Er zullen altijd mensen zijn
die het oneens met je zijn.
Die je verkeerd begrijpen,
die je vertellen dat je het niet kan,
dat je het niet moet doen,
dat je het niet zal doen.
Laat ze je niet stoppen.
Wees in plaats daarvan trouw aan jezelf.
En weet dat voor ieder persoon
die niet jouw pad kiest,
er iemand heel blij zal zijn
je te ontmoeten
halverwege je pad
(Anne Taylor)
Vandaag is het #worldmentalhealthday. Een dag waar ook ik wat aandacht wil aan schenken, omdat ik het belangrijk vind dat er niet alleen over fysieke klachten kan gepraat worden, maar ook over de mentale gezondheid. Praten over je mentale gezondheid zit vaak nog in de taboesfeer. Lotgenoten durven het onderwerp niet aankaarten, uit vrees dat ze niet zullen begrepen worden. Ook de angst om anderen te kwetsen, door te zeggen dat het 'even niet meer gaat' en je je soms wat 'ongelukkig' voelt, zorgt ervoor dat heel veel mensen met hun opgekropte gevoelens blijven zitten.
Multiple Sclerose zorgt niet alleen voor fysieke klachten, maar heeft ook een enorme impact op het dagdagelijkse leven, de relatie met je partner, kinderen, vrienden en familie. Heel veel lotgenoten vertellen me dat ze nog zoveel 'willen', alleen wil het lichaam niet altijd mee. En dat zorgt voor behoorlijk wat frustraties. Door teveel je focus te leggen op datgene wat niet meer gaat, krijg je vaak negatieve gedachten. En dat doemdenken zorgt op zijn beurt terug voor fysieke klachten. Je komt hierdoor een beetje in een vicieuze cirkel terecht. En het is verdomd moeilijk om hier in je eentje uit te geraken...De ervaring leert mij dat hulp vragen de enige manier is om die cirkel te doorbreken.
Vandaag hoorde ik een radiopresentator vragen : 'durf jij te vertellen dat je op gesprek gaat bij een psycholoog ?' Ze stelde deze vraag naar aanleiding van de werelddag geestelijke gezondheid.
Vaak durven mensen niet vertellen dat ze in therapie zijn en langsgaan bij een psycholoog. Ze hebben schrik dat mensen hen gek zullen verklaren of hen op een andere manier zullen bekijken. Anderen durven de stap niet te zetten, omdat ze weten dat ze moeten praten over hun gevoelens. Praten over gevoelens is niet gemakkelijk en roept ook vaak emoties op. Ik heb lange tijd mijn tranen bedwongen en heel veel zaken ook opgekropt, tot het echt niet meer ging en alles er ineens uitkwam. Huilen is geen teken van zwakte. Je huilt omdat je teveel achter elkaar hebt meegemaakt. Alles stapelt zich op en tranen komen eruit. Huilen kan ook voor opluchting zorgen. Na een huilbui voel ik me lichter, het rugzakje dat ik draag voelt dan ietsjes minder zwaar.
Zelf ben ik ongeveer een jaar in psychotherapie geweest. Ik moest heel wat verwerken, zat vast met zoveel zaken en kwam er in mijn eentje niet meer uit. Ik moest op zoek naar de juiste weg, naar een manier die voor mij werkt om met alles wat op mij afkomt om te gaan. Dankzij de hulp van een psychologe is het mij gelukt om die weg te vinden. De gesprekken met de psychologe deden me goed. Gewoon een uurtje vertellen en eens op adem komen, zorgde voor opluchting. Tijdens de gesprekken maakte ik een balans op. Hoe voel ik me nu ? Hoe zou ik me eigenlijk willen voelen ? Wat vind ik belangrijk en hoe kan ik er zelf aan werken om dit doel te bereiken ? Hoe kan ik zorg dragen voor mezelf ? Heel veel vragen, waar ik niet meteen een antwoord op had. Maar door in dialoog te gaan met mijn psychologe en te vertellen met welk gevoel ik zat, begon ik meer en meer te beseffen dat ik vooral moet kijken naar die dingen die wel nog lukken en dat ik niet telkens mijn aandacht mag richten op zaken die (omwille van mijn gezondheid) niet meer gaan. Door therapie te volgen, heb ik geleerd om vaker 'ME-time' in te bouwen en mij daar ook niet langer schuldig over te voelen.
Doordat ik nu weet waar ik mijn klachten kan aan toeschrijven, namelijk het feit dat ik MS heb, leerde ik ook omgaan met alle ingrediënten van mijn leven. Iedereen wordt geconfronteerd met moeilijke, droevige en onzeker momenten. Maar door mijn ziekte heb ik een extra belasting. Mijn rugzakje is iets zwaarder geworden doordat ik chronisch ziek ben en niemand kan voorspellen wat de toekomst zal brengen. En net die onzekerheid zorgt voor angsten. Telkens het fysiek iets minder goed gaat, stel ik mij de vraag of het een voorbode is van een opstoot ? Of komt het enkel door de stress en het iets te vaak over de grenzen gaan ? En wanneer ik krijg af te rekenen met een opstoot, stel ik me dikwijls de vraag of ik volledig zal herstellen.
Ik praat over mijn angsten en de hulp die ik heb gezocht om met deze angsten om te gaan. Voor heel veel lotgenoten is mijn verhaal heel herkenbaar. Het zorgt ervoor dat zij ook hun ervaringen met mij delen via mail, tijdens een wandeling met Moving Spirit en zelfs via Facebook. Vaak is het horen van mijn verhaal ook een opluchting voor hen. Ze beseffen dat ze zeker niet de enige zijn die moeite hebben om uit deze mentale knoop te geraken. Iedereen loopt in zijn leven wel tegen zaken aan, en hulp inroepen is dan nooit een teken van zwakte. Ik kan het iedereen aanraden. En ik hoop dat er een moment komt dat we op dezelfde manier kunnen praten over therapie als over naar de fitness gaan, of gaan lopen.
Ik ben intussen al een tijdje gestopt met de therapie. Af en toe verzond ik nog wel eens een mailtje naar mijn psychologe. Vaak wanneer het iets minder goed ging, maar ook wel eens om te melden dat ik erin geslaagd was om iets nieuws te realiseren of gewoon om even te zeggen dat alles terug goed gaat. En altijd kreeg ik een mailtje terug, met opbeurende woorden, een schouderklopje...Intussen is mijn psychologe in pensioen. Ze mailde me om dit te melden en wenste me succes in alles wat ik nog wil ondernemen. Soms mis ik het wel die mailtjes die we af en toe naar elkaar verzonden.
Gelukkig heb ik ook een netwerk van mensen om mij heen die mij opvangen wanneer het terug wat moeilijker gaat. Want die moeilijke momenten zijn er nog steeds....Ik ben een gevoelsmens en krijg soms nog wel eens het deksel tegen mijn neus, moet nog steeds omgaan met foute reacties van mensen, voel me niet altijd begrepen en krijg het soms zelfs niet altijd uitgelegd hoe ik mij voel. Maar het lukt me steeds beter om er over te praten, hoe moeilijk dit vaak ook is. Praten helpt ! En ik heb het geluk dat ik een superman heb die er ook op de moeilijke momenten voor mij is en twee fantastische dochters die heel goed kunnen luisteren en mij regelmatig een knuffel geven. Wij zijn een echt 'knuffelgezin' en deinzen er niet voor terug dit ook te doen in het bijzijn van anderen. Onlangs behaalde de jongste dochter haar rijbewijs. Ik was zo blij dat ze geslaagd was en knuffelde haar bijna dood van geluk. De examinator die het goede nieuws bracht, vond het mooi om te zien hoe wij elkaar in de armen vielen.
"Een blik, een aanraking, eventjes iets voor iemand betekenen. La petite bonté (de kleine goedheid, red.), de Franse filosoof Levinas heeft daar interessante dingen over gezegd. Elkaar een klein plezier doen, is de essentie van het leven. Dat is geluk' (uit het boek : 'De kunst van het ongelukkig zijn' van Dirk De Wachter).
Zo voelde het ook voor mij. Als voorbereiding op het rijexamen, hebben we samen urenlang met de auto rondgereden in en rond Gent. Ik voelde de frustratie bij de dochter, wanneer het niet meteen lukte om te parkeren. Maar die momenten samen in de auto, hebben ons ook dichter bij elkaar gebracht.
Niet opgeven, eens goed vloeken op jezelf en blijven geloven dat je het wel kan. En vervolgens vol trots je rijbewijs gaan halen in het gemeentehuis. You did it girl ! :)
Naast mijn gezin, vrienden en familie, kan ik ook altijd rekenen op de hulp van mijn huisarts en mijn neurologe. Zij weten dat leven met MS vaak een verhaal van 'ups en downs' is en dat het niet altijd makkelijk is om dit duidelijk te maken aan de buitenwereld. Zij nemen mijn klachten serieus en nemen ook de tijd om te luisteren, waardoor ik me comfortabel genoeg voel om ook over die diepe gevoelens te praten. Hierdoor kunnen ze mij op de juiste manier verder helpen of het advies geven om even op de rem te gaan staan en gas terug te nemen. En doordat er een goede patiënt/arts relatie is, neem ik ook hun advies veel gemakkelijker aan en kan ik ook toegeven dat ik misschien iets te vaak tegen mijn grenzen ben aangelopen.
Ik zat de afgelopen weken terug een beetje in een rollercoaster, waardoor ik eventjes wat uit balans ben. Ik zat op het werk aan mijn bureau, keek naar mijn computerscherm en wist eventjes niet meer van welk hout pijlen maken. Ik voelde me verward, angstig, teleurgesteld en ook heel erg moe. Het lukte me niet meer om helder te denken. Ik zat in een glazen bol - er kwam geen informatie meer binnen. Ik voelde dat het tijd werd om even op de ctrl+alt+del knop te drukken. Control yourself, Alter your thinking and delete negativity. Ik heb er eventjes de stekker uit getrokken en neem op doktersadvies wat tijd voor mezelf.
Consequent goed voor jezelf zorgen en jezelf niet uit het oog verliezen, is niet gemakkelijk. Een volle agenda, een drukke job en een goed gevuld sociaal leven, zorgen er soms wel eens voor dat je jezelf voorbij loopt en te laat op de rem gaat staan.
Voor jezelf zorgen is soms makkelijker gezegd dan gedaan. Daarom enkele eenvoudige tips om voor jezelf te zorgen :
zorg voor rust in je hoofd :
Wanneer we rust toestaan in ons brein, ontstaat helderheid. Het feit dat niets nog echt moet, ik geen deadlines heb en de dag kan starten met een leeg hoofd en zonder 'to do lijstje', brengt me tot rust.
Beleef elke dag plezier, door dagelijks iets leuks in te plannen :
Ik kreeg van mijn huisarts het advies om naar buiten te gaan. Wandelen in een bos, fietsen langs de Schelde, te voet naar de bakker of de apotheker. Toegegeven, de ene dag lukt mij dit al beter dan de andere. Op een regenachtige dag zou ik wel eens in mijn pyjama in mijn leeshoekje willen blijven zitten. Maar omdat ik weet dat contact met mensen belangrijk is voor mij, doe ik iedere dag te voet of met de fiets de boodschappen. En het helpt ! Ik had zelfs een hele toffe babbel met mijn apotheker. We kennen elkaar al heel lang. Toen ze vroeg hoe het met mij ging en ik aangaf dat het hoofd niet echt meewil, nam ze de tijd om te luisteren. Ik denk dat dit één van de voordelen is wanneer je in een dorp woont. Ik doe nog veel inkopen bij de lokale handelaar : de bakker, de groenten- en fruitwinkel, de slager...Ik word er telkens me de glimlach ontvangen en vaak hebben ze ook tijd voor een 'babbeltje'.
Maak tijd voor vrienden en familie
Het is mij nog niet echt gelukt om af te spreken met vrienden en familie. Ik had eerst eventjes tijd nodig voor mezelf, had nood aan stilte en rust. Maar er staan wel al een aantal zaken gepland in mijn agenda. Mijn buurvrouw vroeg of ik zin had om te komen luisteren naar het koor waarin ze zingt. Ik heb kaarten gekocht en ben benieuwd om haar samen met andere koren te horen zingen in de kerk.
De oudste dochter speelt saxofoon en er is eind oktober een concert van de harmonie waarin ze speelt. Ook dit wil ik zeker niet missen. En ik heb beloofd aan een paar vrienden dat, eens het wat beter met mij gaat, ik zeker contact opneem met hen om samen iets leuks te doen.
Plan herstelmomenten in door je brein even rust te gunnen, na een drukke dag
Dat blijft een werkpuntje voor mij. Er moeten zoveel zaken gedaan worden (werken, boodschappen, poetsen, strijken...) waardoor ik soms wel eens durf te vergeten dat ik ook voldoende rustmomenten moet inplannen in mijn dag. Ik kreeg de tip om dergelijke momenten echt in te plannen in mijn agenda en eventueel te werken met een signaal op mijn smartphone, die mij erop attent maakt dat het tijd is om alles te laten vallen en vooral te rusten. Ik kreeg ook het advies om de sociale media uit te zetten of de smartphone ver genoeg weg te leggen, zodat ik zeker niet gestoord wordt tijdens die rustmomenten.
Zorgen voor jezelf is niet egoïstisch
We zorgen graag voor een ander. Maar daardoor vergeten we soms hoe we voor onszelf moeten zorgen.
Wanneer je niet goed genoeg voor jezelf zorgt en telkens over je grenzen gaat, kan je ook niet goed voor een ander zorgen.
Voor mij betekent zelfzorg met een kopje thee, languit in de zetel liggen en een Flow lezen. (Flow = een magazine waar ik al gelukkig van word door er gewoon naar te kijken. Heel kleurrijk, met veel illustraties...).
Ik kan ook genieten van :
een afspraak bij de kapper
een bezoek aan het SMAK
rond snuisteren in een boekenwinkel
met een mocktail, een goed muziekje en lavendelolie een heerlijk warm bad nemen
samen met mijn superman een nieuw restaurantje uitproberen...
Kortom, er staat nog heel wat op mijn 'zelfzorg-to-do-lijstje'....Let's do it !
Els ♥
Voor jezelf zorgen is soms makkelijker gezegd dan gedaan. Daarom enkele eenvoudige tips om voor jezelf te zorgen :
zorg voor rust in je hoofd :
Wanneer we rust toestaan in ons brein, ontstaat helderheid. Het feit dat niets nog echt moet, ik geen deadlines heb en de dag kan starten met een leeg hoofd en zonder 'to do lijstje', brengt me tot rust.
Beleef elke dag plezier, door dagelijks iets leuks in te plannen :
Ik kreeg van mijn huisarts het advies om naar buiten te gaan. Wandelen in een bos, fietsen langs de Schelde, te voet naar de bakker of de apotheker. Toegegeven, de ene dag lukt mij dit al beter dan de andere. Op een regenachtige dag zou ik wel eens in mijn pyjama in mijn leeshoekje willen blijven zitten. Maar omdat ik weet dat contact met mensen belangrijk is voor mij, doe ik iedere dag te voet of met de fiets de boodschappen. En het helpt ! Ik had zelfs een hele toffe babbel met mijn apotheker. We kennen elkaar al heel lang. Toen ze vroeg hoe het met mij ging en ik aangaf dat het hoofd niet echt meewil, nam ze de tijd om te luisteren. Ik denk dat dit één van de voordelen is wanneer je in een dorp woont. Ik doe nog veel inkopen bij de lokale handelaar : de bakker, de groenten- en fruitwinkel, de slager...Ik word er telkens me de glimlach ontvangen en vaak hebben ze ook tijd voor een 'babbeltje'.
Maak tijd voor vrienden en familie
Het is mij nog niet echt gelukt om af te spreken met vrienden en familie. Ik had eerst eventjes tijd nodig voor mezelf, had nood aan stilte en rust. Maar er staan wel al een aantal zaken gepland in mijn agenda. Mijn buurvrouw vroeg of ik zin had om te komen luisteren naar het koor waarin ze zingt. Ik heb kaarten gekocht en ben benieuwd om haar samen met andere koren te horen zingen in de kerk.
De oudste dochter speelt saxofoon en er is eind oktober een concert van de harmonie waarin ze speelt. Ook dit wil ik zeker niet missen. En ik heb beloofd aan een paar vrienden dat, eens het wat beter met mij gaat, ik zeker contact opneem met hen om samen iets leuks te doen.
Plan herstelmomenten in door je brein even rust te gunnen, na een drukke dag
Dat blijft een werkpuntje voor mij. Er moeten zoveel zaken gedaan worden (werken, boodschappen, poetsen, strijken...) waardoor ik soms wel eens durf te vergeten dat ik ook voldoende rustmomenten moet inplannen in mijn dag. Ik kreeg de tip om dergelijke momenten echt in te plannen in mijn agenda en eventueel te werken met een signaal op mijn smartphone, die mij erop attent maakt dat het tijd is om alles te laten vallen en vooral te rusten. Ik kreeg ook het advies om de sociale media uit te zetten of de smartphone ver genoeg weg te leggen, zodat ik zeker niet gestoord wordt tijdens die rustmomenten.
Zorgen voor jezelf is niet egoïstisch
We zorgen graag voor een ander. Maar daardoor vergeten we soms hoe we voor onszelf moeten zorgen.
Wanneer je niet goed genoeg voor jezelf zorgt en telkens over je grenzen gaat, kan je ook niet goed voor een ander zorgen.
Voor mij betekent zelfzorg met een kopje thee, languit in de zetel liggen en een Flow lezen. (Flow = een magazine waar ik al gelukkig van word door er gewoon naar te kijken. Heel kleurrijk, met veel illustraties...).
Ik kan ook genieten van :
een afspraak bij de kapper
een bezoek aan het SMAK
rond snuisteren in een boekenwinkel
met een mocktail, een goed muziekje en lavendelolie een heerlijk warm bad nemen
samen met mijn superman een nieuw restaurantje uitproberen...
Kortom, er staat nog heel wat op mijn 'zelfzorg-to-do-lijstje'....Let's do it !
Els ♥