Er zijn zo van die fases in je leven dat je het even niet meer weet. Doe ik wat ik wil ? Waarom doe ik het ? Had ik niet nog grotere dromen ? Ben ik goed genoeg ? Ik zit momenteel midden in zo'n fase. Maar wat en hoe en waarom het dan anders moet, ik weet het eigenlijk niet zo goed... Meestal ben ik opgewekt en zit ik vol plannen. Maar soms ben ik het even kwijt, dat 'feel the fear and do it anyway' gevoel. Ineens lijkt alles stom, slecht en heel erg moeilijk. Vaak probeer ik deze gevoelens te onderdrukken, terwijl ik besef dat dit eigenlijk niet oké is. Je kan het vergelijken met een bal die je onder water duwt : vroeg of laat komt die met volle kracht weer boven. Maar hoe moet ik dan omgaan met dat gevoel ? |
Yes We can ! Hoor ik een studente luidkeels roepen, tijdens de marathonradio op MNM. En terwijl ik in mijn keuken bezig ben met de afwas, zwaai ik met een pollepel in het rond en roep ik al even enthousiast : 'Yes I can !' Op dat eigenste moment beslis ik om een aantal mensen te laten weten dat ik het even allemaal voor bekeken hou en nu vooral tijd en energie wil steken in mezelf, mijn superman en mijn dochters. Want het is mede dankzij hun steun en vertrouwen, dat ik erin geslaagd ben om een aantal hele leuke projecten uit de grond te stampen. Alleen voel ik dat het ook enorm veel energie vraagt om het allemaal gedaan te krijgen. Het valt me ook steeds vaker op dat ik mezelf voorbij loop en tussendoor nog snel, snel allerlei zaken wil regelen, zonder er echt goed over na te denken.
De hoogste tijd dus om de stekker eruit te trekken en voor de volle 3 maanden alleen maar die dingen te doen die ik écht wil doen. Ik krijg nog een mailtje van mijn mijn neurologe, waarin ze aangeeft heel blij te zijn met deze wijze beslissing. Ze sluit het mailtje af met de woorden : 'Volhouden hé, de volle drie maanden lang ?' En wanneer ik mijn psychologe op de hoogte breng van mijn plannen, mailt ze me terug : 'De aanhouder wint ! Ik lees dat je leuke plannen hebt voor deze zomer. Doen hé !
Ik doe hen allebei de belofte dat ik het deze keer ook echt ga doen !
Ik wil vooral quality time met mijn gezin en gezellig samen zijn met vrienden waarmee ik al een tijdje niet meer heb afgesproken. Ik heb mezelf een hele stapel boeken cadeau gedaan en heb inmiddels al drie boeken uitgelezen. Ik koop iedere week een boeketje bloemen en wanneer de winkelbediende vraagt of het voor een speciale gelegenheid is, dan zeg ik : 'Ja ! Ik zet mezelf in de bloemetjes omdat ik het al de volle 20 dagen volhoud om alleen maar tijd te nemen voor mezelf.' Sommige winkelbedienden kijken me vervolgens met een vreemde blik aan en denken vermoedelijk dat er iets mis is in mijn bovenkamer. Maar van de meeste krijg ik een brede glimlach en positieve feedback.
Zij snappen wat ik bedoel en ik zie ze denken...Misschien moet ik dat ook eens iets vaker doen ?
Ik blijf schrijven, want het helpt om alle emoties eens van mij af te schrijven. Maar heel veel van die schrijfsel bewaar ik in mijn eigen dagboek. Ik besef dat ik door te bloggen veel van mezelf prijs geef. Maar geloof me....Er zijn zeker nog dingen die ik niet zomaar op internet zwier. Wanneer ik sommige van die teksten later terug lees, ben ik blij dat ik dit niet met jullie gedeeld heb. Een mens heeft soms vreemde kronkels in zijn hoofd en niet alles is geschikt voor publicatie. ☺
Ik ben sinds 1 juni gestart met 'alleen doen waar ik zin in heb' en ik wil dit volhouden tot 31 augustus. Ik neem de tijd om af en toe eens een stap terug zetten, om te kijken naar mezelf en het leven dat zich ontvouwt en dit doet wonderen met mij. Een bezoekje naar een rommelmarkt in een andere stad, haalt mij weg uit de dagelijkse beslommeringen. Terwijl ik op een terrasje zit met een lekkere cappuccino, neem ik tijd om even stil te staan bij de dingen die ik was vergeten en pas dan realiseer ik me wat echt belangrijks is. Ik begin ook meer en meer tot het besef te komen dat het leven niet alleen draait om het nastreven van alles waar ik zo druk mee bezig ben. Ik kom zelfs tot het besef dat ik veel dingen onbewust doe, waardoor ik niet eens door heb dat ik ergens van geniet of juist enorm zit te balen.
Er zijn vaak momenten waarop ik me anders voor doe, omdat ik denk dat dit zo hoort of om ergens bij te horen. Tot ik tot het besef kom dat ik uiteindelijk bijna nooit meer mezelf kan zijn. Ik ben teveel bezig met mezelf aanpassen aan anderen en begin meer en meer te voelen dat ik hierdoor mezelf hierin verlies. Dus heb ik mezelf een shop onder mijn kont gegeven en beslist om de woorden 'ik weet niet meer wat ik moet doen' te schrappen en te vervangen door de woorden 'ik ga het uitzoeken en vind uiteindelijk wel terug mijn weg'. Ik wil nu vaker mijn hart volgen ! Want ik weet dat wanneer ik het enthousiasme in mij voel opborrelen, ik sowieso goed zit !
Wil dit nu zeggen dat ik het roer helemaal ga omdraaien ? Neen, dat nu ook weer niet. Er zijn nu eenmaal altijd zaken waar je niet onderuit kan en die deel uitmaken van het leven : gaan werken, het huishouden ten gepaste tijde opvolgen en de rekeningen betalen bijvoorbeeld. Maar ik wil de regie van mijn leven toch terug wat in eigen handen hebben en niet teveel laten bepalen door mensen om mij heen.
Intussen ben ik al 20 dagen in de 'keep kalm and be happy' modus en ik voel me echt herleven.
Heel af en toe stelt iemand mij wel nog eens de vraag van : 'Ga je dat wel volhouden, zo 3 maanden alles 'on hold' zetten ?' Ik zie hen dan ook denken : 'Eerst zien en dan geloven'. Ik kan alvast vertellen dat na 20 dagen, de vastberadenheid zelfs nog groter is. Ik geniet van de gesprekken met mijn dochters en merk zelfs op dat ik nu écht luister naar hun bezorgdheden. Ik voel me veel meer betrokken bij hun leven en hun 'struggles' en ik vertel vanuit mijn eigen ervaring hoe zij hiermee kunnen omgaan. Ook mijn dochters en manlief staan er versteld van hoe goed ik erin slaag om het allemaal eens los te laten. Voor het eerst sinds lang zien ze terug een mama die geniet en lacht en terug wat inspiratie krijgt om te schrijven, te tekenen en te schilderen...Ik heb zelfs opnieuw de loopschoenen aangetrokken en loop af en toe 30 minuutjes op een rustig tempo door het dorp.
Tijdens het lopen geniet ik van de bloemetjes langs de kant van de weg (ik hou zelfs even een tussenstop om er een fotootje van te maken voor Instagram), ik voel hoe ik mijn hoofd leegloop en ik kom nadien ontspannen terug thuis.
Tijdens het weekend trek ik samen met mijn superman naar Zeeland, om eens lekker te gaan uitwaaien. We verblijven in een gezellige B&B en laten ons eens heerlijk verwennen.
En deze zomer trek ik met het gezin ook eventjes naar Normandië. Ik heb een vakantiehuisje geboekt in 'the middle of nowhere' - er is zelfs geen Wifi ! Ik zag even een angstige blik bij de dochters en vroeg hen of ze dit wel gaan overleven ? Maar ik kreeg de bal al meteen terug in mijn kamp gegooid door mijn oudste dochter : 'We zullen eens zien we er het eerst op zoek gaat naar Wifi in een Mc Donalds ?' Kreeg ik te horen. Ik moet toegeven dat ze gelijk heeft...Er zijn momenten dat ik waarschijnlijk meer op het internet zit dan mijn dochters. Maar omdat we tijdens onze vakantie willen genieten en tijd willen maken voor elkaar, hebben we al één ding afgesproken : 'er maakt niemand gebruik van het internet (ook niet in het toilet van een fastfoodrestaurant ☺). Tijdens ons verblijf in Frankrijk zijn we allemaal even 'off-line'.
Ik zal alvast eens kijken welke boeken ik kan meenemen en de dochters zijn de gezelschapsspelletjes van onder het stof aan het halen.
Het wordt vast een gezellige en onvergetelijke vakantie !
Liefs ♥ Els