 | Kan je zelf een eventuele verklaring geven voor de klachten waarmee je nu af te rekenen hebt?" vraagt de arts die voor me zit. Euh...Zeg ik...Waarna ik even niet goed meer weet wat te zeggen en geloof me, dat overkomt me zelden. Meestal weet ik wel op welke manier ik moet communiceren met een arts. Maar deze vraag had ik eigenlijk niet verwacht en ik moet ook eerlijk bekennen dat het voor het eerst is dat een arts die vraag stelt aan mij. Om de stilte te doorbreken begin ik dan maar te vertellen dat ik een paar stressvolle weken achter de rug heb en bepaalde situaties mij emotioneel heel erg hebben aangegrepen. |
Ik vertel over de frustraties waarmee ik soms zit en dat ik mij vaak vragen stel over de manier waarop mensen met elkaar communiceren. Dat ik soms op mijn tong moet bijten om niet uit vliegen tegen die mensen en eens goed mijn gedacht te zeggen. Waarna ik mijn verhaal beëindig met een diepe zucht....
Ik zie de arts bevestigend knikken, waarop er opnieuw een stilte volgt. Deze keer besluit ik even te genieten van de stilte en niets meer te zeggen. De arts vraagt vervolgens nog welke medicatie ik neem of er erfelijke aandoeningen zijn in mijn familie en hoe lang ik al rondloop met mijn klachten. Uiteindelijk besluit hij toch om een aantal (minder aangename) onderzoeken te laten uitvoeren. 'Al was het maar om dingen uit te sluiten en het zal ook goed zijn voor jouw gemoedsrust', zegt hij nog....
Ik onderga de onderzoeken en zit nadien (nog een beetje groggy) terug bij de arts, om de resultaten te bespreken. Goed nieuws ! Er is niets aan de hand, alles ziet er perfect uit, ik ben zo gezond als een vis ! Ik zou een gat in de lucht moeten springen (want even vreesde ik dat er écht iets mis was met mij), maar eigenlijk ben ik teleurgesteld. Want als er niets te zien is en alles is oké, hoe komt het dan dat ik mij de laatste weken vaak écht beroerd voel en zelfs pijn voel. Er volgt een kort gesprek met de arts, waarin vooral hij het woord voert. Hij is vriendelijk en ergens ook wel betrokken met mijn situatie. Hij vertelt dat stress een behoorlijke impact kan hebben op je lichaam en allerlei klachten kan veroorzaken. Hij geeft mij het advies om tijd te nemen om tot rust te komen en zoveel mogelijk stress te vermijden en schrijft mij wat medicatie voor, indien de klachten toch wat blijven aanslepen. Twintig minuten later sta ik buiten te wachten op mijn dochter, die mij zal komen ophalen en stel ik mij de vraag....En wat nu ? Hoe moet het nu verder ? Ik voel me even moedeloos...
Ik besef natuurlijk wel dat artsen geen wonderen kunnen verrichten en dat ze zelfs blij zijn wanneer ze ook eens goed nieuws kunnen brengen aan een patiënt, nl. dat er niets 'verdachts' te zien is. Maar ik stel mij nog steeds de vraag : stel ik het mij dan allemaal voor ? Word ik 's nachts wakker van de pijn, terwijl die er eigenlijk niet is ? Is het enkel mijn brein die foute signalen doorstuurt en mij daardoor zo'n miserabel gevoel geeft ? Ik voel boosheid in me opkomen, omdat ik mij niet echt begrepen en geholpen voel. Anderzijds begrijp ik ook de machteloosheid van artsen, die allerlei onderzoeken laten uitvoeren en niets kunnen vinden en tenslotte moeten vertellen dat stress voor hen de enige mogelijkheid is waardoor de klachten zijn ontstaan.
Intussen tracht ik hun advies op te volgen. Ik probeer zoveel mogelijk te rusten, neem tijd om te eten en ik mediteer om te ontspannen. Ik maak een lange wandeling met mijn superman, lees een boek en een lekker warm bad met heel veel badschuim.
Ik prop mijn earpods in mijn oren, sluit me af van de buitenwereld en luister naar muziek. Ik heb zin om heel luid mee te zingen op de klanken van Avicii ('Wake me up, when it's all over'), maar ik denk dat mijn dochter mij dan helemaal gek zal verklaren, dus ik beperk mij tot wat 'wiebelen' op mijn stoel op het ritme van de muziek.
Ik probeer me vooral niet op te jagen in dingen waar ik toch niets kan aan veranderen, maar....Ik word 's nachts nog steeds wakker met pijn en sta 's ochtends op met een gevoel alsof ik de hele nacht ben gaan feesten en een behoorlijke kater heb (en dit terwijl ik nog nauwelijks alcohol drink). Ik let op mijn voeding en ben hierdoor zelfs al een paar kilootjes verloren (dus toch nog een meevallertje), ik drink veel water, ik sport en ik neem quality time met mijn gezin...
Maar ik blijf met onzichtbare symptomen zitten, die heel moeilijk zijn om uit te leggen aan mensen die hier niet mee geconfronteerd worden. En ook al weet ik dat ik er zal moeten leren mee omgaan, soms is dat verdomd moeilijk. Het lukt me de ene dag al beter dan de andere om mij over die vermoeidheid heen te zetten en niet teveel te denken aan de pijn en anderen ongemakken. Onlangs zat ik op een vergadering, ik was er wel aanwezig, dat voelde ik. Maar om één of andere reden had ik geen idee meer wat ik moest zeggen of doen, ik had het gevoel heel ver weg te zijn, voelde een onrustig gevoel binnenin mij. Ik hoorde collega's praten, maar kon niet ontcijferen wat ze eigenlijk aan het vertellen waren. Ik voelde me zo ver weg van hen en besloot uiteindelijk de vergadering vroeger te verlaten en naar huis te gaan om te rusten. De wandeling van het werk naar de tramhalte bezorgde me voldoende zuurstof en eens ik thuis was, voelde ik me terug beter.
Soms kan de vermoeidheid zo sterk aanwezig zijn en meestal net op die momenten waarop het niet goed uitkomt. Helaas is hier weinig aan te doen en kan ik het alleen maar ondergaan. En ondanks de pijn, de vermoeidheid en de kleine ongemakken, tracht ik er toch zoveel mogelijk te zijn voor de mensen rondom mij. Ik wil een gezellige mama zijn en leuke dingen doen met mijn superman. Dus verbijt ik de pijn en tracht ik vooral verder te gaan met mijn leven. En meestal lukt het mij om alles te vergeten en te genieten van die warme momenten samen. Samen met mijn dochter TV kijken onder een warm dekentje met een pot Ben & Jerry's ijs (en even niet denken aan mijn dieet) of op swingende muziek de afwas doen en een lachbui krijgen wanneer ik een foute 'dansmove' uitprobeer. Een lange wandeling maken langs het strand met mijn superman en daarna genieten van een kopje koffie met een appeltaartje (en alweer even mijn dieet vergeten ☺). Naar 'Star Wars - episode 3' kijken om manlief een plezier te doen en alleen het begin en het einde van de film zien, omdat rode wijn heel slaapverwekkend werkt bij mij. Heerlijke genieten met die mensen waarvan ik heel veel hou !
Maar soms lukt het mij niet om te genieten en vandaag is zo'n dag...Een dag waarop ik het liefst meteen terug mijn bed zou willen induiken, onbereikbaar wil zijn en eens heel luid zou willen roepen : 'Waarom gaat het niet beter ? Waarom ik ?'. Het moeilijke van het hebben van een chronische ziekte, is dat je elke dag op de proef wordt gesteld. Iedere dag weer is het knokken en blijven geloven in jezelf ! Ik tracht mezelf moed in te spreken...'Komaan Els, je kan het ! Nu niet opgeven, morgen is er een nieuwe dag met nieuwe mogelijkheden. '
Je kunt denken in moeilijkheden en je kunt denken in mogelijkheden. Vandaag heb ik een 'dipdagje', maar morgen gaat het vast weer beter en zie ik opnieuw zoveel mogelijkheden. Ik ben nog steeds aan het revalideren van chronisch ziek zijn.
Duimen maar....
Ik zie de arts bevestigend knikken, waarop er opnieuw een stilte volgt. Deze keer besluit ik even te genieten van de stilte en niets meer te zeggen. De arts vraagt vervolgens nog welke medicatie ik neem of er erfelijke aandoeningen zijn in mijn familie en hoe lang ik al rondloop met mijn klachten. Uiteindelijk besluit hij toch om een aantal (minder aangename) onderzoeken te laten uitvoeren. 'Al was het maar om dingen uit te sluiten en het zal ook goed zijn voor jouw gemoedsrust', zegt hij nog....
Ik onderga de onderzoeken en zit nadien (nog een beetje groggy) terug bij de arts, om de resultaten te bespreken. Goed nieuws ! Er is niets aan de hand, alles ziet er perfect uit, ik ben zo gezond als een vis ! Ik zou een gat in de lucht moeten springen (want even vreesde ik dat er écht iets mis was met mij), maar eigenlijk ben ik teleurgesteld. Want als er niets te zien is en alles is oké, hoe komt het dan dat ik mij de laatste weken vaak écht beroerd voel en zelfs pijn voel. Er volgt een kort gesprek met de arts, waarin vooral hij het woord voert. Hij is vriendelijk en ergens ook wel betrokken met mijn situatie. Hij vertelt dat stress een behoorlijke impact kan hebben op je lichaam en allerlei klachten kan veroorzaken. Hij geeft mij het advies om tijd te nemen om tot rust te komen en zoveel mogelijk stress te vermijden en schrijft mij wat medicatie voor, indien de klachten toch wat blijven aanslepen. Twintig minuten later sta ik buiten te wachten op mijn dochter, die mij zal komen ophalen en stel ik mij de vraag....En wat nu ? Hoe moet het nu verder ? Ik voel me even moedeloos...
Ik besef natuurlijk wel dat artsen geen wonderen kunnen verrichten en dat ze zelfs blij zijn wanneer ze ook eens goed nieuws kunnen brengen aan een patiënt, nl. dat er niets 'verdachts' te zien is. Maar ik stel mij nog steeds de vraag : stel ik het mij dan allemaal voor ? Word ik 's nachts wakker van de pijn, terwijl die er eigenlijk niet is ? Is het enkel mijn brein die foute signalen doorstuurt en mij daardoor zo'n miserabel gevoel geeft ? Ik voel boosheid in me opkomen, omdat ik mij niet echt begrepen en geholpen voel. Anderzijds begrijp ik ook de machteloosheid van artsen, die allerlei onderzoeken laten uitvoeren en niets kunnen vinden en tenslotte moeten vertellen dat stress voor hen de enige mogelijkheid is waardoor de klachten zijn ontstaan.
Intussen tracht ik hun advies op te volgen. Ik probeer zoveel mogelijk te rusten, neem tijd om te eten en ik mediteer om te ontspannen. Ik maak een lange wandeling met mijn superman, lees een boek en een lekker warm bad met heel veel badschuim.
Ik prop mijn earpods in mijn oren, sluit me af van de buitenwereld en luister naar muziek. Ik heb zin om heel luid mee te zingen op de klanken van Avicii ('Wake me up, when it's all over'), maar ik denk dat mijn dochter mij dan helemaal gek zal verklaren, dus ik beperk mij tot wat 'wiebelen' op mijn stoel op het ritme van de muziek.
Ik probeer me vooral niet op te jagen in dingen waar ik toch niets kan aan veranderen, maar....Ik word 's nachts nog steeds wakker met pijn en sta 's ochtends op met een gevoel alsof ik de hele nacht ben gaan feesten en een behoorlijke kater heb (en dit terwijl ik nog nauwelijks alcohol drink). Ik let op mijn voeding en ben hierdoor zelfs al een paar kilootjes verloren (dus toch nog een meevallertje), ik drink veel water, ik sport en ik neem quality time met mijn gezin...
Maar ik blijf met onzichtbare symptomen zitten, die heel moeilijk zijn om uit te leggen aan mensen die hier niet mee geconfronteerd worden. En ook al weet ik dat ik er zal moeten leren mee omgaan, soms is dat verdomd moeilijk. Het lukt me de ene dag al beter dan de andere om mij over die vermoeidheid heen te zetten en niet teveel te denken aan de pijn en anderen ongemakken. Onlangs zat ik op een vergadering, ik was er wel aanwezig, dat voelde ik. Maar om één of andere reden had ik geen idee meer wat ik moest zeggen of doen, ik had het gevoel heel ver weg te zijn, voelde een onrustig gevoel binnenin mij. Ik hoorde collega's praten, maar kon niet ontcijferen wat ze eigenlijk aan het vertellen waren. Ik voelde me zo ver weg van hen en besloot uiteindelijk de vergadering vroeger te verlaten en naar huis te gaan om te rusten. De wandeling van het werk naar de tramhalte bezorgde me voldoende zuurstof en eens ik thuis was, voelde ik me terug beter.
Soms kan de vermoeidheid zo sterk aanwezig zijn en meestal net op die momenten waarop het niet goed uitkomt. Helaas is hier weinig aan te doen en kan ik het alleen maar ondergaan. En ondanks de pijn, de vermoeidheid en de kleine ongemakken, tracht ik er toch zoveel mogelijk te zijn voor de mensen rondom mij. Ik wil een gezellige mama zijn en leuke dingen doen met mijn superman. Dus verbijt ik de pijn en tracht ik vooral verder te gaan met mijn leven. En meestal lukt het mij om alles te vergeten en te genieten van die warme momenten samen. Samen met mijn dochter TV kijken onder een warm dekentje met een pot Ben & Jerry's ijs (en even niet denken aan mijn dieet) of op swingende muziek de afwas doen en een lachbui krijgen wanneer ik een foute 'dansmove' uitprobeer. Een lange wandeling maken langs het strand met mijn superman en daarna genieten van een kopje koffie met een appeltaartje (en alweer even mijn dieet vergeten ☺). Naar 'Star Wars - episode 3' kijken om manlief een plezier te doen en alleen het begin en het einde van de film zien, omdat rode wijn heel slaapverwekkend werkt bij mij. Heerlijke genieten met die mensen waarvan ik heel veel hou !
Maar soms lukt het mij niet om te genieten en vandaag is zo'n dag...Een dag waarop ik het liefst meteen terug mijn bed zou willen induiken, onbereikbaar wil zijn en eens heel luid zou willen roepen : 'Waarom gaat het niet beter ? Waarom ik ?'. Het moeilijke van het hebben van een chronische ziekte, is dat je elke dag op de proef wordt gesteld. Iedere dag weer is het knokken en blijven geloven in jezelf ! Ik tracht mezelf moed in te spreken...'Komaan Els, je kan het ! Nu niet opgeven, morgen is er een nieuwe dag met nieuwe mogelijkheden. '
Je kunt denken in moeilijkheden en je kunt denken in mogelijkheden. Vandaag heb ik een 'dipdagje', maar morgen gaat het vast weer beter en zie ik opnieuw zoveel mogelijkheden. Ik ben nog steeds aan het revalideren van chronisch ziek zijn.
Duimen maar....
RSS-feed
