Eén kwetsende opmerking was voldoende om mij helemaal onderuit te halen. Ik had me nochtans voorgenomen niet meer wakker te liggen van mensen die pijnlijke opmerkingen geven en er zeker niet op te reageren. Maar de timing waarop ik de opmerking kreeg was heel slecht gekozen. Ik had net vernomen dat Johan overleden was na een fietsongeval en kon het eigenlijk nog niet goed bevatten.
Ik had me zo lang sterk gehouden en bleef maar doorgaan...Die ene opmerking was er net iets teveel aan. Huilen lukte lange tijd niet en ineens gingen alle sluizen open. Mijn zenuwstelsel was zo overprikkeld dat ik geen zin meer had om nog iets te doen. Er stonden teveel tabs open in mijn brein. Ik had nood aan rust en ik vond die rust niet meer. Ik moest keuzes maken en wist dat ik nu vooral moest kiezen voor mezelf.
Ik ben vooral terug gegaan naar mijn basisbehoeften. Ik kocht een een lekker geurende bodylotion, ik nam tijd om te koken en nieuwe receptjes uit te proberen en ik genoot van lekker eten. En slapen...
Ik heb de eerste weken heel vaak en veel geslapen.
Na twee weken lukte het me om terug iets constructiefs te doen, want hoe erg de dag soms ook is, er zijn altijd zaken die leuk zijn. Je moet er alleen terug oog voor hebben en je niet telkens vastpinnen aan die dingen die mis zijn gegaan, die je niet gelukt zijn omdat je daar gewoonweg geen energie meer voor vond. Mijn lijf is een sterke barometer. De wisselwerking tussen lichaam, geest en emotie is heel groot. Iets doen met mijn lichaam en het verzorgen, is fysiek de eerste stap. Zorgen voor mijn lichaam en het eventjes toelaten dat niets moet, zorgt er ook voor dat ik opnieuw zin krijg om het terug op te bouwen.
Ik dacht vaak : 'Doe niet zo flauw en bijt door'. Maar ik weet intussen dat ik dat niet mag doen. Emotie heeft een weg naar buiten nodig. Eva Daeleman verwoordt het goed in haar podcast 'Elke dag vakantie'. 'Het is als een pot kokend water op het vuur met het deksel erop. Je kan proberen het deksel er terug op te duwen en dat lukt wel. Maar het vraagt heel veel energie en het brengt niets op, want uiteindelijk loopt het toch over.'
Ik weet nu dat het belangrijk is om het allemaal eens toe te laten en eens weg te vluchten door mijn mentale bezigheid op iets anders te focussen (lezen, muziek luisteren,kruiswoordraadsels invullen...). Ik heb mijn veerkracht en weerbaarheid ook terug sterker gemaakt door iets fysieks te doen (wandelen, yoga, lopen...). En ik wou vooral heel dicht bij mezelf blijven en alleen in een ruimte zitten. Lezen en in een verhaal zitten bracht rust in mijn hoofd. Ik kocht heel veel boeken die ik al heel lang eens wou lezen en genoot van de verhalen.
Ik wou ook enkel mijn tijd spenderen met die mensen die ik graag heb. En ik ben gaan lopen in de regen. Het gaf me een bevrijdend en voldaan gevoel. Het gaf me extra zuurstof voor mijn brein.
Ik vond het ook belangrijk om te communiceren over mijn gevoelens en te benoemen wat ik voel, zonder daar een verhaal aan te koppelen. Niet alles heeft een verhaal nodig. Niet alles heeft een verklaring nodig.
Ik heb ook geleerd om vooral te kiezen voor mezelf. Als je niet kiest, dan kiezen anderen voor jou. Die keuzes vertrekken dan vaak niet vanuit jezelf. Kiezen is altijd winnen ! Elke dag maak ik minuscule keuzes: Opstaan en snoozen of meteen afzetten en opstaan. Wat zal ik aandoen vandaag ? Wat eten we vanavond ? Het is goed om zelf te beslissen welke richting mijn dag zal uitgaan. Ik besef nu pas dat ik vaak de keuze nam waarbij je het minst de mensen kwetst. Door conflicten uit de weg te gaan, deed ik heel vaak dingen die ik eigenlijk niet wou doen. De optelsom van niet-keuzes en compromissen, maakt dat je niet gelukkig bent en je eigenlijk het leven van een ander leidt.
's Ochtends een richting kiezen van mijn dag, is een stap in de goede richting. Ik stel me bij het opstaan de vraag : Hoe wil ik mij vandaag voelen ? Wil ik mij rustig voelen, dan start ik met yoga of een meditatieoefening. Na een warme douche en wat bodylotion, trek ik een losse trui en mijn trainingsbroek aan. En dan nestel ik mij in mijn crearuimte of mijn leeshoekje.
Mails beantwoorden doe ik als ik er zin in heb en de smartphone zet ik op 'stil'.
Ik weet nu ook dat keuzes niet bindend zijn en dat er na die ene keuze, ook nog altijd de mogelijkheid is voor een nieuwe keuze. Ik onthou vooral dat niet kiezen, verliezen is.
Ik krijg ook een andere mindset door te reizen en nieuwe gerechten te ontdekken. Het is goed om af en toe eens afstand te nemen van de situatie waar ik inzit, eens uit te zoomen van mijn leefwereld en mijn bewustzijn wat te verruimen. Je ontmoet tijdens het reizen ook soms mensen die een leven leven, waarvan je denkt : Kan dit ? Hierdoor krijg ik andere inzichten en zie ik soms ook andere mogelijkheden voor mezelf.
Begin november trok ik samen met mijn superman op wandelvakantie naar La Gomera.
Op doktersadvies, want de huisarts gaf me de tip om ook in de winter de zon eens op te zoeken.Wat extra vitamine D opnemen en heel even vluchten uit de dagdagelijkse beslommeringen. Het zou me goed doen, zei hij. Omdat ik een vrouw ben van 'geen woorden, maar daden', ben ik meteen op zoek gegaan naar een reisbestemming. Ik tikte op Google : 'zonnige wandelvakantie in november' in en kreeg als reisbestemming 'La Gomera 'aangeboden - één van de kleinere Canarische eilanden.
Niet echt toeristisch, geen stranden waar je met de badhanddoek kan gaan liggen bakken in de zon. Een eiland dat vooral gekend is bij wandelaars, door het mooie Garajonay national park en de magische laurierbossen. Een eiland dat nog heel authentiek is. Kortom, de ideale vakantiebestemming voor mij ! Weg van de drukte en het leven waar alles toch een beetje fake is en altijd leuk moet zijn. Manlief had ook nog wat verlof staan, we boekten een vlucht, zochten onze wandelschoenen en pakten onze valies in. Klaar voor een nieuw avontuur !
Toen ik daar aankwam, begon alles van mij af te glijden. In de natuur zijn, op een plek met gelijkgestemden bracht mij tot rust. Het eten is anders, de timing is anders, de mensen zijn anders...
Ik had eerst nog veel in mijn hoofd, maar het wandelen heeft ervoor gezorgd dat ik steeds meer in mijn lichaam zat. Gelijkgestemden vinden is altijd fijn. Op het eiland verbleven naast de 'locals' bijna uitsluitend wandelaars. Het is leuk om eens een ander soort gesprekken te hebben. Wanneer ik vast zit, dan voel ik mij vaak een 'alien' en een beetje alleen op de wereld. En plots merkte ik dat er nog 'aliens' rondlopen op deze wereldbol :)
Ik voelde ook meteen dat ik mocht zijn wie ik ben, ik hoef me niet anders voor te doen. Ik mag gewoon ZIJN en ik hoef me niet te bewijzen. Er is ook geen angst voor het oordeel van anderen. Niemand kent mij hier en iedereen is heel vriendelijk en behulpzaam. Er worden wandeltips en routes uitgewisseld.
Doordat er in de dorpjes vaak maar één restaurantje en één bar is, zie je dezelfde wandelaars ook daar terug. We communiceren in het Engels, Frans en het Duits en zelfs soms een paar woordjes Spaans. Het is een uitdaging en het zorgt soms ook voor grappige uitspraken en veel hilariteit. Maar de sfeer is goed en met handen en voeten krijg je veel uitgelegd. Ik had zelfs de indruk dat het Duits van mijn superman steeds beter werd, na het drinken van een paar biertjes.
We zaten aan de bar samen met de lokale bevolking en werden gastvrij onthaalt, want wandelaars zijn natuurliefhebbers en hebben respect voor de omgeving. En toen we (in ons beste Spaans) vroegen naar lokale gerechten, omdat we het eiland in al zijn facetten willen ontdekken, kregen we een tafel vol lekkers met de nodige uitleg over welke ingrediënten er zijn gebruikt en op welke manier het is bereid (vaak nog op houtvuur). Ik kreeg zelfs Spaanse les van Pedro, want mijn uitspraak bleek nog niet helemaal oké te zijn. Wat voelde het goed om even te praten over de gewone dingen in het leven en geen verplichtingen te hebben. Even dacht ik terug aan mijn eerste reis die ik samen met mijn Superman ondernam, nu al bijna 30 jaar geleden. Toen trokken we door Frankrijk en Spanje naar Portugal. Ik weet nu wel zeker : dit moeten we vaker doen !
Tijd nemen voor jezelf betekent niet dat je altijd alleen moet zijn. Je kan het ook delen met iemand anders. Mijn Superman en ikzelf hebben in La Gomera vaak een momentje voor onszelf genomen. Op de top van een berg in alle stilte een 'bocadillo atun en bocadillo jamon' opeten en genieten van de stilte en de wind die door de bomen ruist. Het gaf me een zalig gevoel. Na een behoorlijke klim, genieten van het prachtige uitzicht over het dal. Zittend op een rotsblok denken...The best view comes after the hardest climb ! Ik heb al heel wat hindernissen overwonnen en altijd vind ik terug mijn weg. Vaak waren we zelfs tijdens het wandelen stil en onder de indruk van de prachtige natuur. Als je voldoende stilte hebt en afspraken maakt, kan je die momenten voor jezelf ook delen. Er zijn ook momenten dat ik de tijd neem om naar mezelf te luisteren. Wakker worden, thee drinken (en naar mijn geslurp luisteren), een ochtenddouche nemen en genieten van zon die opkomt en de vallei een bijzondere lichtinval geeft. Even helemaal in mijn eigen wereld verzonken zitten, verstand op nul...
Ook het onderweg zijn is vaak tijd voor mezelf. In het vliegtuig, de boot of de trein naar een podcast of mijn muziek luisteren. Het is leuk om dan 100% in mijn eigen 'bubbel' te zitten.
Ik had me zo lang sterk gehouden en bleef maar doorgaan...Die ene opmerking was er net iets teveel aan. Huilen lukte lange tijd niet en ineens gingen alle sluizen open. Mijn zenuwstelsel was zo overprikkeld dat ik geen zin meer had om nog iets te doen. Er stonden teveel tabs open in mijn brein. Ik had nood aan rust en ik vond die rust niet meer. Ik moest keuzes maken en wist dat ik nu vooral moest kiezen voor mezelf.
Ik ben vooral terug gegaan naar mijn basisbehoeften. Ik kocht een een lekker geurende bodylotion, ik nam tijd om te koken en nieuwe receptjes uit te proberen en ik genoot van lekker eten. En slapen...
Ik heb de eerste weken heel vaak en veel geslapen.
Na twee weken lukte het me om terug iets constructiefs te doen, want hoe erg de dag soms ook is, er zijn altijd zaken die leuk zijn. Je moet er alleen terug oog voor hebben en je niet telkens vastpinnen aan die dingen die mis zijn gegaan, die je niet gelukt zijn omdat je daar gewoonweg geen energie meer voor vond. Mijn lijf is een sterke barometer. De wisselwerking tussen lichaam, geest en emotie is heel groot. Iets doen met mijn lichaam en het verzorgen, is fysiek de eerste stap. Zorgen voor mijn lichaam en het eventjes toelaten dat niets moet, zorgt er ook voor dat ik opnieuw zin krijg om het terug op te bouwen.
Ik dacht vaak : 'Doe niet zo flauw en bijt door'. Maar ik weet intussen dat ik dat niet mag doen. Emotie heeft een weg naar buiten nodig. Eva Daeleman verwoordt het goed in haar podcast 'Elke dag vakantie'. 'Het is als een pot kokend water op het vuur met het deksel erop. Je kan proberen het deksel er terug op te duwen en dat lukt wel. Maar het vraagt heel veel energie en het brengt niets op, want uiteindelijk loopt het toch over.'
Ik weet nu dat het belangrijk is om het allemaal eens toe te laten en eens weg te vluchten door mijn mentale bezigheid op iets anders te focussen (lezen, muziek luisteren,kruiswoordraadsels invullen...). Ik heb mijn veerkracht en weerbaarheid ook terug sterker gemaakt door iets fysieks te doen (wandelen, yoga, lopen...). En ik wou vooral heel dicht bij mezelf blijven en alleen in een ruimte zitten. Lezen en in een verhaal zitten bracht rust in mijn hoofd. Ik kocht heel veel boeken die ik al heel lang eens wou lezen en genoot van de verhalen.
Ik wou ook enkel mijn tijd spenderen met die mensen die ik graag heb. En ik ben gaan lopen in de regen. Het gaf me een bevrijdend en voldaan gevoel. Het gaf me extra zuurstof voor mijn brein.
Ik vond het ook belangrijk om te communiceren over mijn gevoelens en te benoemen wat ik voel, zonder daar een verhaal aan te koppelen. Niet alles heeft een verhaal nodig. Niet alles heeft een verklaring nodig.
Ik heb ook geleerd om vooral te kiezen voor mezelf. Als je niet kiest, dan kiezen anderen voor jou. Die keuzes vertrekken dan vaak niet vanuit jezelf. Kiezen is altijd winnen ! Elke dag maak ik minuscule keuzes: Opstaan en snoozen of meteen afzetten en opstaan. Wat zal ik aandoen vandaag ? Wat eten we vanavond ? Het is goed om zelf te beslissen welke richting mijn dag zal uitgaan. Ik besef nu pas dat ik vaak de keuze nam waarbij je het minst de mensen kwetst. Door conflicten uit de weg te gaan, deed ik heel vaak dingen die ik eigenlijk niet wou doen. De optelsom van niet-keuzes en compromissen, maakt dat je niet gelukkig bent en je eigenlijk het leven van een ander leidt.
's Ochtends een richting kiezen van mijn dag, is een stap in de goede richting. Ik stel me bij het opstaan de vraag : Hoe wil ik mij vandaag voelen ? Wil ik mij rustig voelen, dan start ik met yoga of een meditatieoefening. Na een warme douche en wat bodylotion, trek ik een losse trui en mijn trainingsbroek aan. En dan nestel ik mij in mijn crearuimte of mijn leeshoekje.
Mails beantwoorden doe ik als ik er zin in heb en de smartphone zet ik op 'stil'.
Ik weet nu ook dat keuzes niet bindend zijn en dat er na die ene keuze, ook nog altijd de mogelijkheid is voor een nieuwe keuze. Ik onthou vooral dat niet kiezen, verliezen is.
Ik krijg ook een andere mindset door te reizen en nieuwe gerechten te ontdekken. Het is goed om af en toe eens afstand te nemen van de situatie waar ik inzit, eens uit te zoomen van mijn leefwereld en mijn bewustzijn wat te verruimen. Je ontmoet tijdens het reizen ook soms mensen die een leven leven, waarvan je denkt : Kan dit ? Hierdoor krijg ik andere inzichten en zie ik soms ook andere mogelijkheden voor mezelf.
Begin november trok ik samen met mijn superman op wandelvakantie naar La Gomera.
Op doktersadvies, want de huisarts gaf me de tip om ook in de winter de zon eens op te zoeken.Wat extra vitamine D opnemen en heel even vluchten uit de dagdagelijkse beslommeringen. Het zou me goed doen, zei hij. Omdat ik een vrouw ben van 'geen woorden, maar daden', ben ik meteen op zoek gegaan naar een reisbestemming. Ik tikte op Google : 'zonnige wandelvakantie in november' in en kreeg als reisbestemming 'La Gomera 'aangeboden - één van de kleinere Canarische eilanden.
Niet echt toeristisch, geen stranden waar je met de badhanddoek kan gaan liggen bakken in de zon. Een eiland dat vooral gekend is bij wandelaars, door het mooie Garajonay national park en de magische laurierbossen. Een eiland dat nog heel authentiek is. Kortom, de ideale vakantiebestemming voor mij ! Weg van de drukte en het leven waar alles toch een beetje fake is en altijd leuk moet zijn. Manlief had ook nog wat verlof staan, we boekten een vlucht, zochten onze wandelschoenen en pakten onze valies in. Klaar voor een nieuw avontuur !
Toen ik daar aankwam, begon alles van mij af te glijden. In de natuur zijn, op een plek met gelijkgestemden bracht mij tot rust. Het eten is anders, de timing is anders, de mensen zijn anders...
Ik had eerst nog veel in mijn hoofd, maar het wandelen heeft ervoor gezorgd dat ik steeds meer in mijn lichaam zat. Gelijkgestemden vinden is altijd fijn. Op het eiland verbleven naast de 'locals' bijna uitsluitend wandelaars. Het is leuk om eens een ander soort gesprekken te hebben. Wanneer ik vast zit, dan voel ik mij vaak een 'alien' en een beetje alleen op de wereld. En plots merkte ik dat er nog 'aliens' rondlopen op deze wereldbol :)
Ik voelde ook meteen dat ik mocht zijn wie ik ben, ik hoef me niet anders voor te doen. Ik mag gewoon ZIJN en ik hoef me niet te bewijzen. Er is ook geen angst voor het oordeel van anderen. Niemand kent mij hier en iedereen is heel vriendelijk en behulpzaam. Er worden wandeltips en routes uitgewisseld.
Doordat er in de dorpjes vaak maar één restaurantje en één bar is, zie je dezelfde wandelaars ook daar terug. We communiceren in het Engels, Frans en het Duits en zelfs soms een paar woordjes Spaans. Het is een uitdaging en het zorgt soms ook voor grappige uitspraken en veel hilariteit. Maar de sfeer is goed en met handen en voeten krijg je veel uitgelegd. Ik had zelfs de indruk dat het Duits van mijn superman steeds beter werd, na het drinken van een paar biertjes.
We zaten aan de bar samen met de lokale bevolking en werden gastvrij onthaalt, want wandelaars zijn natuurliefhebbers en hebben respect voor de omgeving. En toen we (in ons beste Spaans) vroegen naar lokale gerechten, omdat we het eiland in al zijn facetten willen ontdekken, kregen we een tafel vol lekkers met de nodige uitleg over welke ingrediënten er zijn gebruikt en op welke manier het is bereid (vaak nog op houtvuur). Ik kreeg zelfs Spaanse les van Pedro, want mijn uitspraak bleek nog niet helemaal oké te zijn. Wat voelde het goed om even te praten over de gewone dingen in het leven en geen verplichtingen te hebben. Even dacht ik terug aan mijn eerste reis die ik samen met mijn Superman ondernam, nu al bijna 30 jaar geleden. Toen trokken we door Frankrijk en Spanje naar Portugal. Ik weet nu wel zeker : dit moeten we vaker doen !
Tijd nemen voor jezelf betekent niet dat je altijd alleen moet zijn. Je kan het ook delen met iemand anders. Mijn Superman en ikzelf hebben in La Gomera vaak een momentje voor onszelf genomen. Op de top van een berg in alle stilte een 'bocadillo atun en bocadillo jamon' opeten en genieten van de stilte en de wind die door de bomen ruist. Het gaf me een zalig gevoel. Na een behoorlijke klim, genieten van het prachtige uitzicht over het dal. Zittend op een rotsblok denken...The best view comes after the hardest climb ! Ik heb al heel wat hindernissen overwonnen en altijd vind ik terug mijn weg. Vaak waren we zelfs tijdens het wandelen stil en onder de indruk van de prachtige natuur. Als je voldoende stilte hebt en afspraken maakt, kan je die momenten voor jezelf ook delen. Er zijn ook momenten dat ik de tijd neem om naar mezelf te luisteren. Wakker worden, thee drinken (en naar mijn geslurp luisteren), een ochtenddouche nemen en genieten van zon die opkomt en de vallei een bijzondere lichtinval geeft. Even helemaal in mijn eigen wereld verzonken zitten, verstand op nul...
Ook het onderweg zijn is vaak tijd voor mezelf. In het vliegtuig, de boot of de trein naar een podcast of mijn muziek luisteren. Het is leuk om dan 100% in mijn eigen 'bubbel' te zitten.
Ik heb het de afgelopen weken ook allemaal wat van mij afgeschreven. Schrijven is het 'downloaden van mijn brein'. Door te schrijven sta ik langer stil bij mijn gedachten en gevoelens. Er zit tijdens het schrijven een kleine vertraging in mijn denken en dit maakt dat ik mij bewuster ben van wat er op papier komt. Ik kan alles beter op een rijtje zetten wanneer ik schrijf. Door bewust te pauzeren en afstand te nemen van prikkels, ervaar ik meer overzicht en rust. Even geen afleiding, alleen ik, mijn gedachten, pen en papier. Per dag een halfuurtje tijd nemen om gewoon dat op te schrijven wat er in mijn hoofd opkomt, is een fijne manier om mijn gedachten te kalmeren en tot ontspanning te komen.
Ik ben ook tot het besef gekomen dat het zinloos is om telkens weer te reageren, wanneer mensen denken dat ze het bij het rechte eind hebben en soms zelfs een kwetsende opmerking geven. Je kan proberen om mensen te overtuigen van je gelijk, maar als je merkt dat het niets uithaalt en ze toch gewoon hun zin doen, dan ben je beter dat je het gewoon loslaat en hen laat begaan. Ooit lopen ze misschien ook eens tegen de muur aan en beseffen ze dat het anders moet.
Je kan jezelf ziek denken. Maar je kan door positief te denken ook terug gezond worden. Je denken is de potgrond, van waaruit alles groeit. Vaak ga je pas aan het werk met je mentale gezondheid, wanneer je in een dal zit. Het is alsof je op je rug in een diepe put ligt en je de vraag stelt hoe je daar uit zal geraken. Wanneer je jou terug goed voelt, vergeet je vaak de gewoontes die je had om mentaal terug gezond te worden (zoals yoga, wandelen, mindfulness...). Goede gewoontes aanleren is niet evident, maar ik denk dat ik op de goede weg ben. Ik plan nu regelmatig ME-time in mijn agenda en ik hou mij ook aan de afspraak die ik heb met mezelf. Niets of niemand mag mij op deze momenten storen. Het is echt tijd die ik voor mezelf wil invullen, om het drukke leven buiten en alle prikkels die ik moet opvangen gedurende de dag wat uit mijn brein te krijgen en mijn gedachten even te resetten.
Ik verwacht ook niet dat de mensen compassie hebben of het gaan begrijpen, wat er soms in dat hoofd van mij omgaat. Maar ik zeg ook niet meer dat het goed gaat, als het eigenlijk niet zo supergoed gaat. Ik durf nu gewoon te zeggen : 'moeilijke dag vandaag'. Ik besef dat sommige mensen het moeilijk hebben om te horen dat het soms iets minder gaat en niet goed weten hoe ze hiermee moeten omgaan. Geef me dan gewoon de ruimte om even te zijn en om het even te parkeren.
Ik heb ook vaak gehoord dat ik 'teveel' was, dus ging ik in dat soort situaties minder proberen te zijn. Maar eigenlijk ging daardoor ook mijn levensvreugde naar beneden en was ik helemaal mezelf niet meer.
Vanaf nu doe ik terug waar ik goed in ben en als dat voor sommigen dan 'teveel' is, dan is dat maar zo...
Els ♥
Veel van de tips in dit blogberichtje heb ik ontdekt door het luisteren naar de podcast 'www.elkedagvakantie.be/podcast van Eva Daeleman en Stijn Heymans.
Info over La Gomera : www.reisroutes.be/blog/canarische-eilanden/la-gomera-reisgids/
Ik ben ook tot het besef gekomen dat het zinloos is om telkens weer te reageren, wanneer mensen denken dat ze het bij het rechte eind hebben en soms zelfs een kwetsende opmerking geven. Je kan proberen om mensen te overtuigen van je gelijk, maar als je merkt dat het niets uithaalt en ze toch gewoon hun zin doen, dan ben je beter dat je het gewoon loslaat en hen laat begaan. Ooit lopen ze misschien ook eens tegen de muur aan en beseffen ze dat het anders moet.
Je kan jezelf ziek denken. Maar je kan door positief te denken ook terug gezond worden. Je denken is de potgrond, van waaruit alles groeit. Vaak ga je pas aan het werk met je mentale gezondheid, wanneer je in een dal zit. Het is alsof je op je rug in een diepe put ligt en je de vraag stelt hoe je daar uit zal geraken. Wanneer je jou terug goed voelt, vergeet je vaak de gewoontes die je had om mentaal terug gezond te worden (zoals yoga, wandelen, mindfulness...). Goede gewoontes aanleren is niet evident, maar ik denk dat ik op de goede weg ben. Ik plan nu regelmatig ME-time in mijn agenda en ik hou mij ook aan de afspraak die ik heb met mezelf. Niets of niemand mag mij op deze momenten storen. Het is echt tijd die ik voor mezelf wil invullen, om het drukke leven buiten en alle prikkels die ik moet opvangen gedurende de dag wat uit mijn brein te krijgen en mijn gedachten even te resetten.
Ik verwacht ook niet dat de mensen compassie hebben of het gaan begrijpen, wat er soms in dat hoofd van mij omgaat. Maar ik zeg ook niet meer dat het goed gaat, als het eigenlijk niet zo supergoed gaat. Ik durf nu gewoon te zeggen : 'moeilijke dag vandaag'. Ik besef dat sommige mensen het moeilijk hebben om te horen dat het soms iets minder gaat en niet goed weten hoe ze hiermee moeten omgaan. Geef me dan gewoon de ruimte om even te zijn en om het even te parkeren.
Ik heb ook vaak gehoord dat ik 'teveel' was, dus ging ik in dat soort situaties minder proberen te zijn. Maar eigenlijk ging daardoor ook mijn levensvreugde naar beneden en was ik helemaal mezelf niet meer.
Vanaf nu doe ik terug waar ik goed in ben en als dat voor sommigen dan 'teveel' is, dan is dat maar zo...
Els ♥
Veel van de tips in dit blogberichtje heb ik ontdekt door het luisteren naar de podcast 'www.elkedagvakantie.be/podcast van Eva Daeleman en Stijn Heymans.
Info over La Gomera : www.reisroutes.be/blog/canarische-eilanden/la-gomera-reisgids/
RSS-feed
