Gisteren was een dag waarop ik me heel erg 'down' voelde. Ik had opnieuw af te rekenen met pijn en zat alweer in de wachtzaal van mijn huisarts om na te gaan op welke manier we die pijn onder controle kunnen krijgen. Het was een moeilijk gesprek, want ook voor de huisarts is het niet altijd evident om de juiste pijnbestrijding te vinden. We maakten samen zelfs even de afweging of de volgende stap een opname in het ziekenhuis zou worden, voor een behandeling met cortisone. Ik kreeg ook te horen dat ik misschien iets vaker in bed moet blijven, zodat ik écht tot rust kan komen en niet zie welke huishoudelijke taken er nog allemaal moeten gebeuren.
Ik krijg wel hulp van manlief en de dochters, maar ook het huishoudelijk werk doet ieder op zijn manier en soms zie ik dingen gebeuren waarvan ik denk : "als dat maar goed komt...." Moeilijk om dan niet uit mijn zetel te komen en een handje toe te steken. Eén boze blik van mijn dochter, zorgt er echter voor dat ik toch terug die zetel in duik.
Uiteindelijk heb ik samen met de huisarts beslist om te starten met andere pijnstillende medicatie en een extra dosis Lyrica in te nemen 's ochtends. Ik heb ook de belofte gedaan dat ik zoveel mogelijk zal rusten en het huishoudelijk werk door de andere huisgenoten laat doen. Geloof het of niet, maar gisteren is het mij gelukt om in de zetel te blijven liggen. Ik heb zelfs een beetje kunnen slapen en ik kreeg 's avonds een heerlijke maaltijd op tafel (gratin van zoete aardappel, boontjes en hamburger : dit alles klaargemaakt door de oudste dochter, die intussen een echte keukenprinses begint te worden).
Manlief en de kids hebben nadien samen de keuken opgeruimd . Ik heb het allemaal vanop afstand (en vanuit mijn zetel) bekeken en zag dat het goed was.
Rond 23u naar bed gegaan, hopend op een goede nachtrust. De pijn was intussen alweer in alle hevigheid aanwezig. Eventjes naar het plafond van mijn slaapkamer liggen kijken, een beetje liggen draaien van de linkerzijde naar de rechterzijde, schaapjes liggen tellen en zelfs een meditatie oefening gedaan. Niets hielp ! Rond 24u terug uit bed gestapt omdat ik teveel pijn had en het advies van de psychologe opgevolgd : "als je de slaap niet kan vatten, kan je het best even opstaan en iets doen : boek lezen, wat tekenen, eventueel wat tv kijken. liggen piekeren in bed, zorgt ervoor dat je pijngevoel nog versterkt"
Ik kreeg bovendien het advies om op zoek te gaan naar een eigen plekje in huis, waar ik mij kan afzonderen en tot rust kan komen. Dit zou kunnen helpen om mijn superman en mijn kids duidelijk te maken dat ik even teveel pijn heb en met rust wil gelaten worden. Tot voor kort lag ik overdag nooit in mijn bed. Maar nu ik er iets dieper over nadenk, dan is het misschien nog niet zo'n slecht idee om naar mijn bed te gaan wanneer ik de nood voel om alleen te zijn.
Een tip van mijn huisarts en psychologe, die ik wel eens wil toepassen. Misschien brengt het wat rust in mijn hoofd...
Huisarts had aangegeven dat ik, indien nodig, 's avonds nog een extra pijnstiller mocht nemen en dat heb ik ook gedaan. Ben een uurtje beneden gebleven en heb wat gelezen en thee gezet. Nieuw pijnstiller zou (volgens de bijsluiter) binnen het uur reeds moeten werken en Eureka ! Rond 1uur had ik inderdaad het gevoel dat de pijn minder was en ben ik terug in bed gekropen. Voor het eerst sinds lange tijd van 1u tot 6u kunnen slapen, zonder ook maar één keer wakker te worden. Ik was superblij toen ik naar mijn wekker keek en zag dat het reeds ochtend was. Eindelijk eens kunnen doorslapen, zalig gevoel. Het valt me ook op dat ik minder hoofdpijn heb, maar helaas nog steeds last van pijn in de rug en benen. Luisteren naar mijn lichaam blijft dus belangrijk. Intussen beslist om verder te doen met de medicatie die ik kreeg voorgeschreven door mijn huisarts. Behoorlijk wat extra medicatie, maar momenteel noodzakelijk om een beetje een 'aangenaam' persoon te blijven. Ik wil nog niet te vroeg victorie kraaien, maar als het blijft gaan zoals het vandaag gaat, dan denk ik dat ik thuis kan uitzieken en geen cortisone nodig heb. Ik besef dat ik mijn lichaam nog de tijd moet geven om volledig te herstellen, voel me ook nog wat 'groggy'.
Maar je kan niet geloven hoe blij ik ben dat ik vandaag minder pijn heb ☺
Ik besef ook hoe moeilijk het de afgelopen weken al is geweest voor mijn gezin. Ze zien dat ik pijn heb, willen helpen, maar staan vaak even machteloos als de artsen. Ook zij weten intussen dat zoeken naar de juiste pijnbestrijding de nodige tijd en veel geduld vraagt. Maar ook voor hen is het zeker niet gemakkelijk om hiermee om te gaan. Toen ik deze morgen aan de ontbijttafel zat en aangaf dat ik denk dat we de juiste medicatie gevonden hebben om het terug allemaal wat onder controle te krijgen, zag ik de opluchting op hun gezicht.
Pijn kan mensen veranderen...Je verliest het vertrouwen in jezelf en anderen, je begint over allerlei zaken te denken en te piekeren en je sluit vaak net die mensen uit met wie je een hele goede band hebt (meestal ook de mensen die er ook op die moeilijke momenten zijn voor jou). Pijn zorgt ervoor dat je niet meer helder kan denken. Je bent alleen nog maar op zoek naar manieren om van de pijn af te geraken en voert een strijd met jezelf en je lichaam.
Hoe moeilijk het dan ook is, zorg ervoor dat je voldoende mensen hebt die er ook op die momenten zijn voor jou, op wie je kan vertrouwen en die het begrijpen wanneer je eens een 'off-day' hebt. Omring je met mensen die er ook op de pijnlijke momenten willen zijn voor jou, ook al geef je soms aan dat je met rust wil gelaten worden.
Ik heb het gevoel dat ik langzame stappen in de goede richting maak...
Liever langzame stappen in de goede richting, dan snelle stappen in de verkeerde richting. Ik blijf knokken ! I'm an MS warrior ! ☺
Ik krijg wel hulp van manlief en de dochters, maar ook het huishoudelijk werk doet ieder op zijn manier en soms zie ik dingen gebeuren waarvan ik denk : "als dat maar goed komt...." Moeilijk om dan niet uit mijn zetel te komen en een handje toe te steken. Eén boze blik van mijn dochter, zorgt er echter voor dat ik toch terug die zetel in duik.
Uiteindelijk heb ik samen met de huisarts beslist om te starten met andere pijnstillende medicatie en een extra dosis Lyrica in te nemen 's ochtends. Ik heb ook de belofte gedaan dat ik zoveel mogelijk zal rusten en het huishoudelijk werk door de andere huisgenoten laat doen. Geloof het of niet, maar gisteren is het mij gelukt om in de zetel te blijven liggen. Ik heb zelfs een beetje kunnen slapen en ik kreeg 's avonds een heerlijke maaltijd op tafel (gratin van zoete aardappel, boontjes en hamburger : dit alles klaargemaakt door de oudste dochter, die intussen een echte keukenprinses begint te worden).
Manlief en de kids hebben nadien samen de keuken opgeruimd . Ik heb het allemaal vanop afstand (en vanuit mijn zetel) bekeken en zag dat het goed was.
Rond 23u naar bed gegaan, hopend op een goede nachtrust. De pijn was intussen alweer in alle hevigheid aanwezig. Eventjes naar het plafond van mijn slaapkamer liggen kijken, een beetje liggen draaien van de linkerzijde naar de rechterzijde, schaapjes liggen tellen en zelfs een meditatie oefening gedaan. Niets hielp ! Rond 24u terug uit bed gestapt omdat ik teveel pijn had en het advies van de psychologe opgevolgd : "als je de slaap niet kan vatten, kan je het best even opstaan en iets doen : boek lezen, wat tekenen, eventueel wat tv kijken. liggen piekeren in bed, zorgt ervoor dat je pijngevoel nog versterkt"
Ik kreeg bovendien het advies om op zoek te gaan naar een eigen plekje in huis, waar ik mij kan afzonderen en tot rust kan komen. Dit zou kunnen helpen om mijn superman en mijn kids duidelijk te maken dat ik even teveel pijn heb en met rust wil gelaten worden. Tot voor kort lag ik overdag nooit in mijn bed. Maar nu ik er iets dieper over nadenk, dan is het misschien nog niet zo'n slecht idee om naar mijn bed te gaan wanneer ik de nood voel om alleen te zijn.
Een tip van mijn huisarts en psychologe, die ik wel eens wil toepassen. Misschien brengt het wat rust in mijn hoofd...
Huisarts had aangegeven dat ik, indien nodig, 's avonds nog een extra pijnstiller mocht nemen en dat heb ik ook gedaan. Ben een uurtje beneden gebleven en heb wat gelezen en thee gezet. Nieuw pijnstiller zou (volgens de bijsluiter) binnen het uur reeds moeten werken en Eureka ! Rond 1uur had ik inderdaad het gevoel dat de pijn minder was en ben ik terug in bed gekropen. Voor het eerst sinds lange tijd van 1u tot 6u kunnen slapen, zonder ook maar één keer wakker te worden. Ik was superblij toen ik naar mijn wekker keek en zag dat het reeds ochtend was. Eindelijk eens kunnen doorslapen, zalig gevoel. Het valt me ook op dat ik minder hoofdpijn heb, maar helaas nog steeds last van pijn in de rug en benen. Luisteren naar mijn lichaam blijft dus belangrijk. Intussen beslist om verder te doen met de medicatie die ik kreeg voorgeschreven door mijn huisarts. Behoorlijk wat extra medicatie, maar momenteel noodzakelijk om een beetje een 'aangenaam' persoon te blijven. Ik wil nog niet te vroeg victorie kraaien, maar als het blijft gaan zoals het vandaag gaat, dan denk ik dat ik thuis kan uitzieken en geen cortisone nodig heb. Ik besef dat ik mijn lichaam nog de tijd moet geven om volledig te herstellen, voel me ook nog wat 'groggy'.
Maar je kan niet geloven hoe blij ik ben dat ik vandaag minder pijn heb ☺
Ik besef ook hoe moeilijk het de afgelopen weken al is geweest voor mijn gezin. Ze zien dat ik pijn heb, willen helpen, maar staan vaak even machteloos als de artsen. Ook zij weten intussen dat zoeken naar de juiste pijnbestrijding de nodige tijd en veel geduld vraagt. Maar ook voor hen is het zeker niet gemakkelijk om hiermee om te gaan. Toen ik deze morgen aan de ontbijttafel zat en aangaf dat ik denk dat we de juiste medicatie gevonden hebben om het terug allemaal wat onder controle te krijgen, zag ik de opluchting op hun gezicht.
Pijn kan mensen veranderen...Je verliest het vertrouwen in jezelf en anderen, je begint over allerlei zaken te denken en te piekeren en je sluit vaak net die mensen uit met wie je een hele goede band hebt (meestal ook de mensen die er ook op die moeilijke momenten zijn voor jou). Pijn zorgt ervoor dat je niet meer helder kan denken. Je bent alleen nog maar op zoek naar manieren om van de pijn af te geraken en voert een strijd met jezelf en je lichaam.
Hoe moeilijk het dan ook is, zorg ervoor dat je voldoende mensen hebt die er ook op die momenten zijn voor jou, op wie je kan vertrouwen en die het begrijpen wanneer je eens een 'off-day' hebt. Omring je met mensen die er ook op de pijnlijke momenten willen zijn voor jou, ook al geef je soms aan dat je met rust wil gelaten worden.
Ik heb het gevoel dat ik langzame stappen in de goede richting maak...
Liever langzame stappen in de goede richting, dan snelle stappen in de verkeerde richting. Ik blijf knokken ! I'm an MS warrior ! ☺
Song speciaal voor mijn superman, mijn kids en iedereen die me bemoedigende berichtjes heeft gestuurd de afgelopen weken :)