Liefste mama ♥
"Bedankt voor de eindeloze steun, de zotte afwasmomentjes, het dagelijks lekker eten, je luisterend oor en je happy mind die ons altijd opfleuren. Kusjes...Amber, Ilka en paps
Dit mooie berichtje zat in een envelop waarop vermeld stond : "voor de liefste mama met de zotste dromen" ☺
Het ging een tijdje minder goed met mij. De pijn en het minder goed slapen, zorgden ervoor dat ik in een mentaal dipje terecht kwam. En hoewel ik besef dat piekeren en klagen mij niet meteen uit dit mentaal dipje zullen halen, betrapte ik mezelf er vaak op dat ik het toch deed.
Omdat ik me wekenlang ziek voelde en verschillende fysieke klachten had, ging ik op advies van de mijn neurologe (na 2 jaar) toch nog eens onder de NMR. Gewoon om na te gaan of er bijkomende letsels zijn, die mogelijks voor de klachten zorgen. Ik sprong een gat in de lucht, toen mijn neurologe me nadien mailde om door te geven dat de NMR onveranderd was gedurende die 2 jaar. Voor mij het bewijs dat de medicatie die ik neem werkt en het ook allemaal wat onder controle houdt. Onder het motto 'never change a winning horse' blijf ik dus nog steeds Copaxone gebruiken. Ja, ik moet nog 3x in de week spuiten.
En ja soms is dit lastig. Maar ik heb nauwelijks bijwerkingen en kan hierdoor ook nog blijven werken. Ik besef dat er al heel wat nieuwe medicatie op de markt is, waardoor ik geen injecties meer zou moeten nemen. Maar ik stel mij toch nog wat vragen over de langdurige bijwerkingen van dergelijke medicatie en heb voor mezelf beslist om hiermee pas te starten, wanneer mijn fysieke toestand achteruit zou gaan. Voorlopig ben ik stabiel en ik besef dat ik hier heel gelukkig mag mee zijn. Ik ken bevriende lotgenoten, die het veel moeilijker hebben en toch blijven knokken. Het wordt dus ook bij mij de hoogste tijd dat ik dit dipje overwin en terug positief begin te denken.
Meer en meer zoek ik ook mijn soelaas in alternatieve therapieën. Ik heb gemerkt dat ontspanningsoefeningen, mediteren, yoga en mindfulness heel goed werken bij mij en er zelfs voor zorgen dat ik minder pijn heb. Zolang dit werkt en ik mij hier ook goed bij voel, kies ik ervoor om zo weinig mogelijk pillen te nemen. Ik ben zelfs gestopt met het nemen van pijnstillers. Het brein kan soms meer aan dan je denkt...Mensen die hier meer willen over lezen, moeten zeker eens op zoek naar het boek : 'meer brein, minder medicijn' van Lissa Rankin. Voor mij was het lezen van dit boek een verrijking...
"Bedankt voor de eindeloze steun, de zotte afwasmomentjes, het dagelijks lekker eten, je luisterend oor en je happy mind die ons altijd opfleuren. Kusjes...Amber, Ilka en paps
Dit mooie berichtje zat in een envelop waarop vermeld stond : "voor de liefste mama met de zotste dromen" ☺
Het ging een tijdje minder goed met mij. De pijn en het minder goed slapen, zorgden ervoor dat ik in een mentaal dipje terecht kwam. En hoewel ik besef dat piekeren en klagen mij niet meteen uit dit mentaal dipje zullen halen, betrapte ik mezelf er vaak op dat ik het toch deed.
Omdat ik me wekenlang ziek voelde en verschillende fysieke klachten had, ging ik op advies van de mijn neurologe (na 2 jaar) toch nog eens onder de NMR. Gewoon om na te gaan of er bijkomende letsels zijn, die mogelijks voor de klachten zorgen. Ik sprong een gat in de lucht, toen mijn neurologe me nadien mailde om door te geven dat de NMR onveranderd was gedurende die 2 jaar. Voor mij het bewijs dat de medicatie die ik neem werkt en het ook allemaal wat onder controle houdt. Onder het motto 'never change a winning horse' blijf ik dus nog steeds Copaxone gebruiken. Ja, ik moet nog 3x in de week spuiten.
En ja soms is dit lastig. Maar ik heb nauwelijks bijwerkingen en kan hierdoor ook nog blijven werken. Ik besef dat er al heel wat nieuwe medicatie op de markt is, waardoor ik geen injecties meer zou moeten nemen. Maar ik stel mij toch nog wat vragen over de langdurige bijwerkingen van dergelijke medicatie en heb voor mezelf beslist om hiermee pas te starten, wanneer mijn fysieke toestand achteruit zou gaan. Voorlopig ben ik stabiel en ik besef dat ik hier heel gelukkig mag mee zijn. Ik ken bevriende lotgenoten, die het veel moeilijker hebben en toch blijven knokken. Het wordt dus ook bij mij de hoogste tijd dat ik dit dipje overwin en terug positief begin te denken.
Meer en meer zoek ik ook mijn soelaas in alternatieve therapieën. Ik heb gemerkt dat ontspanningsoefeningen, mediteren, yoga en mindfulness heel goed werken bij mij en er zelfs voor zorgen dat ik minder pijn heb. Zolang dit werkt en ik mij hier ook goed bij voel, kies ik ervoor om zo weinig mogelijk pillen te nemen. Ik ben zelfs gestopt met het nemen van pijnstillers. Het brein kan soms meer aan dan je denkt...Mensen die hier meer willen over lezen, moeten zeker eens op zoek naar het boek : 'meer brein, minder medicijn' van Lissa Rankin. Voor mij was het lezen van dit boek een verrijking...
Zo'n superlief kaartje van de dochters en manlief, doet natuurlijk ook wonderen. Weten dat je als mama met MS, toch nog zoveel kan betekenen voor hen, voelt goed. Zien dat mijn dochters heel veel doorzettingsvermogen hebben, niet op hun kop laten zitten en na een dipje, de draad terug opnemen en vol goede moed verder gaan, maken van mij een trotse mama. Soms word ik er zelfs eventjes stil van wanneer mijn 2 dochters me vertellen dat ze nog zoveel van mij leren : positief blijven, open staan voor de mening van anderen, maar daarom je eigen mening niet verloochenen. Respect hebben voor elkaar, leren luisteren naar wat anderen te vertellen hebben en vooral open staan voor andere culturen. Het zijn dingen die ik hen wil meegeven, in een wereld waar er meer en meer onderscheid wordt gemaakt. Ik wil dat mijn dochters zelf op ontdekking gaan en zoveel mogelijk mensen ontmoeten, elk met hun eigen verhaal. En ik hoop dat ze hierdoor een bredere kijk krijgen op de wereld en ze beseffen hoe goed ze het hier in België hebben.
Ik zie hoe mijn dochters steeds zelfstandiger worden en van onzekere tienermeisjes échte dames geworden zijn. Ze staan met beide voeten op de grond en hebben een realistische kijk op de dingen. Ik sta versteld van de creatieve ideeën die ze hebben. De oudste dochter maakt prachtige haakwerkjes, speelt saxofoon en maakt mooie tekeningen. Ze werkt nu bijna een jaar als zorgjuf met kinderen die leerproblemen hebben. Ik ben telkens verbaasd over de manier waarop ze haar lessen voorbereid, waarbij ze aandacht heeft voor ieder individueel kind en zijn/haar problemen. Het is leuk om te zien hoe ze kinderen leert rekenen door samen Monopoly te spelen. Zonder dat de kinderen het beseffen, zijn ze (op een speelse manier) aan het rekenen. En de positieve feedback die de dochter nadien krijgt tijdens een oudercontact, zorgt ervoor dat ze steeds meer is gaan geloven in zichzelf. Ik zag haar in september als onzekere 'juf' haar eerste stappen zetten en zie nu hoe ze, na één jaar lesgeven, gegroeid is als zorgjuf. Ze heeft het afgelopen schooljaar zoveel ervaring opgedaan en hield ook rekening met de feedback die ze kreeg. En het mooiste cadeau is natuurlijk de mooie tekeningen, warme knuffels en kaartjes die ze krijgt van de kindjes die ze geholpen heeft. Ilka kreeg destijds van het CLB te horen dat ze beter beroepsonderwijs zou volgen, omdat ze een leerprobleem had.
Als ouder waren wij het hier niet mee eens. Wij zagen toen al, dat er veel meer in onze dochter zat ! Ze mocht van ons dan ook zelf kiezen welke studies ze wou doen. We zijn heel blij met de beslissing die we toen genomen hebben, want onze dochter heeft intussen een bachelor 'leerkracht lager onderwijs'. Oké, ze heeft er echt moeten voor knokken en het was niet altijd gemakkelijk op de Hogeschool. Maar ze bleef vooral geloven in zichzelf en met de steun van ons, haar zus en haar vrienden, heeft ze haar droom waar gemaakt. En mede doordat ze zelf zo heeft moeten opboksen tegen schoolsystemen die misschien niet helemaal zijn afgestemd op jongeren met leerproblemen, is zij nu een heel toffe zorgleerkracht met aandacht voor ALLE leerlingen.
De jongste dochter studeert journalistiek en zit nu in haar 2de jaar. Binnenkort zal ook zij een grote stap zetten. Ze heeft nl. vernomen dat ze als Erasmus student een aantal maanden naar Schotland mag gaan studeren. Toegegeven, het is als mama even slikken om te vernemen dat je jongste 'spruit' (die intussen ook al 20 jaar is) naar het buitenland gaat studeren. Maar zo'n kans zal ze maar één keer krijgen, dus zijn we nu volop alles aan het plannen. Omdat het financiële plaatje van zo'n buitenlandse studie toch behoorlijk oploopt, liet de dochter meteen weten dat ze een paar maandjes wil werken. Mama en papa kunnen wel een deel sponsoren, maar ieder extraatje dat de dochter kan inbrengen is natuurlijk welkom. Intussen is ze aan het werk bij een bakker en soms moet ze op zondagochtend al om 5u30 opstaan, omdat de bakker om 6u open gaat. Ze gaat babysitten en neemt extra klusjes waarmee ze een centje kan bijverdienen gretig aan. Ze beseft dat je niets voor niets krijgt en er moet gewerkt worden, wanneer je iets wil bereiken. Momenteel combineert ze het werken met de studies. Niet gemakkelijk, soms ziet ze het eventjes niet meer zitten... Maar wanneer ik naar haar kamer kom met een lekker kopje muntthee en een Boules de Berlin, fleurt ze terug helemaal op en kan ze er terug tegenaan. De jongste dochter maakt ook keitoffe filmpjes en heeft een fotografisch oog. Ze maakt hele mooie foto's, iets wat ze vnl. van haar papa heeft geleerd. Zelf ben ik maar een huis, tuin en keukenfotograaf. De kans dat Amber na haar studies journalistiek nog iets doet met film/beeld is volgens mij groot. Mijn dochter krijgt hele mooie feedback op haar foto's en filmpjes op de Hogeschool. Binnenkort zullen er zelfs een aantal van haar foto's in de gangen van de Hogeschool hangen. Amber is eerder bescheiden en vertelde dit goede nieuws gewoon eventjes tussendoor, toen we aan de ontbijttafel zaten.
Die bescheidenheid siert haar wel. Ze is blij met de positieve feedback, maar ze beseft ook dat ze nog veel moet leren en dat ze ervoor zal moeten werken, wil ze hiermee iets bereiken. Amber is een perfectionist (een beetje zoals haar papa) en ze is dan ook uren bezig om een artikel, foto of filmpje af te werken. Ze wil het pas publiceren wanneer ze er 100% tevreden over is. Wanneer dit een keer niet lukt, omdat ze zich nu eenmaal aan de deadline moet houden, kan ze echt boos worden. Gewoon....Omdat ze van zichzelf vindt dat het beter kon.
Benieuwd hoe dit verder zal evolueren, wanneer ze een paar jaartjes ouder is. We zeggen soms lachend tegen haar dat ze misschien ooit als reporter het nieuws zal brengen (zoals Riadh Bahri) of met een mooie foto in de National Geographic zal staan. Je weet maar nooit ? Met de gedrevenheid waarmee Amber de dingen doet, is alles mogelijk....
In september trekt ze naar Schotland. Het zal ongetwijfeld een nieuwe ervaring zijn voor haar, maar ook een levensles. Ik ben er zeker van dat er eind december een andere dochter naar huis zal komen. Een dochter die geleerd heeft om voor zichzelf te zorgen, genoodzaakt is om hulp te vragen aan anderen indien nodig....Een dochter die uit haar comfortzone zal moeten komen en hierdoor nog zelfverzekerder zal worden.
Als mama zal ik haar met een bang hartje uitzwaaien aan de luchthaven. Mijn kleine meid is groot geworden en wil de wereld ontdekken. Ik installeer alvast Skype op mijn PC, zodat we elkaar af en toe nog eens horen en zien en wat kunnen bijkletsen. Het zal vreemd aanvoelen, om plots één dochter minder in huis te hebben. Maar ik gun haar dit avontuur zo hard ! Yes she can !
En ik weet ook dat de oudste dochter er altijd voor mij zal zijn, wanneer ik toch eens een moeilijk momentje zou hebben. Ook voor haar zal het vreemd aanvoelen om plots kind alleen te zijn thuis....Ben benieuwd hoe dit ook op het thuisfront zal verlopen. We hebben alvast afgesproken dat we met z'n allen tijdens de herfstvakantie naar Schotland gaan, om Amber eens op te zoeken. Dat lijkt ons een leuk avontuur te zijn....We hopen dat Amber tegen dan een volleerde gids is en we samen met haar door de Highlands kunnen wandelen.
Vrienden vragen mij soms, hoe het komt dat ik zo'n goed contact heb met mijn dochters. Ze vinden het ongelooflijk dat ze nog steeds samen met ons op vakantie willen en niet verlegen zijn om mij een knuffel te geven wanneer andere erbij zijn. Onlangs zei de oudste dochter zelfs dat ze het nog steeds leuk vindt om samen met mij in de zetel TV te kijken, met een grote pot chips tussen ons.
We trachten zoveel mogelijk samen te eten, het ideale moment om eens te vragen hoe de dag is verlopen. En we vinden het belangrijk om tijd vrij te maken voor elkaar op belangrijke dagen : verjaardagen, optredens in de Harmonie of een dansoptreden, moeder- en vaderdag....
Mijn dochters hebben eigenlijk moederdag niet nodig, om me te laten weten dat ze mij graag zien. Ook op andere dagen laten ze merken hoeveel respect ze hebben voor mij en hoe graag ze mij zien : ze helpen met de afwas, hangen de was op, doen de strijk, maken een lekkere pastasalade klaar, vergezellen mij op een wandeling wanneer ik een dipje heb, steken een leuk briefje bij mijn lunch en wensen mij een toffe werkdag, ze zingen luidkeels mee in de auto wanneer we boodschappen moeten doen, ze genieten samen met mij van een goed boek in het zonnetje op het terras, ze.....Er zijn wel duizend dingen die ik kan opsommen, waarvoor ik mijn dochters zo dankbaar ben.
Is het intussen duidelijk geworden dat ik een hele fiere mama ben van 2 super toffe dochters, die elk hun eigen weg gaan en al zoveel bereikt hebben in hun jonge leven ?
Ik vond het vandaag de ideale dag, om dat toch even te vermelden ☺
Knuffel xxx
Van de liefste mama met de zotste dromen ♥
Ik zie hoe mijn dochters steeds zelfstandiger worden en van onzekere tienermeisjes échte dames geworden zijn. Ze staan met beide voeten op de grond en hebben een realistische kijk op de dingen. Ik sta versteld van de creatieve ideeën die ze hebben. De oudste dochter maakt prachtige haakwerkjes, speelt saxofoon en maakt mooie tekeningen. Ze werkt nu bijna een jaar als zorgjuf met kinderen die leerproblemen hebben. Ik ben telkens verbaasd over de manier waarop ze haar lessen voorbereid, waarbij ze aandacht heeft voor ieder individueel kind en zijn/haar problemen. Het is leuk om te zien hoe ze kinderen leert rekenen door samen Monopoly te spelen. Zonder dat de kinderen het beseffen, zijn ze (op een speelse manier) aan het rekenen. En de positieve feedback die de dochter nadien krijgt tijdens een oudercontact, zorgt ervoor dat ze steeds meer is gaan geloven in zichzelf. Ik zag haar in september als onzekere 'juf' haar eerste stappen zetten en zie nu hoe ze, na één jaar lesgeven, gegroeid is als zorgjuf. Ze heeft het afgelopen schooljaar zoveel ervaring opgedaan en hield ook rekening met de feedback die ze kreeg. En het mooiste cadeau is natuurlijk de mooie tekeningen, warme knuffels en kaartjes die ze krijgt van de kindjes die ze geholpen heeft. Ilka kreeg destijds van het CLB te horen dat ze beter beroepsonderwijs zou volgen, omdat ze een leerprobleem had.
Als ouder waren wij het hier niet mee eens. Wij zagen toen al, dat er veel meer in onze dochter zat ! Ze mocht van ons dan ook zelf kiezen welke studies ze wou doen. We zijn heel blij met de beslissing die we toen genomen hebben, want onze dochter heeft intussen een bachelor 'leerkracht lager onderwijs'. Oké, ze heeft er echt moeten voor knokken en het was niet altijd gemakkelijk op de Hogeschool. Maar ze bleef vooral geloven in zichzelf en met de steun van ons, haar zus en haar vrienden, heeft ze haar droom waar gemaakt. En mede doordat ze zelf zo heeft moeten opboksen tegen schoolsystemen die misschien niet helemaal zijn afgestemd op jongeren met leerproblemen, is zij nu een heel toffe zorgleerkracht met aandacht voor ALLE leerlingen.
De jongste dochter studeert journalistiek en zit nu in haar 2de jaar. Binnenkort zal ook zij een grote stap zetten. Ze heeft nl. vernomen dat ze als Erasmus student een aantal maanden naar Schotland mag gaan studeren. Toegegeven, het is als mama even slikken om te vernemen dat je jongste 'spruit' (die intussen ook al 20 jaar is) naar het buitenland gaat studeren. Maar zo'n kans zal ze maar één keer krijgen, dus zijn we nu volop alles aan het plannen. Omdat het financiële plaatje van zo'n buitenlandse studie toch behoorlijk oploopt, liet de dochter meteen weten dat ze een paar maandjes wil werken. Mama en papa kunnen wel een deel sponsoren, maar ieder extraatje dat de dochter kan inbrengen is natuurlijk welkom. Intussen is ze aan het werk bij een bakker en soms moet ze op zondagochtend al om 5u30 opstaan, omdat de bakker om 6u open gaat. Ze gaat babysitten en neemt extra klusjes waarmee ze een centje kan bijverdienen gretig aan. Ze beseft dat je niets voor niets krijgt en er moet gewerkt worden, wanneer je iets wil bereiken. Momenteel combineert ze het werken met de studies. Niet gemakkelijk, soms ziet ze het eventjes niet meer zitten... Maar wanneer ik naar haar kamer kom met een lekker kopje muntthee en een Boules de Berlin, fleurt ze terug helemaal op en kan ze er terug tegenaan. De jongste dochter maakt ook keitoffe filmpjes en heeft een fotografisch oog. Ze maakt hele mooie foto's, iets wat ze vnl. van haar papa heeft geleerd. Zelf ben ik maar een huis, tuin en keukenfotograaf. De kans dat Amber na haar studies journalistiek nog iets doet met film/beeld is volgens mij groot. Mijn dochter krijgt hele mooie feedback op haar foto's en filmpjes op de Hogeschool. Binnenkort zullen er zelfs een aantal van haar foto's in de gangen van de Hogeschool hangen. Amber is eerder bescheiden en vertelde dit goede nieuws gewoon eventjes tussendoor, toen we aan de ontbijttafel zaten.
Die bescheidenheid siert haar wel. Ze is blij met de positieve feedback, maar ze beseft ook dat ze nog veel moet leren en dat ze ervoor zal moeten werken, wil ze hiermee iets bereiken. Amber is een perfectionist (een beetje zoals haar papa) en ze is dan ook uren bezig om een artikel, foto of filmpje af te werken. Ze wil het pas publiceren wanneer ze er 100% tevreden over is. Wanneer dit een keer niet lukt, omdat ze zich nu eenmaal aan de deadline moet houden, kan ze echt boos worden. Gewoon....Omdat ze van zichzelf vindt dat het beter kon.
Benieuwd hoe dit verder zal evolueren, wanneer ze een paar jaartjes ouder is. We zeggen soms lachend tegen haar dat ze misschien ooit als reporter het nieuws zal brengen (zoals Riadh Bahri) of met een mooie foto in de National Geographic zal staan. Je weet maar nooit ? Met de gedrevenheid waarmee Amber de dingen doet, is alles mogelijk....
In september trekt ze naar Schotland. Het zal ongetwijfeld een nieuwe ervaring zijn voor haar, maar ook een levensles. Ik ben er zeker van dat er eind december een andere dochter naar huis zal komen. Een dochter die geleerd heeft om voor zichzelf te zorgen, genoodzaakt is om hulp te vragen aan anderen indien nodig....Een dochter die uit haar comfortzone zal moeten komen en hierdoor nog zelfverzekerder zal worden.
Als mama zal ik haar met een bang hartje uitzwaaien aan de luchthaven. Mijn kleine meid is groot geworden en wil de wereld ontdekken. Ik installeer alvast Skype op mijn PC, zodat we elkaar af en toe nog eens horen en zien en wat kunnen bijkletsen. Het zal vreemd aanvoelen, om plots één dochter minder in huis te hebben. Maar ik gun haar dit avontuur zo hard ! Yes she can !
En ik weet ook dat de oudste dochter er altijd voor mij zal zijn, wanneer ik toch eens een moeilijk momentje zou hebben. Ook voor haar zal het vreemd aanvoelen om plots kind alleen te zijn thuis....Ben benieuwd hoe dit ook op het thuisfront zal verlopen. We hebben alvast afgesproken dat we met z'n allen tijdens de herfstvakantie naar Schotland gaan, om Amber eens op te zoeken. Dat lijkt ons een leuk avontuur te zijn....We hopen dat Amber tegen dan een volleerde gids is en we samen met haar door de Highlands kunnen wandelen.
Vrienden vragen mij soms, hoe het komt dat ik zo'n goed contact heb met mijn dochters. Ze vinden het ongelooflijk dat ze nog steeds samen met ons op vakantie willen en niet verlegen zijn om mij een knuffel te geven wanneer andere erbij zijn. Onlangs zei de oudste dochter zelfs dat ze het nog steeds leuk vindt om samen met mij in de zetel TV te kijken, met een grote pot chips tussen ons.
We trachten zoveel mogelijk samen te eten, het ideale moment om eens te vragen hoe de dag is verlopen. En we vinden het belangrijk om tijd vrij te maken voor elkaar op belangrijke dagen : verjaardagen, optredens in de Harmonie of een dansoptreden, moeder- en vaderdag....
Mijn dochters hebben eigenlijk moederdag niet nodig, om me te laten weten dat ze mij graag zien. Ook op andere dagen laten ze merken hoeveel respect ze hebben voor mij en hoe graag ze mij zien : ze helpen met de afwas, hangen de was op, doen de strijk, maken een lekkere pastasalade klaar, vergezellen mij op een wandeling wanneer ik een dipje heb, steken een leuk briefje bij mijn lunch en wensen mij een toffe werkdag, ze zingen luidkeels mee in de auto wanneer we boodschappen moeten doen, ze genieten samen met mij van een goed boek in het zonnetje op het terras, ze.....Er zijn wel duizend dingen die ik kan opsommen, waarvoor ik mijn dochters zo dankbaar ben.
Is het intussen duidelijk geworden dat ik een hele fiere mama ben van 2 super toffe dochters, die elk hun eigen weg gaan en al zoveel bereikt hebben in hun jonge leven ?
Ik vond het vandaag de ideale dag, om dat toch even te vermelden ☺
Knuffel xxx
Van de liefste mama met de zotste dromen ♥
RSS-feed
