mijn huisarts. Ik ga op Youtube op zoek naar core stability oefeningen en besluit om de discipline aan te leren om dagelijks wat tijd in te plannen om deze oefeningen ook écht te doen. Vandaag heb ik een oefensessie van 7 minuten gedaan. Wanneer mijn dochter me belt en vraagt hoe het met mij gaat, vertel ik haar over mijn doelstelling.
Ze geeft aan dat ze samen met mij wil trainen en mij wil steunen, zodat ik het blijf volhouden. Ik neem een warm bad (want ook warmte kan de pijn wat verzachten) en besluit daarna zelfs nog de tijd te nemen om een 'bodyscan' te doen. Het is een eeuwigheid geleden dat ik tijd heb genomen voor mindfulness en meditatie. Het lichaam moet er opnieuw wat aan wennen, maar het lukt mij toch om eventjes te ontspannen. Ik besef dat ik mijn innerlijke mens de afgelopen weken misschien iets te vaak heb verwaarloosd en wil nu vooral terug wat tijd nemen voor mezelf.
En terwijl ik alles wat aan het overschouwen ben denk ik bij mezelf :
'Mijn grootste overwinning is niet dat ik nooit val, maar wel dat ik steeds weer opsta wanneer ik ben gevallen.'
Voortaan gun ik mij elke dag ook een paar minuten stilte...
Wil je zelf ook dagelijks een quote ontvangen om je dag goed te beginnen ? Klik dan op onderstaande link
www.dagelijksegedachte.net/inschrijven/
Benieuwd naar core stability oefeningen ? Bekijk dan zeker het Youtube filmpje
Mezelf moed insprekend, geraak ik uiteindelijk uit bed. Ik voel dat het niet echt een 'topdagje' zal worden. Ik verga nog steeds van de pijn, dus ik besluit uiteindelijk om toch een extra pijnstiller te slikken. Al was het maar om toch nog wat aangenaam te zijn voor de mensen rondom mij. Intussen heb ik wel geleerd om met de pijn om te gaan. Toch zijn er momenten waarop het allemaal wat teveel wordt en ik écht wel moeite moet doen om me sterk te houden.
De pijnstiller zorgt ervoor dat het allemaal iets beter vol te houden is en ik vertrek uiteindelijk toch naar het werk. De busrit valt wat tegen. Alle zitplaatsen zijn bezet door jongeren op weg naar school. Niemand ziet dat ik ziek ben en ik behoor nog niet tot de leeftijdsklasse van senioren. Er zit dus niets anders op dan recht blijven staan. Iedere bocht die de bus neemt, zorgt voor stekende pijn in mijn onderrug. Ik bijt op mijn tanden en slaag er uiteindelijk in om zonder al te veel kleerscheuren de eindhalte te halen. Daarna moet ik nog een kwartiertje naar het werk stappen. Ik bedwing de tranen, voel me eigenlijk ellendig en stel me de vraag of ik niet beter thuis was gebleven.
De wandeling doet me wel goed. Het valt me op dat, eens ik op de werkvloer ben, het met de pijn nog wel meevalt. Doordat ik bezig ben en ik mijn gedachten focus op andere dingen, vergeet ik heel even alle andere ongemakken. Mogelijks komt het ook door mijn collega's die zien dat het toch niet helemaal oké gaat en zo lief zijn om af en toe een kopje koffie te brengen en een babbeltje te slaan met mij. De bemoedigende woorden van collega's doen deugd en werken zelfs ook een beetje pijnstillend. Tof dat ze, ondanks mijn beperkingen, mijn werk weten te waarderen en soms zelfs zeggen dat ik tijdig mijn grenzen moet aangeven.
Eens ik terug op de bus zit op weg naar huis, duikt de pijn echter terug op.
Mijn gedachten dwalen af, ik zie duizend-en-één to-do-lijstje in mijn gedachten verschijnen en stel mij tijdens de busrit al de vraag of ik het (met de pijn) allemaal zal gedaan krijgen. Ik heb even het gevoel dat ik de pedalen aan het verliezen ben, maar besef dat het belangrijk is dat ik vooral blijf verder fietsen. De pijn zorgt soms voor chaos in mijn hoofd, wat op zijn beurt ook voor een gevoel van onrust zorgt. Ik geef mezelf de toestemming om mijn gevoelens te erkennen en na een flinke huilbui, besluit ik over te gaan tot actie. Ik maak een afspraak bij de huisarts en kan de dag nadien al bij hem langs voor een consult. Ik weet niet wat ik precies verwacht had van dit consult, maar weet wel dat ik nadien met een 'leeg' gevoel thuis kom. Ik krijg het advies om core-stability oefeningen te doen, indien nodig pijnstillers (en een maagbeschermer) te nemen en vooral de afspraken bij de kine strikt op te volgen. Wanneer ik op advies van mijn huisarts via Youtube op zoek ga naar dergelijke oefeningen, kom ik tot de vaststellingen dat ik eigenlijk al maanden deze oefeningen doe bij de kinesist. Even zit ik met het idee : moet dit mij nu verder helpen ?
"Soms lijkt het leven een rivier die ongestoord door haar bedding kabbelt. Plotseling kan het leven een andere wending nemen en in een kolkende maalstroom veranderen. Dan vraag het leven het uiterste van ons. We kunnen ziek worden, zorgen hebben over relaties, werk, geld, we kunnen overvraagd worden en uitgeput raken. Wat gisteren nog als vanzelfsprekend leek vast te staan, kan vandaag een grote bron van onzekerheid zijn geworden. Soms gaat het gewoon niet meer en kan niemand ons uitleggen wat eraan scheelt. Stress kan langzaam en ongemerkt ons leven binnensluipen of als een donderslag bij heldere hemel van het ene ogenblik op het andere ons leven omgooien. Meestal komt stress onverwacht en ongevraagd. Stress heeft twee kanten. Aan de ene kant zijn er de gebeurtenissen die op ons afkomen. Aan de andere kant is er de reactie van ons organisme. Het lichaam speelt hierbij een belangrijke rol. We hebben namelijk maar één stressdetector : ons eigen lichaam. We noemen 'voelen' niet voor niets 'voelen'. Gevoelens voelen we met ons lichaam.
De gebeurtenissen die op ons afkomen en de automatische reacties van ons lichaam hebben we niet zelf in de hand. Waar we wel invloed op kunnen uitoefenen, is de manier waarop we ermee omgaan. Daarin hebben we keuzemogelijkheden. " (uit het boek : Mindfulness - in de maalstroom van het leven van Edel Maex).
Ik zit even in een 'dipje' en besluit op zaterdagavond de pijn wat te verzachten met een goede Gin-tonic en het boek over Mindfulness van Edel Maex.
Manlief en de dochter willen het avondeten klaar maken, zodat ik wat kan rusten. Ik besef dat alcohol niet de meest efficiënte manier is om de pijn te verzachten (en mogelijks de dag nadien voor nog meer hoofdpijn kan zorgen), maar toch geniet ik er van. Zolang ik er geen slechte gewoonte van maak, moet zelfs dit (ondanks de medicatie die ik neem) toch kunnen. Een bevriende lotgenote laat weten dat een medicinale sigaret of 10 misschien ook soelaas kan bieden en zegt dat ze mij altijd wil komen vergezellen. Ook al lijkt het voorstel mij op dat moment heel aantrekkelijk, toch pas ik hiervoor. Voorlopig zoek ik af en toe mijn troost in een glaasje wijn en/of een aperitiefje. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik soms wel nieuwsgierig ben naar het effect van 'medicinale cannabis'. Ik kom echter nog niet in aanmerking voor dergelijke medicatie, aangezien ik niet af te rekenen heb met chronische en acute pijn of spierspasmen. Mijn pijn steekt slechts af en toe eens de kop op en kan voorlopig (min of meer) verzacht worden door de combinatie van Lyrica en Ibuprofen.
Opnieuw opgestaan met pijn, maar deze keer heb ik mezelf voorgenomen om toch iets te doen met het advies dat ik kreeg van mijn huisarts. Ik ga op Youtube op zoek naar core stability oefeningen en besluit om de discipline aan te leren om dagelijks wat tijd in te plannen om deze oefeningen ook écht te doen. Vandaag heb ik een oefensessie van 7 minuten gedaan. Wanneer mijn dochter me belt en vraagt hoe het met mij gaat, vertel ik haar over mijn doelstelling.
Ze geeft aan dat ze samen met mij wil trainen en mij wil steunen, zodat ik het blijf volhouden. Ik neem een warm bad (want ook warmte kan de pijn wat verzachten) en besluit daarna zelfs nog de tijd te nemen om een 'bodyscan' te doen. Het is een eeuwigheid geleden dat ik tijd heb genomen voor mindfulness en meditatie. Het lichaam moet er opnieuw wat aan wennen, maar het lukt mij toch om eventjes te ontspannen. Ik besef dat ik mijn innerlijke mens de afgelopen weken misschien iets te vaak heb verwaarloosd en wil nu vooral terug wat tijd nemen voor mezelf.
En terwijl ik alles wat aan het overschouwen ben denk ik bij mezelf :
'Mijn grootste overwinning is niet dat ik nooit val, maar wel dat ik steeds weer opsta wanneer ik ben gevallen.'
Voortaan gun ik mij elke dag ook een paar minuten stilte...
Wil je zelf ook dagelijks een quote ontvangen om je dag goed te beginnen ? Klik dan op onderstaande link
www.dagelijksegedachte.net/inschrijven/
Benieuwd naar core stability oefeningen ? Bekijk dan zeker het Youtube filmpje
 |  |
RSS-feed
