 | Lap ! Ik denk dat ik voor één keer écht ziek ben ! Ik had het kunnen weten, toen ik afgelopen weekend toch iets te enthousiast tegen mijn zus heb gezegd dat alles goed gaat met mij en ik voor het eerst sinds lange tijd terug wat energie heb om dingen te doen....Mijn weekje verlof heeft me goed gedaan, ik heb er echt van genoten en alleen maar leuke dingen gedaan. Maandag ben ik vol goede moed terug aan het werk gegaan. Tot woensdag...Want toen ben ik wakker geworden met een gevoel alsof er een tientonner over mij heen was gereden. Barstende koppijn, overal stijf, koude rillingen en dan terug 'opvliegers' en zweten....Pfff ! |
Maar onder het motto 'onkruid vergaat niet' en met de nodige pijnstillers, een Strepsil en een neusspray, ben ik toch vertrokken naar het werk. Er ligt zoveel werk op mij te wachten, dit is echt niet het moment om ziek te worden. Enigszins gefrustreerd zeg ik tegen mezelf : kom op verdomd lichaam, werk nu voor één keer echt mee aub ?
Op het werk krijg ik een bezorgde blik van een collega, wanneer ze mijn bureau binnen komt en de vraag stelt of ik al naar de huisarts ben geweest ? Yep ! Deze keer is het duidelijk zichtbaar dat ik ziek ben en volgens mij heeft het voor één keer niets te maken met MS. Intussen heb ik keelpijn, oorpijn, nekpijn....Overal pijn. Maar ik blijf volharden in de boosheid en slaag er uiteindelijk in om de werkdag af te werken.
Thuis plof ik meteen in de zetel....Ik voel me ellendig, kan wel huilen van misérie en stel me opnieuw de vraag : waarom moet ik nét nu ziek worden ? Waarom word ik toch telkens ziek op die momenten waarop ik van alles gepland heb ?
Omdat ik voel dat het alleen maar slechter gaat met mij en de pijn zelfs met pijnstillers niet echt weggaat, besluit ik toch eens contact op te nemen met mijn huisarts. Ik mag dezelfde avond nog bij hem langsgaan en zit als een zielig hoopje mens voor hem. Even de gebruikelijk check-up, bloeddruk meten, hoesten terwijl hij luistert naar mijn longen, even in de oren en keel kijken en vervolgens krijg ik de diagnose : GRIEP !! Ik heb, net zoals zoveel andere Belgen de griep te pakken en geloof me....Dat is toch al een tijdje geleden dat ik hierdoor geveld werd. Rusten is het enige medicijn dat ervoor zal zorgen dat ik terug beter word, werken is uitgesloten wegens nogal 'besmettelijk' en indien de pijn echt onhoudbaar is mag ik Ibuprofen nemen. Intussen zijn Ibuprofen en ikzelf goede vriendjes geworden. Het is momenteel het enige wat ervoor zorgt dat ik nog aangenaam ben voor manlief en mijn dochters. Ik voel me echt ellendig !
Ik ben een strijd aan het voeren tegen mezelf en besef dat ik uiteindelijk het onderspit zal moeten delven...Donderdag breng ik mijn dag door in de zetel met mijn laptop, een paar boeken en mijn smartphone in de buurt. De dochters zijn thuis en maken een muntthee met honing voor mij. De oudste dochter maakt zelfs lekkere knolseldersoep ! Toch een meevallertje dat ik ziek ben, net op het moment dat de er een 'lesvrije' week is voor mijn dochters. Ik mag me heel eventjes echt ellendig voelen en me eens heerlijk laten verwennen.
's Middags zit ik wat op Facebook. Eén lotgenootje met wie ik al een tijdje een leuk contact hebt, stuurt mij het berichtje : 'Ik wens jou een vlugge genezing en veel doorzettingsvermogen om te rusten'. Het bewijst nog maar eens dat ze mij door en door kent en weet dat rusten en niets doen, heel erg moeilijk is voor mij. Ik wil vooral bezig blijven en actief zijn ! Ik wil in beweging blijven ! Wie weet hoe het allemaal verder zal verlopen met mij ? Het is nu dat ik wil leven en als het even kan, dan wil ik nog heel veel uitdagingen aangaan. Ik doe een poging om uit de zetel te komen om wat huishoudelijk taken te doen....Na 10 minuten lig ik echter al terug in de zetel. Ik voel me 80 jaar, kan amper recht lopen omdat het overal pijn doet en krijgt van de dochters op mijn donder omdat ik niet wil luisteren naar mijn lichaam. Ik neem mijn laptop terug op mijn schoot en krijg een berichtje binnen van een andere lotgenote ' Lekker warm onder de wol kruipen met papier en stylo en voor je het weet ben je genezen en heb je weer een mooie tekst voor jouw blog ! veel beterschap toegewenst xx'. Misschien moet ik toch eens het advies van de lotgenoten opvolgen.
Ik besluit vanuit mijn zetel alles te delegeren en tijdelijk van mijn zetel een bureau te maken. En geloof me, zelfs vanuit mijn zetel kan ik heel productief zijn. Ik ben volop bezig met het organiseren van lezingen en doe een aantal telefoontjes om concreet af te spreken. Ik krijg het voor elkaar om een neuroloog aan de telefoon te krijgen, die samen met mij een lezing wil geven (ik verklap verder nog niets ;-)). Wanneer hij me vraagt of hij me niet stoort, laat ik weten dat ik met griep thuis zit en hij mij dus alles kan vragen wat hij wil....Het is even stil aan de andere kant van de lijn. Ik hoor hem denken : 'Zou ze dan niet beter rusten ?' Of 'zou ik haar dan niet beter met rust laten ?' Maar ook hij kent mij al geruime tijd en weet dat er een bom op mij zal moeten ontploffen voordat ik helemaal niets meer doe. Hij geeft zelfs aan dat hij bewondering heeft voor datgene wat ik al heb verwezenlijkt, maar zegt meteen daarna voorzichtig dat ik toch moet proberen om af en toe ook wat te rusten.
Ik denk dat hij niet beseft hoe 'helend' het werkt voor mij, om te horen dat hij bereid is om samen met mij een lezing te geven. Het bewijst dat hij me respecteert als patiënt en dat hij het belangrijk vindt dat ook personen met MS gehoord worden. Ik voel me plots al stukken beter en zit met een brede glimlach in de zetel, wanneer de dochter komt vragen of ze nog iets kan doen voor mij...
Vandaag gaat het al iets beter. Dankzij de Ibuprofen loop ik al terug rechtop. De dochters zijn allebei bij hun vriendje, dus ik ben op mezelf aangewezen. Het is niet omdat ik ziek ben, dat zij hun agenda moeten wijzigen. Ik geniet van de rust en de stilte. Gisteren waren de lettertjes nog aan het dansen, toen ik een boek wou lezen. Nu ik minder hoofdpijn heb, lukt het mij om een boek te lezen. Ik post nog wat foto's van onze wandelingen met Moving Spirit op Facebook en maak wat reclame voor de volgende wandeling. Mijn superman was mee op de laatste wandelingen en heeft een paar mooie foto's gemaakt. Ik kreeg toestemming van de wandelaars om ze op Facebook te plaatsen, zodat ik nog meer personen met MS kan warm maken om eens mee te wandelen en in beweging te komen. Even later komt er al een eerste berichtje binnen, van iemand die wil weten op welke manier ze kan deelnemen aan de wandelingen. Jawel, ik heb alweer iets voor elkaar gekregen vanuit mijn zetel.
Intussen floept er een nieuw berichtje binnen van een ander lotgenootje met wie ik fijne contacten heb. Ook zij wenst mij beterschap en als opkikkertje stuurt ze mij een leuke foto door van haar kids verkleed als Mignon. I love it ! Doet deugd wanneer lotgenoten zorgen voor de nodige 'peptalk' en tips geven hoe ik mijn tijd nuttig kan besteden.
En er komt geen einde aan, want ook iemand van de personeelsdienst heeft vernomen dat ik ziek ben. Ze stuurt me een mailtje en vraagt hoe het met mij gaat ? Ik mail terug en laat weten dat ik gewoon een griepje te pakken heb en alles voor de rest wel oké is. Ze laat vervolgens weten dat ze de fiere oma is geworden van een kleindochter en stuurt een paar fotootjes en een filmpje door van haar kleindochter. Schattig ! Ik kan me voorstellen dat ze trots is op zo'n lieve kleine baby ! Waar is de tijd dat mijn dochters ook nog zulke kleine ukkepukjes waren. Zucht....Al prijs ik mij nu wel gelukkig dat ze al wat groter zijn en ze mij dus kunnen verwennen, wanneer ik eens een 'off day' heb.
En last but not least....Ook nog een mailtje gekregen van de Copaxone verpleegkundige. Ik heb namelijk beslist om de overstap te maken naar Copaxone 40mg, waardoor ik slechts 3x/week moet spuiten en ik kreeg gisteren mijn eerste gratis verpakking. Yoehoe ! Niet meer alle dagen de confrontatie aangaan met mijn ziekte en enkel op maandag,woensdag en vrijdag een spuitje zetten. Ik kijk er naar uit en hoop dat er geen bijwerkingen zijn. Wel leuk dat de verpleegkundige even willen nagaan of alles goed verloopt en of ik al gestart ben met de nieuwe medicatie. Geeft me toch het gevoel dat ze alles goed opvolgt en ze klaar staat voor mij moest dit nodig zijn. Ook zij wenst mij veel beterschap en geeft aan dat ik MOET rusten.
Intussen lig ik terug in mijn zetel, het lichaam geeft aan dat ik er toch nog niet helemaal ben. Ik luister naar 'Your song' van Elton John en besef dat grieperig lopen mij een heel klein beetje nostalgisch maakt...En net wanneer ik even weg droom en denk 'how wonderful' mijn superman is, ontvang ik een sms berichtje van hem : 'ik ga nog even naar de winkel boodschappen doen. Ik kook voor jou vanavond !'
Life is beautiful ! Ook met een griepje :)
Op het werk krijg ik een bezorgde blik van een collega, wanneer ze mijn bureau binnen komt en de vraag stelt of ik al naar de huisarts ben geweest ? Yep ! Deze keer is het duidelijk zichtbaar dat ik ziek ben en volgens mij heeft het voor één keer niets te maken met MS. Intussen heb ik keelpijn, oorpijn, nekpijn....Overal pijn. Maar ik blijf volharden in de boosheid en slaag er uiteindelijk in om de werkdag af te werken.
Thuis plof ik meteen in de zetel....Ik voel me ellendig, kan wel huilen van misérie en stel me opnieuw de vraag : waarom moet ik nét nu ziek worden ? Waarom word ik toch telkens ziek op die momenten waarop ik van alles gepland heb ?
Omdat ik voel dat het alleen maar slechter gaat met mij en de pijn zelfs met pijnstillers niet echt weggaat, besluit ik toch eens contact op te nemen met mijn huisarts. Ik mag dezelfde avond nog bij hem langsgaan en zit als een zielig hoopje mens voor hem. Even de gebruikelijk check-up, bloeddruk meten, hoesten terwijl hij luistert naar mijn longen, even in de oren en keel kijken en vervolgens krijg ik de diagnose : GRIEP !! Ik heb, net zoals zoveel andere Belgen de griep te pakken en geloof me....Dat is toch al een tijdje geleden dat ik hierdoor geveld werd. Rusten is het enige medicijn dat ervoor zal zorgen dat ik terug beter word, werken is uitgesloten wegens nogal 'besmettelijk' en indien de pijn echt onhoudbaar is mag ik Ibuprofen nemen. Intussen zijn Ibuprofen en ikzelf goede vriendjes geworden. Het is momenteel het enige wat ervoor zorgt dat ik nog aangenaam ben voor manlief en mijn dochters. Ik voel me echt ellendig !
Ik ben een strijd aan het voeren tegen mezelf en besef dat ik uiteindelijk het onderspit zal moeten delven...Donderdag breng ik mijn dag door in de zetel met mijn laptop, een paar boeken en mijn smartphone in de buurt. De dochters zijn thuis en maken een muntthee met honing voor mij. De oudste dochter maakt zelfs lekkere knolseldersoep ! Toch een meevallertje dat ik ziek ben, net op het moment dat de er een 'lesvrije' week is voor mijn dochters. Ik mag me heel eventjes echt ellendig voelen en me eens heerlijk laten verwennen.
's Middags zit ik wat op Facebook. Eén lotgenootje met wie ik al een tijdje een leuk contact hebt, stuurt mij het berichtje : 'Ik wens jou een vlugge genezing en veel doorzettingsvermogen om te rusten'. Het bewijst nog maar eens dat ze mij door en door kent en weet dat rusten en niets doen, heel erg moeilijk is voor mij. Ik wil vooral bezig blijven en actief zijn ! Ik wil in beweging blijven ! Wie weet hoe het allemaal verder zal verlopen met mij ? Het is nu dat ik wil leven en als het even kan, dan wil ik nog heel veel uitdagingen aangaan. Ik doe een poging om uit de zetel te komen om wat huishoudelijk taken te doen....Na 10 minuten lig ik echter al terug in de zetel. Ik voel me 80 jaar, kan amper recht lopen omdat het overal pijn doet en krijgt van de dochters op mijn donder omdat ik niet wil luisteren naar mijn lichaam. Ik neem mijn laptop terug op mijn schoot en krijg een berichtje binnen van een andere lotgenote ' Lekker warm onder de wol kruipen met papier en stylo en voor je het weet ben je genezen en heb je weer een mooie tekst voor jouw blog ! veel beterschap toegewenst xx'. Misschien moet ik toch eens het advies van de lotgenoten opvolgen.
Ik besluit vanuit mijn zetel alles te delegeren en tijdelijk van mijn zetel een bureau te maken. En geloof me, zelfs vanuit mijn zetel kan ik heel productief zijn. Ik ben volop bezig met het organiseren van lezingen en doe een aantal telefoontjes om concreet af te spreken. Ik krijg het voor elkaar om een neuroloog aan de telefoon te krijgen, die samen met mij een lezing wil geven (ik verklap verder nog niets ;-)). Wanneer hij me vraagt of hij me niet stoort, laat ik weten dat ik met griep thuis zit en hij mij dus alles kan vragen wat hij wil....Het is even stil aan de andere kant van de lijn. Ik hoor hem denken : 'Zou ze dan niet beter rusten ?' Of 'zou ik haar dan niet beter met rust laten ?' Maar ook hij kent mij al geruime tijd en weet dat er een bom op mij zal moeten ontploffen voordat ik helemaal niets meer doe. Hij geeft zelfs aan dat hij bewondering heeft voor datgene wat ik al heb verwezenlijkt, maar zegt meteen daarna voorzichtig dat ik toch moet proberen om af en toe ook wat te rusten.
Ik denk dat hij niet beseft hoe 'helend' het werkt voor mij, om te horen dat hij bereid is om samen met mij een lezing te geven. Het bewijst dat hij me respecteert als patiënt en dat hij het belangrijk vindt dat ook personen met MS gehoord worden. Ik voel me plots al stukken beter en zit met een brede glimlach in de zetel, wanneer de dochter komt vragen of ze nog iets kan doen voor mij...
Vandaag gaat het al iets beter. Dankzij de Ibuprofen loop ik al terug rechtop. De dochters zijn allebei bij hun vriendje, dus ik ben op mezelf aangewezen. Het is niet omdat ik ziek ben, dat zij hun agenda moeten wijzigen. Ik geniet van de rust en de stilte. Gisteren waren de lettertjes nog aan het dansen, toen ik een boek wou lezen. Nu ik minder hoofdpijn heb, lukt het mij om een boek te lezen. Ik post nog wat foto's van onze wandelingen met Moving Spirit op Facebook en maak wat reclame voor de volgende wandeling. Mijn superman was mee op de laatste wandelingen en heeft een paar mooie foto's gemaakt. Ik kreeg toestemming van de wandelaars om ze op Facebook te plaatsen, zodat ik nog meer personen met MS kan warm maken om eens mee te wandelen en in beweging te komen. Even later komt er al een eerste berichtje binnen, van iemand die wil weten op welke manier ze kan deelnemen aan de wandelingen. Jawel, ik heb alweer iets voor elkaar gekregen vanuit mijn zetel.
Intussen floept er een nieuw berichtje binnen van een ander lotgenootje met wie ik fijne contacten heb. Ook zij wenst mij beterschap en als opkikkertje stuurt ze mij een leuke foto door van haar kids verkleed als Mignon. I love it ! Doet deugd wanneer lotgenoten zorgen voor de nodige 'peptalk' en tips geven hoe ik mijn tijd nuttig kan besteden.
En er komt geen einde aan, want ook iemand van de personeelsdienst heeft vernomen dat ik ziek ben. Ze stuurt me een mailtje en vraagt hoe het met mij gaat ? Ik mail terug en laat weten dat ik gewoon een griepje te pakken heb en alles voor de rest wel oké is. Ze laat vervolgens weten dat ze de fiere oma is geworden van een kleindochter en stuurt een paar fotootjes en een filmpje door van haar kleindochter. Schattig ! Ik kan me voorstellen dat ze trots is op zo'n lieve kleine baby ! Waar is de tijd dat mijn dochters ook nog zulke kleine ukkepukjes waren. Zucht....Al prijs ik mij nu wel gelukkig dat ze al wat groter zijn en ze mij dus kunnen verwennen, wanneer ik eens een 'off day' heb.
En last but not least....Ook nog een mailtje gekregen van de Copaxone verpleegkundige. Ik heb namelijk beslist om de overstap te maken naar Copaxone 40mg, waardoor ik slechts 3x/week moet spuiten en ik kreeg gisteren mijn eerste gratis verpakking. Yoehoe ! Niet meer alle dagen de confrontatie aangaan met mijn ziekte en enkel op maandag,woensdag en vrijdag een spuitje zetten. Ik kijk er naar uit en hoop dat er geen bijwerkingen zijn. Wel leuk dat de verpleegkundige even willen nagaan of alles goed verloopt en of ik al gestart ben met de nieuwe medicatie. Geeft me toch het gevoel dat ze alles goed opvolgt en ze klaar staat voor mij moest dit nodig zijn. Ook zij wenst mij veel beterschap en geeft aan dat ik MOET rusten.
Intussen lig ik terug in mijn zetel, het lichaam geeft aan dat ik er toch nog niet helemaal ben. Ik luister naar 'Your song' van Elton John en besef dat grieperig lopen mij een heel klein beetje nostalgisch maakt...En net wanneer ik even weg droom en denk 'how wonderful' mijn superman is, ontvang ik een sms berichtje van hem : 'ik ga nog even naar de winkel boodschappen doen. Ik kook voor jou vanavond !'
Life is beautiful ! Ook met een griepje :)
RSS-feed
