 |  |
We beginnen bijna aan week 8 in lockdown...De wereld is tot stilstand gekomen. De grenzen blijven dicht, we blijven thuis. Mensen klagen, willen meer bewegingsvrijheid en terug naar het 'normale'. Misschien klinkt het wat raar, maar van mij mag alles nog eventjes stilstaan. Het langzame leven brengt me tot rust, het doet me nadenken en even stil staan bij mezelf.
We leven in een maatschappij waar alles heel snel moet gaan en iedereen heel flexibel moet zijn.
En plots valt alles stil en zitten we gedwongen thuis. Behalve de hulpverleners en andere mensen in vitale beroepen. Zij werken keihard verder en gaan de strijd aan tegen het virus. Ook voor hen zijn het bizarre en soms zelfs beangstigende tijden. Maar ze blijven ervoor gaan, ondanks de vermoeidheid en de pijn van de beschermende maskers die ze urenlang moeten dragen. Ze verdienen tonnen respect voor hun inzet en doorzettingsvermogen. Zij staan er middenin en zien hoe verwoestend het virus SARS-CoV-2 kan zijn. Ik word stil wanneer ik de beelden zie van mensen die aan het vechten zijn voor hun leven en mogelijks de strijd niet zullen winnen. Heel af en toe pink ik een traan weg, voor die mensen die het niet gehaald hebben. Maar ook voor die mensen die het wel gehaald hebben,omdat ik besef dat zij die het wel halen, nog een lange revalidatie staat te wachten. De wereld staat op zijn kop. 2020 zal voor altijd in ons geheugen blijven staan als het jaar waarin SARS-CoV-2 zijn intrede deed, de hele wereld rondreisde en er een nieuwe ziekte, nl. COVID-19 ontstond.
Ik vind zelf dat wij geen reden hebben tot klagen. Het enige wat we moeten doen, is thuis blijven en contacten met anderen tot een minimum beperken. Jawel, ook ik mis de fysieke contacten met familie en vrienden. Ik kan niet wachten tot ik mijn oudste dochter eens goed kan knuffelen en haar een schouderklopje kan geven omdat ze ook als leerkracht blijft verder werken en telkens weer nieuwe manieren zoekt om de kinderen les te geven. Maar ik besef ook dat, als we nog even op de tanden bijten en volhouden, we later terug gezellig kunnen samen komen en dan kunnen vertellen over onze ervaringen tijdens de lockdown. Ik ben ervan overtuigd dat dit boeiende verhalen kan opleveren. Ook al denken we vaak dat we niks hebben zitten doen en de tijd tergend traag voorbij ging. Het is vaak op momenten van verveling, dat er nieuwe ideeën ontstaan.
Onlangs keek in naar een reportage van 'Floortje blijft hier' op de Nederlandse televisie. Vooral het eerste gesprek tussen Floortje en een filosofe, sprak me heel erg aan. Ik deel hieronder graag een stukje van het gesprek :
"Als we worden gedwongen om stil te staan bij het leven, komen we er misschien achter dat we veel meer kunnen dan we denken. Er is een wereld van voor en van na half maart 2020. En in die wereld van nu moeten we onder ogen zien, dat het Corona-virus ons land in de greep heeft. Hulpverleners werken dag en nacht om het virus te bestrijden en wij doen ons best om te wennen aan een nieuwe realiteit. We worden teruggeworpen op eigenschappen die we verloren lijken te hebben en vechten tegen krachten die we niet kennen. Maar we zijn ook sterker dan we denken en zijn in staat tot dingen die we nooit voor mogelijk hielden.
Wanneer je vroeger door de stad liep, dan zag je alleen maar mensen. Nu er geen mensen meer zijn, heb ik vaak de indruk dat de gebouwen veel indrukwekkender zijn dan ik. Pas nu realiseer ik me enorm hoezeer je omgeving een impact heeft op wie je bent en wat je voelt. En als die omgeving plots stil valt en die omgeving plotseling leeg is, dan val ik zelf eigenlijk ook stil. Je verandert plots als mens heel erg. Ik merk nu pas hoe vaak en hoe veel ik in beweging was en altijd onderweg was naar iets of iemand. En nu ineens is er de totale ‘gedwongen’ rust. Het leert me dat je het bijzondere en avontuurlijke niet altijd elders moet gaan zoeken, de schoonheid kan ook juist in de verstilling zitten, in het lokale, in het nabije. Ons leven zit vaak zo vol met activiteiten en afspraken, dat je nauwelijks tijd hebt om erbij stil te staan. En nu noodgedwongen alles stilstaat, is het de uitdaging om te zien dat het avontuur ook dichtbij kan zijn. Door de verstilling gebeurt er heel wat in je hoofd, waar je normaal geen tijd voor hebt"
Ik ben altijd al een 'explorer' geweest, een zoeker, iemand die altijd onderweg is naar iets nieuws. Maar ik besef nu meer dan ooit, dat ik het nieuwe avontuur soms misschien wel te ver ging zoeken. Nu alles stil staat observeer ik de wereld rondom mij, zoals ik hem nooit eerder zag. Het geeft me een zekere rust, die stilte. Ik schrijf erover, verzamel dingen tijdens mijn wandelingen, maak foto's van een paardenbloem en een vergeet-mij-nietje. Ik kijk vol verwondering naar de creativiteit die bij vele mensen naar boven komt en bewaar teksten, foto's en dingen die mij raken in mijn eigen 'Corona-dagboekje'. Wanneer ik eens een paar bladzijden terugkeer in mijn dagboek, valt het mij op hoeveel mooie verhalen ik reeds heb en welke leuke en nieuwe ervaringen ik reeds heb meegemaakt. Het geluk zit in kleine dingen, je moet ze alleen willen zien.
We leven in een maatschappij waar alles heel snel moet gaan en iedereen heel flexibel moet zijn.
En plots valt alles stil en zitten we gedwongen thuis. Behalve de hulpverleners en andere mensen in vitale beroepen. Zij werken keihard verder en gaan de strijd aan tegen het virus. Ook voor hen zijn het bizarre en soms zelfs beangstigende tijden. Maar ze blijven ervoor gaan, ondanks de vermoeidheid en de pijn van de beschermende maskers die ze urenlang moeten dragen. Ze verdienen tonnen respect voor hun inzet en doorzettingsvermogen. Zij staan er middenin en zien hoe verwoestend het virus SARS-CoV-2 kan zijn. Ik word stil wanneer ik de beelden zie van mensen die aan het vechten zijn voor hun leven en mogelijks de strijd niet zullen winnen. Heel af en toe pink ik een traan weg, voor die mensen die het niet gehaald hebben. Maar ook voor die mensen die het wel gehaald hebben,omdat ik besef dat zij die het wel halen, nog een lange revalidatie staat te wachten. De wereld staat op zijn kop. 2020 zal voor altijd in ons geheugen blijven staan als het jaar waarin SARS-CoV-2 zijn intrede deed, de hele wereld rondreisde en er een nieuwe ziekte, nl. COVID-19 ontstond.
Ik vind zelf dat wij geen reden hebben tot klagen. Het enige wat we moeten doen, is thuis blijven en contacten met anderen tot een minimum beperken. Jawel, ook ik mis de fysieke contacten met familie en vrienden. Ik kan niet wachten tot ik mijn oudste dochter eens goed kan knuffelen en haar een schouderklopje kan geven omdat ze ook als leerkracht blijft verder werken en telkens weer nieuwe manieren zoekt om de kinderen les te geven. Maar ik besef ook dat, als we nog even op de tanden bijten en volhouden, we later terug gezellig kunnen samen komen en dan kunnen vertellen over onze ervaringen tijdens de lockdown. Ik ben ervan overtuigd dat dit boeiende verhalen kan opleveren. Ook al denken we vaak dat we niks hebben zitten doen en de tijd tergend traag voorbij ging. Het is vaak op momenten van verveling, dat er nieuwe ideeën ontstaan.
Onlangs keek in naar een reportage van 'Floortje blijft hier' op de Nederlandse televisie. Vooral het eerste gesprek tussen Floortje en een filosofe, sprak me heel erg aan. Ik deel hieronder graag een stukje van het gesprek :
"Als we worden gedwongen om stil te staan bij het leven, komen we er misschien achter dat we veel meer kunnen dan we denken. Er is een wereld van voor en van na half maart 2020. En in die wereld van nu moeten we onder ogen zien, dat het Corona-virus ons land in de greep heeft. Hulpverleners werken dag en nacht om het virus te bestrijden en wij doen ons best om te wennen aan een nieuwe realiteit. We worden teruggeworpen op eigenschappen die we verloren lijken te hebben en vechten tegen krachten die we niet kennen. Maar we zijn ook sterker dan we denken en zijn in staat tot dingen die we nooit voor mogelijk hielden.
Wanneer je vroeger door de stad liep, dan zag je alleen maar mensen. Nu er geen mensen meer zijn, heb ik vaak de indruk dat de gebouwen veel indrukwekkender zijn dan ik. Pas nu realiseer ik me enorm hoezeer je omgeving een impact heeft op wie je bent en wat je voelt. En als die omgeving plots stil valt en die omgeving plotseling leeg is, dan val ik zelf eigenlijk ook stil. Je verandert plots als mens heel erg. Ik merk nu pas hoe vaak en hoe veel ik in beweging was en altijd onderweg was naar iets of iemand. En nu ineens is er de totale ‘gedwongen’ rust. Het leert me dat je het bijzondere en avontuurlijke niet altijd elders moet gaan zoeken, de schoonheid kan ook juist in de verstilling zitten, in het lokale, in het nabije. Ons leven zit vaak zo vol met activiteiten en afspraken, dat je nauwelijks tijd hebt om erbij stil te staan. En nu noodgedwongen alles stilstaat, is het de uitdaging om te zien dat het avontuur ook dichtbij kan zijn. Door de verstilling gebeurt er heel wat in je hoofd, waar je normaal geen tijd voor hebt"
Ik ben altijd al een 'explorer' geweest, een zoeker, iemand die altijd onderweg is naar iets nieuws. Maar ik besef nu meer dan ooit, dat ik het nieuwe avontuur soms misschien wel te ver ging zoeken. Nu alles stil staat observeer ik de wereld rondom mij, zoals ik hem nooit eerder zag. Het geeft me een zekere rust, die stilte. Ik schrijf erover, verzamel dingen tijdens mijn wandelingen, maak foto's van een paardenbloem en een vergeet-mij-nietje. Ik kijk vol verwondering naar de creativiteit die bij vele mensen naar boven komt en bewaar teksten, foto's en dingen die mij raken in mijn eigen 'Corona-dagboekje'. Wanneer ik eens een paar bladzijden terugkeer in mijn dagboek, valt het mij op hoeveel mooie verhalen ik reeds heb en welke leuke en nieuwe ervaringen ik reeds heb meegemaakt. Het geluk zit in kleine dingen, je moet ze alleen willen zien.
  |  |  |
Net als iedereen had ik in eerste instantie een enorme behoefte om te starten met een grote 'lente schoonmaak'. Eerder uit een gevoel van, ik moet nuttig en zinvol bezig zijn, dan uit goesting. Ik moet toegeven dat wanneer mijn superman aangeeft dat we onze rommel moeten opruimen, ik vaak uitstelgedrag vertoon. Maar nu alle afspraken verdwenen zijn uit onze agenda en we in ons kot moeten blijven, is er geen ontkomen meer aan en zijn we samen beginnen poetsen en ramen zemen alsof ons leven ervan afhing. Tijdens het poetsen en opruimen heb ik me soms wel eens de vraag gesteld waarvoor dit eigenlijk allemaal nodig was ? Er komt toch niemand op bezoek ? Maar ik moet toegeven dat een opgeruimd bureau en zaken die al weken rondslingeren in huis terug een vast plekje geven, ook voor de nodig rust in mijn hoofd zorgt. Het enige waar we het een beetje oneens over waren is het aantal boeken die ik overal verspreid over het huis heb liggen. Manlief zou er zo graag een paar weg doen en snapt niet waarom een boek dat ik reeds gelezen heb, toch nog in de boekenkast terecht komt. Ikzelf kan er geen afscheid van nemen en wil ze allemaal nog eens lezen, wanneer ik in pensioen ben. Ik zit zelfs met het idee om zelf een boeken'kist' te maken en ze daarin op te bergen, zodat ze minder zichtbaar zijn voor mijn superman. Helemaal wild werd hij niet van mijn idee, maar een mens moet zich toch met iets kunnen bezig houden hé ?
Eens alles opgeruimd en netjes opgeborgen was, kwamen de momenten van leegte. Manlief vroeg me bij het ontbijt, wat er vandaag precies op de planning stond. Ik gaf hem als antwoord : helemaal niks ! Ik kan natuurlijk altijd wel iets gaan uitvinden en toch nog één of ander klusje opknappen in huis. Maar daar heb ik nu eens helemaal geen zin in. En omdat er ook niets in mijn agenda staat en ik zelfs niet eens buiten de deur mag (tenzij voor een essentiële verplaatsing), wil ik nu gewoon eens niksen.
Het is volgens mij belangrijk belangrijk om af en toe eens te stoppen met wat je aan het doen bent.
Al is het maar om je hersenen een pauze te gunnen. Ik zie niksen als een vorm van zelfzorg die gemakkelijker in de praktijk te brengen is, dan allerlei andere manieren van ontspanning. Om te niksen hoef je juist helemaal niks. Niksen maakt creatiever en productiever en voorkomt dat je onderuitgaat. Als je ontfocust wordt een hersengebied actief dat het 'default network' heet. Dit is de ruststand van de hersenen, waarin gedachten kunnen afdwalen. We gaan mijmeren en dagdromen en kunnen ons dingen verbeelden.
Ik loop nu vaak te lummelen, lanterfanten, rommelen en prutsten. Dat kan gaan van de was opvouwen, even een douche nemen, wat doodles tekenen terwijl ik naar muziek aan het luisteren ben of een korte wandeling maken in de buurt. Niksen hoeft niet persé te betekenen dat je bewegingloos in een stoel zit, maar het zijn vaak activiteiten waarbij je zo kunt weglopen. Je hersenen hoeven niks, je voelt je vredig en ontspannen. Naar een spannende film kijken is het dus niet. Je instagram of Facebook checken ook niet. Nieuwtjes en meningen zorgen namelijk voor stress in de hersencellen en dan kom je niet tot rust.
Als ik niksend naar buiten kijk, maak ik heel even deel uit van de wereld om me heen. Door de lockdown heb ik ontdekt dat ik eigenlijk al een tijdje genoeg had van het dagelijkse gezeur en geklaag en nam ik me voor om wat meer te leven en wat minder te moeten. Ik merk ook dat ik door te niksen meer aandacht heb voor diepere gedachten en gevoelens. Van zodra ik stopte met wat ik deed, voelde ik dat ik bijvoorbeeld geïrriteerd was, of verdrietig, ongerust of gehaast. Dat ik die gevoelens nu overdag in mijn geniks herken, heeft er volgens mij ook voor gezorgd dat ik nu zelfs beter slaap. Voorheen kwam die onrust pas naar boven wanneer ik ging slapen of in het holst van de nacht. Dan gingen mijn hersenen ineens ongerust op 'alert', als een radar die een vijandelijk toestel detecteert
en alarm slaat.
Niksen is vaak moeilijk in perioden van je leven waarin gewoon heel veel te doen is. Als je leven weinig ruimte biedt voor pauzes, lukt het vaak niet om jezelf dat moment van niets doen te gunnen.
Misschien is nu wel het moment aangebroken om het toch eens te proberen ? Je hebt toch niks anders te doen ? Probeer het eens tien minuutjes voordat je opstaat - gewoon in bed naar het plafond kijken, of met de ogen dicht ontspannen liggen soezen. Of neem nog een momentje voor jezelf een kwartiertje voordat je gaat slapen. Even niksen voordat je onder de de dekens kruipt en het lichtje uitknipt. Doe het wanneer je staat aan te schuiven aan de supermarkt of moet wachten op iets. Of doe het na het eten, voordat je weer de keuken gaat opruimen. Je hoeft niet de hele dag te niksen, maar heel af en toe jezelf eens zo'n momentje gunnen, doet wonderen - geloof me.
Genoeg geschreven nu...Het is tijd om eventjes in mijn tuin te gaan zitten en naar het gefladder van de verliefde tortelduiven te gaan kijken, of in het gras te gaan liggen en naar de lucht te staren, of mijmerend de lakens aan de wasmolen te hangen....Mijn gedachten overal en nergens.
Zorg goed voor elkaar en blijf gezond !
Liefs ♥
Els
Eens alles opgeruimd en netjes opgeborgen was, kwamen de momenten van leegte. Manlief vroeg me bij het ontbijt, wat er vandaag precies op de planning stond. Ik gaf hem als antwoord : helemaal niks ! Ik kan natuurlijk altijd wel iets gaan uitvinden en toch nog één of ander klusje opknappen in huis. Maar daar heb ik nu eens helemaal geen zin in. En omdat er ook niets in mijn agenda staat en ik zelfs niet eens buiten de deur mag (tenzij voor een essentiële verplaatsing), wil ik nu gewoon eens niksen.
Het is volgens mij belangrijk belangrijk om af en toe eens te stoppen met wat je aan het doen bent.
Al is het maar om je hersenen een pauze te gunnen. Ik zie niksen als een vorm van zelfzorg die gemakkelijker in de praktijk te brengen is, dan allerlei andere manieren van ontspanning. Om te niksen hoef je juist helemaal niks. Niksen maakt creatiever en productiever en voorkomt dat je onderuitgaat. Als je ontfocust wordt een hersengebied actief dat het 'default network' heet. Dit is de ruststand van de hersenen, waarin gedachten kunnen afdwalen. We gaan mijmeren en dagdromen en kunnen ons dingen verbeelden.
Ik loop nu vaak te lummelen, lanterfanten, rommelen en prutsten. Dat kan gaan van de was opvouwen, even een douche nemen, wat doodles tekenen terwijl ik naar muziek aan het luisteren ben of een korte wandeling maken in de buurt. Niksen hoeft niet persé te betekenen dat je bewegingloos in een stoel zit, maar het zijn vaak activiteiten waarbij je zo kunt weglopen. Je hersenen hoeven niks, je voelt je vredig en ontspannen. Naar een spannende film kijken is het dus niet. Je instagram of Facebook checken ook niet. Nieuwtjes en meningen zorgen namelijk voor stress in de hersencellen en dan kom je niet tot rust.
Als ik niksend naar buiten kijk, maak ik heel even deel uit van de wereld om me heen. Door de lockdown heb ik ontdekt dat ik eigenlijk al een tijdje genoeg had van het dagelijkse gezeur en geklaag en nam ik me voor om wat meer te leven en wat minder te moeten. Ik merk ook dat ik door te niksen meer aandacht heb voor diepere gedachten en gevoelens. Van zodra ik stopte met wat ik deed, voelde ik dat ik bijvoorbeeld geïrriteerd was, of verdrietig, ongerust of gehaast. Dat ik die gevoelens nu overdag in mijn geniks herken, heeft er volgens mij ook voor gezorgd dat ik nu zelfs beter slaap. Voorheen kwam die onrust pas naar boven wanneer ik ging slapen of in het holst van de nacht. Dan gingen mijn hersenen ineens ongerust op 'alert', als een radar die een vijandelijk toestel detecteert
en alarm slaat.
Niksen is vaak moeilijk in perioden van je leven waarin gewoon heel veel te doen is. Als je leven weinig ruimte biedt voor pauzes, lukt het vaak niet om jezelf dat moment van niets doen te gunnen.
Misschien is nu wel het moment aangebroken om het toch eens te proberen ? Je hebt toch niks anders te doen ? Probeer het eens tien minuutjes voordat je opstaat - gewoon in bed naar het plafond kijken, of met de ogen dicht ontspannen liggen soezen. Of neem nog een momentje voor jezelf een kwartiertje voordat je gaat slapen. Even niksen voordat je onder de de dekens kruipt en het lichtje uitknipt. Doe het wanneer je staat aan te schuiven aan de supermarkt of moet wachten op iets. Of doe het na het eten, voordat je weer de keuken gaat opruimen. Je hoeft niet de hele dag te niksen, maar heel af en toe jezelf eens zo'n momentje gunnen, doet wonderen - geloof me.
Genoeg geschreven nu...Het is tijd om eventjes in mijn tuin te gaan zitten en naar het gefladder van de verliefde tortelduiven te gaan kijken, of in het gras te gaan liggen en naar de lucht te staren, of mijmerend de lakens aan de wasmolen te hangen....Mijn gedachten overal en nergens.
Zorg goed voor elkaar en blijf gezond !
Liefs ♥
Els
 |   |
reportages Floortje www.npostart.nl/floortje-blijft-hier/16-04-2020/BV_101398865
Een deel van de tekst over 'niksen' komt uit de Flow nr 1 - 2020 : www.flowmagazine.nl/shop/flow-1-2020
Een deel van de tekst over 'niksen' komt uit de Flow nr 1 - 2020 : www.flowmagazine.nl/shop/flow-1-2020
RSS-feed
