 | Soms heb ik eventjes tijd nodig voor mezelf. Dan voel ik de behoefte om even alleen te zijn, zodat ik alles eens op een rijtje kan zetten. Nadenken over mijn pijn, angst en wat er nog allemaal komen gaat. Ik ben vaak een open boek en sta altijd klaar voor iedereen. Ik luister en probeer er te zijn. Maar soms, héél soms kan ik het gewoon even niet opbrengen om te luisteren, een leuk gesprek te voeren, of iemand bij te staan die het moeilijk heeft. |
Gewoon omdat de wereld dan even stilstaat en ik het allemaal niet goed kan bevatten.
Ik kwam de afgelopen weken in een rollercoaster van gevoelens terecht en ik kom nu pas terug wat tot rust. Ik was verdrietig, boos en zelfs een beetje de war. Ik begon alles en iedereen in vraag te stellen en kon maar niet geloven dat we zo snel afscheid hebben moeten nemen van iemand die zoveel positieve energie uitstraalde en vooral zoveel belang hechtte aan gezond leven. En ondanks dat ze zo bewust bezig was met gezonde voeding en zo positief in het leven stond, is ze helaas op 53 jarige leeftijd de strijd tegen kanker verloren. Het is gewoon niet eerlijk ! Het doet me beseffen hoe kwetsbaar we zijn en hoe snel je leven er plots helemaal anders kan gaan uitzien.
Ze wou vooral niet dat we verdrietig waren om haar heengaan...Haar laatste wens was, dat er een groot feest zou gegeven worden, waar al diegene die haar dierbaar zijn op aanwezig zijn om elkaar te troosten en herinneringen op te halen. De opkomst was overweldigend, zoveel mensen die samen afscheid namen....Het doet iets met een mens, het doet je beseffen dat je vooral niet mag vergeten om zoveel mogelijk te genieten van mooie momenten in je leven.
Het was een mooi feest en er werden veel herinneringen opgehaald. Ik heb gehuild, maar ook gelachen wanneer ik foto's zag met haar stralende glimlach. We hebben afscheid moeten nemen van een 'empathische powerwoman' zoals een vriendin van haar het zo mooi verwoorde. Het leven aanvaarden zoals het is, is een uitdaging. Misschien wel de grootste waarvoor een mens kan komen te staan. Het zal tijd vragen om de pijn te verzachten...
Op de dag van haar afscheid ben ik 's avonds nog naar een filmavond van de MS-Liga Oost-Vlaanderen gegaan. Ik had beloofd hierop aanwezig te zijn en dacht dat het mij wel goed zou doen om mijn zinnen eens te verzetten. Ik had me voorgenomen om mezelf neer te ploffen in één van de zeteltjes en misschien nog een traantje weg te pinken wanneer de lichten uitgaan en de film zou beginnen. Ik had het nog steeds moeilijk om mijn emoties onder controle te houden, het feest had een diepe indruk bij me nagelaten. Het duurde even tot het tot me doordrong dat de directeur van de MS liga Vlaanderen een speech gaf en me vroeg om de nominatie voor de James D. Wolfensohn Award in ontvangst te komen nemen nav het boek dat ik geschreven had. Men wou op die manier vooral de waardering laten blijken voor al datgene wat ik reeds verwezenlijkt had. Ik kreeg de nominatie omdat het boek dat ik geschreven heb, ervoor zorgt dat personen met MS met een ander bril naar hun ziekte kijken. Het boek overstijgt zelfs de ziekte MS en wordt ook gelezen door mensen die af te rekenen hebben met andere chronische ziektes, hoorde ik zeggen. Ik had moeite om mijn tranen te bedwingen, wanneer ik onder luid applaus de nominatie in ontvangst nam en in de bloemetjes werd gezet voor een publiek van meer dan duizend mensen. Tranen van verdriet en tevens tranen van geluk ! Ik kon het eventjes moeilijk plaatsen en had een aantal dagen nodig om tot het besef te komen welke eer mij te beurt was gevallen. Want genomineerd worden voor een internationale award is een hele eer en ik ben het bestuur van de MS liga hier heel erg dankbaar voor. En toch wil ik deze award ook opdragen aan alle mensen die zich vrijwillig en vol enthousiasme inzetten voor de MS liga Vlaanderen, aan alle familieleden, partners, broers en zussen die een persoon met MS helpen om het leven draaglijk te maken en soms machteloos moeten toezien hoe iemand aan comfort verliest doordat het lichaam niet meer mee wil. En aan alle personen met MS die ondanks alles blijven knokken en vechten tegen hun ziekte en zich niet zomaar gewonnen geven.
Nadien keken we samen naar de film 'Trouw met mij'. Er werd gelachen, iedereen was enthousiast, het was een gezellige avond en een leuk weerzien met lotgenoten die ik al een tijdje niet meer gezien had. Ook hier haalden we mooie herinneringen op. Het was opnieuw heel overweldigend, ik werd terug overspoeld door emoties, omdat ik met de lotgenoten mijn ervaringen wél nog kon delen.
Wanneer Martine me vertelde dat ze ziek was en kanker had, wenste ik haar veel sterkte toe. Toen was ik er nog van overtuigd dat ze door haar positieve ingesteldheid en haar wilskracht ook deze tegenslag zou overwinnen en ik bleef hopen op een goede afloop. Tijdens het gesprek liet ze weten dat ze vooral niet wou klagen tegen mij, want ik had tenslotte een ziekte die niet te genezen was en die heel onvoorspelbaar was.
Ik werd er stil van en vond het ongelooflijk sterk van haar dat ze zelfs in de gegeven omstandigheden niet wou klagen en zagen en zichzelf zelfs wat weg cijferde. Zo was Martine, niet klagen, maar gewoon doorgaan....De wereld draait door en daar wou zij zoveel mogelijk deel van blijven uitmaken, hoe moeilijk dit ook was.
Net voor Martine heenging, vertelde ze haar familie dat ze mijn boek gelezen had en dat één tekst indruk had nagelaten bij haar. Vooral de laatste woorden van dit verhaal vond ze heel mooi :'Nu ik ziek ben leef ik veel bewuster en ik denk veel meer na over dingen en of ik die écht wel wil doen'. Een boodschap die ze ons nog wou meegeven...
Neem het leven niet te serieus, maar geniet, nu het nog kan !
Martine,
Het zal even duren maar ik vind je terug
In de geur van de bloemen,
In de golvende zee,
In het licht van mijn tranen,
De wind neemt ze mee...
Het zal even duren, maar ik zie je terug
Op het strand met de boten,
In de branding vannacht,
In de maan, in de sterren,
Ze verbleken heel zacht...
Het zal even duren, maar zal ik jou ooit zien ?
In de trouw naar elkander,
De oprechtheid, de kracht,
Die jij gaf in je leven,
Het zal even duren,
Ik wacht....
(auteur onbekend)
Ik kwam de afgelopen weken in een rollercoaster van gevoelens terecht en ik kom nu pas terug wat tot rust. Ik was verdrietig, boos en zelfs een beetje de war. Ik begon alles en iedereen in vraag te stellen en kon maar niet geloven dat we zo snel afscheid hebben moeten nemen van iemand die zoveel positieve energie uitstraalde en vooral zoveel belang hechtte aan gezond leven. En ondanks dat ze zo bewust bezig was met gezonde voeding en zo positief in het leven stond, is ze helaas op 53 jarige leeftijd de strijd tegen kanker verloren. Het is gewoon niet eerlijk ! Het doet me beseffen hoe kwetsbaar we zijn en hoe snel je leven er plots helemaal anders kan gaan uitzien.
Ze wou vooral niet dat we verdrietig waren om haar heengaan...Haar laatste wens was, dat er een groot feest zou gegeven worden, waar al diegene die haar dierbaar zijn op aanwezig zijn om elkaar te troosten en herinneringen op te halen. De opkomst was overweldigend, zoveel mensen die samen afscheid namen....Het doet iets met een mens, het doet je beseffen dat je vooral niet mag vergeten om zoveel mogelijk te genieten van mooie momenten in je leven.
Het was een mooi feest en er werden veel herinneringen opgehaald. Ik heb gehuild, maar ook gelachen wanneer ik foto's zag met haar stralende glimlach. We hebben afscheid moeten nemen van een 'empathische powerwoman' zoals een vriendin van haar het zo mooi verwoorde. Het leven aanvaarden zoals het is, is een uitdaging. Misschien wel de grootste waarvoor een mens kan komen te staan. Het zal tijd vragen om de pijn te verzachten...
Op de dag van haar afscheid ben ik 's avonds nog naar een filmavond van de MS-Liga Oost-Vlaanderen gegaan. Ik had beloofd hierop aanwezig te zijn en dacht dat het mij wel goed zou doen om mijn zinnen eens te verzetten. Ik had me voorgenomen om mezelf neer te ploffen in één van de zeteltjes en misschien nog een traantje weg te pinken wanneer de lichten uitgaan en de film zou beginnen. Ik had het nog steeds moeilijk om mijn emoties onder controle te houden, het feest had een diepe indruk bij me nagelaten. Het duurde even tot het tot me doordrong dat de directeur van de MS liga Vlaanderen een speech gaf en me vroeg om de nominatie voor de James D. Wolfensohn Award in ontvangst te komen nemen nav het boek dat ik geschreven had. Men wou op die manier vooral de waardering laten blijken voor al datgene wat ik reeds verwezenlijkt had. Ik kreeg de nominatie omdat het boek dat ik geschreven heb, ervoor zorgt dat personen met MS met een ander bril naar hun ziekte kijken. Het boek overstijgt zelfs de ziekte MS en wordt ook gelezen door mensen die af te rekenen hebben met andere chronische ziektes, hoorde ik zeggen. Ik had moeite om mijn tranen te bedwingen, wanneer ik onder luid applaus de nominatie in ontvangst nam en in de bloemetjes werd gezet voor een publiek van meer dan duizend mensen. Tranen van verdriet en tevens tranen van geluk ! Ik kon het eventjes moeilijk plaatsen en had een aantal dagen nodig om tot het besef te komen welke eer mij te beurt was gevallen. Want genomineerd worden voor een internationale award is een hele eer en ik ben het bestuur van de MS liga hier heel erg dankbaar voor. En toch wil ik deze award ook opdragen aan alle mensen die zich vrijwillig en vol enthousiasme inzetten voor de MS liga Vlaanderen, aan alle familieleden, partners, broers en zussen die een persoon met MS helpen om het leven draaglijk te maken en soms machteloos moeten toezien hoe iemand aan comfort verliest doordat het lichaam niet meer mee wil. En aan alle personen met MS die ondanks alles blijven knokken en vechten tegen hun ziekte en zich niet zomaar gewonnen geven.
Nadien keken we samen naar de film 'Trouw met mij'. Er werd gelachen, iedereen was enthousiast, het was een gezellige avond en een leuk weerzien met lotgenoten die ik al een tijdje niet meer gezien had. Ook hier haalden we mooie herinneringen op. Het was opnieuw heel overweldigend, ik werd terug overspoeld door emoties, omdat ik met de lotgenoten mijn ervaringen wél nog kon delen.
Wanneer Martine me vertelde dat ze ziek was en kanker had, wenste ik haar veel sterkte toe. Toen was ik er nog van overtuigd dat ze door haar positieve ingesteldheid en haar wilskracht ook deze tegenslag zou overwinnen en ik bleef hopen op een goede afloop. Tijdens het gesprek liet ze weten dat ze vooral niet wou klagen tegen mij, want ik had tenslotte een ziekte die niet te genezen was en die heel onvoorspelbaar was.
Ik werd er stil van en vond het ongelooflijk sterk van haar dat ze zelfs in de gegeven omstandigheden niet wou klagen en zagen en zichzelf zelfs wat weg cijferde. Zo was Martine, niet klagen, maar gewoon doorgaan....De wereld draait door en daar wou zij zoveel mogelijk deel van blijven uitmaken, hoe moeilijk dit ook was.
Net voor Martine heenging, vertelde ze haar familie dat ze mijn boek gelezen had en dat één tekst indruk had nagelaten bij haar. Vooral de laatste woorden van dit verhaal vond ze heel mooi :'Nu ik ziek ben leef ik veel bewuster en ik denk veel meer na over dingen en of ik die écht wel wil doen'. Een boodschap die ze ons nog wou meegeven...
Neem het leven niet te serieus, maar geniet, nu het nog kan !
Martine,
Het zal even duren maar ik vind je terug
In de geur van de bloemen,
In de golvende zee,
In het licht van mijn tranen,
De wind neemt ze mee...
Het zal even duren, maar ik zie je terug
Op het strand met de boten,
In de branding vannacht,
In de maan, in de sterren,
Ze verbleken heel zacht...
Het zal even duren, maar zal ik jou ooit zien ?
In de trouw naar elkander,
De oprechtheid, de kracht,
Die jij gaf in je leven,
Het zal even duren,
Ik wacht....
(auteur onbekend)
RSS-feed
